เงื่อนไม่มีปม # 5 เรื่อง คนขี้เล่น (ตอนที่ 4)
โดย พ.ต.อ. พุฒ บูรณสมภพ
ประพันธ์เมื่อ ปี พ.ศ. 2516
้เรื่อง คนขี้เล่น (ตอนที่ 4)
เกษมหยิบถ้วยวิสกี้ที่บ๋อยนำมาวางไว้ให้ขึ้นดื่มอีกใหญ่ ๆ ก่อนที่เขาจะเริ่มเล่าเรื่อง
การันต์มันเคยพูดกับผมว่า ผมไม่สงสัยอะไรบ้างหรือ ที่สมัครเขาทนเป็นโสดอยู่ได้จนอายุเท่านี้
เขาเริ่มเรื่อง
ผมบอกมันว่า จะไปยุ่งกับเขาทำไม ใครเขาจะอยู่เป็นโสดไปจนเฒ่าจนแก่ มันจะต้องไปเดือดร้อนอะไรกับเขาด้วย มันว่า ผมไม่รู้อะไรบ้างเลยทีเดียวรึ เรื่องที่สมัครไปยุ่ง ๆ กับเมียใครต่อใคร ผมว่ารู้แล้วมึงจะไปทำอะไรเขา แล้วมันมีส่วนได้ส่วนเสียอะไรกับเขาด้วย ของพรรณนี้ อย่าเที่ยวพูดมากไป อาจจะถูกฟ้องร้องฐานหมิ่นประมาทได้ เรื่องเมียใคร มันก็ต้องผัวเขาจัดการกันเอง มันคนนอก อย่าไปเสือกเข้า มันว่าเรื่องพรรณนี้ มันชอบเสือก มันให้ผมคอยดูว่า มันจะเล่นอะไรให้ดูสนุก ๆ
ผมก็ไม่ได้เอาใจใส่อะไรกับมันมากนัก เกษมเล่าต่อไป
ลืม ๆ ไปเสียแล้วด้วยซ้ำว่า มันพูดอะไรไว้ อยู่มาวันหนึ่ง การันต์มันหายไปจากก๊วนเฉย ๆ ไม่เข้ามาเล่นด้วย ทั้ง ๆ ที่มันมาสโมสร ระหว่างที่พวกเราออกไปได้หลายหลุมแล้ว จึงรู้ว่า การที่การันต์มันไม่มาร่วมก๊วน ก็เพราะมันไปเล่นเดี่ยวอยู่กับสมัคร ที่รู้ก็เพราะมันขอผ่าน เมื่อตีมาทันเรา
ก๊วนเราคนมากกว่า เราจึงให้มันผ่านไปได้ ผมก็ไม่รู้ว่า มันนึกยังไงขึ้นมาจึงแยกไป หรือจะขัดเส้นกับใครในก๊วนก็ไม่ทราบได้ หรือจะเป็นเพราะมันอยากซ้อมมือกับมือที่แก่กว่า เพื่อเข้าแข่งขัน ก็อาจจะเป็นได้ พอจบรอบ ผมขึ้นสโมสรก็พบมันนั่งเอ้เตอยู่คนเดียว ผมเข้าไปหามัน แล้วถามมันว่า ทำไมถึงแยกออกจากก๊วนไปวันนี้ มันเกิดขัดเส้นกับใครหรือยังไง มันหัวเราะ และว่า ที่มันแยกไปก็เพื่อจะเล่นเดี่ยวกับสมัคร ผมถามมันว่า จะซ้อมมือหรือยังไง มันว่าเปล่า จะหาเงินใช้สักหน่อย ผมถามมันว่า เขาต่อให้ยังไง มันว่าเล่นแต้มเท่า
มันจะบ้าซี ยังงั้น ผมอดพูดไม่ได้
ผมก็ว่ามันยังงั้นตอนนั้น แต่คุณอย่าลืมว่า ไอ้การันต์มันไม่ใช่คนที่ยอมเสียเปรียบคนง่าย ๆ ผมว่า มันจะไปสู้เขาได้ยังไงกัน มือออกคนละชั้น มันว่า เขาต่อเดิมพันสามต่อหนึ่ง ผมก็ว่าถึงยังงั้นก็เถอะ มันก็เสียทุกวัน มันว่ามันมีสัญญากันไว้เสียด้วยว่า จะต้องมาเล่นกันทุกวันตลอดเวลาหนึ่งเดือนนี้ วันไหนใครขาดไปก็ต้องถูกปรับเป็นแพ้ จะหาเหคุผลอะไรมาแก้ตัวไม่ได้ทั้งนั้น มันเอานายกสโมสรเป็นพยานเสียด้วย เพราะตกลงกันต่อหน้านายก
ยิ่งบ้าหนักขึ้นน่ะซิ มันคิดยังไงของมัน แล้วยังไง ผมใจร้อน ชักอยากรู้
มันพนันเขาเท่าไร
รอบละร้อยบาท หากการันต์แพ้ มันเสียร้อยบาท หากชนะ มันได้สามร้อย
สมัครพ่อก็เคี้ยวเสียหวาน ๆ วันละร้อย สามสี่วัน หรือห้าวัน แล้วก็ปล่อยไอ้การันต์เสียวันหนึ่ง ไอ้บ้านี่ หมูเขาแท้ ๆ ไม่เห็นเป็นท่า ผมชักเดือดแทน
มันเสียเขามากจนต้องฆ่าเขางั้นเชียวหรือ
เดี๋ยวก่อน เดี๋ยวก่อน เกษมโบกมือปรามความเดือดดาลของผม
คุณค่อย ๆ ฟังผม อย่าเพิ่งขัดคอซี มันก็จริงอย่างคุณว่า ไอ้การันต์เสียทุกวัน วันละร้อย แต่มันก็ขึ้นมานั่งยิ้มแย้มอยู่บนสโมสรได้ทุกเย็น ไม่เห็นมันเดือดร้อนอะไร ผมบอกให้มันเลิก มันบอกว่าเลิกได้ยังไง มีสัญญากันว่าจะต้องเล่นกันตลอดเดือน ใครหนีไม่ได้ ผมเองก็เขม่นมันเหมือนกันตอนนั้น ถามมันว่า มึงถูกล็อตเตอรี่มาหรือยังไง หรือหาทางใช้เงินให้มันแนบเนียนกว่านี้ไม่ได้แล้ว มันหัวเราะ แล้วบอกผมว่า มึงคอยดูก็แล้วกัน
ผมไม่ขัดคอ แม้อยากจะรู้ใจเต้น เกษมเขาก็ช่างเล่าขยักดีนัก
ผมปล่อยให้เขาเล่าตามใจเขาต่อไป
| Create Date : 27 มกราคม 2555 |
| Last Update : 27 มกราคม 2555 23:41:19 น. |
|
4 comments
|
| Counter : 720 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 26 คน [