เงื่อนไ่ม่มีปม # 1 คนแก่ เมียสาว ชายชู้ และทางออก (ตอนที่ 4)
โดย พ.ต.อ. พุฒ บูรณสมภพ
ประพันธ์เมื่อปี พ.ศ. 2516
เรื่องที่ 1
ตอนที่ 4
ภายในบังกะโลว์มีเครื่องแต่งบ้านแต่พองาม ตู้น้ำแข็งใบย่อม ๆ อยู่ติดกับบาร์เล็ก ๆ ซึ่งมีขวดเหล้าต่างชนิดวางเรียงรายอยู่ มีเก้าอี้ชุดรับแขก วางอยู่ทางอีกด้านหนึ่งของมุมห้องนั้น ใกล้กับประตูที่จะเป็นทางไปสู่ห้องนอนที่อยู่ทางปีกด้านลึกเข้าไปของบังกะโลว์
เครื่องประดับประดาอื่น ๆ ก็มีรูปภาพสองสามรูป ใส่กรอบติดไว้ตามฝาเป็นระเบียบ แล้วก็ที่เสาขนาดใหญ่แต่ละต้นโดยรอบห้องนั้น เป็นที่แขวนสิ่งประดับที่เป็นเสมือนพิพิธภัณฑ์ของตำรวจ
ต้นหนึ่งแขวนติดไว้ด้วยกระบองสั้น
ต้นหนึ่งปืนยาวขนาดกะทัดรัดไขว้กันอยู่สองกระบอก
ต้นหนึ่งเป็นปืนสั้นไขว้กันสองกระบอก และ
ต้นที่สี่เป็นแผงกุญแจมือแบบต่าง ๆ กันห้อยไว้อย่างน่าดู
จอมปรายตาไปที่แผงกุญแจมือนี้แวบหนึ่ง เมื่อก้าวเข้าไปในนั้น ก่อนที่จะพูดกับแขกหนุ่มของเขา พร้อมกับผายมือไปที่เก้าอี้รับแขก ว่า
เชิญนั่งก่อนซิ
หมอนั่นเดินไปนั่งที่เก้าอี้ตัวหนึ่ง พลางพูดว่า
ลูกสาวคุณพ่ออยู่ไหน
จอมเดินไปเปิดตู้น้ำแข็งโดยไม่ตอบคำถามนั้น เขาหยิบเอาเบียร์ที่แช่เย็นเจี๊ยบออกมาขวดหนึ่ง เปิดจุกแล้วคีบถ้วยแก้วด้วยนิ้วมือที่ว่างติดไปสองถ้วย เดินไปวางลงบนโต๊ะรับแขก รินเบียร์ลงในถ้วยสองใบส่งให้หมอนั่นใบหนึ่ง เขาถือไว้ใบหนึ่ง พูดว่า
ดื่มเบียร์เสียก่อนให้เย็น ๆ ใจ เรามีเรื่องที่จะต้องพูดกัน
เขานั่งลงบนเก้าอี้ตรงกันข้ามกับนักดนตรีหนุ่มผู้นั้น ยกแก้วเบียร์ขึ้นดื่ม มองดูผู้ที่นั่งอยู่ตรงกันข้าม ซึ้งนั่งไขว่ห้างยกแก้วเบียร์ขึ้นดื่มเช่นเดียวกัน อย่างคนอารมณ์เย็น
ลูกสง..ลูกสาว ผมไม่มีหรอก จอมพูดข้า ๆ มีแต่เมีย
หมอนั่นนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็ยิ้มน้อย ๆ ก่อนที่จะพูดว่า
ผมก็ว่ายังงั้น คุณคงพาผมมาที่นี่เพื่อจะพูดเรื่องเมีย ซึ่งเหมือนลูกสาวของคุณคนนั้น งั้นหรือครับ
จอมก้มหัวน้อย ๆ ไม่ได้เอาใจใส่กับถ้อยคำเย้ายวนนั้น
แสดงว่า คุณก็รู้อยู่ตลอดเวลาว่าเขาเป็นเมียของผม
ทีแรกก็ไม่รู้หรอก อีกฝ่ายพูด แล้วยกแก้วเบียร์ขึ้นจิบ ท่าทางของหมอเป็นคนที่เชื่อมั่นในตัวอยู่เหมือนกัน
ตอนที่ผมเริ่มสังเกตเห็นคุณทั้งสองคนในครั้งแรก ก็นึกว่าเป็นพ่อลูกกัน ต่อ ๆ มา เพื่อนผมมันจึงมาบอกผมว่า ไม่ใช่พ่อลูกหรอก เป็นผัวเมียกัน มันอิจฉากันทั้งนั้น
