พริกขี้หนูเผ็ด (ตอนที่ 31)
โดย พ.ต.อ. พุฒ บูรณสมภพ
ตอนที่ 31
บทที่ ๑๒
ผมส่งคำร้องขอส่งตัวจำเลย พร้อมทั้งถอนประกันให้กับเจ้าหน้าที่ศาลเรียบร้อยแล้ว นั่งรออยู่เพียงครู่เดียว เจ้าพนักงานศาลก็ส่งคนมารับตัวยุพดี พร้อมทั้งส่งคืนหลักประกันให้ผม ผมหันไปมองยุพดีที่ยังนั่งยืดคออยู่ข้าง ๆ หล่อนทำท่าจะขัดขืน เมื่อเจ้าหน้าที่ศาลจะนำตัวไป
ผมหมดหน้าที่แล้วผมก็ลุกขึ้น รับซองเอกสารต่าง ๆ ที่เกี่ยวข้องกับการนี้จากเจ้าพนักงาน มอบตัวยุพดีให้กับเจ้าหน้าที่คนนั้นเรียบร้อย คนของฝ่ายจำเลยที่จะมายื่นประกันต่อก็ยังมาไม่ถึง แต่ยุพดีก็ยังไม่ยอมที่จะลุกขึ้นไปตามคำสั่งของพนักงานที่ยืนคอยอยู่ หล่อนนั่งเชิดหน้าไม่ยอมมองและฟังใครทั้งสิ้น
ลุกขึ้นซีครับ พนักงานผู้นั้นพูดกับหล่อน เสียงชักจะกระด้าง
คุณต้องไปที่ห้องควบคุมกับผม
เดี๋ยวคนที่จะประกันฉันต่อก็จะมาถึงแล้ว หล่อนพูดเสียงกระชาก ๆ คอยังเชิดตรง
แต่ตอนนี้เขายังไม่มา เสียงของพนักงานคนนั้นชักจะห้วน คุณจะต้องไปกับผมก่อน ผมจะรอที่นี่ไม่ได้ ถ้าคุณขัดขืน คุณจะลำบาก
ผมยืนมองดูหล่อนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง หล่อนยังไม่รู้ว่า โทษฐานขัดขืนพนักงานศาลนั้นจะเป็นยังไง ผมอดเวทนาหล่อนไม่ได้ พูดกับหล่อนว่า
ไปกับเขาเถอะ คุณยุพดี ไม่งั้นคุณจะประกันต่อลำบาก ที่นี่ไม่มีอิทธิพลอะไรที่จะช่วยคุณได้
หล่อนเชิดหน้า หันมามองผมด้วยสายตาเหยียด ตวัดสายตากลับ ไม่พูด นั่งนิ่งไม่แยแสกับใคร
ผมเดินออกจากห้องนั้น ไม่อยากรับรู้เหตุการณ์ที่จะเกิดกับหล่อนต่อไป ที่ระเบียงศาล ผมสวนกับทนายธรรมนูญของหล่อน เขากำลังจ้ำอ้าว ๆ มากับผู้ชายท่าทางภูมิฐานคนหนึ่ง ในซอกรักแร้ของเขาหนีบแฟ้มเอกสารอันหนึ่งมาด้วย ผมเดาว่า แฟ้มนั้นคงจะเป็นเอกสารที่ใช้ประกันต่อ
ผมออกจากศาลก็ตรงเข้าสำนักงาน กัณหาเงยหน้าขึ้นมองผมแวบหนึ่ง เมื่อผมก้าวพ้นบันไดขั้นสุดขึ้นไป หล่อนก้มหน้าก้มตาพิมพ์เอกสารต่อโดยไม่เอาใจใส่กับผม ผมเดินเข้าไปยืนอยู่ข้าง ๆ โต๊ะ พูดกับหล่อน
ผมยังจะได้เงินอีกหมื่นหนึ่ง คุณสันติเขาให้ผมไปรับที่เขา แต่ผมยังไม่ได้ไป เพราะยังไม่รู้ว่า เมื่อรับเงินมาแล้ว ผมจะเอามาฝากคุณอีกได้ไหม เกรงใจจริง ๆ
หล่อนผละสายตาจามเครื่องพิมพ์ขึ้นมองผมอีกแวบหนึ่ง สายตานั้นจะมองเป็นค้อนก็ไม่เชิง คราวนี้ผมแปลความหมายมันไม่ออก ยืนเซ่ออยู่ตรงนั้นนั่นเอง ได้แต่ยกมือถึงเกาหัวโดยไม่ได้คันอะไร
ถ้ายังงั้น ผมจะยังไม่ไปเอาเงินนั่น ผมพูด เมื่อยืนเซ่ออยู่ครู่ใหญ่ ๆ
เดี๋ยวเขาก็เปลี่ยนใจไม่ให้หรอก หล่อนพูดออกมา ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้เงยหน้าจากเครื่องพิมพ์
ถ้างั้น ผมจะไปเอาเดี๋ยวนี้ ผมพูด จะหันหลังเดินลงไป
