เงื่อนไม่มีปม # 5 เรื่อง คนขี้เล่น (ตอนที่ 2)

โดย พ.ต.อ. พุฒ บูรณสมภพ

ประพันธ์เมื่อ ปี พ.ศ. 2516

เรื่อง คนขี้เล่น (ตอนที่ 2)

ผมเอง ซึ่งนับว่าเป็นเพื่อนสนิทของการันต์ ผมยังไม่เคยได้รู้จักกับเมียมัน ผมรู้ว่ามันมีเมียแล้ว และมีลูกคนหนึ่งเป็นผู้หญิง ซึ่งมันส่งไปเรียนหนังสือต่างประเทศ การันต์มาสโมสรคนเดียวตลอด มันไม่เคยพาเมียมา ไม่มีใครที่สโมสรเคยเห็นเมียมัน การันต์มันเที่ยว มันดื่ม และมันเล่นกอล์ฟอยู่กับผมเสมอ ผมก็ยังไม่เคยเห็น และยังไม่รู้จักเมียมัน แล้วนายสมัครจะรู้จักได้ยังไง ผมจึงสงสัยว่า คงไม่ใช่เรื่องเกี่ยวกับเมียมันแน่ แต่นึก ๆ อีกที มันก็ไม่น่าจะมีเรื่องอื่น

ไอ้เสือกับนายสมัครคนนี้ ก็ไม่มีอะไรที่ติดต่อเกี่ยวข้องกัน ทั้งในทางการค้า และส่วนตัว นอกเสียจากการเล่นกอล์ฟด้วยกันเป็นครั้งคราว แต่เวลาร่วมเดือนที่ผมไม่ได้ย่างกรายไปสโมสรเลยนั้น อาจมีอะไรที่เปลี่ยนแปลงที่นั่นไปบ้างก็ได้

ผมตกลงใจที่จะไปสโมสรเย็นวันนี้ จะไปฟังให้แน่ทีหรือว่า ไอ้การันต์มันฟิตอะไรขึ้นมา

ตอนหยุดงานกลางวัน ผมออกจากที่ทำงานไปเยี่ยมการันต์มันที่โรงพักที่เป็นเจ้าของท้องที่ ผมเห็นมันนั่งกอดเข่าอยู่ในห้องขัง ใจผมก็แป้ว

มันลุกขึ้นยืน และก้าวเข้ามาใกล้ลูกกรง เมื่อผมเรียกชื่อมัน

“ เกิดเรื่องอะไรขึ้นวะ ” ผมถามมันเป็นคำแรก

“ เกิดเรื่องอะไร มึงก็รู้อยู่แล้ว ไม่งั้นมึงจะรู้ได้ยังไงว่ากูอยู่ที่นี่ ” มันพูดยิ้ม ๆ เหมือนกับว่ามันอยู่ในห้องรับแขกในบ้านของมัน “ ยังมาถามได้ ”

“ รู้ละว่ามันเกิดเรื่องอะไร ” ผมว่า “ ที่ถามก็เพราะอยากรู้ว่า มันเรื่องอะไรมึงถึงได้ยิงเขา ”

มันนิ่งมองดูผมครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า
“ มึงอย่ารู้เลย กูตั้งใจไว้แล้วว่าจะไม่บอกใคร ”

“ มึงไม่ไว้ใจกูงั้นซิ ” ผมต่อว่ามัน

“ ไม่ใช่ยังงั้น ขอโทษทีเถอะวะเพื่อน ขอให้กูเก็บมันไว้เป็นความลับสักเรื่องก็แล้วกัน ”

ผมได้แต่ถอนใจ ผมรู้จักมันดี ลงมันขอแบบนี้ ต้องให้มัน ให้เอาอะไรไปค้ำคอมัน ไอ้การันต์บอกว่าไม่ ก็เป็นไม่ ผมจึงพูดว่า
“ แลวมึงจะทำอย่างไรต่อไป ”

“ กูก๊อเดินเข้าตะราง ” มันพูดหน้าตาเฉย

“ ไอ้บ้า ยังพูดเป็นเล่นอยู่ได้ ” ผมดุมัน

“ พูดเป็นเล่นยังไง กูรับสารภาพ ฆ่าคนมันก็ต้องเข้าตะราง กูสบายใจแล้วที่ฆ่ามันเสียได้ ”

