ทางเสือผ่าน (ตอนที่ 23)

ทางเสือผ่าน โดย พ.ต.อ. พุฒ บูรณสมภพ
ตอนที่ 23

ขบวนกองม้ากองใหญ่ของตำรวจในเครื่องแบบครบเครื่องขยายแถวเข้าสู่หมู่บ้านที่เห็นทิวไม้ทอดอยู่ข้างหน้า ม้าสองตัวที่ควบคู่กันอยู่ข้างหน้าแนวปีกขยายนั้น คนที่นั่งอยู่บนหลังเป็นชายฉกรรจ์ คนหนึ่งอยู่ในเครื่องแบบร้อยตำรวจเอก อีกคนอยู่ในชุดชาวบ้าน

ร้อยตำรวจเอกเผชิญ ทรงศักดา และผู้ใหญ่ดำเกิง

ม้าคู่นำ เร่งเข้าสู่ทิวไม้ชายบ้าน ควบลุยเข้าไป แถวปีกขยายที่ตามมาข้างหลัง โอบล้อมตีปีกเข้าสู่หมู่บ้านที่เรียงรายกันอยู่นั้น ฝูงคนทั้งเด็กผู้หญิงที่ออกมาดูอยู่วิ่งแตกฮือ เสียงร้องหวีดว้ายดังไปทั่ว ต่างแตกตื่นวิ่งหนีขึ้นเรือนไม่เป็นขบวน

ร้อยตำรวจเอกหนุ่มโดดลงจากหลังม้า ในมือกำปืนประจำตัวกระชับ เขาวิ่งลัดเลาะไปตามเสาเรือน ผู้ใหญ่ดำเกิงวิ่งตามไปติด ๆ

ไม่มีการต่อสู้ขัดขวางจากคนมนหมู่บ้านนั้น ทุกคนที่ออกมายืนอยู่ ซึ่งมีแต่ชายฉกรรจ์เท่านั้น ต่างก็ยืนกอดอกมองดูกำลังที่บุกเข้ามานั้นเฉยอยู่

“ เสือฝ้ายอยู่ที่ไหน ” ร้อยตำรวจเอกหนุ่มตะโกนก้อง

เงียบ ไม่มีเสียงตอบ

ชายในวัยกลางคนคนหนึ่งก้าวออกมารับหน้า

“ ที่นี่ไม่มีเสือฝ้าย ” เขาพูดกับนายตำรวจหนุ่มด้วยเสียงเรียบ ๆ

“ คุณเป็นใคร ” ฝ่ายตำรวจถาม

“ ผมเป็นผู้ใหญ่บ้านที่นี่ ชื่อเฟี้ยม ” เป็นคำตอบเสียงเรียบ ๆ จากชายคนนั้น

“ เสือฝ้ายผ่านมาทางนี้หรือเปล่า ”

“ เสือฝ้ายไม่ได้ผ่านมาทางนี้ ” เสียงตอบนั้นเป็นสำเนียงเดิม

นายตำรวจหนุ่มยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น หันไปมองผู้ใหญ่ดำเกิงที่เข้ามายืนอยู่ข้าง ๆ กองกำลังอันมากมายยืนเรียงรายกันอยู่เบื้องหลัง รอฟังคำสั่ง

“ ขึ้นค้นทุกบ้าน ” คำสั่งหลุดออกมาจากปากนายตำรวจหนุ่ม

คนในกองกำลังแยกย้ายกันไปทั่ว เสียงอึกทึกครึกโครมดังขึ้นอีก เมื่อคนในกองนั้นแยกย้ายกันขึ้นไปตรวจค้นบนบ้านแต่ละหลัง

พักใหญ่คนทั้งหมดนั้นก็กลับลงมารายงาน

“ ไม่มีครับ ไม่มีวี่แววอะไรเลย ”

“ ออกเดินทางต่อ ” นายตำรวจหนุ่มโบกมือสั่ง

ฝูงม้าร่วมห้าสิบนั้นควบออกสู่ชายบ้านด้านหลัง เสียงโห่ขับไล่ของชายฉกรรจ์ของหมู่บ้านที่ลงมายืนกอดอกดูการทำงานของตำรวจดังขึ้นลั่นไปทั่ว ฝูงม้าควบตะบึงพ้นชายไม้ออกไปโดยไม่เอาใจใส่กับเสียงโห่นั้น ครู่เดียวเสียงฝีเท้าม้าก็ลับไปในท้องทุ่ง

