ชื่อเรียกของมันมิใช่... “ความรัก” ภาค 5 นั่งคุยกับตัวเอง : ชื่อเรียกของมันมิใช่... “ความรัก” ภาค 5 เขียนโดย : สิงห์โตหมอบ 5 กุมภาพันธ์ 2550 อะไรทำให้ภาพหนึ่งตราตรึงอยู่ในความทรงจำของเรามาโดยตลอด แม้ไม่ได้ถูกบันทึกเป็นภาพนิ่ง หรือแม้แต่จดจารเป็นตัวอักษร แต่เธออยู่ตรงนั้น..... และวันเวลาก็ไม่เคยลบเลือนเธอไป ………………………………………….. ช่วงเรียนมัธยมผมไม่คิดรักใครอย่างจริงจังเลย ด้วยเหตุผลที่เมื่อมองย้อนกลับไปดูตอนนี้ มันแปลกสิ้นดี..... เหตุผลก็คือ ผมคิดว่าจะคบไปทำไม เดี๋ยวเราก็ต้องจากกัน “ระยะห่าง” เป็นความหวาดระแวง ที่ทำให้ผมไม่กล้าเริ่มต้นความสัมพันธ์กับใครสักคนอย่างจริงจัง ผมกลัวการ “พบ” แล้วต้อง “จาก” นี่อาจเป็นบาดแผลจากการต้องย้ายบ้านบ่อยๆในวัยเด็ก ด้านหนึ่งทำให้ผมต้องพยายามปรับตัวกับสภาพแวดล้อม เพื่อนฝูงใหม่ๆตลอดเวลา อีกด้านหนึ่งมันก็ทำให้ผมไม่คิดลงหลักปักฐานทางความรู้สึกกับใคร มากเกินไปกว่าคำว่า “เพื่อน” เลย ................................................ เธอเป็นรุ่นน้องที่มีโอกาสได้ทำงานกิจกรรมร่วมกันบ้าง โดยไม่ต้องให้ใครบอก เราต่างมองกันและกัน แต่ความรู้สึกไม่มีอะไรเกินเลยกว่าคำว่า “พี่-น้อง” ผมมองดูว่าเธอ “น่ารัก” และเธอคงรู้สึกว่าผม “น่าคบ” แต่ทุกสิ่งมันก็จบลงแบบเงียบๆ.... ผมเหลือเวลาแค่เทอมเดียวและจะจากที่นี่ไปแล้ว ทุกวันที่พบ เราจึงได้แต่ยิ้มให้กัน เพราะความกลัว “การเริ่มต้น” ของผม ไม่มีบทสนทนาใดหลงเหลือในความทรงจำวันนี้แล้ว หน้าตาของเธอก็เลือนรางเต็มทีในความรู้สึก จำได้แต่ชื่อของเธอว่ามีความหมาย คือ “ดอกไม้” ...ดอกไม้ในความทรงจำ ....................................... ทุกวัน ทุกเดือน ทุกปี ที่เราเดินสวนทางกับคนนับล้าน ในนั้นจะมีสักคนไหม ที่เคยพบเรา เคยชอบเรา เคยแอบปลื้มเรามาก่อน ท่ามกลางผู้คนมากมาย... จะมีสักคนไหม ที่เราเคยพบ เคยรู้จัก เคยแอบหลงรักเขามาก่อน “ระยะทาง...ทำให้ความรักเลือนราง” อีกคนว่า… “ระยะทาง พิสูจน์ความรัก” อีกคนบอก… “ความห่างไกล ยิ่งทำให้เราใกล้ชิดกัน” วันนี้ผมรู้แล้ว ว่าได้พลาดบางสิ่งที่ดีในชีวิตไป.... ถ้ามัวหวาดกลัวกับ “การเริ่มต้น” เราอาจพลาดโอกาสดีดีในการซึมซับ “ความสัมพันธ์” กับใครบางคน การลาจาก ไม่ได้มีความสำคัญเลย การมีอยู่ หรือ การเลิกร้าง.... การเริ่มต้น หรือ การสิ้นสุดลงของความผูกพัน สิ่งสำคัญ มันคือ ช่วงเวลาที่คุณใช้ร่วมกัน ความรู้สึกที่คุณมีให้กัน ไม่ว่าด้านดีหรือด้านลบ ตรงนั้นคือความทรงจำ... ที่ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถพรากมันไปจากคุณได้ มันอาจดีกว่าที่การต้องมานั่งจดจำว่า ครั้งหนึ่งมีคนเคยแอบชอบเรา เราก็ชอบเขา... สุดท้ายต่างเก็บความรู้สึกที่มีไว้ในใจ และต้องจากไกลกัน โดยไม่ใครรับรู้ความรู้สึกดีดีนี้เลย ............................................... เธออยู่ไหนในวันนี้ ผมไม่อาจรู้....... ผมหวังว่าท่ามกลางผู้คนมากมายที่เดินสวนกัน อาจมีวันหนึ่งที่เราจะเดินมาพบ ..หยุดทักทาย ก่อนจากกันด้วยรอยยิ้ม และมอบวันคืนเก่าๆเป็นของขวัญให้แก่กันและกัน. ........................................   Create Date : 05 กุมภาพันธ์ 2550 3 comments Last Update : 5 กุมภาพันธ์ 2550 7:44:56 น. Counter : 934 Pageviews. Share Tweet

