ทางเสือผ่าน (ตอนที่ 41 - ตอนจบ)
ทางเสือผ่าน โดย พ.ต.อ. พุฒ บูรณสมภพ
ตอนที่ 41 (ตอนจบ)
ตะวันสายบ่ายคล้อยไปแล้ว ม้าตัวนั้นจึงควบเข้ามาสู่บ้านหนองตา
กลับ ทวน ทองรุ่ง นั่งบังคับม้าอยู่บนหลัง เขาเดินทางผ่านหมู่บ้านต่าง ๆ มาเป็นระยะ ๆ กว่าจะถึงจุดหมายคือบ้านหนองตากลับนี้
ทิวไม้และสายน้ำที่ทอดเป็นทางเข้าสู่หมู่บ้านดูร่มรื่น ทวนย่างม้าเข้าไปช้า ๆ
ม้าที่เขานั่งอยู่ค่อย ๆ ย่างเข้าเขตหมู่บ้าน ผ่านบ้านช่องที่เรียงราย และไร่นาที่อุดมสมบูรณ์ด้วยผลิตผล ซึ่งชาวบ้านลงมือลงแรงกันเพาะปลูก ด้วยพันธุ์พืชที่ทวนนำมาแจกจ่ายเมื่อหลายวันก่อนโน้น สภาพของหมู่บ้านดูผิดหูผิดตากว่าคราวที่เขาจากไปมาก
ทวนบังคับม้าย่างเอื่อย ๆ เข้าไป ชาวบ้านหลายคนที่บ้างก็กำลังนั่งพักผ่อนอยู่ลุกขึ้นโบกไม้โบกมือ ร้องเรียกต้อนรับ
พี่ทวน เสียงหนึ่งตะโกนขึ้นก้อง พี่ทวนกลับมาแล้ว
เจ้าของเสียงเป็นเด็กหนุ่ม วิ่งตื๋อจากที่ใดที่หนึ่งเข้ามาหาด้วยความดีใจ
ทวนหยุดม้า ก้าวขาลงจากหลัง เมื่อเท้ากระทบพื้นดิน เด็กหนุ่มคนนั้นก็เข้ามากอดเอว
ไหนพี่ทวนจะมารับข้าไว ๆ ยังไง เด็กหนุ่มคนนั้นพูด
ทวนลูบหัวเด็กหนุ่ม ข้าจะมาอยู่กับเอ็งที่นี่ละ โทน พลอยอยู่ไหน
พี่พลอยเขาอยู่บนบ้าน เขารู้เหมือนกันว่าพี่ทวนมา เขาเห็นตั้งแต่พี่
ขี่ม้าเข้ามาแล้ว ตอนที่ข้าวิ่งลงมาจากบ้านนั่นแหละ พี่ทวน คราวนี้ข้าไม่ยอมแล้ว ข้าจะตามไปละ
จะตามไปไหน ทวนขยี้หัวเด็กหนุ่ม ข้าจะไม่ไปไหนอีกแล้ว ข้าจะขออยู่ที่นี่
เด็กหนุ่มแหงนหน้าขึ้นมองทวน จริงเหรอ พี่ทวน
จริง ทวนพยักหน้าหนักแน่น
ไชโย เด็กหนุ่มร้องตะโกน ผละออกจากทวน วิ่งตื๋อตะโกนไปลั่น
พี่พลอย... พี่พลอย ... พี่ทวนเขาจะมาอยู่กับเราแล้ว
ทวนจูงม้าเดินเรื่อย ๆ ไป ตรงไปยังบ้านที่เขาจำได้ดีว่าเป็นบ้านที่เขาเคยถูกจองจำทรมานอยู่คราวนั้น เหตุการณ์ครั้งนั้น ทวนไม่มีวันลืมมันได้ เขาผูกม้าไว้ที่เสาเรือน ตบคอม้าเบา ๆ ก่อนที่จะผละจากมันเดินขึ้นไปบนเรือนนั้น
บ้านหลังนั้นได้รับการตกแต่งผิดตา มีระเบียบเรียบร้อย สวยงามด้วยเครื่องประดับประดา มีเสื่อผืนใหญ่ปูอยู่ที่พื้นหน้าบ้าน ตั่งตัวงามตั้งอยู่ชิดฝาเรือน ฝาเรือนสะอาด มีสิ่งประดับติดอยู่ดูสวยงาม
เมื่อทวนก้าวพ้นบันไดขึ้นไป เด็กสาวคนหนึ่งเดินช้า ๆ เข้ามาหา ยกมือพนมไหว้
ทวนยืนนิ่งมองดู สายตาของเขาที่จ้องมองเด็กสาวอยู่นั้นเต็มไปด้วยความปรานี เขายกมือขึ้นรับไหว้
สบายดีหรือ พลอย
จ้ะ พี่
ทวนนั่งลงบนเสื่อผืนใหญ่นั้น พลอยทรุดตัวลงนั่งตรงหน้า
พวกเราอยู่กันสุขสบายดีหรือ ทวนเอ่ยปากถาม
