เพื่อนที่เราทำหล่นหายไปจากชีวิต... นั่งคุยกับตัวเอง : เพื่อนที่เราทำหล่นหายไปจากชีวิต... เขียนโดย : สิงห์โตหมอบ 17 กุมภาพันธ์ 2550 เขาเป็นเพื่อนสนิทของผม ไม่สิ...ผมต้องบอกว่า “เขาเคยเป็นเพื่อนสนิทของผม” เขาอยู่กับผมช่วงใหญ่ๆของชีวิต แนบแน่น เกาะติด และปรากฏตัวทุกครั้งที่พลั้งเผลอ ..................................... เพื่อนคนนี้มีชื่อว่า “ความน้อยเนื้อต่ำใจ” อุปนิสัยที่เด่นชัด คือ ยามเมื่อใครทำอะไรไม่ถูกใจ ก็พลอยทำให้รู้สึกเสียใจ ผิดหวัง หดหู่ และบ่อยครั้งลุกลามไปถึงการเคียดแค้นชิงชัง ผมฝังเพื่อนคนนี้ไว้ในใจโดยไม่รู้สึกตัว จนเมื่อเวลาล่วงเลยหลายปีผ่านไป พร้อมการเรียนรู้ในอีกรูปแบบที่ไม่มีสอนหรือบอกในมหาวิทยาลัย ผมถึงได้รู้ว่า....ผมปล่อยให้เพื่อนคนนี้อยู่กับชีวิตของตัวเองยาวนานเกินไป ..................................... ไม่มีใครทำอะไรเพื่อเราจริงๆหรอก ทุกๆเงื่อนไขของความรัก มักพ่วงพามากับความคาดหวังผลตอบแทนเสมอ.... ฉันรักเธอ เพราะเธอรักฉัน เธอรักฉัน เพราะฉันรักเธอ เมื่อเธอไม่รักฉัน ฉันไม่รักเธอ เมื่อฉันไม่รักเธอ เธอไม่รักฉัน เมื่อมีใครสักคนพูดถึงความรักที่เสียสละแบบรักคือการให้ ผมมักนึกถึงเรื่องเล่าเรื่องหนึ่งเสมอ นั่นคือ มีคู่รักสองคนรักกัน เขาบอกให้ทั้งคู่แบมือออกมาข้างหน้า จากนั้นก็เอาถ่านร้อนๆสองก้อน วางบนฝ่ามือของคนทั้งคู่ ถามว่า...ใครจะปัดถ่านในมือของใครก่อน.... ความรัก...บางทีก็เหมือนกับคนคู่นี้ เราต้องรักตัวเองให้เป็นก่อนใช่ไหม ถึงจะดูแลอีกฝ่ายหนึ่งได้ เราต้องดูแลความรู้สึกของตัวเองให้ดีก่อนใช่ไหม ถึงจะเติมเต็มชีวิตของอีกฝ่ายให้หายพร่องได้ บางทีถ้าใครถามผมว่า “เพื่อนสนิท” ของผมนั้นหายไปจากชีวิตตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมอยากให้คุณอ่านเรื่องเล่าด้านบนอีกสักครั้ง เพราะผมคือคนที่ปัดถ่านในมือของตัวเองก่อนอย่างรวดเร็ว เพื่อจะปัดได้ถ่านบนมือของคนรักของผมให้หล่นร่วง อย่าถามนะ...ว่าทำไมเธอถึงไม่สะบัดถ่านทิ้งด้วยตนเอง เพราะนั่นน่ะ...คือ “ความรับผิดชอบ” ที่ผมต้องมีกับ “คู่ชีวิต” ของผม. .................................. หมายเหตุ : ความรัก...บางครั้งก็ต้องโฟกัสตัวเองให้ชัดเจนเสียก่อน ว่าเราต้องการสิ่งใดจากคนรัก คุณจะได้มองเห็นอย่างชัดเจนว่า คุณจะทำอะไรเพื่อคนรักของคุณ และคนรักของคุณจะทำอะไรให้คุณได้บ้าง เมื่อรู้สิ่งที่ต่างต้องการแล้วก้น่าจะเป็นเรื่องที่ง่ายขึ้น ในการดูแลความรู้สึกระหว่างกันและกัน   Create Date : 17 กุมภาพันธ์ 2550 13 comments Last Update : 17 กุมภาพันธ์ 2550 7:42:41 น. Counter : 1333 Pageviews. Share Tweet

เพื่อนที่ไม่เคยทิ้งเราไปไหนคือ ความเหงา ค่ะ วันไนคลื่นความรู้สึกมีความถี่มาก...ก็จะเหงามากเป็นพิเศษ   โดย: มั บ เ มี ย ง (todayd ) 17 กุมภาพันธ์ 2550 8:09:21 น.

