เหล็กละลาย (ตอนที่ 20)

โดย พ.ต.อ. พุฒ บูรณสมภพ

ตอนที่ 20

“ เรากลับนี่ มึงก็เตรียมตัวได้ วันสองวันนี่ก็ต้องเดินทางมาอีก กูกับไอ้อ้วนจะมาอยู่เป็นเพื่อนมึงสักสอง-สามวัน แล้วจึงจะกลับไปเจนีวา ฟังข่าวต่อไป ที่นี่ติดต่อกันทางโทรศัพท์ได้ ไม่ใช่หรือ คุณนพดล ”

“ ครับ ติดต่อทางโทรศัพท์ได้เหมือนกับอยู่ในเมืองเดียวกัน สะดวกมาก” คุณนพดลตอบ “ ท่านจะให้คุณพุฒอยู่ที่นี่ทำไมครับ เห็นพูดกันถึงเรื่องติดตะรางและการขอตัว ถ้าไม่ขัดข้อง จะให้ผมทราบบ้างได้ไหมครับ บางทีผมอาจจะช่วยอะไรได้บ้าง ”

“ มันเรื่องทางการเมืองคุณ พูดแล้วยาว ทางโน้นเขาขอตัวมันมา ในข้อหาฆ่าคนตาย ผมก็อยากให้มันหลบอยู่ที่นี่สักพักเท่านั้นเอง ”

คุณนพดลมองดูผมด้วยสายตาพิลึก เขาคงยังไม่รู้รายละเอียด ว่าผมต้องหาคดีอะไร ผมขี้เกียจอธิบาย และเห็นว่าไม่จำเป็น จึงเฉยไว้

“ แล้วผมจะเล่าให้คุณฟังทีหลัง ” ท่านพูดกับเขา

“ อยู่มันที่โรงแรมนี่แหละวะ ” ท่านพูดกับผมต่อ “ กว้างขวางดี ระหว่างอยู่เฉย ๆ มึงก็เขียนหนังสือไป ไม่มีใครซื้อ กูซื้อเอง ”

“ เขามาเอาตัวผมไปไม่ได้จริง ๆ นะครับ ที่นี่ ” ผมถาม

“ ไม่ได้หรอกครับ ” คุณนพดลตอบแทน “ เพราะที่นี่ไม่มีสัญญาส่งผู้ร้ายข้ามแดนกับประเทศไหน ”

“ ไหนมึงว่าไม่กลัว แล้วถามทำไม ” ท่านว่า

“ ผมไม่ได้กลัว ที่ถามก็เพราะว่า ไหน ๆ อุตส่าห์ดั้นด้นมาหาที่เงียบ ๆ อยู่ แล้วก็ยังไม่พ้น ก็อยู่ที่เก่าเสียไม่ดีกว่าหรือครับ จะหนีทำไมให้มันเปลืองทั้งเงินทั้งเวลา ”

“ คุณนพดลเขาเป็นนักกฎหมาย มึงเชื่อเขาได้ ” ท่านพูด

“ ถ้างั้นก็ได้ ผมอยู่ได้ทั้งนั้น ขอให้สั่งมา ว่าแต่อย่าลืมปล่อยผมทิ้งเสียที่นี่ก็แล้วกัน ”

“ เอาเถอะน่า ยังไง ๆ ถ้ามันจะต้องอยู่นาน กูกับไอ้อ้วนก็จะหมั่นมาเยี่ยมมึง ”


เราออกจากวาดูซเมื่อเกือบบ่ายสองโมง อาดอล์ฟขับรถรวดเดียวโดยไม่พักเลย ถึงเจนีวาเอาร่วมหนึ่งทุ่ม เพราะตอนนั้นอากาศชักจะมืดเร็ว จะปล่อยเร็วอย่างกลางวันไม่ได้

ท่านชวนคุณนภดลกินข้าวเย็นด้วยกัน ซึ่งเขาก็ไม่ปฏิเสธ แต่ขอตัวไปอาบน้ำเปลี่ยนเครื่องแต่งตัวที่บ้าน แล้วก็นัดพบกันที่ร้านอาหารจีนแห่งหนึ่ง ซึ่งอยู่บนเมืองเก่า ที่นั่นอยู่สูงขึ้นไปหน่อยจากตัวเมืองปัจจุบัน

