พริกขี้หนูเผ็ด (ตอนที่ 40)
โดย พ.ต.อ. พุฒ บูรณสมภพ
ตอนที่ 40
บทที่ ๑๔
ผมเก็บเอกสารที่เหลือเข้าซอง ยัดซองเข้ากระเป๋าเดินทางของผม ปิดกระเป๋าลั่นกุญแจ แล้วผมก็เปิดประตูห้องออกมา พี่ถมของผมยังเอ้เตอยู่บนเก้าอี้ในห้องกลางนั่น ผมเกือบจะยื่นรูปไอ้ถึกนั่นให้พี่ถมดู แต่เปลี่ยนใจ ยัดรูปนั่นเข้ากระเป๋ากางเกง
ไปธุระต่อกันเถอะ พี่ถม ผมพูดกับเขา
นายถมลุกขึ้นโดยไม่ถามอย่างเคย เดินนำหน้าผมออกจากบ้าน ไปที่รถที่จอดแอบอยู่หน้าบ้าน ผมเปิดประตูอีกด้านขึ้นไปนั่งคู่กับเขา ให้เขาขับรถไปสถานีตำรวจพญาไท ที่เพื่อนนายตำรวจของผมอยู่
ผมพบเขากำลังเข้าเวรอยู่พอดี ผมต้องนั่งรออยู่ที่เก้าอี้ยาวในห้องสอบสวน เพราะเขายังมีงานสอบสวนใครคนหนึ่งอยู่ที่โต๊ะ เขาเงยหน้าขึ้นมาเห็นผม ยกมือเป็นสัญญาณให้รอ แล้วก็ก้มหน้าทำงานต่อ
เสร็จจากงานตรงหน้าเขา ในราว ๆ ห้านาที เขาก็พยักหน้าให้ผมเข้าไปหา
ผมนั่งลงพร้อมกับส่งรูปถ่ายไอ้ถึกให้เขา เขารับไปดูรูปนั้นอยู่ครู่หนึ่ง เงยหน้ามองดูผม
รูปใคร หน้าเหมือนไอ้โจรห้าร้อย
อยากให้ช่วยสืบให้หน่อยว่า มันเป็นใคร อยู่ที่ไหน ถ้าได้ประวัติด้วยยิ่งดี ผมบอกเขา
ลื้อไปเอามาจากไหน เขาถาม
ผมนั่งนิ่งอึกอักอยู่หนึ่ง เขาก็พูดออกมาว่า
เออ ไม่ต้องบอกก็ได้วะ อยากรู้เร็วมั้ยล่ะ
เร็วหน่อยก็ดี ผมตอบเขา ช้ามากไป อั๊วจะแย่
ลื้อมันกลายจากทนายเป็นนักสืบเสียแล้วหรือไง เขามองหน้าผม พูดยิ้ม ๆ มีอะไรมาให้อั๊วสอบอยู่เรื่อย งั้นรอเดี๋ยว
เขาถือรูปนั้นหายเข้าไปในห้องข้างในพักใหญ่ ร่วมกว่าสิบนาที เขาก็เดินออกมา
เห็นจะต้องรอถึงเย็นถึงจะได้เรื่อง อั๊วให้เด็กมันไปสอบที่กองทะเบียนประวัติที่กรม ฯ แล้ว ราว ๆ บ่ายสองสามโมงนั่นแหละ ถึงจะรู้เรื่อง รอได้ไหมล่ะ
ก็ต้องรอได้ ผมว่า ลื้อเอาไปแล้วอั๊วจะทำยังไงได้ นอกจากต้องรอ บ่ายแก่ ๆ อั๊วมาหาใหม่ก็แล้วกัน ว่าแต่ลื้อออกเวรแล้วจะไปอยู่ที่ไหน
อั๊วจะรออยู่ที่นี่ เขาพูด บ่ายสามโมงอย่างช้าก็คงจะรู้เรื่อง บอกมั่งไม่ได้หรือไงวะ ว่ามันเรื่องอะไรถึงได้รีบร้อนนัก
มันอาจจะเป็นเรื่องร้ายก็ได้ เรื่องดีก็ได้ ถ้าเป็นเรื่องร้าย ลื้อก็ได้งานทำ ขนาดชิ้นโบว์แดง
อย่าให้หน้าเยินมาอีกก็แล้วกัน เขาหัวเราะไปพูดไป ไอ้งานของลื้อนี่ มันน่าจะเป็นงานของอั๊ว
มันอาจจะเป็นงานของลื้อก็ได้ ผมมองหน้าเขา ชี้นิ้วไปที่เขาด้วย แล้วอั๊วจะบอกลื้อเอง นายลื้ออาจจะสนใจเรื่องนี้ก็ได้
นายอั๊ว เขาทวนคำผม คนไหนวะ
ผู้การพิทักษ์นั่นไง เขาเป็นผู้การเขตนี้ไม่ใช่หรือ
อ้อ เขาครางออกมาเบา ๆ ไม่พูดอะไรต่อ
ผมลาเขาออกมาจากที่นั่น ให้นายถมพากลับไปที่สำนักงาน
รถของผู้การพิทักษ์จอดอยู่ที่หน้าสำนักงาน คนขับคนเก่านั่งเอนพิงสบายอยู่ที่เบาะคนขับ ผมเดินหลบเขาขึ้นสำนักงานไป
เสียงหัวเราะดังไม่เหมือนใครของอีตาผู้การนั่นดังออกมาจากข้างใน ผมยืนลังเลอยู่ข้าง ๆ โต๊ะกัณหา ไม่แน่ใจว่าจะเปิดบังตาเข้าไปดีหรือไม่ดี กัณหาหันมามองผม แล้วยิ้ม เบือนหน้ากลับ ผมแปลความหมายของยิ้มนั้นออก
ผมเปิดบังตาเข้าไป
ไอ้หนูหริ่ง กลับมาแล้วเรอะ เขายังอดไม่ได้ที่จะตอแยผม
หน้าตาสดใสดีนี่ วันนี้
ผมไม่ได้เอาใจใส่กับเขา พูดกับคุณพี่ว่า
บางที บ่ายวันนี้ ผมอาจจะไม่มาสำนักงาน จนถึงเวลาปิด คุณพี่มีอะไรจะใช้ผมไหมครับ ถ้ามีก็สั่งผมไว้เสียเลย ผมจะได้เลยไปทำพร้อม ๆ กัน
งานที่ว่าได้เงินนั่นหรือ พ่อดนัย เสียงคุณพี่อ่อนหวาน
ผมก็ยังไม่แน่ใจ ผมกำลังตรวจสอบอะไรอยู่อย่างหนึ่ง
ถ้ามันไม่ได้เงิน ก็จะไปทำมันทำไม คุณพี่ท้วง เสียงผิดกว่าทีแรก
ผมไม่พูดอะไรต่อ ขยับหันหลังจะออกเดิน
จะไปละหรือ พ่อดนัย เสียงคุณพี่ไล่หลังมา
ผมไม่มีโต๊ะที่จะนั่งบนสำนักงาน ผมหันมาพูด ผมก็ต้องออกไปข้างนอก และมันจะถึงเวลาอาหารกลางวันแล้ว อีกไม่กี่นาทีก็จะเที่ยง
| Create Date : 29 มิถุนายน 2553 |
| Last Update : 29 มิถุนายน 2553 23:15:33 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 680 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 26 คน [