คุณพี่อยากพบแน่ะ หล่อนพูดออกมาอีก นั่งบ่นรออยู่ข้างใน ถามอยู่ไม่หยุด
ผมชะงักเท้า หยุดนิ่ง หันกลับมา แปลกแท้ ๆ เมื่อกี้ทำไมไม่บอกก็ไม่รู้ ผมมองดูหล่อน อยากจะตั้งคำถาม แต่หล่อนยังยุ่งอยู่กับเครื่องพิมพ์ ไม่ได้เอาใจใส่ผม
ผมเดินกลับมาใหม่ วางแฟ้มเอกสารที่ผมเอามาจากศาลไว้บนโต๊ะของหล่อน แล้วก็เปิดบังตาห้องคุณพี่เข้าไป
เป็นไงมั่งวะ ไอ้หนูหริ่ง เสียงเขาละ ผู้การพิทักษ์คนนั้น
ผมไม่ยักรู้ว่าเขาอยู่ในห้อง กัณหาก็ไม่บอกผม หรือมันเป็นลูกเล่นของหล่อนที่จะล้อผมเล่น ให้มาเจออีตาผู้การคู่ปรับนี่โดยไม่รู้ตัว เขานั่งไขว่ห้างท่าเดิม และที่เดิมของเขา
ผมไม่ได้มองเขา มองไปที่คุณพี่แล้วพูดว่า
กัณหาบอกว่า คุณพี่ต้องการพบผม
ใช่ซี คุณพี่พูดขึ้นทันที ถอนประกันเรียบร้อยมั้ย
เรียบร้อยครับ ผมยืนตอบ มองดูคุณพี่นิ่ง
ดีแล้วงั้น แล้วพวกเอกสารที่ใช้ประกันล่ะ
ผมวางไว้ที่โต๊ะคุณกัณหาแล้วครับ
งั้นก็ดีแล้ว เดี๋ยวกลับออกไป บอกให้กัณหาเอามาให้พี่ด้วย คุณพี่พูดทิ้งไว้แค่นั้น แล้วมองดูผมเฉย ผมจับสายตานั้น แล้วก็แปลออก
งานของผมจบแล้ว ใช่ไหมครับ ผมถาม
คุณพี่พยักหน้าหงึก ๆ โดยไม่พูด
เดี๋ยวผมออกไปก็จะบอกกัณหาให้เอาเอกสารมาให้คุณพี่ แล้วผมคงจะไม่ต้องมาที่สำนักงานนี้อีก ผมพูด มองคุณพี่ สายตาของผมตั้งคำถามไปในตัว
เราไม่มีอะไรติดค้างกันอีกแล้ว ใช่ไหม พ่อดนัย คุณพี่พูดเสียงนุ่ม ๆ
ผมเห็นจะนอนพักอยู่ที่บ้านได้อีกหลายวันอยู่หรอกครับ เดี๋ยวผมจะไปพบคุณสันติเขา
สันติไหน คุณพี่ถาม
ญาติผู้ใหญ่ของเด็กที่ถูกรถชนตายนั่นแหละครับ เขาเป็นคนมีเงิน ผมจะไปรับรางวัลจากเขาอีกหลายตังค์ เขาชอบใจที่ผมพายุพดีมาถอนประกันได้ และเขาก็จะส่งคนไปคัดค้านการประกันอยู่
เขาให้รางวัลเท่าไหร่ คุณพี่ชักสนใจ
หมื่นนึงครับ ผมตอบไป บางทีอาจจะมากกว่า
คุณพี่นั่งนิ่ง ผมหันหลังจะออกเดิน
เดี๋ยวก่อน พ่อดนัย เสียงคุณพี่ไล่หลังมาดัง ๆ ผมหันกลับ
นั่งก่อนซิ พ่อดนัย คุณพี่ชี้เก้าอี้หน้าโต๊ะ
ผมเดินเข้าไปนั่ง
ไหนเมื่อกี้นี้ คุณว่า คุณสันติอะไรนั่น เขาจะให้รางวัลคุณเท่าไหร่นะ คุณพี่ชะโงกหน้าจากที่นั่ง
หมื่นนึงครับ
คุณว่า อาจจะมากกว่านั่นอีกก็ได้ ใช่ไหม
ผมคิดว่ายังงั้นครับ
เงินจำนวนนั้น มันน่าที่จะเป็นของสำนักงาน คุณพี่พูดเสียงหนักแน่น เพราะคุณทำงานนี้ในนามของสำนักงาน
ผมหัวเราะ พูดทั้ง ๆ ที่หัวเราะว่า
ผมถูกออกจากงานเพราะคำสั่งของคุณพี่หยก ๆ นี่ ผมลาละครับ
ผมลุกขึ้น ยกมือไหว้ กลับหลังออกเดินจะออกไปจากห้อง
| Create Date : 27 มิถุนายน 2553 |
| Last Update : 27 มิถุนายน 2553 4:08:49 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 668 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 26 คน [