..   โดย: printcess of the moon 17 กุมภาพันธ์ 2550 8:26:53 น.

โดนความรักเล่นงานอย่างสาหัสอยู่ค่ะช่วงนี้ ดังนั้นเพื่อนที่สนิทที่สุดคือ...ความรัก แต่ก็เล่นเอาเจ็บแปล็บบบบที่ใจ   โดย: d__d (มัชชาร ) 17 กุมภาพันธ์ 2550 8:41:18 น.

โดย: @ ปั๊กกาเป้า @..อิอิ 17 กุมภาพันธ์ 2550 10:47:06 น.

ความรักคือการเสียสละเพื่อคนที่คุณัก   โดย: E_C (frank3119 ) 17 กุมภาพันธ์ 2550 13:03:31 น.

สวัสดีค่ะ คุณกะว่าก๋า ขอบคุณที่ไปเยี่ยมบล็อกและต่อกลอนให้ จะบอกให้ปอทำอะไรเป็นนัยๆ หรือเปล่าคะ บล็อกนี้ขอร่ายยาวหน่อยนะคะ เข้ามาอ่านแต่ไม่ได้ออกความเห็นหลายวันแล้ว วันนี้ตอบยากเพราะความต้องการของเราไม่สิ้นสุดนะคะ ได้คืบ จะเอาศอก ได้ศอก จะเอาวา เอากิโลเมตร ธรรมชาติและสัญชาตญาณ ของคนเรามันมีความเอาตัวเองรอดสูง บางครั้งมันกลายเป็นเห็นแก่ตัว ถ้าลงปักใจว่ารักแล้ว จะให้มันหยุดลงแค่นั้นน่ะมันยากค่ะ ต้องมีความอยากตามมาเสมอ เช่น อยากให้เขารู้ อยากได้รักตอบ อยากใกล้ชิด อยากเป็นที่หนึ่งในใจเขา อยากได้ยินเสียง อยากสัมผัส ความอยากเหล่านี้ เมื่ออีกฝ่ายเขาไม่สนองให้ หรือไม่ให้ในระดับที่เราคาดหวัง มันก็จะนำพาความรู้สึกต่างๆ มา เช่น โกรธ งอน เสียใจ น้อยใจ หงุดหงิด ไม่ได้อย่างใจ ทุรนทุราย ลืมไปว่าคนมันคนละชีวิต คนละคน ตัวเรายังเอาให้ได้อย่างใจเราไม่ได้ จะไปกะเกณฑ์คนอื่นเขาได้ยังไง ดังนั้น คนเราต้องค้นใจตัวเองก่อน รักตัวเองและเรียนรู้ที่จะจัดการกับความรู้สึกตัวเอง ให้มีความสุขในความรักโดยไม่ต้องไปคาดหวัง หรือคาดคั้นให้คนที่เรารัก ว่าจะต้องเป็นอย่างนั้น อย่างนี้ ทำไมไม่ทำอย่างนั้น อย่างนี้ เมื่อตอนที่ปอต้องผิดหวัง เพื่อนที่เป็นชาวเยอรมันบอกปอว่า "ไม่ต้องเสียใจไปหรอก คนเราก็เหมือนหม้อ ต้องหาฝาที่เหมาะกับตัว วันข้างหน้าปอคงได้พบกับคนที่เหมาะกัน" ปอฟังแล้วมัน แปลกๆ ยังไงไม่รู้ รู้สึกว่าต่อต้านนิดๆ เพราะปอไม่อยากเป็นหม้อบิ่น รอฝาบุบ ปอกลับคิดว่า สำคัญที่สุดคือ คนเราแต่ละคนเป็นเหมือนเครื่องดนตรีมหัศจรรย์ที่บรรเลงเพลงไพเราะได้ด้วยตัวของมันเอง ไม่ได้ขาด หรือ พร่องอะไร การอยู่ร่วมกับอีกคน ก็เหมือนเป็นเครื่องดนตรีสองชิ้นที่บรรเลงผสาน สอดคล้องกัน เพื่อให้ท่วงทำนองแห่งชีวิต ยิ่งงดงาม เขียนไม่เข้ากับ หัวเรื่องวันนี้เลย ขออภัยนะคะ   โดย: ปอ (O_Sole_mio ) 17 กุมภาพันธ์ 2550 14:38:36 น.