ระหว่างทางที่นั่งรถไปร้านอาหาร ผมสังเกตว่า รถของเราถูกติดตามด้วยรถมอเตอร์ไซค์คันหนึ่ง และผมจำได้ว่า ไอ้รถคันนั้นมันจอดอยู่ตรงหน้าโรงแรม ตั้งแต่รถของเรากลับมาแล้ว คนขับขี่เป็นชายร่างสูง สวมเสื้อแจ๊คเกตหนังอย่างคนขี่รถจักรยานยนต์ทั่วไปชอบสวม

เมื่อเราออกจากร้านตอนสามทุ่มเศษ ไอ้รถคันนั้นก็จอดอยู่หน้าร้านอาหารที่เราเข้าไปนั้น

พอรถเราเคลื่อนออกจากที่ มอเตอร์ไซค์คันนั้นก็ออกตามมาด้วยในระยะห่าง ๆ และมาจอดอยู่ที่ตรงข้ามโรงแรมอย่างเคย คนขับลงมาเดินไปที่ริมฝั่งทะเลสาบ ซึ่งมีม้านั่งเรียงรายอยู่ริมทางเดิน เขานั่งทอดอารมณ์สูบบุหรี่อยู่คนเดียวกลางอากาศที่ค่อนข้างเย็นของกลางคืนในยามนั้น

ผมไม่ได้บอกความนี้กับใคร คุณนพดลนั้นลากลับไปตั้งแต่ออกมาจากร้านอาหารแล้ว และเขาขอแยกทางกลับไปบ้าน ท่านกับไอ้อ้วนจะได้สังเกตหรือเปล่าผมไม่ทราบ แต่ดูไม่มีใครเอ่ยอะไรถึงคนขี่มอเตอร์ไซค์คนนั้น

เมื่อเจ้านายขึ้นห้องไปแล้ว อาดอล์ฟแอบมากระซิบถามว่า คืนนี้จะออกไปไหนอีกหรือเปล่า ถ้าไม่ไป เขาจะได้นอน เขานอนอยู่ในโรงแรมเดียวกับเรา ที่โรงแรมมีห้องสำหรับคนรถให้ด้วยชั้นล่าง

ผมบอกให้เขาคอยก่อน แล้วจะโทรศัพท์ลงไปบอก

พอขึ้นห้อง ผมก็แง้มม่านหน้าต่างห้องซึ่งอยู่ริมถนน ดูลงมาข้างล่าง ชายคนขี่มอเตอร์ไซค์คนนั้นยังคงนั่งเอ้อระเหยอยู่ที่เดิม ผมเรียกพันศักดิ์มาดู

“ ไอ้เสือนี่ตามเราไปร้านอาหารตอนที่เราออกไปและกลับมาอีก ” ผมพูดกับมัน “ กูว่ามันเป็นตำรวจ ”

“ คนไหน ” ไอ้อ้วนถาม

“ ที่มึงเห็นนั่งที่ม้ายาวริมทะเลนั่นแหล่ะ ”

“ มันจะตามเราทำไม ”

“ ก็ดูว่าเราไปไหนบ้าง ตามธรรมเนียมของตำรวจลับ เขาได้รับคำร้องขอส่งตัวกูกลับ เขาก็ต้องตามดูว่ากูไปไหนบ้าง เผื่อยังไงจะได้เอาตัวได้ เวลาต้องการ ”

“ มึงรู้ได้ยังไงว่าเป็นตำรวจ ” มันยังไม่เชื่อ

“ คนธรรมดาใครเขาจะมาขี่มอเตอร์ไซค์โต้ลมหนาวเล่นยังงี้ แล้วก็ตามรับตามส่งเรา จากโรงแรมถึงร้านอาหาร จากร้านอาหารมาโรงแรมอีก ”

