สู่ลาว ... ตอนที่ 30
สู่ลาว ... ราชอาณาจักรแห่งความไม่แน่นอน
โดย พ.ต.อ. พุฒ บูรณสมภพ
ประพันธ์ เมื่อปี พ.ศ. 2527
เหตุการณ์เกิดระหว่างปี พ.ศ. 2507 2512
ตอนที่ 30
ความจริงผมก็แกล้งเขาจริง ๆ อยากจะดูเหมือนกันว่า คนที่กลัวผีอย่างฉกาจฉกรรจ์อย่างคุณสุ จะโดนผีหลอกอย่างคนอื่นเขาไหม แล้วก็อยากจะแก้นิสัยกลัวผีของเขาด้วย
แต่ถ้ามีผีออกมาหลอกเอาจริง ๆ ผมก็ยังไม่รู้ว่าจะแก้ไขยังไง !
ผมเชื่อแน่เสียแล้วว่า ผีไม่มีในโลก แล้วในชีวิตก็ยังไม่เคยเห็นผี
ที่ ๆ เขาว่ามีผีดุ ๆ ผมก็เคยไปทดลองนอนมาแล้ว ไม่เห็นผีมันจะออกมาวุ่นวายกับผม
เมื่อวัยรุ่น ๆ อายุสิบห้าสิบหก ผมเคยไปลนน้ำมันคางผีตายทั้งกลมมาแล้วกับเพื่อนเด็กวัดบางลำพูด้วยกัน ตีหัวสัปเหร่อที่แปลงกายเป็นผีมายืนทะมื่นอยู่หน้าประตูโรงทึมเสียหัวแบะ
ผมเปิดประตูจะเข้าไป แกมายืนนุ่งผ้าเตี่ยวผืนเดียวที่หน้าประตูโรงทึมที่เก็บศพ ทาหน้าทาตาเสียดำทะมื่น ผมก็หวดด้วยไม้คมแฝกที่ถืออยู่ในมือ เสียงดังโพละ ล้มทั้งยืน
ลงมีเสียงดังโพละก็ไม่ใช่ผีเสียแล้ว ผมก็โกยสี่ตีนหมาออกมาจากที่นั่น
ไอ้พวกเพื่อน ๆ ผมที่ไปด้วยกัน มันโกยหน้าตั้งไปก่อนผมแล้ว ตั้งแต่ไฟที่ถือกันอยู่ส่องเห็นหน้าสัปเหร่อ ตอนที่ผมเปิดประตูออก
มันไม่รอผมหรอก
ผมกลับมานอนหอบอยู่ที่บ้าน
รุ่งขึ้นเช้า ไปหาหลวงพี่ที่วัด เพื่อจะสืบสาวดูว่าเป็นใคร ผมเจอสัปเหร่อคนนั้นนั่งหัวโพกผ้าคุยอยู่กับหลวงพี่ กำลังมาฟ้องหลวงพี่ให้หาคนตีหัวให้ ผมก็เลยค่อย ๆ ลาหลวงพี่กลับบ้าน
เวลาไปไหนมาไหนดึก ๆ มีเสียงผิดปกติ ผมจะต้องเข้าไปดูว่ามันเกิดจากอะไร โดยมากก็จะพบเป็นเสียงสัตว์ต่าง ๆ หนูก็มี วิ่งกันพล่าน หมาแมวก็ทำเสียงอย่างผีได้เหมือนกัน เวลาเข้าไปดูเคยเห็นบ่อย ๆ
ผมเคยไปนอนค้างที่พระราชวังบางปะอิน พวกญาติ ๆ เขาชวนไปเที่ยวทางเรือ แวะพักค้างคืนที่บางปะอิน ทางสำนักพระราชวังเขาจัดที่นอนให้บนห้องมหาดเล็ก มีเตียงนอนจัดไว้ให้เรียงกันสิบกว่าเตียง ไม่มีใครนอนในห้องนั้นเลย มีผมนอนอยู่คนเดียวทั้งห้อง
ที่นอนนั่นน่ะ ไม่ใช่เพราะเก่งอะไรหรอกครับ มันไม่มีที่จะนอน ในเรือเขาจองที่นอนกันหมด ที่จะแทรกตัวเข้าไปยังไม่มี จะไปแทรกกับพวกผู้หญิงเขา เดี๋ยวเขาก็จะทุบเอา ก็เลยต้องจำใจขึ้นมานอนในห้อง มหาดเล็กที่เขาจัดให้ และที่นั่นเขาว่าผีดุ
