ทางเสือผ่าน (ตอนที่ 30)

ทางเสือผ่าน โดย พ.ต.อ. พุฒ บูรณสมภพ
ตอนที่ 30

ความมืดกำลังปกคลุมอยู่ทั่ว เมื่อทวนควบม้าออกมาจากหมู่บ้านนั้นได้เพียงไม่ถึงชั่วโมง ข้างหน้าเขาในความมืด เงาตะคุ่ม ๆ ของทิวไม้เบื้องหน้าตัดกับท้องฟ้าในยามใกล้ค่ำ ทวนควบม้ามุ่งเข้าไปที่ทิวไม้นั้น

แสงไฟวอมแวมจากตะเกียงเจ้าพายุและมัดไต้จากบางบ้านส่องแสงไปทั่ว ทวนชักม้าย่างเอื่อย ๆ ผ่านเข้าไปตามบ้านที่เรียงรายกันอยู่เป็นระยะ เขานั่งม้าผ่านลานบ้านบางแห่งเรื่อยเข้าไป ผู้คนส่วนมากขึ้นบ้านกันหมด เหลือที่ยังทำกิจบางอย่างอยู่ไม่กี่คน พวกนั้นมองดูทวนที่ย่างม้าช้า ๆ เข้าไปอย่างไม่เอาใจใส่ เมื่อผ่านไปก็ละสายตา ทำงานตรงหน้าต่อไป

ทวนลงจากหลังม้า เขาจูงม้าเข้าไปที่ใต้ถุนบ้านซึ่งมีเงาคนตะคุ่ม ๆ นั่งทำอะไรอยู่บนม้านั่งเตี้ย ๆ ชายคนนั้นละมือจากสิ่งของตรงหน้า มองดูทวนที่เข้ามาถึงตัวเฉยอยู่

“ ที่นี่บ้านอะไร ลุง ” ทวนเอ่ยปากถาม

“ บ้านไผ่หัก ” ชายคนนั้นตอบ

“ ฉันอยากจะขอพักที่นี่สักคืน ” ทวนยังจูงบังเหียนม้าอยู่ในมือ

“ เอ็งมาจากไหน ไม่ใช่คนบ้านนี้หรือ ”

“ ฉันมาจากบ้านผู้ใหญ่เฟี้ยม ”
“ อ้อ ” ชายคนนั้นพยักหน้า “ เอ็งไปพบผู้ใหญ่จวงเขาก่อน มันต้องบอกเขา มาบอกข้าไม่ได้หรอก ”

ทวนมองไปตามมือชี้ เขาเห็นกองไฟส่องแสงลุกโชนอยู่ที่ลานหน้าบ้านหลังใหญ่หลังหนึ่ง เขาจูงม้าเดินตรงไปที่นั่น ผูกม้าไว้กับเสาใต้ถุนบ้านหลังนั้น เมื่อเขาเดินออกมาจากใต้ถุนบ้าน ชายคนหนึ่งก็ลงจากบ้านนั้นมายืนอยู่ที่เชิงบันได มองดูทวนนิ่งอยู่

ทวนหยุดตรงหน้าชายคนนั้น

“ ผู้ใหญ่จวงอยู่ไหม ลุง ”

“ ข้าเองแหละ ผู้ใหญ่จวง ” ชายคนนั้นตอบ

ทวนยกมือไหว้

“ ฉันชื่อทวน มาจากบ้านผู้ใหญ่เฟี้ยมจ้ะ จะมาขอพักที่นี่สักคืน ”

“ เอ็งจะไปทางไหน ”

“ พรุ่งนี้ฉันจะไปบ้านผู้ใหญ่ม้วน ”

ผู้ใหญ่จวงยืนมองทวนนิ่งอยู่อีก แล้วพูดว่า

“ เอ็งจะไปที่นั่นทำไม เอ็งเป็นพวกตำรวจหรือเปล่า ”

คำถามนั้นทำเอาทวนสะดุ้ง เขาชะงักไปชั่วครู่ก่อนที่จะตอบว่า

“ ไม่ใช่หรอกจ้ะ ฉันจะไปหาผู้ใหญ่ม้วน ฉันเป็นหลานเขา ”

