Bloggang.com : ธารน้อย : ทางเสือผ่าน (ตอนที่ 22)

ทางเสือผ่าน (ตอนที่ 22)

ทางเสือผ่าน โดย พ.ต.อ. พุฒ บูรณสมภพ
ตอนที่ 22

ทวน ทองรุ่ง ตื่นขึ้นตั้งแต่เช้ามืด เขาแต่งตัวรัดกุม เหน็บปืนพกคู่มือเข้าที่เอว ยัดกระสุนสำรองเข้าแหนบกระสุนที่เตรียมไว้อีกสี่แหนบ หย่อนลงไปในย่ามที่ห้อยอยู่ที่ไหล่ข้างขวา เดินไปที่โรงม้า ม้าประจำตัวแสนรู้เต้นต้อนรับนายของมัน ทวนเข้าไปลูบหลังลูบไหล่ ยกเอาเครื่องอานและบังเหียนมาใส่เข้าที่ รัดทึบรัดกุม ขยับโกรนสำรวจดูความแน่นสนิทเรียบร้อยแล้ว จูงม้าออกมานอกโรง

ทวนแหงนหน้าขึ้นไปมองบนเรือนอีกครั้ง ไม่มีใครตื่นออกมาในเวลาเช้ามืดอย่างนั้น เขาเหยียบโกลนตวัดขาขึ้นคร่อมบนอาน ดึงม้าออกไปสู่ชายหมู่บ้าน บังคับม้าผ่านบ้านเรือนหลายหลังนั้นออกไปสู่ชายไม้ พ้นชายไม้ออกสู่ท้องทุ่ง ทวนก็บังคับม้ากระแทกส้นเข้าที่ท้อง ม้าตัวงามเปรียวเผ่นทะยานออกไป

ตะวันทอแสงสู่ท้องฟ้าเมื่อตอนสาย แต่ละชีวิตของหมู่บ้านกอไผ่ค่อย ๆ ตื่นจากหลับอันสนิทขึ้นมางัวเงีย ร่องรอยของความสนุกสนานเมื่อคืนนี้ยังทิ้งความอ่อนเพลียไว้ให้ ต่างคนต่างสลัดความเหนื่อยอ่อนออกไปด้วยอาการต่าง ๆ กัน มีแต่พวกผู้หญิงและเด็กที่ตื่นขึ้นมารับอากาศตอนเช้าด้วยความสดชื่น ลงมือทำงานบ้านของแต่ละคน เด็ก ๆ เริ่มชวนกันออกวิ่งเล่นเป็นกลุ่ม ๆ ที่ค่อย ๆ ใหญ่ขึ้นเป็นหลายกลุ่มตามกาลเวลาที่สายขึ้นตามแสงตะวัน

เสือฝ้ายออกมาจากห้อง หันซ้ายหันขวามองไปทั่ว

“ ไอ้ทวนมันหายไปไหนวะ ” เสือบ่นพึม “ เฮ้ย – ไอ้ยิ่ง เอ็งเห็นไอ้ทวนมั่งไหมวะ ”

สมุนที่ชื่อยิ่ง ซึ่งกำลังงัวเงียอยู่ที่ชานบ้านตรงข้าม เงยหน้าขึ้นมองมาทางเสียง

“ อะไรนะ พ่อฝ้าย ”

“ ไอ้ทวนมันไปทางไหน ” เสือร้องตะโกนถาม

“ อ้าว ก็พี่ทวนนอนอยู่กับพ่อฝ้ายไม่ใช่เหรอ ” สมันตะโกนตอบ

“ ไม่อยู่แล้วโว้ย ” เสือตะโกน “ เอ็งเห็นไหมว่ามันอยู่ที่ไหน ”

“ เดี๋ยวก่อนพ่อ ” คนพูดสลัดความงัวเงียทิ้ง ค่อย ๆ ลุกขึ้นเดินลงไปจากระเบียงเรือนที่นอนอยู่ หายไปทางหลังบ้าน ครู่ใหญ่กลับออกมา แหงนหน้าพูดกับเสือที่ยังคงยืนรอฟัง

“ ไม่มีใครเห็นจ้ะ พ่อ ”

