กุมภาพันธ์ 2550
 
 123
45678910
11121314151617
18192021222324
25262728 
4 กุมภาพันธ์ 2550

ชื่อเรียกของมันมิใช่... “ความรัก” ภาค 4









นั่งคุยกับตัวเอง : ชื่อเรียกของมันมิใช่... “ความรัก” ภาค 4
เขียนโดย : สิงห์โตหมอบ
4 กุมภาพันธ์ 2550




อะไรทำให้ภาพหนึ่งตราตรึงอยู่ในความทรงจำของเรามาโดยตลอด
แม้ไม่ได้ถูกบันทึกเป็นภาพนิ่ง หรือแม้แต่จดจารเป็นตัวอักษร
แต่เธออยู่ตรงนั้น.....
และวันเวลาก็ไม่เคยลบเลือนเธอไป


………………………………………………



ถ้ามีเรื่องหนึ่งเรื่องใดที่ผมนึกย้อนกลับไป
แล้วรู้สึกเสียใจมากที่สุดเรื่องหนึ่ง
ก็น่าจะนับรวมเรื่องราวนี้เข้าไปด้วย....

สมัยเรียนมัธยม มีเพื่อนร่วมชั้นคนหนึ่งแอบมอง
ที่รู้เพราะเพื่อนเธอเดินเข้ามาพูดกับผม
“นี่...มีคนแอบชอบเธออยู่”
ผมถามให้รู้ว่าใคร แต่ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก
ตอนนั้นในสมองมีเรื่องให้คิดไม่กี่เรื่อง
เรียน ทำกิจกรรม (เป็นประธานนักเรียนฝ่ายกีฬา)
เตะฟุตบอล (บ้ามากขนาดเตะเช้า-กลางวัน-เย็น)
วาดรูป (เป็นคนรับวาดรูปทั้งหมดในโรงเรียน ทั้งวาดรูปประกวด
เขียนป้ายประกาศ ฯลฯ)
เช้าเดินมาเรียน-เล่น และเย็นก็เดินกลับบ้าน
เหมือนทั้งหมดของชีวิตมีอยู่แค่นั้นจริงๆ


..........................................


เพื่อนในวัยเดียวกัน บางคนโตไปไกลเกินอายุลิบลับ
หลายคนมีเพศสัมพันธุ์กันเรียบร้อยแล้วตั้งแต่ยังไม่ใช้คำนำหน้าว่า นาย หรือ นางสาว
เป็นเรื่องปกติที่ต้องรับรู้ว่า เพื่อนหญิงบางคนต้องถูกไล่ออกจากโรงเรียนเพราะท้อง...
ตั้งแต่ยังใช้คำนำหน้าว่า “เด็กหญิง”
สะท้อนปัญหาในการรับรู้เรื่อง “เพศ” ของเด็กในโรงเรียนว่าอ่อนด้อยเพียงใด


..........................................


พักเที่ยง
ขณะผมกำลังเล่นฟุตบอลอย่างเมามัน
เสื้อเปียกชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อ
เธอเดินเข้ามาด้วยความเขินอาย
แล้วยื่นจดหมายฉบับเล็กๆให้ผม
“ช่วยอ่านด้วยนะ”
เพื่อนๆที่เตะบอลด้วยกันหันมามองกันทุกคน
บางคนทะลึ่งหน่อยก็ส่งเสียงแซว
เธอเดินคล้อยหลังไปไม่นาน
ผมตัดสินใจฉีกจดหมายฉบับนั้นทิ้งโดยไม่ได้อ่านเลยแม้แต่ประโยคเดียว
ใช่....เธอคือคนที่เพื่อนมาบอกว่า เธอแอบชอบผมอยู่


.................................................


เพื่อนของเธอเดินมาถามในวันต่อมาว่า
รู้สึกยังไงกับเธอบ้าง
ผมบอกไปว่า เป็นเพื่อนกันดีกว่า
“แล้วจดหมายอ่านหรือยัง ?”
“ไม่ได้อ่าน” ผมตอบ
แล้วเพื่อนเธอก็เดินกลับไป


..................................................


หลังจากนั้น ผมรู้สึกเหมือนเธอพยายามหลบเลี่ยง
ไม่อยากเห็นหน้ากันเหมือนก่อน
ผมได้แต่ “เสียใจ” ในการกระทำของตัวเอง
มันเป็นการกระทำที่ไม่เป็นลูกผู้ชายเอาเสียเลย
เป็นสิ่งที่ไม่สมควรทำเป็นอย่างยิ่ง
สิ่งนี้กลายเป็น “ความรู้สึกผิด” ที่ติดอยู่ในใจมาอีกยาวนานหลายปี


...................................................