“ ไอ้ม้วนมันถูกยิงตายแล้ว เอ็งจะไปหามันอีกทำไม ตำรวจคงอยู่ที่นั่นเต็มไปหมดแล้ว เขาว่ามันถูกเสือฝ้ายยิงเอา พวกเสือฝ้ายยังผ่านบ้านข้าไปเมื่อไม่กี่วันมานี้ ”

ทวนทำเป็นยืนนิ่งอยู่กับที่ครู่ใหญ่ แล้วพูดว่า

“ ฉันขอพักอยู่ก่อนเถอะ ผู้ใหญ่ ข่าวนี้ทำเอาฉันยุ่งเสียแล้ว ”

“ ก็เอา เลือกหาที่นอนเอาเอง ไฟสุมอยู่แล้วนั่น ” ผู้ใหญ่ชี้ไปที่กองไฟกลางลานที่กำลังส่งเปลววอมแวม “ ว่าแต่เอ็งกินข้าวกินปลามาแล้วหรือยัง ”

“ ยังจ้ะ ลุงผู้ใหญ่ ฉันไม่หิวหรอก พอทนได้ ”

“ เดี๋ยวเป็นลมเป็นแล้งตายห่า ” ผู้ใหญ่พูด เสียงมีแววปรานี “ ข้าพอมีเหลือ เดี๋ยวข้าจะให้เด็กมันหามาให้ เอ็งหาที่นอนเอาตามสบาย ใกล้ ๆ กองไฟนั่นแหละดี ยุงมันจะได้ไม่กัด ”

ความเอื้ออารีตามชนบทมีอยู่เป็นธรรมดาเช่นนี้

ทวนยกมือไหว้เป็นการขอบใจ แล้วหันไปปลดย่ามออกจากอานม้า ดึงเอาสัมภาระที่จะใช้เป็นที่ปูนอนออกมาจัดการปูที่ใกล้ ๆ กองไฟ เขาเดินหาเชื้อเพลิงตามที่ต่าง ๆ มาเตรียมไว้ เพื่อที่จะใช้เติมกองไฟในยามดึก สุมไว้ข้าง ๆ กองไฟ เมื่อทวนจัดการเตรียมตัวเรียบร้อย เด็กผู้หญิงเล็ก ๆ คนหนึ่งก็ถือชามข้าวใบหนึ่งลงมาจากเรือน เดินมาส่งชามนั้นให้ทวน แล้ววิ่งตื๋อกลับขึ้นเรือนไป

ทวนวางชามข้าวนั้นลงข้างตัวพร้อมกับทรุดลงนั่ง ในชามใบนั้นมีข้าวอยู่เกือบเต็ม มีเนื้อสองสามชิ้นวางอยู่บนข้าว เท่านั้นก็พอสำหรับอาหารมื้อจำเป็นนี้แล้ว เขาลงมือเปิบข้าวเข้าปาก

ทวนวางชามข้าวที่หมดเกลี้ยงลงที่เชิงบันไดเรือน เดินไปตักน้ำในโอ่งเล็ก ๆ ที่เชิงบันไดกินด้วยกระบอกที่วางคู่อยู่บนฝาโอ่งใบนั้น เช็ดปากคอด้วยผ้าคะม้า จุ่มมือลงในถังน้ำสำหรับล้างเท้าที่เชิงบันไดนั้น ล้างมือที่เปรอะเปื้อนเศษอาหาร เช็ดด้วยผ้าคะม้าผืนเดียวกันนั้น แล้วก็กลับมาเอนกายลงกับพื้นดินกลางลาน ใช้ผ้าคะม้าผืนนั้นเป็นที่รองรับร่างของเขาไปด้วย

ทวนกำลังเคลิ้มจะหลับ เขาก็ได้ยินเสียงอึกทึกครึกโครมดังขึ้นที่ท้ายบ้าน เขาลุกขึ้นนั่งหันไปมองทางนั้น

Create Date : 09 ธันวาคม 2552		0 comments
Last Update : 9 ธันวาคม 2552 1:28:46 น.
Counter : 772 Pageviews.
Share Tweet