“ มันทำอะไรให้มึงเรอะ ”

“ มึงอย่ามาหลอกถามกูเสียให้ยาก กูไม่เผลอเล่าออกมาหรอก ”

“ จะให้เพื่อนฝูงช่วยเหลืออะไรบ้างล่ะ ”

“ ไม่ต้องทั้งนั้น กูทำของกู เพื่อนฝูงไม่ต้องมาเดือดร้อนด้วย มึงกับไอ้เส่งช่วยดูลูกกูด้วยก็แล้วกัน ”

ไอ้เส่งคือเพื่อนในก๊วนเดียวกันอีกคนหนึ่ง ชื่อเขาจริง ๆ คือ เกษม เนื่องด้วยชื่อเดิมจากเชื้อสายที่เป็นจีนมีว่า เส่ง เราจึงเรียกว่า เส่ง ในหมู่เพื่อนที่สนิท ๆ กัน มันเป็นผู้จัดการธนาคารแห่งหนึ่ง

“ เมื่อเช้านี้ ไอ้เส่งก็มาเยี่ยมกู ถามเหมือนมึงถามไม่ผิด มันน่าจะรู้เรื่องดีกว่าคนอื่น ยังถามได้ว่ากูฆ่ามันด้วยเรื่องอะไร ” การันต์พูดขึ้น

“ เส่งเขาเกี่ยวข้องด้วยงั้นรึ” ผมถาม

ผมไม่สนิทกับเส่งขนาดไอ้การันต์ และเขาออกจะอาวุโสกว่าผม ผมจึงไม่ใช้คำนำหน้าชื่ออย่างที่ผมใช้กับไอ้การันต์ ส่วนการันต์นั้น มันไม่ถือเรื่องอาวุโส ลงสนิทกับมัน มันเป็นขึ้นมึงขึ้นกูด้วยทั้งนั้น ยกเว้นแต่ท่านผู้เฒ่าที่สโมสร มันก็ยังดี ใคร ๆ ก็ชอบมัน เพราะมันเป็นคนขี้เล่นอย่างว่า

“ ไอ้เส่งไม่ได้เกี่ยวข้อง แต่มันน่าจะรู้ มึงถามมันดู ” การันต์พูด

ผมอยู่คุยกับมันบ้าง ปลอบใจมันบ้างอยู่ชั่วครู่ก็ต้องกลับ เพราะจะต้องรีบไปทำงาน ตกลงผมก็ไม่รู้อยู่ดีว่า มันฆ่าเขาทำไม ผมบรรทุกเอาความสงสัยกลับมาที่ทำงานอีก ตกลงใจว่า เย็นนี้ต้องไปสโมสรให้ได้ ถึงไม่ทันเวลาเล่นกอล์ฟ ก็จะไปตอนค่ำ ไปคุยกับเกษม คงจะได้ความกระจ่างขึ้นบ้าง

ผมจำต้องอธิบายลักษณะนิสัยใจคอของไอ้การันต์ให้คุณ ๆ ทราบเอาเสียหน่อย ไม่งั้นคุณจะไม่เข้าใจว่า เหตุใด ผมจึงว่า คนอย่างไอ้การันต์จึงไม่น่าฆ่าคนง่าย ๆ อย่างนั้น และฆ่าอย่างใจเย็นเสียด้วย

