เงื่อนไขการปฎิวัติ (ตอนที่ 17)

โดย พ.ต.อ. พุฒ บูรณสมภพ

ตอนที่ 17

บทที่ ๗ – ปฏิบัติการผิดจังหวะ

วันเวลาผ่านไปเรื่อย ๆ ข่าวคราวของพี่เชื้อเงียบไป พี่เชื้อไม่ได้โผล่มาเยี่ยมเยียนผมอีกเลยนับแต่วันนั้น นี่ก็แสดงว่า พี่เชื้อกำลังเตรียมงานอยู่อย่างเงียบ ๆ

ผมยังคงออกเตร็ดเตร่กับพรรคพวกตามปกติ ลืมเรื่องที่พี่เชื้อเคยพูดเสียสนิท ที่ ๆ พวกผมชอบไปกินเหล้าเฮฮากัน นอกจากที่ สโมสรสหมิตรแล้วก็ยังมีที่อื่น ๆ อีก อย่างตามโรงน้ำชาแถว ๆ เยาวราช โดยเฉพาะที่โรงแรมหกชั้นในตรอกม้าเกงเอ๋า

คืนวันหนึ่ง พวกผมสี่ห้าคนเถลไถลกันไปที่โรงแรมนั่น ตำรวจกองตรวจกับเจ้าของโรงแรมย่อมรู้จักกันดีเป็นพิเศษ แต่ไม่ใช่ว่าพวกผมจะไปเบ่งกินฟรี พักฟรี และขึ้นห้องฟรีกับอีตุ้ง

พวกอีตุ้งนั้นมันรังเกียจชายไทยที่สุด มันจะรับแขกเฉพาะชาวจีนด้วยกัน นี่ว่ากันถึงอีตุ้งประเภทอาชีพแถว ๆ ตรอกซอยย่านเยาวราช มันว่าผู้ชายไทยยุ่งยาก กว่าจะร่วมหอลงโรงกันได้ก็ต้องโหมโรงเสียก่อนนาน จับโน่นจับนี่วุ่นวาย กว่าจะเล่นบทอัศจรรย์ได้แต่ละที ราคาตอนนั้นก็ขนาดหกสลึง บาทห้าสิบเท่านั้น

มันบ่นว่า “ ม่ายหวายฮ่ะ หกซีหลึง เหลียวจะลมแล้วลมหล้า ยุ่งฉิกหาย ”

สู้กุมารจีนด้วยกันไม่ได้ พ่อพวกนั้น ไม่พูดพล่ามทำเพลง ขึ้นเตียงก็รำมวยจีนเข้าใส่เลย มวยจีนมันขึ้นเร็ว ลงเร็ว ต่อยทีสองทีก็ลงจากเวทีแล้ว หกสลึงเท่ากัน ของพี่ไทย กว่าจะหกสลึงก็โดนจ้ำจี้จ้ำไชอ่วม ก็อย่างที่มันบ่นให้ฟังตามที่ผมเขียนไว้ข้างบนนั่นแหละครับ แปลเอาเองว่ามันว่ายังไง

คืนนั้น ผมก็เรียกอีตุ้งมาเข้าห้องได้คนหนึ่งโดยเจ้าของโรงแรม โกจัดการให้ มันว่าเป็นอีตุ้งชั้นดี คัดมาเป็นพิเศษ ในราคาสองบาท ราคานี้ต้องพิเศษจริง ๆ สมัยนั้น เงินเดือนแปดสิบบาทอยู่ได้สบาย ๆ แล้ว น้ำแข็งเปล่าถ้วยละสตางค์แดงเดียว

ผมอยู่ในห้องกับอีตุ้งชั้นพิเศษที่ไอ้โกมันจัดให้ เล้าโลมมันยังไงมันก็ทำสะดิ้ง พอจะจับลงนอนมันก็สะบัดหลุดไปนั่งริมเตียง แล้วว่า

“ ไม่ล่ายน่อ จำเลินมา ”

ผมกำลังหงุดหงิด ตวาดออกไป

“ จำเริญ จำแรนอะไรอั๊วก็ไม่กลัว ให้พ่อจำเริญมาก็ได้วะ ”

“ บิช่าย ” มันพูดออกมาอีก “ จำเลินฮ่ะ จำเลินจิน ๆ นอนไม่ล่าย ”

อะไรของมันวะ ผมนึกอยู่ในใจ จำเริญอะไรของมัน ผมไม่ฟัง โดดไปคว้าข้อมือมันดึงเข้ามา มันดิ้นสะบัดใหญ่คราวนี้