หลายปีหลังจากเรียนจบ
เพื่อนเก่าไม่เคยเจอกันอีกเลย
ครั้งหนึ่งผมไปนั่งทานข้าวมันไก่คนเดียว
และผมจำเธอได้.....เธอช่วยพ่อเสริฟอาหารในร้าน
แม้เราไม่ได้คุยกันมากนัก
แต่รอยยิ้มสุดท้ายที่ยิ้มให้กัน
มันเหมือนคำให้อภัยที่ดีที่สุด
และช่วยปลดปล่อยตัวผมจากความผิดพลาดในครั้งนั้น

แม้ไม่ได้พูดกับเธอมากประโยคในวันนั้น
แต่ผมเชื่อว่าเธอรู้ดี...ว่าผมไม่ได้รังเกียจเธอ
ผมเป็นแค่เพียงเด็กผู้ชายขี้อายคนหนึ่งที่ทำตัวไม่ถูกเมื่อมีคนมาชอบ
เขาอายเกินกว่าจะรับมือกับมันไหว
และสุดท้ายก็เลือกวิธีที่ผิดพลาดในการตอบรับหรือปฏิเสธความสัมพันธ์นั้น

ถ้าย้อนเวลาไปได้....
ผมจะเปิดจดหมายอ่านอีกครั้ง
ไม่ว่ารู้สึกอย่างไรหากได้อ่านข้อความในนั้น
ผมจะเก็บจดหมายนี้ไว้ให้ดีที่สุด...
อย่างน้อยมันก็เป็นความรู้สึกดีดีที่คนๆหนึ่งมีให้กับตัวผม
ผมจะไม่ปฏิเสธด้วยการผลักไสแบบนั้นเป็นอันขาด
แต่วันเวลาย้อนคืนกลับไปไม่ได้....
และผมทำได้เพียงแต่ “เสียใจ”


…………………………………………


เมื่อเติบโตขึ้นจนพอรู้จักกับคำว่า “ความรัก”
บ่อยครั้งผมเองเลือกใช้วิธีแอบมอง แอบรู้สึกอยู่ห่างๆ
กับบางคนที่เราชอบ หรือรู้สึกประทับใจ
ถึงได้รู้ว่ามันทรมาน และเจ็บปวด
เมื่อเขารู้ว่าเราชอบ แต่เขาก็ไม่ได้รักเรา
วินาทีนั้น....ผมนึกถึงความรู้สึกของเธอขึ้นมาจับใจ


ณ วันนี้ผมไม่ได้อยากรู้อีกแล้ว
ว่าข้อความของเด็กหญิงคนนี้เขียนไว้ว่าอย่างไร
มันถูกฉีกทึ้งทำลายไปแล้ว
และแก้ไขอะไรกลับคืนมาไม่ได้แล้ว
ผมหวังแค่ว่าหากเราได้เจอกันอีกครั้ง
ผมมีจดหมายฉบับหนึ่งจะยื่นให้เธออ่านเหมือนกัน.
และหวังว่าเธอจะไม่ฉีกมันทิ้งเหมือนที่ผมเคยทำ.





.............................................


หมายเหตุ :


รูปนก....เมื่อไหร่ที่มันมาเกาะสายไฟฟ้าตัวเดียว
ผมนึกโยงไปถึงความเปลี่ยวเหงาทุกครั้งไป
นกแถวบ้านที่บินมาทุกวัน มีนกขุนทอง นกเขา






Create Date : 04 กุมภาพันธ์ 2550
Last Update : 4 กุมภาพันธ์ 2550 7:40:36 น. 4 comments
Counter : 1088 Pageviews.  

 
ขอให้มีโอกาสได้ส่งจดหมายฉบับที่ตั้งใจนะคะ


ดี.กำลังจะเขียนเรื่องพี่สาว ยังไม่ทราบวันไหน เดี๋ยวดูเวลาว่างก่อน ในช่วงเทศกาลของความรักของดี.นี่แหละ ---อยากให้อ่านจริงๆ ดี.add บล็อกไว้นะคะ---เดี๋ยวจะมาตาม---แต่จะอ่านหรือไม่อ่านก็ไม่เป็นไรนะคะ---แต่ดี.อยากให้อ่าน ยังไงก็จะมาตามล่ะ)


โดย: d__d (มัชชาร ) วันที่: 4 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:9:40:30 น.  

 
"ใช้วิธีแอบมอง แอบรู้สึกอยู่ห่างๆ"

ทำบ่อยด้วยสิ


โดย: กายแก้ว วันที่: 4 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:23:09:50 น.  

 
อ่านแล้ว นึกถึงความหลังค่ะ คนคงมีประสบการณ์ทุกคนมังคะ บางทีเขาชอบเรา เราไม่ได้รู้สึกอะไรด้วย แต่บางทีก็กลับกัน เราชอบเขา แต่เขาไม่รู้สึกอะไรด้วย



โดย: ปอ (O_Sole_mio ) วันที่: 5 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:20:24:24 น.  

 
Kon took kon tum plad dai kha

Yoo tee wa' raol ja roo juk yom rub lae plub plung kwam pid plad hrer mai kha


โดย: CSULB@FineArt วันที่: 9 กันยายน 2550 เวลา:13:57:40 น.  

ชื่อ : * blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก
Comment :
  *ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet
 

กะว่าก๋า
Location :
เชียงใหม่ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 392 คน [?]




มองฉันอีกครั้ง
เธออาจเห็นฉัน
หรืออาจไม่เห็นฉัน

ฉันแค่แวะผ่านทางมา
และอาจไม่หวนกลับมาทางนี้อีกแล้ว

เราเคยรู้จักกัน
และมันจะเป็นเช่นนั้นตลอดไป

มองดูฉันอีกครั้ง
เธออาจเห็นฉัน
และฉันอาจมองไม่เห็นเธอ.





[Add กะว่าก๋า's blog to your web]