การันต์มันมีอาชีพเป็นพ่อค้า การค้าของมันขึ้นอยู่กับโอกาสและโชคชะตาของมันเอง มันไม่ใช่พ่อค้าอย่างพ่อค้าทั้งหลาย เรียกมันว่า นักฉวยโอกาสจะเหมาะกว่า เมื่อใดราคาแร่ดี และมีทีท่าจะขึ้น ไอ้การันต์ก็จะเป็นพ่อค้าแร่ และมันเก็งจังหวะแม่นนัก พอราคาแร่ทำท่าจะตก ไอ้การันต์เป็นต้องได้เค้าก่อน มันจะผละจากแร่ไปหาสินค้าอื่น หากมันยังไม่ได้เค้าความเคลื่อนไหวของตลาดสินค้า มันจะเฉยไว้ก่อน ราคาข้าวในตลาดดี ไอ้การันต์ก็ค้าข้าว ไม้ดี มันก็ค้าไม้ มันเป็นพ่อค้าที่ค้าสินค้าแทบจะทุกชนิด สักแต่ว่าราคาอะไรดี มันเป็นเอา และพูดถึงเรื่องเล่ห์เหลี่ยมกันแล้ว มันเป็นไม่แพ้ใคร ไม่ว่าจะเป็นการเล่นกอล์ฟหรือเล่นไพ่ ที่สโมสรไม่มีใครที่จะกินไอ้การันต์ได้ง่าย คนที่มันจับคู่เล่นด้วย ไม่มีทางที่จะเหนือมันไปได้ แต่มันก็ดีอยู่อย่างหนึ่งคือ ไม่เอาเปรียบใคร มือที่อ่อนกว่ามัน มันก็จะต้องต่อให้พอสมควรที่จะเล่นกันได้ แต่ในทำนองเดียวกัน มันก็ไม่ยอมที่จะให้ใครเอาเปรียบมันได้ มันกลมรอบตัว

นอกจากจะทันผู้ทันคนแล้ว มันยังคนที่อารมณ์เย็นเสียอีกด้วย บรรดาเพื่อน ๆ สมาชิกแทบทุกคนต้องรู้จักไอ้การันต์ มันเป็นตัวที่ทำความครึกครื้นให้กับวงสนทนาตลกโปกฮาก็ได้ หรือจะเอาทางคำผวนคำแผลง แปลก ๆ มันเป็นมีใหม่ ๆ มาให้ฟังกันได้เสมอ มันเข้ากับวงสนทนาได้ทุกวง

ในการเล่นกอล์ฟเหมือนกัน มันชอบที่จะเย้าแหย่ผู้ที่ร่วมเล่นในก๊วนเดียวกัน ให้เป็นที่ครึกครื้นอยู่เป็นประจำ ไม่ว่าท่านผู้เฒ่าผู้แก่ หรือใครมาจากไหน หากมาเข้าก๊วนเรา เป็นถูกไอ้การันต์เย้าแหย่ ถ้าไปทำอะไรให้มันมีเรื่องเย้าแหย่ได้ อย่างเช่นครั้งหนึ่ง มีท่านผู้เฒ่าคนหนึ่ง หลงเข้ามาในก๊วนเรา ท่านเป็นคนหลง ๆ ลืม ๆ ในเรื่องการนับสะโตร๊คมานานแล้ว คือโดยมาก มันจะนับขาดไปเสมอ เช่น ตีไปหกก็นับห้าอะไรอย่างนี้ กีฬากอล์ฟมันไม่เหมือนกีฬาอย่างอื่น ตีให้น้อยทีมันก็จะชนะคนที่ตีมากที ฉะนั้น การที่ท่านนับเผลอเลอไปนั้น จะเป็นด้วยไม่อยากจะแพ้ หรือเป็นเพราะความเลอะเลือนตามวิสัยคนแก่ ก็ยากที่จะเดาออก ไอ้การันต์มันก็ไม่เว้น มันจับสังเกตความพลั้งเผลอของท่านผู้นั้นมานานแล้ว

วันหนึ่ง ออกตีไปด้วยกัน ผมก็ไม่ทันได้สังเกตสังกาใคร ตั้งหน้าตั้งตาแต่จะตีลูกของผม ไอ้การันต์มันแอบเข้ามากระซิบผมว่า
“ มึงคอยดูอะไรนะ กูจะทำอะไรให้มึงดูสักอย่าง ”
มันว่า แล้วก็ชี้ไปยังท่านผู้เฒ่านั้น ที่กำลังตีลูกกอล์ฟขึ้นไปบนกรีน

“ นั่น กูนับได้หก ช๊อดที่ขึ้นกรีนนั่น ” มันพูด

แล้วก็แยกกันไปตี ไอ้การันต์มันก็ตีของมัน ผมก็ตีของผมไป

พอขึ้นบนกรีน ไอ้การันต์มันก็ถามท่านผู้เฒ่าคนนั้นว่า “ กี่ทีครับ ”