อิจฉาใคร คุณหรือผม จอมยังใจเย็นอยู่
ที่แรกก็อิจฉาคุณ มันพูดทิ้งไว้แค่นั้น
ทั้ง ๆ ที่คุณรู้ว่าเป็นเมียผม คุณก็ยังไม่ยอมลดละทีเดียวนะ
จอมยังรักษาระดับความเย็นในใจไว้ได้
ผมยังไม่รู้ยังไงล่ะในตอนแรก กว่าจะรู้ มันก็ไปไกลเสียแล้ว หรือเรียกว่าสายเสียแล้ว และหล่อนก็รักผม
ประกายตาเท่านั้นที่วูบขึ้นพักหนึ่ง แล้วจอมก็พูดขึ้นว่า
หล่อนบอกคุณอย่างนั้นหรือ
ครับ นักดนตรีหนุ่มก้มศีรษะยืนยันคำพูด และหล่อนบอกว่า หล่อนไม่เคยพูดคำนี้กับใคร
ชั่วขณะหนึ่ง จอมรู้สึกเจ็บช้ำ เขาเพิ่งจะรำลึกได้ว่า ธิดาไม่เคยเอ่ยคำว่ารักกับเขาเลยตลอดเวลาที่เป็นผัวเมียกัน และดูเหมือนว่า ประโยคท้ายของคำพูดนั้น มันเจาะจงมาที่ตัวเขา
เขาอึ้งไปพักหนึ่ง จึงพูดว่า
ผมอยากจะขอร้องให้คุณเลิกติดต่อกับผู้หญิงคนนี้จะได้ไหม
ฝ่ายชายหนุ่มนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า
คุณควรจะห้ามทางฝ่ายของคุณมากกว่า เพราะผมนั้นอยู่เฉย ๆ แต่หล่อนคงจะมาหาผมเอง และผมก็ไม่ใช่พระอิฐพระปูน
จอมอยากจะลุกขึ้นไปขยี้มัน เมื่อได้ฟังคำพูดนั้น เขายั้งใจตัวเองไว้ได้ เพราะเขามีวิธีที่ดีกว่านั้น
คุณจะไปเสียจากจังหวัดนี้ได้ไหม เขายังพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ
ผมทำงานอยู่ที่นี่ ผมจะไปได้ยังไง ผมไปเสียคนเดียว วงก็ล้ม
คุณมีสัญญาที่คลับนั้นนานเท่าใด
ไม่ได้กำหนดเวลากันหรอกครับ ผมจะไปเสียเมื่อไรก็ได้ มันอยู่ที่ผม ถ้าผมไม่พอใจที่จะอยู่ ผมก็ไป
คุณจะต้องการเงินสักเท่าใด เพื่อที่จะได้ไม่พอใจที่จะอยู่
ที่นั่นเขาจ้างผมแพงทีเดียว เดือนละหมื่นสองพันบาท ปีหนึ่งก็ตกแสนสี่หมื่น และถ้าผมอยากจะอยู่สักสองสามปี มันก็คงตกสักกี่แสน คุณคิดดูก็แล้วกัน น้ำเสียงนั้นค่อนข้างจะยะโสอยู่
ค่าจ้างบ้าบออะไรมันถึงแพงอย่างนั้น
จอมพูดเป็นเสียงเกือบตะโกน ความอดกลั้นของเข้าเกือบจะขาดตอนนี้
ถ้ายังงั้นก็อย่าพูดเรื่องเงินกับผม
เขาได้ยินเสียงไอ้หนุ่มพูด
จอมต้องขบฟันเพื่อระงับความรู้สึก เขาบอกตัวเองว่า
เขายังมีวิธีที่ดีกว่านั้น...
| Create Date : 29 ธันวาคม 2554 |
| Last Update : 31 ธันวาคม 2554 3:29:37 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 667 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 26 คน [
ขอบคุณมากๆ..สำหรับคำอวยพรที่มอบให้จ้ะ..และขอให้คุณธารน้อยจงมีแต่ความสุขตลอดปีใหม่ และตลอดไปด้วยเช่นเดียวกันจ้ะ..