:: การศึกษาที่ไร้สติ ::



เขียนโดย : กะว่าก๋า





สถานที่ : โรงเรียนต้นกล้า เชียงใหม่



























อะไรคือการศึกษา ?





หลายคนคิดว่าการศึกษาเป็นเพียงการศึกษาเพื่อเกรด

เพื่อปริญญาบัตร

และนั่นไม่ได้ทำให้เราเรียนรู้และเติบโตขึ้นเลย





ใช่หรือไม่ว่าการศึกษาที่ไร้สติกำลังนำพาประเทศ

เข้าไปสู่วงจรแห่งปัญหา

สร้างคนที่เห็นแก่ตัว คนที่ฉกฉวย

คนที่คิดอยู่อย่างเดียวว่าทำอย่างไรก็ได้

ขอให้สอบผ่าน ขอให้ฉันได้งานที่ดี ทำงานสบายๆ

เงินเดือนเยอะๆ ขอให้ฉันรวยเร็วๆ เป็นคนดังในชั่วข้ามคืน

ไม่ว่าสิ่งนั้นจะได้มาด้วยวิธีการที่ถูกต้องหรือไม่ก็ตาม







เด็กมากมายเลือกคณะฯดัง เพราะคิดว่าจบแล้วมีงานทำ

รวยเร็ว รวยง่าย โดยไม่คิดเลยว่า

ตัวเราเองถนัดและชอบในสิ่งที่เราเรียนหรือไม่



เด็กเก่งของเราถูกผลักไปเรียนแพทย์ เรียนวิศวะ

โดยที่เด็กไม่เคยได้คิดเลยว่า

ตนเองต้องเรียนในสิ่งที่ตนเองต้องการอย่างแท้จริงหรือไม่



ไม่น่าแปลกใจใช่ไหม

ที่ทุกวันนี้



เรามีนายแพทย์ที่ไร้ความสุข เพราะในใจลึกๆอยากเป็นนักดนตรีร็อก



เรามีนักบัญชีที่หน่ายเหนื่อย แทนที่จะได้นักวาดภาพที่มีความสุข



เรามีสถาปนิกที่ถามตัวเองอยู่ตลอดเวลาว่าเมื่อไหร่ฉันจะรวย

แต่ไม่เคยพัฒนารูปแบบการออกแบบของตนเอง



เรามีเด็กสาวหน้าตาดีที่คิดว่าจะต้องทำตัวเป็นข่าวทางลบยังไงถึงจะดัง



ฯลฯ

























การศึกษาของเราที่ผ่านมา

ไม่ได้สร้างความตื่นรู้เลยใช่ไหม



สร้างแต่ความสงสัย สร้างแต่ความสับสน



เด็กที่กล้าถาม กลายเป็นเด็กที่ก้าวร้าว

เด็กที่ไม่ให้เพื่อนลอกข้อสอบ คือ คนเห็นแก่ตัว

เด็กที่ไม่กินเหล้าไม่สูบบุหรี่ คือ ไก่อ่อน

เด็กที่ไม่เที่ยวกลางคืน ไม่มีแฟน คือ ตัวประหลาดประจำรุ่น

ฯลฯ





การศึกษาของเรา

กำลังนำพา “อนาคต” ของประเทศเดินทางไปในทิศใด ?































ผมเคยถามคำถามนี้กับตัวเอง





เมื่อครั้งเป็นนักศึกษาในระดับระดับปริญญาตรี

ที่สุดแล้วเมื่อทะเลาะกับระบบ

ผมก็ใช้การประท้วงแสดงออกซึ่งความไม่พอใจที่ตนเองมี

ด้วยการจัดนิทรรศการประจานอาจารย์ในคณะฯตัวเอง

ร่วมกับเพื่อนสองสามคน

และอาจารย์ที่ปรึกษาซึ่งเป็นรุ่นพี่ที่จบไปก่อนหน้านั้นหนึ่งภาคการศึกษา



เรามีแนวคิดตรงกันในการมองเห็นปัญหาที่มีในคณะฯ







ภาพถ่ายและบทกวีที่สะท้อนความรู้สึกด้านลบ

ที่มีกับตัวอาจารย์และวิธีสอน

กลายเป็นสิ่งที่คณบดียืนอ่านด้วยความสนใจในวันเปิดงาน

แต่เรื่องราวบานปลายจนอาจารย์ในคณะถูกเรียกเข้าไปพูดคุย

อาจารย์ที่ปรึกษาของผมถูกอาจารย์ผู้ใหญ่ในคณะฯเรียกไปตำหนิ

(ท้ายที่สุดอาจารย์ก็ลาออกหลังจากจบปีการศึกษานั้น)









