พริกขี้หนูเผ็ด (ตอนที่ 43)
โดย พ.ต.อ. พุฒ บูรณสมภพ
ตอนที่ 43
บทที่ ๑๕
เพื่อนนายตำรวจที่โรงพักพญาไท รอผมอยู่ที่โต๊ะทำงานอีกตัวหนึ่ง ซึ่งไม่ใช่โต๊ะนายร้อยเวร เขากำลังก้มหน้าก้มตาทำงานของเขาอยู่
ผมเดินเข้าไปหา นั่งที่หน้าโต๊ะ เขาเงยหน้าขึ้นจากงาน พอเห็นเป็นผมก็เปิดลิ้นชักข้าง ๆ ตัว หยิบเอารูปถ่ายไอ้ถึก พร้อมทั้งกระดาษแผ่นเล็ก ๆ แผ่นหนึ่งส่งให้ผม
ผมรับทั้งรูปทั้งกระดาษแผ่นนั้นมา ข้อความบนกระดาษแผ่นนั้นเป็นตัวพิมพ์ มีข้อความว่า
ถึก ปานดำ หรือ ถึก สีลม ต้องโทษฐานฆ่าคนตาย ถูกศาลจำคุกยี่สิบปี ลดโทษสองครั้ง เหลือสิบสองปี ได้อภัยโทษออกมาเมื่อวันที่ ๑๒ พฤษภาคม ๒๕๒๒ ภูมิลำเนาไม่แน่นอน ถิ่นที่ชอบสิงสู่คือ บริเวณซอยวัดแขก สีลม อยู่ในสารบบมือปืนรับจ้างของทางนครบาล บริเวณที่น่าติดตามคือ ซอยวัดแขก สีลม และบริเวณใกล้เคียง หน้าโรงแรมเอราวัณ เคยมีเรื่องเกี่ยวข้องกับคุมเด็กจรจัดบริเวณนั้น ทำตัวเป็นสายสืบให้ทางนครบาล ติดต่อสถานีตำรวจนครบาลบางรัก ยานนาวา ทุ่งมหาเมฆ
ผมพับกระดาษแผ่นนั้นเข้ากระเป๋า ล้วงเอาเศษกระดาษที่จดเบอร์รถเมืองกาญจน์ ฯ ที่ผมจดเอาไว้จากความจำของนายถมเมื่อคืนมีเรื่องนั้น ส่งให้เขา
ช่วยตรวจสอบทะเบียนรถคันนี้ให้อีกหน่อยเถอะ ผมพูดกับเพื่อนนายตำรวจคนนั้น
เอามาจากไหนอีกล่ะ เขาหัวเราะเบา ๆ ถ้ายังไง ค่าตรวจสอบมันต้องมีมั่งนะโว้ย
เหอะน่า ผมพูดได้แค่นั้น แล้วเมื่อไหร่จะได้
เดี๋ยวก็รู้ อั๊วยกหู เพียงไม่กี่นาทีก็รู้ ถ้าอยากได้ด่วนจริง ๆ
ได้ยังงั้นก็ดี อั๊วจะรอ เรื่องค่าตรวจสอบมันต้องมีแน่
เขาลุกขึ้นจากโต๊ะ เดินไปที่เครื่องโทรศัพท์ที่โต๊ะนายสิบเวร ผมเห็นเขายกหูขึ้นหมุนเลขบนแป้นที่เครื่อง สักครู่ก็ขอปากกาจากสิบเวร มาเขียนอะไรยิก ๆ อยู่ วางหูโทรศัพท์ เดินถือกระดาษแผ่นนั้นมาหาผม ส่งกระดาษแผ่นนั้นให้
เฮ้ย ชื่อนี้ใหญ่นะโว้ย เขาพูด
ผมอ่านข้อความในกระดาษแผ่นนั้น
รถเก๋งแคร่ยาว หมายเลข ก ๒ ๒๓๔๕ ทะเบียน กาญจนบุรี เจ้าของชื่อ นายอนุชิต วิเศษธรรมวิต บ้านเลขที่ ๑๑๔๖ ถนนสายกลาง อำเภอ เมือง จังหวัด กาญจนบุรี
ชื่อนี่ดังไม่เบาในเมืองกาญจน์ ฯ เขาเป็นเศรษฐี มีโรงงานน้ำตาลหลายโรง ตั้งแต่เมืองกาญจน์ ฯ เรื่อยไป ราชบุรี เพชรบุรี นามสกุลนี้ดังมากในเขตสามสี่จังหวัดทางภาคนั้น
ไอ้รถคันก่อน เจ้าของอยู่เมืองชล ฯ ไอ้คันใหม่นี้ อยู่เมืองกาญจน์ ฯ คนละทิศ
