เงื่อนไม่มีปม # 7 เรื่อง รักของตำรวจ (ตอนที่ 9)

โดย พ.ต.อ. พุฒ บูรณสมภพ

ประพันธ์เมื่อปี พ.ศ. 2516

เรื่อง รักของตำรวจ (ตอนที่ 9) (ตอบจบ)


ทวน มาถึงบ้าน รังรอง เอาเกือบจะสองทุ่ม หล่อนแต่งตัวคอยเขาอยู่ก่อนแล้ว เขาขอโทษในการล่าช้าของเขา และบอกให้รู้ว่า ที่เขาล่าช้าก็เพราะเรื่องงาน เขายังไม่อยากบอกหล่อนว่า มันเป็นเรื่องอะไร เขาคิดว่า เอาไว้บอกหลังจากรับประทานอาหารเสร็จแล้ว จะเหมาะกว่า

เขาพาหล่อนไปร้านอาหารเงียบ ๆ แห่งหนึ่ง แต่ถึงเขาจะพยายามที่จะทำตัวลืมเรื่องที่เกิดขึ้นในเวรของเขาเรื่องนั้นอย่างไร ทวน ก็อดที่จะนึกถึงมันไม่ได้ เขาอิ่มข้าวเร็วกว่าเคย

รังรอง พลอยอิ่มไปด้วย หล่อนสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยนี้ของเขาได้

“ ทวน มีเรื่องยุ่ง ๆ อะไรเกี่ยวกับงานหรือคะ ” หล่อนพูดขึ้น
“ ดูท่าทางไม่ค่อยสบายใจ ”

เขามองดูหล่อนอย่างเด็กที่แอบไปกระทำผิดไว้แล้วกำลังคิดว่า จะบอกผู้ใหญ่ดีหรือไม่ดี เขาพูดอ้อมแอ้มออกมาว่า
“ ไอ้เงินพันสองร้อยบาทนั่นไงละต้อย ”

“ ทำไมคะ มันเป็นยังไง ”

“ มันหมดเสียแล้ว ”
เขาพูดด้วยเสียงละเหี่ย แล้วเขาก็เริ่มเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดนั้นให้หล่อนฟัง

หล่อนนั่งฟังคำเล่าของเขาด้วยท่าทีอันสงบ จวบจนทวนต่อท้ายด้วยคำพูดของเขาว่า
“ ผมบอกแล้วให้ต้อยเก็บเงินนั้นไว้ มันอยู่กับผม มันก็เป็นอย่างนี้ ”

“ เงินของทวน ทวนจะใช้มันยังไง ต้อยจะไปว่าอะไร ” หล่อนพูดออกมาหลังจากนิ่งอยู่นาน
“ ว่าแต่ ทวน รู้สึกสบายใจหรือเปล่าที่ได้ใช้มันไปอย่างนั้น ”

“ ผมสบายใจที่ได้ช่วยคนอย่างน้อยไว้ถึงสองคน ด้วยเงินจำนวนนั้น ” เขาพูด
“ แต่ไม่สบายใจเมื่อนึกถึงต้อย มันเหมือนกับว่า ผมรักต้อยน้อยไปอย่างนั้น แต่มันเป็นเรื่องที่ผมคิดว่า เป็นหน้าที่อันหนึ่งของผมที่จะต้องช่วยเขา จะว่าไป มันก็นอกเหนือหน้าที่อยู่เหมือนกัน ถ้าเงินมันไม่ได้อยู่ในมือผมเสีย ก็คงจะแล้วไป ผมก็คงจะทำไม่รู้ไม่ชี้เสียได้ ”

“ แล้ว ทวน ก็ยิ่งไม่สบายใจกว่านี้ ถ้าหาก ทวน จำต้องส่งเธอเข้าตะรางไปตามหน้าที่ ” รังรองพูด
“ใช่ไหมคะ ”

“ นั่นน่ะซี ”
เขาเกาหัว หาคำตอบไม่ได้ แล้วมองดูหล่อน
“ ต้อยเข้าใจ ? ”

หล่อนพยักหน้าน้อย ๆ
“ ค่ะ ต้อยเข้าใจ ต้อยเข้าในความรู้สึกของ ทวน อย่าไปคิดมันเลย เราแต่งงานกันโดยไม่ต้องหมั้นก็ได้ ต้อยไม่เห็นแปลก ”

“ ไม่ได้ ” ทวน พูดหนักแน่น
“ ผมจะต้องหาแหวนหมั้นมาให้ต้อยให้ได้ ก่อนที่เราจะแต่งงานกัน ต้อยคอยได้ไหม ”

หล่อนมองเขานิ่งอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า
“ ต้อยคอยได้ ถ้ามันเป็นความต้องการของทวน ต้อยคอยได้เสมอ ”

เขาเอื้อมมือมากุมมือหล่อนไว้ด้วยความดีใจ

หล่อนขึงตาปรามความลืมตัวของเขาด้วยยิ้มน้อย ๆ พร้อมกับดึงมือออกจากการเกาะกุมของเขาเบา ๆ
“ ทวนนี่แหละ นี่มันร้านอาหารนะ ”

ทวน ดึงมือกลับ เขาชะโงกหน้าไปพูดเบา ๆ ว่า
“ ผมรักต้อยจัง รู้ไหม ”

หล่อนยิ้ม ไม่พูด เพราะหล่อนกำลังคิดอยู่ทั้ง ๆ ที่ยิ้มนั้นว่า หล่อนจะคอยเขาไปนานอีกสักเท่าใด คิดถึงคำค่อนแคะที่ได้รับจากมารดาของหล่อน เมื่อหล่อนเล่าเรื่องนี้ให้ฟัง

“ เออ ให้แม่เห็นแหวนชัด ๆ ก่อน แล้วค่อยพูดกัน ”

หล่อนยังจำคำที่มารดาของหล่อนพูดเมื่อเช้านี้ได้ แล้ว รังรอง ก็ยิ้ม

หล่อนไม่แคร์ความรัก หล่อนคอยได้ คอยได้เสมอสำหรับ ทวน เทพไท

(จบ เรื่อง รักของตำรวจ)
O o O

Create Date : 20 กุมภาพันธ์ 2555		2 comments
Last Update : 24 กุมภาพันธ์ 2555 2:49:26 น.
Counter : 956 Pageviews.
Share Tweet