แสงแรกในวันที่ 19 พฤศจิกายน 2550
19 พฤศจิกายน 2550
เมื่อวานนอนเล่นในห้องนอน อยู่ๆแม่ของลูกเกิดอยากทานก๋วยเตี๋ยวขึ้นมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย ทั้งๆที่ตอนเย็นกินข้าวกันเรียบร้อย พ่อซัดซะเต็มคราบ จุกมาตั้งแต่มื้อเที่ยงที่ไปทานอาหารญี่ปุ่นด้วยกัน สั่งมา 5 อย่าง แม่ขอลูกทานกุ้งเทมปุระไปหนึ่งตัว ที่เหลือพ่อต้องทานคนเดียว สลัดผักจานใหญ่ ไข่ตุ๋นคนละถ้วย ซุปหนึ่งกาใหญ่ เนื้อย่างหนึ่งจานยักษ์ ข้าวอีกหนึ่งถ้วย พ่อซัดเกือบหมด แม่ของลูกนั่งอมยิ้มทานไปหน่อยนึง ขนาดพ่อว่าจะไม่สั่งเยอะแล้วนะ ยังมิวาย...นู่นก็อยากกิน นั่นก็อยากทาน สั่งเสร็จก็ทานไม่ลงตามสูตร
กลับมาที่บ้าน.... ทานข้าวเย็นเรียบร้อย สามทุ่ม...นอนคุยกันอยู่ดีดี....แม่บอกหิว อยากทานอะไรเผ็ดๆ....
เลยต้องขับรถออกไปหาซื้อน้ำเต้าหู้ ปาท่องโก๋ เสร็จแล้วขับรถย้อนมาซื้อผัดซีอิ๊ว วนรอบเมืองลูก ทั้งที่น้ำมันกำลังแตะลิตรละ 32 บาทอยู่มะรอมมะร่อ แม่ของลูกขับรถเก่งมาก พ่อนั่งเป็นเพื่อนอย่างเดียว เพราะพ่อสายตาแย่มาก โดยเฉพาะเวลากลางคืน ยกเว้นเวลาไปต่างจังหวัดหรือขับรถไกลๆพ่อจะเป็นคนขับทุกครั้ง ความลับก็คือ พ่อไม่ชอบจอดรถครับ ชอบขับอย่างเดียว แต่แม่ของลูกสามารถมาก ที่จอดรถแคบๆถอยปื๊ดเดียวเข้าซองได้เลย ในขณะที่พ่ออาจต้องขยับแล้วขยับอีกกว่าจะจอดเข้าซองได้
สรุปแล้วสี่ทุ่ม...แม่ของลูกนั่งโซ้ยผัดซีอิ๊วอย่างเอร็ดอร่อย ส่วนพ่อรับทานก๋วยเตี๋ยวหมูไปอีกหนึ่งชามทั้งที่ท้องจะแตกจากอาหารเย็น ทานเป็นเพื่อนแม่......
จริงๆตามโปรแกรมที่พ่อวางไว้ พ่อตั้งใจจะพาลูกกับแม่ไปเดินดูงานศิลปะในหอศิลป์เชียงใหม่ แล้วเดินไปดูงานสถาปนิก 50 ด้วยกัน แต่แม่ของลูกชิงพาตัวลูกไปเสริมสวยซะงั้น
พ่อเลยเดินดูงานศิลป์คนเดียว แล้วเดินข้ามฝั่งมาดูงานสถาปนิก 50 พ่อเดินถือกล้องเข้าไปลงทะเบียน เจ้าหน้าที่สาวสวยถามพ่อว่า
“ขอโทษค่ะ พี่เป็นสื่อมวลชนเหรอค่ะ ?”
พ่อคงเหมือนนักข่าวมากเกินไป สะพายกล้องถ่ายรูปไว้ที่คอ......
พ่อเดินดูในงานไม่นาน เพราะไม่ค่อยมีอะไรที่พ่อสนใจ
แต่ที่พ่อชอบมากคือ พ่อเดินออกมาตรงลานของหอประชุม ตากแดดตอนเที่ยงเพื่อถ่ายรูปน้ำพุครับ พ่อรู้สึกเหมือนกับว่าใครๆก็มองมาที่พ่อ เพราะแดดเปรี้ยงๆ แต่ดันมีผู้ชายหน้าตาดียืนถ่ายรูปโดยไม่กลัวร้อน ผู้คนคงสงสัยว่าพ่อทำอะไรอยู่น่ะ....
รูปสวยแปลกตามากครับ พ่อลองเทคนิคของกล้องอย่างเพลิดเพลิน เหงื่อเต็มตัว
กว่าแม่ของลูกจะเสริมสวยเสร็จปาเข้าไป 2 ชั่วโมง พ่อเลยนั่งอ่านหนังสือรอไปอีกครึ่งเล่มที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ แม่ของลูกแซวพ่อว่าพ่อเป็นคนที่หาความสุขในชีวิตได้ง่ายมาก ใช่....ลูกจำไว้นะ…. ความสุขอยู่ใกล้ตัวเรานิดเดียว และไม่จำเป็นต้องใช้เงินจำนวนมากซื้อหามาใส่ชีวิต ความสุขอยู่รอบๆตัวเรา…. ถ้าลูกมองเห็นมัน ความสุขก็จะเข้ามาทักทายลูกตลอดเวลา
Create Date : 20 พฤศจิกายน 2550 |
|
25 comments |
Last Update : 20 พฤศจิกายน 2550 12:56:27 น. |
Counter : 1218 Pageviews. |
|
|