ก้อ สบายกันดีอยู่ พลอยตอบเบา ๆ หลายคนบ่นคิดถึงพี่ เขารำลึกถึงพระคุณของพี่กันทุกบ้าน โทนมันก็บ่นคิดถึงพี่ทวนทุกวัน มันว่า สัญญาไว้กับมันว่าจะกลับมารับ มันไม่เห็นมาสักที
คนอื่นเขาจะคิดถึงข้ายังไง ข้าไม่รู้สึกสำคัญ ว่าแต่เอ็งคิดถึงข้ามั่งหรือเปล่า
พลอยก้มหน้านิ่ง แกะเสื่อเล่น ไม่ตอบ
ทำไมจะไม่คิดถึง โทนซึ่งเข้ามานั่งใกล้ ๆ พี่สาว พูดแทน
พลอยหันไปตีน้องชายที่ต้นแขนเผียะใหญ่ ก้มหน้าแกะเสื่อเล่นต่อ
ทวนหัวเราะชอบใจ
ข้าจะขออาศัยอยู่ที่นี่จนตาย เขาพูดเสียงหนัก ๆ จะไม่ไปไหนอีกแล้ว ว่าแต่คนที่นี่เขาจะให้ข้ามาอาศัยเป็นเรือนตายหรือเปล่าเท่านั้น
พี่ทวนพูดเล่นหรือพูดจริง พลอยเงยหน้าขึ้นพูด
เรื่องอย่างนี้ พูดเล่น ๆ ได้หรือ พลอย ทวนจ้องลึกเข้าไปในตาของพลอย จนเจ้าของตาต้องหลบสายตาก้มลงแกะเสื่อเล่นอีก
พลอย ทวนเรียกเบา ๆ
เด็กสาวเงยหน้าขึ้นมอง
มันสำคัญอยู่ที่เอ็งคนเดียว ทวนมองซึ้งเข้าไปที่ตาคู่นั้น ถ้าเอ็งไม่ยอมรับรู้ ข้าก็จะไปที่อื่น แต่เรื่องที่จะกลับไปบ้านกอไผ่นั้น ข้าไม่ไปแล้ว
แล้วลุงฝ้ายละ พลอยถาม
ชื่อพ่อจะไม่ได้ยินกันอีกแล้วต่อไปนี้ ทวนพูด นัยน์ตายังไม่ทิ้งไปจากที่เดิม เสือฝ้ายจะไม่มีชื่อให้คนได้ยินอีก บ้านกอไผ่จะอยู่กันด้วยความสงบ ข้าเพิ่งจากที่นั่นมา คนที่นั่นจะอยู่กันอย่างปกติสุข เรื่องเก่าดั้งเดิมจะไม่มีอีก พ่อได้ไปอยู่อย่างสงบแล้วกับคนที่รับรองความปลอดภัยของพ่อ
ฉันจะเป็นคนสำคัญยังไง พลอยก้มหน้าพูดเบา ๆ
เอ็งจะเป็นคนสำคัญของข้า พลอย ทวนเน้นคำอีก เอ็งตอบมาให้ข้าได้ยินชัด ๆ ทีหรือว่า เอ็งยินดีที่จะให้ข้าอยู่อาศัยที่นี่เป็นเรือนตาย หรือว่าเอ็งจะไม่พอใจ
ฉันพูดอะไรไม่ถูกแล้วละ พี่ทวน พลอยพูดออกมาเสียงสั่น ๆ
พี่พลอยเขายินดีจ้ะ พี่ทวน โทนพูดออกมาแทนพี่สาว
พลอยหันไปตีแขนน้องอีกเผียะใหญ่ ไม่พูด ก้มหน้านิ่ง แก้มทั้งสองข้างเป็นสีชมพู
ทวนหัวเราะชอบใจ
พลอยเอ๋ย เอ็งเคยทำคุณไว้กับข้ามากนัก ไม่มีใครที่จะเห็นใจข้าเท่าเอ็ง และก็ไม่มีใครที่ข้าจะหวังฝากชีวิตจิตใจของข้าไว้อีกแล้ว ข้าตั้งหน้ามาที่นี่เพื่อมาหาเอ็งเท่านั้น เงยหน้าขึ้นมองตาข้าซิพลอย แล้วเอ็งจะเห็นความจริงใจของข้า
พลอยค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมองตาทวนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ลุกขึ้นช้า ๆ
เอ็งจะไปไหนนั่น ทวนถามขึ้น
เย็นมากแล้ว พลอยหันมาตอบ จะไปเตรียมสำรับกับข้าว
ที่นอนข้าเตรียมของข้าเองก็ได้ ทวนพูดไล่หลัง เอ็งจะให้ข้านอนห้องไหน
พลอยหยุดชะงัก ไม่มองหน้าทวน ชี้นิ้วไปที่ประตูห้องทางสุดฝาเรือน ไม่พูด
ไชโย เสียงโทนตะโกนขึ้นสุดเสียง วิ่งตื๋อลงบันไดไป