คณบดีเรียกผมเข้าพบในห้องของท่าน



“มีอะไรหรือคุณถึงเขียนข้อความเหล่านั้น” ท่านถาม



ผมเล่าให้ท่านฟังถึงปัญหาที่มีด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยอารมณ์คุกรุ่น

ทั้งการไม่เข้าสอน การตัดเกรดที่ไม่ยุติธรรม

วิธีการสอนที่ดูแล้วไม่เป็นไปอย่างที่ควรจะเป็น...

ฯลฯ





เมื่อผมเล่าจบและเตรียมทำใจไว้แล้ว

ว่าอาจจะโดนทำทัณฑ์บนหรือไม่ก็โดนไล่ออก



ท่านคณบดีกลับมองหน้าผม

แล้วกล่าวขึ้นด้วยความเมตตาว่า





“ที่คณะฯของเรา มีทุนการศึกษาในระดับปริญญาโทอยู่

คุณอยากไปศึกษาต่อที่นิวซีแลนด์ไหม

เรียนจบแล้วกลับมาพัฒนาคณะฯด้วยกัน”





ผมฟังแล้วอึ้งไป....

ในตอนนั้นจำได้เลย..ผมตอบท่านไปว่า





“อาจารย์ครับ...ผมจะทำงานกับคนที่ผมเกลียดได้ยังไงครับ”

























ในวันนั้นผมไม่ได้ตอบคำถามท่านด้วยความสะใจ

แต่มั่นใจในความคิดของตัวเองว่า

ด้วยวิธีคิด วิธีใช้ชีวิต

ผมคงไม่อาจทนอยู่ในระบบการศึกษาแบบนี้ได้แน่นอน





ผมไม่ได้คิดว่าตัวเองเท่ หรือสะใจ

ที่ลุกขึ้นมาทำนิทรรศการด่าประจานคณะฯตัวเอง

ตอนนั้นผมเพียงต้องการระบายความอัดอั้นตันใจที่ตนเองมี

ต่อความวาดหวังในระบบการศึกษาเท่านั้นเอง

































หลายปีผ่านไป

ผมเจอรุ่นน้องบางคนที่จบจากที่เดียวกัน

เลยถามว่าคณะฯเป็นอย่างไรบ้างหลังจากที่ผมจบมา



“ก็เหมือนเดิมพี่ มีอาจารย์ใหม่ๆ ก็ดีขึ้นนะ” รุ่นน้องตอบ



แต่ใจผมไม่เหลือความผูกพัน ไม่เหลือความศรัทธาใดใด

สองปีที่นั่นกลายเป็นฝันร้ายที่หลอกหลอนใจผมนานหลายปี



ผมไปเรียนพร้อมตั้งความหวังว่าอยากจะเป็นครูด้านสถาปัตยกรรมที่ดี

อยากไปเรียนรู้เพิ่มเติมวิชาความรู้เพื่อนำมาพัฒนาตัวเองให้เป็นสถาปนิกที่ดีและมีความสามารถ





สุดท้ายผมได้กระดาษแผ่นเดียวที่รับรองความเป็นบัณฑิตของตัวเอง



กับความรู้ที่ไม่ได้เพิ่มพูนขึ้น

แถมพ่วงมาด้วยการเกลียดคณะฯและอาจารย์.....









วันนี้ผมไม่ได้เป็นทั้งสถาปนิกและไม่ได้เป็นครูอย่างที่เคยวาดหวัง

เสียดายไหมกับวิชาความรู้ด้านสถาปัตย์ที่เรียนมายาวนานถึง 7 ปี

ก็เสียดายอยู่....