“ เอ๊...” เสือครุ่นคิด “ มันหายไปไหนของมันวะ เอ็งไปถามดูทุก ๆ บ้าน มันอาจอยู่บ้านใครก็ได้ ”

สมุนเสือที่ชื่อยิ่งวิ่งหายไปอีก เสือฝ่ายยืนเกาะระเบียงนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง เดินลงจากบ้านสำรวจดูทั่ว ค่อย ๆ เดินไปที่โรงม้า หยุดนิ่งอยู่ตรงนั้น กวาดสายตาดูหมู่ม้าที่ยืนอยู่บ้าง นอนอยู่บ้างในโรงม้านั้น คิ้วเสือขมวดอย่างครุ่นคิด กวาดตามองหมู่ม้าเหล่านั้น แล้วอุทานออกมา

“ เฮ้ย ม้าไอ้ทวนมันหายไปไหน ”

“ ไอ้ยิ่งโว้ย ” เสือตะโกนลั่น

คนถูกเรียกวิ่งมาแต่ไกล มาหยุดหอบตรงหน้า

“ ม้าไอ้ทวนมันหายไปด้วย ” เสือชี้ไปที่กลุ่มม้าในโรง “ หรือมันจะออกไปไหนของมัน ” เสือรำพึงเบา ๆ “ แต่ว่ามันจะไปไหนแต่เช้า ไอ้ยิ่ง แกออกไปดูรอยม้าซิวะ มีรอยใหม่ ๆ หรือเปล่า ”

สมุนเสือวิ่งกลับออกไปอีก เสือแหงนหน้าขึ้นไปที่เรือนกำนัน คนที่เห็นออกมายืนอยู่นิ่ง ๆ ที่ริมระเบียงคือ เด็กสาวลูกกำนัน

“ เสียงเอะอะอะไรกัน ลุง ” บัวพูดลงมา

“ ไอ้ทวนน่ะซี ” เสือพูดขั้น “ ไม่รู้มันหายไปไหน ทีแรกข้าคิดว่ามันลงมาทำอะไรอยู่ข้างล่าง นี่ก็ไม่เห็นมี ข้ามีธุระจะพูดกับมันเสียด้วย เอ็งพอรู้มั่งไหม มันไปทางไหน ”

“ ฉันจะไปรู้เขาเรอะ ลุง ” เด็กสาวตวัดหางเสียงลงมา แล้วเดินลงส้นกลับเข้าไปในห้อง

เสือฝ้ายสั่นหน้าไปมาช้า ๆ

“ เฮ้อ ไอ้เด็กพวกนี้ ”

สมุนเสือที่ชื่อยิ่งเดินกลับมายืนหายใจยาวอยู่ข้างหน้า

“ ว่ายังไง ไอ้ยิ่ง ” เสือกระแทกเสียงถาม “ มัวแต่ยืนหอบอยู่นั่น ”

“ ไม่มีใครเห็นจ้ะ พ่อ ” คนตอบยังไม่หายเหนื่อย “รอยม้าก็ไม่เห็น ดินมันแข็ง หารอยไม่พบ ”

เสือสะบัดหน้าพรืด ตวัดมือ

“ เอาม้าออก พวกมึงแบ่งสายกันออกไปค้นหาทุกหมู่บ้านใกล้ ๆ ให้รู้ว่าไอ้ทวนมันผ่านไปทางไหนมั่งหรือเปล่า ไปเดี๋ยวนี้ ”

ยิ่งกลับหลังวิ่งไปรวบรวมพรรคพวก ครู่ใหญ่เสียงฝีเท้าม้าก็ดังลั่นไปทั่วทิศ ฝูงม้าที่มีคนนั่งควบออกสู่นอกหมู่บ้านรอบ ๆ ด้าน ไปคนละทิศทางเหมือนฝูงผึ้งแตกรัง เสียงกึกก้องนั้นค่อย ๆ หายไป เมื่อฝูงม้านั้นลับสายตาไปไกล

Create Date : 29 พฤศจิกายน 2552

Last Update : 29 พฤศจิกายน 2552 1:33:34 น.

0 comments

Counter : 655 Pageviews.