“ จำเลินฮ่ะ จำเลินจิง ๆ ฮ่ะ ” มันร้องออกมา “ ไม่ล่ายฮ่ะ ไม่ล่าย ”

มันชี้ไปที่เบื้องล่างกางเกงที่มันนุ่งอยู่

“ จำเลินฮ่ะ จำเลินมาจิง ๆ ฮ่ะ ๆ แลง ๆ ที่นี่ฮ่ะ ”

ผมถึงได้เข้าใจว่าอะไร ประจำเดือนมันมานั่นเอง ถ้ามันไม่ชี้ที่กางเกงแล้วว่าแดง ๆ มา ก็คงยังไม่เข้าใจเรื่องจำเลินของมัน ผมไม่เชื่อ ดึงตัวมันเข้ามาหา

“ เปิดดูก่อน อั๊วไม่เชื่อ ”

“ไม่ล่ายน่อ ” มันดิ้นอีก “ จำเลินมาจินๆ น่อ ”

มันสะบัดอย่างแรงจนหลุด แล้วมันก็วิ่งปรื๋อไปเปิดประตูห้องหนีออกไป

ผมนั่งฮึดฮัดอยู่ในห้องคนเดียว ขยับจะดกกริ่งเรียกไอ้โกมา ก็พอดีอีตุ้งคนเก่าเปิดประตูเข้ามา ทีนี้มันยืนยิ้มอยู่ที่ประตูนั่น ผมนึกว่ามันเปลี่ยนใจ ลุกขึ้นจะไปดึงมันมาที่เตียง มันยังยืนยิ้มเฉยอยู่ตรงนั้น พูดว่า

“ เขาปาตีวักกัง ยังจามานอนก๋าพูหยิงอยู่ล่าย ”

ผมชะงักมองดูมัน ฟังไม่ถนัดว่ามันว่ายังไง

“ เขาปาตีวักกัว ออกใสฟังวิกมายุลูเซ่ ” มันพูดชี้มือไปที่ห้องไอ้โก

ผมออกจากห้อง เดินไปที่ห้องไอ้โกที่อยู่ใกล้ ๆ เสียงวิทยุในห้องมันเปิดดังลั่น เป็นเสียงประกาศฟังชัดว่า ขณะนี้คณะปฏิวัติได้ยึดกรมโฆษณาการไว้ได้แล้ว และได้ยกกำลังเข้าไปตั้งอยู่ในวังหลวงยึดเป็นกองบัญชาการคณะปฏิวัติ ประกาศให้รัฐบาลยอมแพ้เสียดี ๆ

ผมเผ่นกลับเข้ามาในห้อง รีบแต่งตัว คว้าปืนเหน็บเอว ลงลิฟต์มาชั้นล่างทันที ขึ้นรถที่จอดอยู่หน้าโรงแรมบึ่งไปที่กอง สั่งกำลังเตรียมพร้อม และให้คอยฟังคำสั่งผมอยู่ขณะที่ตั้ง แล้วผมก็บึ่งรถไปที่นัดพบซึ่งรู้กัน คือบริเวณ ร. พัน ๗ ที่พี่ม้าย – หรือพันโม ละม้าย อุทยานานนท์ เป็นผู้บังคับการกรม ๑๑ หรือผู้บังคับกองพันอยู่ขณะนั้น ผมจำไม่ได้

ผมไปถึงที่นั่นก็พบพรรคพวกอยู่ด้วยกันแล้วหลายคนบริเวณหน้ากองพัน กำลังสั่งการรวมพลอยู่ เจ้านายผู้ช่วย อ ตร. เผ่า ของผมก็อยู่ด้วย ผมเข้าไปรายงานตัวกับท่าน

เจ้านายหันมาเห็นผมก็ถามทันที

“ เฮ้ย ไอ้ม้ายมันอยู่ที่ไหนวะ ” ยังไม่เห็นมา ”

ผมก็ยืนงง ไม่รู้เรื่อง

“ เฮ้ย ไอ้พุฒ ” นายสั่งการกับผม “ มึงไปตามตัวไอ้ม้ายมาให้ได้ มันคงจะอยู่ที่บ้านวัดธาตุทอง ”