แต่สุดท้ายก็รู้ได้เองว่า



ความรู้ศาสตร์ใด แขนงใดก็ตาม

มันปรับใช้ได้กับทุกการงานอาชีพที่เราทำอยู่



ถ้า “วิธีคิด” ของเราถูกต้อง ถูกทาง ถูกธรรม

ไม่ต้องกลัว แม้จะล้มกี่ครั้ง

เราจะลุกขึ้นและกลับมาเดินอยู่บนหนทางอันถูกต้องได้เสมอ













ผมได้แต่เสียใจว่าตัวเองรู้ช้าเกินไป

ว่าเราเรียนไปทำไม ?

เราศึกษาไปทำไม ?





ผมเสียดายที่ไม่น่าเอาเวลาไปทะเลาะกับระบบ

หรือเสียเวลามานั่งเกลียดอาจารย์ตัวเอง



ผมน่าจะเอาเวลาในตอนนั้นไปทำ ไปคิดในเรื่องอื่น

อันจะเป็นการพัฒนาตัวเองไปในด้านบวก





ผมเสียเวลาโกรธและด่าทอคนอื่นนานเกินไป

จนลืมหยุดคิดและสำรวจตัวเอง

ว่าเราได้เสียเวลาที่มีค่าในชีวิตไปนานขนาดไหน

เพียงเพื่อต้องการเปลี่ยนแปลงสิ่งที่เปลี่ยนแปลงได้ยาก

เพียงเพื่อหวังเปลี่ยนแปลงคนที่เปลี่ยนแปลงได้ยาก





เปลี่ยนที่ตัวเราเองง่ายกว่า เร็วกว่า

เป็นไปได้มากกว่า





นี่คือสิ่งที่มหาวิทยาลัยไม่เคยสอน

นี่คือสิ่งที่การศึกษาในระบบของเราไม่เคยมอบให้เรา





อะไรไม่ดี ไม่ชอบ รังเกียจ

อย่าเป็นสิ่งนั้น อย่าทำสิ่งนั้น

แล้วไม่ต้องไปเสียเวลาคิดเปลี่ยนแปลงสิ่งอื่นหรือคนอื่น



เปลี่ยนที่ตัวเราเองก่อน

เปลี่ยนที่ความคิดของตัวเราเองก่อน



แล้วสิ่งที่เราทำนั่นล่ะ

ถึงวันหนึ่งมันจะไปเขยื้อนโลก

และสั่นสะเทือนผู้คนให้เขากลับมาย้อนมองส่องตน



ถ้าเขาไม่อยากเปลี่ยน อยากเลว อยากห่วยอยู่อย่างนั้น

ใครจะทำอะไรได้



คนทุกคนล้วนต้องการเพียงปกป้องตัวเอง

และอยู่อย่างสุขสบายตามความเคยชินเท่านั้น



เรามีสิทธิ์อะไรไปทำลายความคิดความเชื่อของคนอื่น





ทางเดียวที่เราทำได้คือ หมั่นสำรวจตรวจสอบความคิดตนเอง

เราทำสิ่งต่างๆอย่างดีที่สุดแล้วหรือยัง

เรารักคนที่เราควรรักอย่างดีที่สุดแล้วหรือยัง

อะไรที่ยังไม่ได้ทำ และไม่ควร

เราได้ลงมือทำแล้วหรือยัง

























ถึงวันนี้ผมจบมาแล้วเกือบ 20 ปี

ระบบการศึกษาของเราก็ยังคงมีปัญหามากมาย

วิธีการสอนยังมะงุมมะงาหราอยู่กับเปลือกผิวของการศึกษา

โดยไม่เคยพาผู้เรียนให้ได้พบ “แก่นแท้” ของการศึกษาเลย







อีกนานไหมที่ทุกอย่างจะเปลี่ยนไป ?

อีกนานเพียงใดที่เราจะได้เห็นการศึกษาที่ดีงาม

และนำพาผู้เรียนไปสู่ความดีงาม

สร้างปัญญาเป็นอาวุธ

สร้างความดีเป็นอาภรณ์ที่ห่มคลุมชีวิต



อีกนานไหม ?



ผมไม่รู้

ผมไม่รู้จริงๆ

Create Date : 20 มีนาคม 2555
Last Update : 27 มกราคม 2556 7:31:43 น.		94 comments
Counter : 1550 Pageviews.
Share Tweet