สวัสดีวันจันทร์ ค่ะ คุณกะว่าก๋า รูปสวยอีกแล้วค่ะ ทำไมถึงเลือกรูปนกมาเป็นภาพประกอบของเรื่องที่เขียนล่ะคะ หรือว่า ความทรงจำมันเหมือนนก บางทีก็บินมาให้เราได้ชม (ยามนึกถึงความหลัง) บางทีก็บินไปไหนไม่รู้ (ยามวุ่นวายซะจนนึกอะไรไม่ออก) คุณเขียนถึงความทรงจำด้วยภาษาที่เรียบง่าย แต่อ่านแล้วประทับใจมากค่ะ จริงหรือคะ ที่หากได้ลองเริ่มต้นทำอะไรแล้วดีกว่า จะอยู่เฉยๆ เรื่อง เรื่องของความรู้สึกมันละเอียดอ่อนนะคะ บางทีเริ่มไปแล้ว มันจบลงไม่งดงามตามที่คาดหวัง กับไม่เริ่มต้นมันเสียเลย อะไรจะดีกว่ากัน ถ้าจำได้เฉพาะเวลาที่มีความสุขร่วมกันก็คงจะดี แต่บางทีแม้พยายามบอกตัวเองให้นึกถึงแต่สิ่งดีๆ มันก็พ่วงความเจ็บปวดเสียใจมาด้วย อยู่ดี อย่างนี้เขาเรียกว่า ตัดไม่ขาดใช่ไหมคะ??   โดย: ปอ (O_Sole_mio ) 5 กุมภาพันธ์ 2550 20:15:03 น.

มันเป็นนกที่อยู่ใกล้ตัวผมมากที่สุด ทุกเช้าที่เดินไปทำงาน มันจะเดินลงมาห่างๆ หรือไม่ก็เกาะสายไฟ บางวันก็มาตัวเดียว บางวันมาเป็นคู่ และบ่อยครั้งมาเป็นกลุ่ม ผมพยายามเดินให้เงียบและรบกวนพวกมันให้น้อยที่สุด ขอบคุณสำหรับคำชมครับ จริงอย่างคุณว่า...บางทีการไม่เข้าไปแตะต้องความรู้สึกตรงนั้น ก็ทำให้ความทรงจำมันสวยงามขึ้น เพียงแต่ผมคิดว่าสำหรับบางเรื่อง เราไม่ได้มีเวลามากพอสำหรับการรอคอยหรือเงียบเฉย บางครั้งความรู้สึกหรือคำพูดที่เราคิดว่า "เอาไว้ก่อน เดี๋ยวค่อยพูด".. มันทำให้บางทีเราก็พลาดโอกาสนั้นไปตลอดชีวิต จะเป็นความสุขหรือความทุกข์ก็ล้วนเป็นหนึ่งในความทรงจำ ที่เรา "ควรจำ" และก็ "ควรลืม" เมื่อถึงเวลาเหมาะสม   โดย: กะว่าก๋า (กะว่าก๋า ) 6 กุมภาพันธ์ 2550 7:42:37 น.

สิ่งสำคัญ มันคือ ช่วงเวลาที่คุณใช้ร่วมกัน ความรู้สึกที่คุณมีให้กัน ไม่ว่าด้านดีหรือด้านลบ ตรงนั้นคือความทรงจำ... ที่ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถพรากมันไปจากคุณได้ Ton nii kid bab nii kha   โดย: CSULB@FineArt 9 กันยายน 2550 14:03:45 น.