ผมกินเหล้าเพลินไปหน่อย เลยแย่งที่นอนกับเขาไม่ทัน ต้องย่องขึ้นไปนอนในห้องที่ผีดุนั่น มันเมาก็เลยหลับไปได้ พอตกดึกเกิดหิวน้ำ ลุกขึ้นมา จะไปหาน้ำกิน พอโงหัวขึ้นมาเท่านั้นแหละครับ ตัวอะไรก็ไม่รู้ นั่งจุ้มโม่ตัวดำอยู่ตรงหน้าผมอยู่ตัวหนึ่ง กำลังจ้องหน้าผมอยู่
ตัวผมเย็นวาบ
ผมบนหัวของผมมันเหมือนกับจะลุกชันขึ้นมาได้ มันซ่าไปทั้งหัว จะคว้าอะไรข้างตัวก็ไม่มี ผมนั่งจ้องมันนิ่งอยู่
ปัทโท่ ตรงปลายเตียงผมพอดี เขาตั้งกระจกเงาบานใหญ่เอาไว้ พอผมลุกขึ้น เงาของผมในกระจกบานนั้นนั่นเอง ที่มันจุ้มโม่จ้องหน้าผมอยู่ ก่อนนอนก็ไม่ได้สังเกต มันเมา ล้มตัวลงนอนได้ก็หลับเลย
นี่แหละครับ ถ้าปอดลอยหน่อยก็ร้องโวยวายขึ้นมาแล้ว อาจจะวิ่งไปหาพวก ทีนี้ก๊อจะเกิดมีผีขึ้นมาจริง ๆ
เขียนมาถึงตอนนี้ ก็พอดีได้รับจดหมายฉบับหนึ่ง ร่อนมาจากเวลลิงตัน นิวซีแลนด์ เป็นจดหมายของคุณจิตตวัต เมื้ยนเจริญ เลขา ฯ โทของสถานทูตที่นั่น ผมเกือบลืมที่จะเขียนถึงพ่อคนนี้ไป
พ่อจิตตวัตนี่ เดิมเขาชื่อว่า เสนาะ หรือสีเหนาะของผม เขาถูกส่งมาจากไหนก็ไม่ทราบ มาแหมะลงที่สถานทูตไทยประจำประเทศลาว ในช่วงจังหวะที่ผมกำลังเหงา เพราะไม่ค่อยจะมีเพื่อนในสถานทูตแล้ว
เขามาได้จังหวะเหมาะจริง ๆ เป็นคนชอบสนุกแบบชายชอบสนุก และเขาเรียกผมว่า พี่ ได้สนิทปาก เมื่อได้รับคำแนะนำให้รู้จักกัน
เขากลายเป็นเพื่อนเที่ยวกับผมในที่ทุกแห่งในเวียงจัน ผมไม่ทราบว่าตอนนั้นเขามีเมียหรือยัง ที่ไม่ทราบก็เพราะไม่เห็นมีใครมาอยู่ร่วมชายคากับเขาในบ้านพักที่เวียงจันขณะนั้น เขาจึงใช้เวลาว่างงานมาป้วนเปี้ยนอยู่กับผม ตอนนั้นคุณสุเข้ามามีบทบาทในชีวิตผมแล้ว เขาก็ยังชวนผมเที่ยวอยู่ แต่ความจริง จะว่าเขาชวนผมข้างเดียวก็ไม่ถูก ส่วนมากผมเป็นฝ่ายชวนเขา ถูกเส้นกัน
เวลาที่ตามสถานทูตต่างประเทศอื่น ๆ ในเวียงจัน มีงานเทศกาลอะไรต่อมิอะไร เขาก็จะมาชวนผมไปเที่ยวงานในสถานทูตนั้น ๆ ไม่ให้ผมเหงา เขาเป็นข้าราชการสถานทูต เขาก็เข้าไปร่วมงานนั้นได้ในทุกสถานทูต เป็นเพื่อนเที่ยวของผมประจำตัวคนหนึ่ง ทำไมผมถึงทำท่าจะลืมเขาเสียก็ไม่รู้ จดหมายของเขามาถึงผมได้จังหวะพอดี
พ่อคนนี้ทำอะไรได้จังหวะดี
แต่ไม่รู้ว่าตอนนี้เขาได้จังหวะมีลูกหรือยัง
| Create Date : 21 ตุลาคม 2554 |
| Last Update : 22 ตุลาคม 2554 23:20:38 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 963 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 26 คน [