ทวน ทองรุ่ง หรือร้อยตำรวจเอก เทพ พงษ์พิมาน นอนหงายมองเพดานห้องอยู่ด้วยจิตใจสงบ ภารกิจของเขาเสร็จสิ้นลงแล้วอย่างเรียบร้อย ทวนตกลงใจแล้วที่จะลาออกจากราชการ ตั้งต้นชีวิตใหม่ในนามของทวน ทองรุ่ง ที่หมู่บ้านหนองตากลับแห่งนี้
ความเงียบสงัดของรอบบริเวณทำให้จิตใจของเขาสงบขึ้น เขาไม่ต้องการคำตอบจากพลอยมากไปกว่านี้ เขารู้ซึ้งไปถึงจิตใจของเด็กสาวผู้นี้อย่างชัดแจ้งแล้ว ทวนรอเวลาที่จะถึงจุดหมายปลายทางชีวิตของเขาอยู่ ซึ่งเขาแน่ใจว่ามันอยู่อีกไม่นาน เขากับพลอยก็คงจะตกลงร่วมชีวิตกันได้ และร่วมกันใช้ชีวิตคู่อย่างมีความสุขสงบเสียที
ไม่มีอะไรที่จะมาเปลี่ยนแปลงความตั้งใจของเขาที่จะสละชีวิตราชการได้ จะมีแต่คนที่ชื่อ ทวน ทองรุ่ง ไม่มีอีกแล้วคนที่ชื่อ ร้อยตำรวจเอกเทพ พงษ์พิมาน
ทวนหลับลงได้ด้วยความสบายใจ
นิยายเรื่องนี้ก็เดินทางมาถึงจุดจบของมัน
เสือฝ้ายหายสาบสูญไปจากวงการขบวนโจร ข่าวที่ออกมาภายหลัง บ้างก็ว่าเสือฝ้ายถูกตำรวจยิงตาย บ้างก็ว่าเสือฝ้ายถูกลูกน้องยิงตายเพราะความทรยศ โดยฝ่ายตำรวจวางสายเข้าไปถึงตัว แต่ไม่มีใครสักคนที่จะยืนยันได้ว่าเสือฝ้ายตายจริงหรือเปล่า
เรื่องนี้ยังเป็นความลับที่ไม่มีใครเปิดเผยได้ เสือฝ้ายหายไปเฉย ๆ อย่างสงบเงียบ จากนั้นชุมโจรต่าง ๆ ก็สลายตัวไปทีละแหล่ง มเหศวรถูกทำลายด้วยน้ำมือใคร ไม่มีใครยืนยันข่าวได้
เมื่อขบวนการโจรสงบลงทางต่างจังหวัด ในกรุงก็เกิดขบวนโจรขึ้นมาแทน ชุกชุมไปในที่ต่าง ๆ ไม่มีใครทราบแน่ว่าเป็นเพราะการแตกขบวนมาจากต่างจังหวัดหรือเปล่า และในที่สุด มือกฎหมายก็มีอำนาจเด็ดขาดมากกว่ามือโจร บ้านเมืองกลับเข้าสู่ความสงบสุขอีกครั้งด้วยฝีมือของฝ่ายปราบปรามสมัยนั้น
แต่เสือฝ้ายอยู่ที่ไหนแน่ ยังไม่มีใครยืนยันได้จนบัดนี้
เสือฝ้ายอาจจะอยู่อย่างสงบ ณ ที่ใดที่หนึ่งในประเทศไทยนี้ ข่าวที่ว่าเสือฝ้ายถูกตำรวจยิงตายก็ไม่มีใครนำเอาศพของเสือฝ้ายมายืนยันได้ ข่าวก็เป็นเพียงข่าวอยู่
พันตำรวจเอกพิชัย พิทักษ์มนตรี ก็เสียชีวิตแล้ว ร้อยตำรวจเอกเผชิญ ทรงศักดา ก็ใกล้เกษียณ ไม่ได้เอาใจใส่เรื่องเสือฝ้ายอีก ทวน ทองรุ่ง ใช้ชีวิตของเขาอยู่ที่บ้านหนองตากลับอย่างมีความสุขกับพลอยจนแก่เฒ่า ไม่เป็นกังวลอะไรกับพ่อ
เสือฝ้ายอยู่ที่ไหน ตัวเสือฝ้ายเท่านั้นเองที่รู้... ?
- จบบริบูรณ์ -
ท่านที่สนใจและชื่นชอบแนวการประพันธ์ของพ.ต.อ. พุฒ บูรณสมภพ อดีตอัศวินแหวนเพชรของกรมตำรวจ โปรดอดใจรออ่านนวนิยายเรื่องต่อไป เร็ว ๆ นี้ ที่ Blog แห่งนี้
| Create Date : 07 มกราคม 2553 |
| Last Update : 7 มกราคม 2553 2:18:48 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 969 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 26 คน [