คุณปอ... ผมสนับสนุนความคิดของคุณนะ เห็นด้วยกับทุกประโยคเลย ไม่อยากจะเล่าให้ฟังเลย ถึงจะไม่ใช่ความลับก็เถอะ ผมแต่งงานตอนอายุ 30 เจอกับภรรยาเป็นคนรักคนแรกเลยนะครับ ที่ผ่านมาผมไม่ได้มองว่าความรักเป็นเรื่องใหญ่ในชีวิตเลย ไม่ขวนขวาย ไม่ดิ้นรน มีแว๊บๆเข้ามาบ้าง แต่พอเชื่อว่าไม่ใช่ ก็ไม่ได้สนใจอะไร..... ใช้งานเป็นหลัก...พักผ่อนและเที่ยวเป็นงานรอง ดูหนัง ฟังเพลงไปเรื่อย ผมก็ว่าผมไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไรเลยในชีวิต จนมาพบภรรยา.... ใหม่ๆก็ต้องจูนกันบ้าง ตอนนี้ก็คุยกันง่ายขึ้น (เป็นโชคดีของผมที่ได้ภรรยาดี) ถึงเวลาก็เจอกันเอง เจอแล้วมันควรจะยิ่งมีความสุขใช่มั้ยครับ ถ้ามาแล้วไม่ใช่ ก็ปล่อยเขาไปเถอะ เขาเข้ามาสอนให้เรารู้ไง ว่าความรักครั้งต่อไปเราควรจะเลือกคู่รักแบบไหน เราต้องขอบคุณเขาด้วยซ้ำไป ไม่ใช่ไปโกรธเขา ดูๆที่คุณปอเขียน comment มาตลอด ผมว่าพื้นฐานทางธรรมะคุณก็มีไม่น้อย (หรืออาจมากกว่าผมเยอะ) ทุกข์ที่มีคงเรื่อง "จิ๊บๆ" นะผมว่า....   โดย: กะว่าก๋า (กะว่าก๋า ) 17 กุมภาพันธ์ 2550 15:27:13 น.

โดย: โสมรัศมี 17 กุมภาพันธ์ 2550 19:12:05 น.

เนี่ย เพิ่งกลับมาจากวัดอัมพวัน จว.สิงห์บุรี ค่ะ เอาบุญมาฝากเพื่อนๆ บล้อกนี้ทุกคนด้วยล่ะ ตั้งใจจะไปถือศีล 8 ดู 2 วัน เคยถือมาบ้างแล้ว แต่ห่างหายไปนาน พอดีเพื่อนรุ่นน้องมาชวน ก็เลยไม่ขัดศรัทธา เพราะตั้งใจไว้อยู่แล้วว่าอยากไป วัดนี้ค่อนข้างเคร่งมาก นั่งสมาธิกับเดินจงกรมวันละหลายชั่วโมง ไปแรกๆ ก็พอรับไหว แต่พออยู่ครบหนึ่งวัน รู้สึกมันยากและมากเกินไป ก็เลยต้องลากลับก่อนวันจริง คือ วันพรุ่งนี้ แต่ก็ได้อะไรจากการไปถือศีลมากมายเลยล่ะ อย่างน้อยๆ เพื่อนที่คุณกะว่าก๋า พูดถึงนี้ ก็คงจะหายไปจากตัวเองหลายเวลาล่ะ เพราะทุกสิ่งทุกอย่างล้วนอนัตตา และอนิจจัง เนอะ.... และตอนนี้ จากที่เคยคิดคาดหวังอะไรจากใครสักคนไว้ ก็ให้รู้สึกว่า อย่าไปคาดหวังอีกเลย เพราะการคาดหวัง บางทีมันก็ทำเราเป็นทุกข์ ทำตัวแบบที่คุณเคยบอกดีกว่า ชอบจริงๆ นะ ประโยคนี้ "ทำตัวเองให้มีคุณค่า แล้วสิ่งมีค่าจะมาหาเราเอง" ถูกปะเนี่ย   โดย: s (sunny-low ) 17 กุมภาพันธ์ 2550 20:22:05 น.

