พริกขี้หนูเผ็ด (ตอนที่ 41)
โดย พ.ต.อ. พุฒ บูรณสมภพ
ตอนที่ 41
ไอ้หนูหริ่ง มันไม่อยากจะเห็นหน้าผมน่ะ คุณลินจง ผู้การพูด หัวเราะชอบใจอีก
เดาถูกนี่ ผมต้องตะลอนทำงานให้สำนักงาน ไม่มีเวลามานั่นเอ้อระเหยอย่างตำรวจบางคน กินเงินเดือนเฉย ๆ ก็ได้
อ้าว พูดกับมันดี ๆ ไอ้หนูหริ่งนี่รวนผมเสียแล้ว คุณลินจง ผู้การยกขาลงจากที่ไขว้ห้าง คุณลินจงน่าจะสั่งสอนมันเสียบ้าง ว่าผมเป็นใคร
ผมรู้แล้วว่า ผู้การเป็นใคร ผมมองหน้าเขา แต่ผู้การยังไม่รู้จักตัวเอง ว่าเป็นใคร
อ๊ะ ไอ้หนูพูดเป็นปฤษณา เขาทำท่าขึงขัง ทำไมวะ อั๊วถึงจะไม่รู้จักตัวอั๊วเอง
ถ้ารู้ ผู้การไม่มานั่งเอ้เตอยู่ที่นี่ทุกวันหรอก ผมชักสนุก
ทำไมวะ อั๊วจะมานั่งที่นี่ไม่ได้ ในเมื่ออั๊วรู้จักกันดีกับคุณลินจง นายจ้างของลื้อ มันไปหนักกบาลลื้อหรือยังไง
กบาลผมไม่หนักหรอกครับ แต่มันหนักที่อื่น
หนักที่ไหนวะ เขาลุกขึ้นพรวดพราด มองหน้าผมเขม็ง
ผมหัวเราะ ไม่ตอบ ขยับหันหลังจะเดินไปที่บังตา แต่ผมต้องชะงักเท้า เพราะถูกกระชากไหล่อย่างแรง จนซวนกลับ ปลิวตามแรงกระชากของเขา
ลื้อไปไหนไม่ได้ เขากระชากเสียง ลื้อต้องพูดออกมาให้ชัดว่า มันหนักที่ไหนของลื้อ
ผู้การอย่าใจร้อนนะครับ ผมพูดเสียงเรียบ ๆ เดี๋ยวจะถึงขั้นเป็นคดีขึ้นศาล ทีนี้ละก็ ไอ้ห้าร้อยมันจะไม่ใช่แค่ห้าร้อย
ปากมันยังงี้ เขาขบกรามพูด มือยังไม่ปล่อยจากไหล่ผม
ปล่อยผมได้หรือยังล่ะ ผมพูด ไม่ได้ขยับเขยื้อนที่จะให้หลุดจากการเกาะกุมของเขา
อั๊วไม่ปล่อย จนกว่าลื้อจะพูดออกมาให้ชัด ๆ ว่า มันหนักที่ส่วนไหนของลื้อ เก่งจริง พูดออกมาซีวะ
ผมหัวเราะ ทั้ง ๆ ที่มือของเขายังเกาะแน่นอยู่ที่ไหล่ และมือนั้นกำลังขยุ้มลงมาหนัก ๆ
ผมไม่เก่ง ผมก็ไม่ต้องพูด ผู้การเดาเอาเองก็แล้วกัน ผมพูด ยิ้มมองตาเขา แต่ถ้าผู้การยังไม่ปล่อยมือให้ผมออกไป ผู้การก็จะทำให้ผมเสื่อมเสียอิสรภาพ โทษตามกฎหมายข้อนี้มีโทษจำคุกด้วย
เขาทำปากจิ้กจั๊ก ก่อนที่จะปล่อยมือออกจากไหล่ผม
ไป ไป ไปให้พ้น อย่ามาให้อั๊วเห็นหน้าอีก
ที่นี่ มันที่ทำงานของผม ผู้การต่างหากที่น่าจะมาเห็นหน้าผม
ผมพูดก่อนที่จะเปิดบังตาออกไป ได้กระเซ้าเย้าแหย่ผู้การคนนี้ มันทำให้ผมสนุก ผมก็ยังไม่แน่ใจว่า ผมเกลียดขี้หน้าแกหรือเปล่า
กัณหาเหลือบตาขึ้นมองผม เมื่อผมเปิดบังตาออกมา หล่อนคงจะได้ยินเสียงผมกับผู้การพูดกัน และคงจะดูว่า ที่ใบหน้าผมมันมีรอยอะไรหรือเปล่า
ผมหยุดอยู่ที่หน้าโต๊ะของหล่อน พูดว่า
บ่ายนี้ทั้งบ่าย ผมจะไม่มาสำนักงาน ถ้ามีใครโทร. มาถึงผม หรือโทร. ไปที่บ้านคุณ ช่วยกรุณาจดข้อความไว้ให้ผมด้วย ถ้าคนที่โทร. มาจะสั่งอะไรไว้ ถ้าเป็นเรื่องด่วน ก็โทร. ไปที่สถานีตำรวจพญาไทให้หน่อยครับ ฝากข้อความไว้กับตำรวจรับสายที่นั้น ขอโทษที่ต้องรบกวน มันเป็นเรื่องเป็นเรื่องตายของผม
ค่ะ คุณดนัย เสียงของหล่อนอ่อนหวาน ผิดสังเกต
ผมชะงักเท้าที่จะก้าวเดิน กัณหาเงยหน้าขึ้นมองผมอีกแว่บหนึ่ง แล้วก้มหน้าอ่านหนังสือต่อโดยไม่เอาใจใส่กับผม ผมอ่านสายตาของหล่อนออกว่า มันเย้าแหย่พิกล ๆ แถมประชดประชัน
ผมลงมาที่รถ ไม่มีที่จะไปไหน ผมให้นายถมพาไปที่ร้านคอฟฟี่ช๊อพร้านเก่านั่น มันจวนจะได้เวลาอาหารกลางวันอยู่แล้ว และผมต้องการที่นั่งสงบ ๆ สักที่หนึ่ง ที่นั่นเหมาะที่สุด
เด็กเสริพซึ่งเป็นเด็กผู้หญิงสาวเดินยิ้มเข้ามาหา เขาคงจะจำได้ เพราะผมกับนายถมเข้าร้านนี่ชักจะถี่ และจะนั่งที่โต๊ะของเขาเป็นประจำ ผมบอกไปว่ายังไม่ต้องการอะไรตอนนี้ ขอนั่งพักเฉย ๆ ก่อนได้ไหม
บริกรหญิงคนนั้นยิ้มแย้ม ไม่ขัดข้อง พูดสั้น ๆ ว่า
เชิญตามสบายค่ะ
ผมล้วงเอาเศษกระดาษในกระเป๋าออกมา นั่งเอนหลังพิงพนักตามสบาย พิจารณาข้อความในกระดาษแผ่นนั้น
ระวังไอ้ตัวกะหร่องของสำนักงานธุรกิจบริการลินจง ชื่อดนัย เก็บได้เก็บเสีย ใช้ไอ้ถึก
| Create Date : 29 มิถุนายน 2553 |
| Last Update : 29 มิถุนายน 2553 23:28:09 น. |
|
2 comments
|
| Counter : 641 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 26 คน [
..รออ่านต่อ..ขอบคุณมากๆ..