“ ห้า ” เป็นคำตอบของท่านผู้นั้น

ไอ้การันต์หั้นมายักคิ้วกับผม และกระแอมขึ้นมาถี่ ๆ

“ อ้อ หกนะ ผมลืมไป ” ท่านผู้เฒ่ารีบพูดขึ้น แล้วหันไปชี้มือชี้ไม้ นับสะโต๊รค ทบทวนความจำ

ผมอยากจะเข้าไปเตะไอ้การันต์มันสักป้าบ ในฐานะที่มันทะลึ่งได้ถึงขนาด

มีอีกคราวหนึ่ง เรื่องยั่วเย้าคนแก่อีกนั่นแหละ

ออกจากที่กันไปจวนจะถึงกรีนอยู่แล้ว ท่านผู้เฒ่าคนหนึ่งกำลังจรดไม้หลังลูกจะตีขึ้นกรีน ไอ้การันต์ไปยืนจ้องอยู่ข้างหลัง ลูกกอล์ฟลูกนั้นลอยเด่นอยู่บนแฟร์เวย์ เป็นลายที่สวยอย่างหายาก พอท่านผู้นั้นตีลูกไปแล้วออกเดินไป ไอ้การันต์ก็เข้าไปที่พื้นแฟร์เวย์ที่ลูกนั้นตั้งอยู่เดิม มันก้มลง ทำท่าดึงอะไรอยู่ที่พื้นดิน แล้วก็หยิบเอาทีไม้อันหนึ่งขึ้นมา ส่งให้ท่านผู้นั้นแล้วพูดว่า
“ ท่านครับ ท่านลืมอะไรอย่างหนึ่งแล้ว ” ว่าแล้วมันก็ส่งทีไม้อันนั้นให้

ท่านผู้เฒ่าชะงัก หน้าไม่ใคร่จะดี หันไปดุเด็กแคดดี้เอ็ดตะโร ทำท่าจะตีใหม่ ท่านก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่า เด็กแค๊ดดี้มันจะทำไว้ให้หรือเปล่า ไอ้เด็กก็หน้าตื่น

พอถึงกรีน ไอ้การันต์ก็เลี่ยงเข้ามาหาผม มันแอบกระซิบกับผมว่า
“ กูล้วงออกมาจากกระเป๋ากูเองว่ะ ไอ้ทีอันนั้น ”

“ มึงไม่กลัวท่านเอาเรื่องเรอะ ถ้าไอ้เด็กมันบอกว่ามันไม่ได้ทำ ”
ผมพูดกับมันพอได้ยินกันสองคน

“ ของมันเคยทำ กูรู้อยู่นี่หว่า แล้วมึงว่า ท่านไม่รู้งั้นเรอะ คราวนี้ถึงแค๊ดดี้มันจะบอกว่าไม่ได้ทำ กูว่าท่านก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่ามันจะพูดจริง ”
มันตอบ กระซิบกระซาบ
“ มึงไม่เห็นหรือ ทำหน้าพิกลตอนกูส่งทีอันนั้นให้ ”

ผมล่อมันด้วยพัดเตอร์ที่หน้าแข้งดังโป๊ก

ผมยกตัวอย่างความขี้เล่น ชอบกระเซ้าเย้าแหย่ผู้หลักผู้ใหญ่ของมันให้คุณฟัง เพียงเพื่อให้คุณได้รู้ว่า มันเป็นคนยังไง เรื่องสนุกสนานของมันยังมีอีกมากนัก หากจะขนกันมาเล่ากันให้หมด คุณก็ไม่ได้ฟังเรื่องฆ่าคนรายนี้ของมัน อย่าว่าแต่ผม อีกหลาย ๆ คนที่รู้จักการันต์จะต้องไม่เว้นที่จะสงสัย และไม่เชื่อว่า ไอ้การันต์จะฆ่าคนได้ลงคออย่างนั้น

Create Date : 26 มกราคม 2555		1 comments
Last Update : 26 มกราคม 2555 0:55:15 น.
Counter : 897 Pageviews.
Share Tweet