เรื่องที่ว่าไม่ใหญ่ มันทำท่าจะใหญ่เกินกำลังผมเสียแล้ว แล้วก็ไอ้นักเลงพวกเดียวกัน ที่เล่นงานผมกับที่โดนพี่ถมของผมดับรัศมีเรียบร้อยไปทั้งสามคนนั่น มันมาใช้รถต่างถิ่นกันยังงี้ได้ยังไง
คันหนึ่งทะเบียนหายไปเพราะผมแอบล้วงมา รวมทั้งเอกสารร้อยแปดนั่น ไอ้อีกคันก็โผล่มาแทน พวกเขาคงไม่กล้าที่จะใช้รถเมืองชล ฯ เพราะไม่แน่ใจว่า ทะเบียนมันหายไปยังไงพร้อมทั้งซองเอกสารปึกใหญ่
ที่สำคัญก็คือ คนหนึ่งเป็นเจ้าพ่อเมืองชล ฯ ฝั่งทะเลด้านตะวันออก อีกคนเป็นเจ้าพ่อเมืองกาญจน์ ฯ ใหญ่คับฟ้าอยู่ทางตะวันตก แล้วไอ้นายเชิด ตุรงค์นพคุณ นายแบงค์ใหญ่เจ้าของแม่ยุพดี ก็ใหญ่เต็มฟ้าบางกอกเหมือนกัน
สามใหญ่นี่มันเข้ามาเกี่ยวพันกันได้ยังไง
ลงใหญ่ ๆ กันทั้งนั้นแบบนี้ เรื่องที่แม่ยุพดีจะติดตะรางนั้นคงจะยาก และการที่หล่อนหายไปเฉย ๆ ตอนนี้ ก็ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสามนี้ สามล้อพยานปากสำคัญคนนั้น เห็นทีจะตายฟรี
ผมถามตัวเองว่า เข้ามายุ่งกับเขาทำไม เรื่องราวของเราก็เรียบร้อยไปแล้ว และมันไม่ใช่เรื่องของสำนักงานที่จะค้องเข้าไปยุ่งเกี่ยวอีกแล้ว ไปยุ่งกับมันทำไม ผมนั่งนิ่งอยู่นาน คืออยู่เงียบ ๆ
เป็นยังไงวะ ผมได้ยินเสียงเพื่อนนายตำรวจของผมพูด เหมือนดังมาไกล ๆ ผมยังไม่ได้เรียกสติกลับคืน เขาก็พูดอีกกว่า
อย่าไปยุ่งกับเขาดีกว่า
ผมเงยหน้าขึ้นมองดูเขา มองรอยยิ้มของเขาเป็นรอยเยาะไปได้ ผมคิดถึงความยับเยินที่ไอ้พวกนั้นมันทำกับผม คิดถึงข้อความในกระดาษที่สั่งเก็บผม และคิดถึงเหตุการณ์เมื่อคืนที่นายถมเล่นบทบู๊กับมัน
ถ้าผมเข้าบ้านคนเดียว ผมก็คงจะโดนยิ่งกว่าครั้งแรก หรือไม่ก็อาจจะถูกเก็บเรียบร้อยไปแล้วก็ได้ ถึงอย่างไรพวกเขาก็คงจะยังติดตามเล่นงานผมอยู่
ผมถอยก็ตาย ไม่ถอยก็อาจจะรอด ผมตกลงใจในนาทีนั้น และบอกกับตัวเองว่า การตกลงใจครั้งนี้ ผมถอยไม่ได้ มันมีอะไรอีกหลาย ๆ อย่างที่จะต้องทำ
ประการแรก ผมจะต้องหาตัว ไอ้ถึก สีลม นี่ให้ได้ ผมเชื่อว่า ไอ้คนนี้จะต้องเป็นกุญแจสำคัญที่จะไขไปสู่ความสว่างของเรื่องทั้งหมด และเบื้องหลังเรื่องนี้ มันต้องมีเงิน
| Create Date : 29 มิถุนายน 2553 |
| Last Update : 2 กรกฎาคม 2553 1:19:03 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 791 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 26 คน [