ชื่อเรียกของมันมิใช่... “ความรัก” ภาค 10
นั่งคุยกับตัวเอง : ชื่อเรียกของมันมิใช่... “ความรัก” ภาค 10
เขียนโดย : สิงห์โตหมอบ
10 กุมภาพันธ์ 2550
อะไรทำให้ภาพหนึ่งตราตรึงอยู่ในความทรงจำของเรามาโดยตลอด
แม้ไม่ได้ถูกบันทึกเป็นภาพนิ่ง หรือแม้แต่จดจารเป็นตัวอักษร
แต่เธออยู่ตรงนั้น.....
และวันเวลาก็ไม่เคยลบเลือนเธอไป
…………………………………
แอ๊บเปิ้ลลูกนี้วางอยู่ตรงนั้นจนแห้งเหี่ยว
ผมนั่งมองดูทุกวัน ตั้งแต่วันแรกที่ได้รับมา
แวบหนึ่ง..มันก็เป็นแค่ผลไม้ลูกหนึ่ง
แต่ในมุมหนึ่ง....
หรือมันเป็นอะไรที่มากกว่าผลไม้แค่ลูกเดียว
....................................
คุณค่าของสิ่งๆหนึ่ง
มันขึ้นอยู่กับว่าใครให้
ให้ในเวลาไหน เป็นเวลาที่คุณต้องการมันมากที่สุดหรือเปล่า ?
ความสำคัญ ไม่ได้ขึ้นอยู่ที่ “มูลค่า” แต่อยู่ที่ “คุณค่า”
บ่อยครั้ง...คนเรามักลำดับความสำคัญผิด
สิ่งที่ควรใช้ “สมอง” วัดคุณค่า ดันไปใช้ “หัวใจ” ตัดสิน
สิ่งที่ควรใช้ “หัวใจ” ชี้วัด กลับไปใช้ “ความคิด” ค้นหาคำตอบ
………………………………….
มันเป็นช่วงที่ผมไม่ต้องการใครเข้ามาเติมเต็มชีวิต
ผมมีความสุขกับการอยู่เพียงลำพัง
มีความเหงาเป็นเพื่อนสนิท
และปล่อยความคิดให้จมอยู่กับตัวเอง
อาจเป็นช่วงหนึ่งในชีวิตที่ผมรู้สึกย่ำแย่ที่สุดในความรู้สึก
แต่หลังจากผ่านพ้นมาได้
ผมกลับพบว่ามันเป็นช่วงที่ผมเติบโตทางความคิดมากที่สุดช่วงหนึ่งด้วยเช่นกัน
การไม่ได้รักใคร
เป็นการเปิดพื้นที่ให้ใจเราได้สำรวจตนเอง
ว่าแท้ที่จริงแล้ว เราอาจไม่ได้ต้องการ “ความรัก”
เราอาจต้องการแค่ “ใครสักคน” เพื่อมาแบ่งปันความเหงาและความเศร้าในใจ
“ใครสักคน”ที่เป็น “เพื่อนที่ดี” สักคนหนึ่งก็เพียงพอแล้ว
สำหรับผมในช่วงวันเวลานั้น
...........................
แอ๊บเปิ้ลลูกนั้นถูกทิ้งไป
หลังจากเหี่ยวแห้งอยู่บนโต๊ะทำงานของผมสองเดือนกว่าๆ
ผมควรบอกเจ้าของแอ็ปเปิ้ลลูกนี้หรือไม่
ว่าสำหรับผลไม้ลูกนี้..ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าใด
มันไม่เคยเหี่ยวเฉาเลยในความทรงจำของผม
มันยังคงวางอยู่ในใจเสมอมา
ด้วยความรู้สึกดีๆ ที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลง.
......................................................
หมายเหตุ :
รูปแอ็ปเปิ้ล save จาก google
แล้วตกแต่งภาพด้วย photoshop cs
| Create Date : 10 กุมภาพันธ์ 2550 |
| Last Update : 10 กุมภาพันธ์ 2550 7:50:14 น. |
|
9 comments
|
| Counter : 655 Pageviews. |
|
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 392 คน [
จนป่านนี้ ยังนั่งสับสนกับตัวเอง
ว่าแท้จริงความรักที่เกิดขึ้นกับตัวเอง
มันคือความรัก หรือ ความต้องการแค่ใครสักคน
บางทีมันรู้สึกแค่ว่า
เขากับเราไปกันได้ คุยกันรู้เรื่อง
อยู่กันไปก็คงไม่มีปัญหา
เพิ่งรู้ความคิดนั้นผิดพลาด
ก็ต่อเมื่อสายเกินไป
และเมื่อเกิดปัญหาขึ้นมา
ก็มานั่งทบทวนตัวเองอีกครั้งว่า
ตกลง "ฉันรักเขา"
และ "เขารักฉัน" หรือเปล่า
ถ้าใช่ ทำไมวันนี้เราต้องจากกัน
ยังไงก็ถือเป็นบทเรียนสำคัญที่สุดในชีวิต
และหวังว่าต่อไปนี้
ตัวเองคงแยกออกว่า
ความรัก กับ ความต้องการแค่ใครสักคน
มันไม่เหมือนกัน
แต่เราจะรู้ได้จากอะไรล่ะ???
ว่านี่แหล่ะ "เจ้าความรัก"
นี่แหล่ะ "เป็นแค่ความต้องการใครสักคน"
หือ?????