สู่ลาว ... ตอนที่ 24
สู่ลาว ... ราชอาณาจักรแห่งความไม่แน่นอน
โดย พ.ต.อ. พุฒ บูรณสมภพ
ประพันธ์ เมื่อปี พ.ศ. 2527
เหตุการณ์เกิดระหว่างปี พ.ศ. 2507 2512
ตอนที่ 24
คุณสุไม่ได้มาทำงานที่ร้านดาราศิลป์สองวัน เจ้าของร้านข้ามมาถามกับคุณวิภาที่อยู่ร้านผม ได้ความว่าไม่ค่อยสบาย นอนซมอยู่ที่บ้านทั้งวัน แกไม่ยักบอกผม ผมก็ไม่ได้ไปที่ห้องแกอีกเลย สองวันเหมือนกัน ทำไมถึงไม่ไป ก็ไม่รู้เหมือนกัน
เย็นวันนั้น ผมก็ไปที่ห้องคุณวิภาพร้อม ๆ กับคุณวิภา ตอนเลิกงาน คุณสุลุกขึ้นมาเปิดประตูให้ เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู แล้วก็ไปล้มตัวลงนอนบนที่นอนที่ปูอยู่กับพื้น หน้าตาซีดเซียวเหมือนคนเป็นไข้ แต่ตัวไม่ร้อน และไม่มีอาการของไข้ ผมยอกให้ลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัว ออกไปหาข้าวกินด้วยกัน
คุณสุสั่นหน้า ไม่ยอมพูดอะไร นอนหลับตานิ่ง
ผมนั่งลงข้าง ๆ ตรงหน้าที่คุณสุนอนตะแคงตัว หลับตาอยู่
มีอะไรหรือ
คุณสุสั่นหน้าอีก ไม่ชิมตา นอนหลับตานิ่งอยู่อย่างนั้น
ผมได้ยินเสียงประตูปิดลั่นดังแก๊ก หันไปดู พี่วิภาออกไปแล้วเงียบ ๆ
เป็นอะไรไป เห็นพี่ภาบอกว่า ไม่ได้ออกไปกินข้าวมาสองวันแล้ว ผมเขี่ยที่แก้มคุณสุ
คุณสุสะบัดหน้าหนีนิ้วมือผม มีเสียงปนสะอื้นออกมาว่า
จะรอดูใจคน สมใจแล้วใช่ไหม ก็เหมือนคนอื่นที่เป็นของเล่น หนูมันไม่ดีเอง
ผมนั่งมองดูนิ่งอยู่ ยังหาคำพูดไม่เจอ
หนูจะกลับกรุงเทพ ณ พรุ่งนี้ คราวนี้ คุณสุลืมตาพูด น้ำตาเอ่อ หนูว่า ดูคนถูกแล้ว ทั้งน่านับถือและเป็นผู้ใหญ่ สมใจแล้วก็เหมือน ๆ กันทุกคน ผู้ชาย มาทำไมล่ะวันนี้ ไม่มีที่ไปแล้วหรือคะ
ผมจึงนึกคำพูดออก ผมหายไปสองวันนี่เอง ผมเองก็บอกตัวเองไม่ถูกเหมือนกันว่า ทำไมจึงได้อยู่กับบ้านได้ตั้งสองวัน ไม่ได้ไปไหน
ไม่ได้ไปไหนหรอก อยู่กับบ้านเฉย ๆ ผมพูด เขี่ยที่แก้มเล่น นั่งคอยดูที่หน้าร้านว่า สุจะไปทำงานที่ดาราศิลป์หรือเปล่า ไม่เห็นไปมาสองวัน ถามพี่ภาเขา ถึงได้รู้ว่าไม่ค่อยสบาย ก็มาหานี่ไง
ให้ตายเสียก่อนไม่ดีเหรอ คุณสุยังไม่หายงอน
ถ้าจะตายก็จะไว้ทุกข์ ... เอ๊ย ... จะตายตาม
นี่แน่ะ คุณสุเอื้อมมือมาตีแขนผมเผียะใหญ่ ยังจะมายั่ว ไปให้พ้นนะ
ก็พอจะรู้ว่า ไม่ได้ตั้งใจไล่จริง ๆ ผมพูดว่า
ที่ไม่มาก็เพราะ ไม่กล้ามา ไม่รู้ว่าที่ทำไปนั้น มันผิดหรือเปล่า
คุณสุลืมตาขึ้นมองดูผมนิ่ง ไม่พูด
บอกมาซิว่า ที่ผมทำไปนั้น มันเป็นการข่มเหงน้ำใจกัน ผมพูด ถึงกับทำให้เสียอกเสียใจ นอนซมตั้งสองวัน ข้าวปลาไม่กิน จะได้ไม่มาให้เห็นหน้าอีก
ผมว่า ที่ผมพูดออกไปนั้น เป็นทีเด็ด รู้ดีรู้ชั่วกันก็ไอ้ประโยคนี้แหละ - ได้ผล!
ไอ้ที่ข่มเหงน้ำใจกัน ก็ที่หายไปสองวันนี่แหละ อยากจะรู้นักว่า จะหายไปซักกี่วัน คุณสุจ้องตาผมไม่หลบ ขณะพูด
ถ้างั้น ไอ้ที่ผมทำไปก็ไม่ผิด ผมกลัวไปเอง ถ้างั้น ผมต่อคิวให้เข้าเรื่อง
คราวนี้ผมถูกหยิกที่แขนจนสะดุ้ง - เจ็บจริง ๆ
ไปกินข้าวกันเถอะ ถ้างั้น แล้วผมก็ดึงมิคุณสุให้ลุกขึ้น ไปแต่งตัว ล้างหน้าล้างตาเสีย เดี๋ยวเป็นลมเป็นแล้งไป
เรื่องอดข้าวสองวันนะ เรื่องเล็ก คุณสุโงเงลุกขึ้นตามมือผม พลางพูด
เรื่องใหญ่ อยากดูใจคน
เห็นหรือยังละ
เห็นแล้ว
เป็นยังไง
ใจดำไม่มีใครเหมือน คุณสุพูด พลางโผเผเข้าห้องน้ำ
ผมคุณสุไปที่ศาลากกตาล ที่นั่นมันเงียบและอากาศสดชื่นดี
พี่ภาหลบไปไหนแล้วก็ไม่รู้ ช่างวางคิวเก่งนัก คุณวิภาคนนี้
เสร็จจากอาหารที่ศาลากกตาล ผมก็พากลับไปบ้าน แล้วก็นอนที่นั่นเสียเลย เพราะต้องมีรายการปลอบใจ คุณวิภาแกรู้คิวของแกดีอยู่แล้ว หายไปอีกทั้งคืน
| Create Date : 15 ตุลาคม 2554 |
| Last Update : 15 ตุลาคม 2554 5:16:47 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 803 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 26 คน [