ผมรู้จักบ้านวัดธาตุทองดี เพราะที่บริเวณหลังวัดนั้น พวกท่านผู้ใหญ่ในคณะมีบ้านพักผ่อนอยู่ที่นั่น สำหรับใช้ในกิจกรรมนอกระบบ บ้านหลังนั้นเป็นบ้านของคหบดีชั้นเศรษฐีท่านหนึ่งซึ่งผมก็รู้จักดีอีก มีเอาไว้ให้ท่านผู้ใหญ่พวกนี้ใช้

ผมบึ่งรถกลับมาที่กองอีกที ผมรู้ว่าถ้าผมจะไปที่วัดธาตุทอง ผมจะต้องผ่านหน่วยงานของฝ่ายปฏิวัติที่จะต้องยืนรักษาการณ์อยู่แถว ๆ สี่แยกราชประสงค์แน่ ๆ

ผมแวะที่แถวเยาวราชก่อน เรียกเอาแท็กซี่คันหนึ่งที่เคยใช้กันประจำให้ตามมาที่กอง กองตรวจของผมอยู่ชั้นสี่บนสถานีตำรวจพลับพลาไชย ซึ่งเป็นสถานีตำรวจนครบาลกลางเดี๋ยวนี้

ผมพาแท็กซี่คันนั้นมาที่กอง เรียกคนขับรถประจำตัวของผมมา ล้วงเอาบัตรประจำตัวและหลักฐานเอกสารต่าง ๆ ในตัวผมออกหมด ให้สิบตำรวจโท คนรถของผมเก็บไว้ให้ดี เดี๋ยวจะกลับมา ส่วนกำลังนั้น ให้รอฟังคำสั่งอยู่ก่อน ไม่ต้องเคลื่อนไหวไปไหน สั่งเสร็จผมก็ขึ้นรถแท็กซี่คันนั้น สั่งให้รีบไปวัดธาตุทองเร็วจี๋

แท็กซี่บึ่งออกจากที่นั่นทันที พอมาถึงบริเวณสี่แยกราชประสงค์ รถก็ติดกันยาวเหยียด ผมชะโงกหน้าขึ้นดูก็เห็นมีการตรวจตั้งด่านอยู่ตรงสี่แยก แสงสว่างพอมองเห็นว่าเป็นพวกทหารเรือ กำลังหยุดรถ ฉายไฟตรวจรถอยู่เป็นแถว

ปืนพกประจำตัวผมยังอยู่ที่เอว ผมทิ้งมันไม่ได้ ผมสะกิดคนขับรถบอกเข่ว่า ถ้ารถเรามาถึงที่ตรวจก็ให้เขาบอกว่า เขาไม่รู้จักว่าผมเป็นใคร เขารับมาจากแถว ๆ เยาวราช ผมบอกให้ไปส่งที่ซอยประสานมิตร ผมขึ้นรถแล้วก็เมาหลับเขลงอยู่ เขาจะปลุกตอนเข้าซอย ให้เขาพูดเท่านั้น ไม่ต้องพูดอะไรอีก

พอรถใกล้จุดตรวจเข้าไป ผมก็ล้มตัวลงนอน ปืนของผม ๆ ชักออกมานอนออกทับไว้ใต้ขา มือสอดไปกุมเอาไว้ ไม่แน่ใจว่าจะต้องใช้มันหรือเปล่า แล้วผมก็ขยี้ผมให้ยุ่ง นอนตะแคงหลับ หลี่ตามอง
พอรถมาหยุดที่จุดตรวจ ก็มีแสงไฟฉายกราดเข้ามาในรถ

“ จะไปไหน ” เสียงถาม

“ ไปซอยประสานมิตรครับ ” เสียงคนขับรถผมตอบ

“ หลับเรอะ ” เสียงถามต่อมาอีก

“ คงยังงั้นมั้งครับ ขึ้นรถได้ก็หลับ คงจะเมามาก ” เสียงแท็กซี่ของผมตอบ

ผมทำขย้อนอ๊อก ๆ

“ ไป ๆ รีบไป ” เสียงนอกรถพูด “ ขย้อนแล้ว เดี๋ยวก็เลอะเทอะรถ – ไป ”

รถพุ่งปราดออกไปทันที ผมลุกขึ้นตบไหล่คนรถ

“ ขอบใจมาก เดี๋ยวจะต้องกลับออกมาอีกหรือเปล่าก็ไม่รู้ อั๊วมีรางวัลให้ลื้อแน่ ”

Create Date : 08 พฤษภาคม 2553		1 comments
Last Update : 9 พฤษภาคม 2553 22:14:54 น.
Counter : 930 Pageviews.
Share Tweet