ผู้ใหญ่เฟี้ยมแหงานหน้าหัวเราะสียงก้อง


ขบวนม้าขบวนเดียวกันนั้นควบห้อเหยียดมาโดยไม่ได้หยุดยั้ง จนทิวไม้ของหมู่บ้านข้างหน้าปรากฏให้เห็นอีกหมู่บ้านหนึ่ง ขบวนใหญ่นั้นมุ่งเข้าสู้บ้านตรงหน้า ผู้บังคับกองหนุ่ม สั่งพลพรรคขยายแถวออกเป็นปีกกาโอบล้อมเป็นรูปเข้าตี ทุกคนบนหลังม้าอยู่ในสภาพเตรียมพร้อม อาวุธประจำกายอยู่ในท่าพร้อมลั่นไก

ร้อยตำรวจเอกเผชิญ โดดลงจากหลังม้าอย่างว่องไว เมื่อม้าของเขาควบเข้าสู่ชายบ้าน วิ่งนำหน้าบุกเข้าไป ไม่มีความเคลื่อนไหวในทางต่อต้านที่นั่น ชาวบ้านแต่ละหลังคาเรือนยังอยู่ในสภาวะที่สงบเงียบ ไม่มีใครที่จะรู้ถึงการบุกเข้ามาของกองกำลังร่วมครึ่งร้อยกองนี้ เพียงแต่ต่างคนต่างลงมาจากบ้านเมื่อได้ยินเสียงผิดปกติอึกทึก ทั้งหญิงและชายเด็กเล็กลงมาดูการขยายแถวของบุคคลในเครื่องแบบด้วยอาการสงบนิ่ง มองดูการเคลื่อนไหวอันสับสนนั้นด้วยสายตาแปลกใจเท่านั้น

“ ใครเป็นผู้ใหญ่บ้านที่นี่ ” ผู้บังคับกองหนุ่มหยุดถามกับชาวบ้านคนหนึ่งที่ประจันหน้าอยู่

“ ที่นี่ไม่มีผู้ใหญ่บ้าน ” เป็นเสียงตอบจากคนคนนั้น

“ เฮ้ย ” ผู้กองร้องออกมาคำเดียว “ มันยังไงกันวะ ”

“ ผมพอจะรู้ว่า ผู้ใหญ่บ้านที่นี่ชื่อม้วน ” ผู้ใหญ่ดำเกิงเข้ามาพูดเบา ๆ ที่ข้างหูผู้กอง

“ ผู้ใหญ่ม้วนอยู่ไหน ” ผู้กองหนุ่มถามกับลูกบ้านที่ยังอยู่ข้างหน้า

“ ผู้ใหญ่ม้วนถูกยิงตายแล้ว ”

“ วะ ” ผู้กองหนุ่มอุทานออกมาอีก “ ใครยิงล่ะ ”

“ เสือฝ้าย พวกเราเพิ่งจะจัดการเผากันเองไปไม่กี่วันมานี้ ” ชายคนนั้นตอบ ชาวบ้านเริ่มจะพากันเข้ามาห้อมล้อมทีละคนสองคน

“ เสือฝ้ายไปเสียที่ไหนล่ะเวลานี้ ” ผู้กองขยับปืนในมือ

“ เสือฝ้ายออกไปทางโน้น ” คนตอบชี้มือไปทางที่กองกำลังเพิ่งจะสวนเข้ามา

“ ไม่มีใครเป็นผู้ใหญ่แทนหรอกหรือ ”

“ ยังไม่มี พวกเราจะให้ลูกชายเขาเป็น เขาก็ยังไม่ยอมรับ ” เสียงใครคนหนึ่งที่ล้อมอยู่นั้นตอบ

“ อุวะ ” ผู้กองอุทานออกมาอีก “ แล้วจะอยู่กันยังไง ไม่มีผู้ใหญ่รับผิดชอบ ไปตามตัวลูกชายมาหน่อย ”

คนพูดเดินหายไปพักใหญ่ พาเอาเด็กหนุ่มคนหนึ่งมาด้วย

“ เราเป็นลูกชายผู้ใหญ่ม้วนเหรอ ” ผู้กองถาม

“ ครับ ” เสียงตอบสั้น ๆ แค่นั้น

“ ทำไมถึงไม่ยอมรับเป็นผู้ใหญ่บ้านแทนพ่อ ”

“ ผมไม่อยากเป็น ไม่รู้จะเป็นไปทำไม ถูกฆ่าตาย ไม่เห็นใครเอาใจใส่ ”

“ แล้วบ้านนี้จะอยู่กันยังไง ไม่มีผู้ใหญ่บ้านปกครอง ”

“ เราอยู่กันได้ ” เสียงตอบนั้นห้วน ๆ “ ต่างคนต่างก็ต้องช่วยตัวเองอยู่แล้ว หมดตัวกันทุกบ้าน ”

“ ทำไมล่ะ ”

