รัก ร้าง ... ร้าง รัก
นั่งคุยกับตัวเอง : รัก ร้าง ... ร้าง รัก
เขียนโดย : สิงห์โตหมอบ
22 กุมภาพันธ์ 2550
รักแท้คงแย่ ถ้าปล่อยให้รอนาน
ถึงรอด้วยความหวัง ก็ย่อมแพ้คนเอาใจ
อีกคนอยู่ห่างไกล พอห่างไปมีใครมาใกล้ชิด
เธอเผลอปล่อยหัวใจ ให้เขาไปด้วยไมตรี
ฉันเลยผิด ที่ไม่คิดติดตาม
เพียงคำไถ่ถาม ไม่อาจสู้ความหวามไหว
เพียงแค่ห่างกันไป เธอก็ลดหมดหัวใจ
สายใยไม่อาจมัดใจ เมื่อไร้ซึ่งความห่วงหวง
เมื่อคนหนึ่งซื่อ คนหนึ่งลวง
คงไม่ทวงรักมาเก็บ ให้เจ็บใจ
เดินจากไป ไกลแล้ว ไปให้สุด
อย่าคิดหยุด ถอยกลับ เมื่อเขาหนี
อย่าร้องไห้ เมื่อเขา ไม่ใยดี
เธอไม่มีใครอีกแล้ว ในแววตา...
ไปกับเขา เขาก็ไม่รับ
แล้วจะกลับ เอาเดน มาเซ่นฉัน
วันนั้น วันเดียว ยังทิ้งกัน
แล้วมาฝัน เริ่มต้นใหม่ ได้อย่างไร...
กลับมาพบ คบได้ แค่คนรู้จัก
จะทายทัก กันไป แค่บางหน
จะหวังสร้าง รักใหม่ นั้นมืดมน
เพราะผ่านพ้น จบแล้ว ...........รักสองเรา.
9 มีนาคม 2538
.....................................
หนึ่งในงานหลักอย่างหนึ่งสมัยเรียน
ก็คือ การนั่งเขียนกลอนให้เพื่อนที่อกหัก
ตอนนั้นผมยังไม่คิดจะรักใคร
แต่การมีเพื่อนที่มีคู่อยู่แวดล้อม
ทำให้เรามีโอกาสได้ซึมซับความรักในด้านต่างๆหลากหลายแง่มุม
ผมเปิดบันทึกเก่าๆของตัวเองดู
แล้วก็แอบนั่งอมยิ้มกับตัวเอง
ที่เมื่อก่อนดันสะเออะไปเขียนกงเขียนกลอนให้คนอื่น
ไม่รู้เจ้าตัวยังเก็บกลอนเหล่านี้ไว้อยู่หรือเปล่า
ถ้ามาอ่านตอนนี้เจ้าของเรื่องจะขำตัวเองไหม
แต่ถ้าว่ากันตอนนั้นก็ต้องบอกว่า
“เจียนขาดใจ” กับอารมณ์เศร้าของคนอกหักรักคุด
ผมเชื่อว่า เจ้าตัวคงจำไม่ได้แล้วกระมัง
ว่ากลอนบทนี้ทำให้เขาเสียน้ำตาไปกี่ครั้ง
.............................................
รักในวัยเรียน
เดี๋ยวรัก เดี๋ยวร้าง เดี๋ยวเลิก
แทบทุกคู่ที่รักกันจี๋จ๋า เลิกร้างกันหมดหลังจากเรียนจบไม่นาน
ต่างคนต่างเติบโต ต่างไปเจอสังคมกลุ่มใหม่
เจอผู้คนใหม่ๆที่ไม่ได้จำกัดอยู่เพียงแค่ แบบฟอร์มชุดนักศึกษา
โลกของความรักไม่ได้เป็นสีชมพูหวานแหววในความเพ้อฝัน
แต่เป็นโลกแห่งความจริงที่โหดร้ายและเป็นจริงอย่างยิ่ง
...รักในวัยเรียน
ผ่านพ้นไปดั่งความฝันชั่วครู่ชั่วยาม
ลืมตาตื่นมองอีกครั้ง
ก็ผ่านพ้นไปครึ่งชีวิตอย่างรวดเร็ว
...............................................
วันนี้ผมไม่ต้องนั่งเขียนกลอนให้ใครอีกแล้ว
ทุกคนคงโตพอที่จะรู้ว่า
เราจะผ่านความเจ็บปวดเล็กๆไปนี้ได้อย่างไร
โดยไม่ต้องร้องไห้คร่ำครวญ
หรือฟูมฟายกับความรักจนมากเกินไป
...............................................
| Create Date : 22 กุมภาพันธ์ 2550 |
| Last Update : 22 กุมภาพันธ์ 2550 7:38:05 น. |
|
14 comments
|
| Counter : 1032 Pageviews. |
|
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 392 คน [
//img101.imageshack.us/img101/2968/mp3ss5s7yf.swf
และแล้วก็ถึงเวลา และแล้วเธอก็ต้องไป
ฉันก็เข้าใจที่เธอเลือกเดิน
ฝืนยิ้มด้วยความยินดี ทั้งที่เจ็บปวดเหลือเกิน
ได้แต่ยืนมองเธอเดินไปกับเขา
รักแม้รักยังไงก็รัก ได้เพียงหัวใจ
สุดท้ายต้องยอมปล่อยเธอไปกับเขา
สุดท้ายต้องยอมเป็นคนที่ปวดร้าว
จากนี้ เธอก็คงไปดี ก็ขอให้เธอจงสุขสบาย
เธอจงเดินไปตามความฝันของเธอ ที่เธอตั้งใจ
แม้ฉันต้องเสียใจ แต่ฉันจะรับไว้เอง
อย่างน้อย เธอก็ทำให้ฉันรู้ว่าเคยมีความสุขเพียงใด
ได้เป็นคนที่เธอเคยรัก ก็ดีแค่ไหน ฉันต้องยอมเข้าใจ
เกิดมาแค่เพียงได้รักกัน สุดท้ายไม่เป็นอย่างฝันฉันยอมทำใจ
ชีวิตที่เราเคยมี แขวนไว้บนด้ายบางๆ
ไม่รู้ว่ามันจะขาดเมื่อไหร่
เมื่อเธอเจอทางที่ดี เธออยากมีชีวิตใหม่
ไม่ผิดอะไรเมื่อเธอต้องเลือกเขา