ไอ้อ้วนมองดูลงไปอีกสักครู่ มันก็ว่า

“ กูไม่ทันสังเกต แต่มึงมันสันติบาลเก่า ของพรรค์นี้มันเคยกลิ่นกัน กูเชื่อ ”

“ เดี๋ยวกูจะทำให้มันกลับไป มึงคอยดู ” ผมว่า

ผมเดินไปที่โทรศัพท์ พูดโทรศัพท์ลงไปข้างล่างถึงอาดอล์ฟ ผมบอกเขาว่า ให้เก็บรถได้ เราไม่ไปไหนคืนนี้ แล้วผมก็มาแง้มม่านดูอยู่กับไอ้อ้วน

ผมเห็นอาดอล์ฟเดินไปที่รถ เขาขับรถอ้อมไปเข้าที่จอดรถของโรงแรม ซึ่งอยู่ทางด้านหลัง สักพักใหญ่ คนขี่มอเตอร์ไซค์คนนั้นก็ค่อย ๆ ลุกขึ้น เขาโยนก้นบุหรี่ลงบนพื้น ใช้เท้าขยี้ เหลือบตาขึ้นมองข้างบนแวบหนึ่ง แล้วก็ขึ้นนั่งคร่อมมอเตอร์ไซค์ สตาร์ทเครื่องพุ่งปราดออกไป

“ เห็นไหมมึง ” ผมว่ากับไอ้อ้วน

ไอ้อ้วนพยักหน้า “ พรุ่งนี้บอกเจ้านายให้รู้สักหน่อย ”

“ อย่าดีกว่า ” ผมว่า “ เดี๋ยวกูต้องไปนอนวาดูซเร็วขึ้นอีก กูอยากเที่ยวเจนีวาอีกสักวันสองวัน ก่อนที่จะต้องไปนอนเหงาอยู่ที่นั่น ”

มันหัวเราะ “ แล้วมึงจะให้มันตามมึงอยู่ยังงี้หรือ พรุ่งนี้มันก็คงมาอีก ”

“ อย่างงี้มันตามให้เรารู้ ” ผมว่า “ ไม่มีอะไรหรอก ”

“ เดี๋ยวอยู่ ๆ มันเอาตัวมึงไป จะว่ายังไง ”

“ ไม่หรอก แบบนี้มันขู่เราเท่านั้นว่า จะไปไหน มันรู้ ”

“ ตอนที่เราไปลิชเต้นสไตน์นั่น มันตามเราไปหรือเปล่าก็ไม่รู้ ” มันรำพึง

“ เห็นจะไม่ ” ผมว่า “ คงจะรู้ตอนที่เรากลับเข้ามานี่เอง เพราะเขาคงส่งคนมาเฝ้าเราช้าไปหน่อยเมื่อตอนเช้า มาเห็นเอาตอนกลับมานี่ ก็เลยส่งคนมาเฝ้าต่อชนิดให้รู้เสียเลย จะได้บอกให้เรารู้ทางอ้อมว่า ต่อไปนี้กูเกาะตัวแล้ว หรือไม่งั้นก็เป็นการแสดงให้เราเห็นว่า เขาไม่ได้เพิกเฉยต่อการขอตัวของทางรัฐบาลไทยเท่านั้นเอง ส่วนการที่จะเอาตัวกูนั่น มันต้องมีพิธีการอื่นอีก ไม่ใช่ง่าย ๆ หรอก ”

“ เออ มึงมันสันติบาลเก่า รู้อะไรดีกว่ากู ” มันว่า “ แล้วมึงให้ไอ้ดอล์ฟมันเก็บรถนี่ จะไม่ไปไหนแล้วรึไง ชกลมฟรีมาสองหนแล้วนะมึงน่ะ ”

“ ไม่เอาแล้ว นอนดีกว่า ”

“ เออดี กูก็เพลีย ” มันเห็นด้วยทันที

Create Date : 25 สิงหาคม 2553		1 comments
Last Update : 25 สิงหาคม 2553 0:58:51 น.
Counter : 1134 Pageviews.
Share Tweet