ได้อ่านความคิดเห็นของหลาย ๆ ท่านแล้ว รู้สึกว่ามีโอกาสดีที่ได้มาอ่าน มาคุย (มาฟังเขาคุยกัน) วันนี้ขอร่วมวงสนทนานะคะ คนเราโดยทั่วไป เมื่อรักใครก็อยากให้เขารักตอบ อยากเป็นเจ้าเข้าเจ้าของ จะมีสักกี่คน ที่จะรักเพื่อได้รัก กี่คนที่จะตระหนักว่า นั่นคือการเห็นแก่ตัว อยากให้ตัวเองสมหวัง อยากให้ตัวเองสมปรารถนา ถ้าเราตัดความรู้สึกนี้ได้ ไม่คิดถึงแต่ตนเอง เป็นรักเพื่อรัก เป็นรักที่ไม่หวังว่าเราจะต้อง "ได้รัก" ตอบแทน นั่นแหละ คือรักที่แท้จริง ไม่ต้องทำอะไรให้มันยิ่งใหญ่กว่านี้หรอก ทุกอย่างอยู่ที่ "ใจ" เหมือนเราทำกับข้าวให้คนรักกิน เมื่อเขามาถึงบ้าน เขาไม่กินเพราะอิ่มมาแล้ว เราก็โกรธ นี่เราอุตส่าห์ทำ อุตส่าห์รอ ทำไมไม่กิน เราควรเข้าใจว่า ก็เขาอิ่มแล้ว แล้วเราจะสบายใจขึ้น เราจะไม่ทุกข์หรอกถ้าเราไม่ไป "จับ" มันไว้   โดย: ชิงดวง 17 กุมภาพันธ์ 2550 22:52:03 น.

ซินเจี่ยหยู่อี่ ซินนี้ฮวดไช้ รวยๆ เฮงๆ มีความสุขเยอะๆ นะคะ   โดย: มะเหมี่ยวจ้า (มะเหมี่ยวจ้า ) 18 กุมภาพันธ์ 2550 5:36:25 น.

หวัดดีค่ะทุกคน...เห็นด้วยกับทุกๆคนค่ะ... เพราะผ่านเรื่องราวของความรักมา... เค้าผ่านมาแล้วก็ผ่านไป เพื่อให้เราได้เรียนรู้...และทำให้เราเข้มแข็งขึ้น...ทุกวัน...ทุกวัน เขียนไม่เก่งค่ะ แต่ทุกความเห็นที่อ่านมา...ใช่อย่างที่ใจเราคิดอยากจะเขียนค่ะ... ดีใจจังที่ได้เข้ามาอ่าน และรู้จักกับบล๊อกนี้... คิดถึงท่อนของเพลง เพลงนึง... " ..ไม่มีอะไรจะทำร้ายเธอ ได้เท่ากับเธอทำตัวของเธอเอง ให้เธอคิดเอาเอง ว่าชีวิตของเธอเป็นของใคร ไม่มีอะไรจะทำร้ายเธอ ถ้าเธอไม่รับมันมาใส่ใจ ถูกเขาทำร้าย เพราะใจเธอแบกรับมันเอง..."   โดย: แดดร่มลมโชย 21 กุมภาพันธ์ 2550 13:56:09 น.

Pen kon ngon hrer noi jai yak hmaern kun kha...proal muk kid tung hed pon mar kon' sahmaer naa kaa 5555+++ maer mai naan mar nii bok kub kao pai wa' bang krung kao kor mee huang Koon bang naa kaa..tae tee huang praol muk ja mee hed karn tee sa-mart tum hai kon Ar-rom yen bab Ann huang dai naa kaa Pla-kod wa' kao dee jai yai laer kha...kao bok wa' proal raol mai koi pen...por raol mee kwam roo suak bab nii kub kao...kao kor laer dee jai naa kaa...dee jai wa' raol ruk lae huang kao chen kun 5555+++ kor plak jai nid noi kha...kern jung laer kha...jak comment...laer mar lao' raerng nii tum mai kor mai trap kha Ju' Ju' ya' bok krai naa kaa Pee Chai...mun pen kwam rub kha 5555+++ kern jung kha   โดย: CSULB@FineArt 23 กันยายน 2550 2:31:11 น.