“ เสือฝ้ายปล้นเอาไปหมดทุกครัวเรือน ไม่มีอะไรเหลือ ผู้กองหนุ่มกวาดสายตาไปทั่วใบหน้าของผู้คนที่เข้ามาล้อมซึ่งชักจะหนาแน่นขึ้น ใบหน้าของแต่ละคนเป็นใบหน้าของคนหมดหวังหมดอาลัยตายอยาก
ผู้ใหญ่ดำเกิงก้าวเข้ามายืนข้าง ๆ ผู้กอง

“ แบ่งข้าวของเสบียงของพวกเราให้ไปบ้างก็ได้ครับ ” เขาพูด “ พอจะช่วยกันได้บ้าง เราจะย้อนกลับติดตามไปแล้วใช้ไหมครับ ”

“ เราต้องย้อนกลับแน่ ” ผู้กองหนุ่มขบฟันพูด “ แต่เราจะพักอยู่ที่นี่ก่อน ถ้าจะกลับไปเดี๋ยวนี้จะเหน็ดเหนื่อยกันมากไป ”

“ ถ้าพัก เราอาจตามไม่ทัน ” ผู้ใหญ่ท้วง

“ เราจะมุ่งเข้าบ้านกอไผ่เลย ” ผู้กองขบฟัน กรามขึ้นเป็นสัน “ เสือฝ้ายต้องกลับเข้าถิ่นแน่ เราจะบุกเข้าหาที่นั่น ”

“ ถ้าเราจะพักที่นี่ เราก็ต้องแบ่งอาหารการกินให้เขาด้วย ” ผู้ใหญ่ดำเกิงกระซิบเบา ๆ ที่หูผู้กอง “เราจะนั่งดูพวกเขาอดอยากได้ยังไง ”

“ เราต้องแบ่งอยู่แล้ว ” ผู้กองเถียง “ เราจะพักสักคืนหนึ่งเอาแรง ผมว่าพวกเราก็ต้องการเช่นนั้น ผู้ใหญ่ไปสั่งคนของผู้ใหญ่ ผมจะสั่งคนของผม “

ผู้ใหญ่ดำเกิงหมดทางทัดทาน แยกออกไปสั่งการกับคนของตัวตามความต้องการของผู้กอง ทั้งสองคนต่างไปสั่งปลดม้า ขนข้าวของออกแจกจ่ายชาวบ้านตามมีตามเกิด เหลือเสบียงไว้พอตัว ชาวบ้านพากันมารับแจกข้าวของด้วยความดีใจ พวกที่ไม่ได้รับเพราะอาหารเสบียงมีไม่มากก็ต้องพาใบหน้าที่แห้งแล้งนั้นกลับไป ผู้กองหนุ่มมองดูอาการของพวกนั้นด้วยใบหน้าเวทนา เขาส่ายหน้าช้า ๆ ขบฟัน ในใจอัดแน่นไปด้วยไฟแค้น

“ เสือฝ้าย เราจะต้องเจอกัน ” เขาพึมพำออกมาเบา ๆ

แสงไฟจากกองไฟไม่กี่กองที่ชายหมู่บ้านส่งแสงวอมแวมเมื่อยามเข้าไต้เข้าไฟ ทุกชีวิตในที่นั้นอยู่ในความสงบเงียบ ฝูงม้าที่ถูกผูกไว้เรียงรายอยู่ตามต้นไม้ชายหมู่บ้าน บ้างก็นอนส่งเสียงครืดคราด อาหารของมันบางส่วนถูกแบ่งไปให้คนเหมือนกัน พวกมันไม่ได้กินอิ่มอย่างเคย เสียงขยับตัวของมันเป็นเสียงเดียวที่ได้ยินเป็นพัก ๆ ในยามสงบเงียบอย่างนั้น

ชายฉกรรจ์ที่คุมกันมาแยกย้ายกันเอนหลังลงนอนด้วยความอ่อนเพลีย จากการไล่ติดตามอย่างไม่หยุดยั้งเมื่อตอนกลางวัน ต่างพากันหลับใหลด้วยความเหนื่อยอ่อน

ร้อยตำรวจเอกเผชิญ ทรงศักดา นอนหงายลืมตาดูแสงเดือนครึ่งเดือนที่ส่องอยู่บนฟ้า ลอดลงมาตามช่องใบไม้บนศีรษะ กรามของเขาขบกันเป็นสัน แค้นของเขายังสุมอก

ผู้ใหญ่ดำเกิงที่นอนอยู่ข้าง ๆ พลิกตัว กระสับกระส่าย เขาลืมตามองดูผู้กองหนุ่มที่นอนถอนหายใจยาวลึก ๆ อยู่ข้าง ๆ เป็นพัก ๆ พยายามที่จะบังคับตัวเองให้หลับอยู่เหมือนกัน

Create Date : 29 พฤศจิกายน 2552		0 comments
Last Update : 29 พฤศจิกายน 2552 22:17:17 น.
Counter : 1060 Pageviews.
Share Tweet