จับปูดำ ขยำปูนา (บทที่ 2 ตอนที่ 3)

ผมปล่อยให้หล่อนชักมือออกไป แล้วเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ กอดอกมองดูหล่อน พูดว่า

“ คุณหลอกผมที่ว่า ยังไม่มีเจ้าของหัวใจ คุณมีแล้ว ”

หล่อนเงยหน้าขึ้นจากหลอดดูดที่ถ้วยเหล้า แล้วหัวเราะกิ๊ก

“ หมอเดา ” หล่อนว่า

“ เจ้าของหัวใจของคุณเป็นคนในเครื่องแบบ ” ผมพูด นัยน์ตาจับนัยน์ตาหล่อน “ และเขาจากคุณไปเสียแล้ว หรือมิฉะนั้นก็ไม่ได้พบกันนานวันมาแล้ว ”

หล่อนเม้มริมฝีปาก นัยน์ตาตกไปมองถ้วยเหล้า แล้วเหลือบไปมองที่ฝ่ามือของหล่อนเองที่หงายอยู่บนตัก กลับมามองดูผมแว่บหนึ่ง แล้วหล่อนก็เสก้มไปดูดทอมคอลลินส์ในถ้วย นิ่งนาน

“ ไม่เห็นคุณปฏิเสธ ” ผมพูดยิ้ม ๆ “ คงจะถูก ”

“ คุณยังไม่บอกต๊อยเลยว่า ทอมคอลลินส์ของคุณนี่มีอะไรดี ” หล่อนเปลี่ยนเรื่อง

“ มันเป็นเครื่องดื่มที่ผู้ชายควรจะสั่งให้ผู้หญิงที่เขาสนิทชิดชอบด้วย ”

“ นั่นซีคะ เพราะอะไร ”

“ มันทำให้หล่อนอยากจูบผู้ชายที่อยู่ใกล้ๆ เมื่อดื่มได้ขนาด ”

“ อุ๊ย ! ” หล่อนร้องออกมาเบา ๆ ผละริมฝีปากออกมาจากหลอดดูด “ ไม่เอาละ ”

ผมหัวเราะ “ กลัวมันด้วยหรือ ”

“ ไม่จริงหรอก หลอกน่ะ ” หล่อนว่า พลางมองไปที่ถ้วยเหล้าใบนั้น “ แหม กินเสียเกือบหมดถ้วยแน่ะ ” แล้วหล่อนก็มองดูผม “ จริงหรือเปล่าก็ไม่รู้ ”

“ ถ้าเรื่องที่ผมดูลายมือคุณออกว่า คุณมีเจ้าของหัวใจแล้ว และเขาจากไปนานแล้วนั้นมันถูก ไอ้เรื่องทอมคอลลินส์นี่ก็คงจะจริง ”

หล่อนขยับจะพูดอะไรออกมาก็พอดีเสียงดนตรีเปลี่ยนจังหวะ หล่อนรีบลุกขึ้น พร้อมกับพูด

“ เพลงของต๊อยขึ้นแล้ว อย่าเพิ่งกลับนะ เดี๋ยวต๊อยจะมาคุยต่อ ”
แล้วหล่อนก็เดินรีบ ๆ ไปยังเวทีดนตรี

ผมควักบุหรี่ออกมาจุดสูบ แล้วนั่งมองดูหล่อนร้องเพลง พลางจิบวิสกี้ไปพลาง

ผู้หญิงคนนี้มีเสน่ห์ร้ายกาจบนเวทีขณะหล่อนร้องเพลง ผมชักจะชอบ

หล่อนคงจะยังไม่รู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับ ร้อยเอก เชิด ทรงพลัง ผมคิดว่าทาง กรป. กลางคงไม่แจ้งอะไรให้หล่อนรู้ และทางหล่อนจะรู้ได้เองนั้นคงจะยาก

ผมนั่งเพลินอยู่กับเพลงที่หล่อนร้องอยู่ถึงเพลงที่สี่ เพลงที่ห้าหล่อนร้องขึ้นมาเป็นเพลงในจังหวะตะลุงเช่นเดียวกับเพลงแรก ๆ แต่เนื้อร้องของมัน “ จับปูดำขยำปูนา จับปูม้าคว้าปูทะเล....”

ผมวางแก้วที่ถือเพลิน ๆ อยู่นั้นลงบนโต๊ะ หลังจากที่ฟังเพลินอยู่ครู่หนึ่งแล้วนึกขึ้นมาได้ถึงสัญญาณของพันเอกเยี่ยม

ผมลุกขึ้นเดินตรงไปที่บาร์ ถ้าที่นี่มีโทรศัพท์ มันก็ควรจะอยู่ที่นั่น
มีโทรศัพท์อยู่ที่นั่นจริง ๆ

ผมขอเขาโทร ฯ หมุนไปที่หมายเลข ๑๒๓

เสียงกริ่งเพียงกริ่งเดียวก็มีเสียงคนรับสายทางโน้น พอผมร้องฮัลโหลลงไป เสียงผู้การเยี่ยมก็ดังสวนมาทันที ผมจำเสียงเขาได้

“ ผมจัดส่งรูปถ่ายที่คุณต้องการไปให้แล้ว มันอยู่ที่โต๊ะที่คุณนั่งอยู่นั่นแหละ แต่ว่าอยู่ใต้ผ้าปูโต๊ะตรงเก้าอี้ที่คุณนั่ง ”

แล้วเขาก็วางหูกริ๊ก

ผมวางโทรศัพท์เข้าที่ เกาหัวแกรกโดยไม่ได้คันอะไร แล้วกลับมาที่โต๊ะของผม

ผมนั่งลงที่เก้าอี้ตัวเดิม เลิกผ้าปูโต๊ะขึ้น

รูปถ่ายขนาดโปสการ์ดแผ่นหนึ่งสอดอยู่ที่นั่น มันเป็นรูปชาดหาดแห่งหนึ่ง มองเห็นหาดทรายยาวและยื่นลงไปในทะเล ตรงชาดหาดมีร่างของใครคนหนึ่งนอนอยู่ในท่านอนหงาย

ผมยัดรูปแผ่นนั้นเข้าในกระเป๋าเสื้อปล่อยเอวที่ผมสวมอยู่ เหลียวมองดูรอบ ๆ ข้าง ไม่เห็นมีอะไรที่ผิดปกติ โต๊ะที่มีคนที่นั่งใกล้ที่ผมนั่งที่สุดก็ยังห่างออกไปสองโต๊ะ ผู้ที่นั่งอยู่ที่นั่นสองคนก็ยังคงวุ่นอยู่กับผู้หญิงสองคนที่เขาเรียกมานั่ง มือไม้วุ่นวายกันอยู่นัวเนีย ไม่มีท่าทีจะเอาใจใส่กับใครในโลก

แม่ต๊อยจบเพลง “ จับปูดำ ขยำปูนา ” ซึ่งเป็นเพลงสุดท้ายของหล่อนพอดี กำลังลงจากเวที หล่อนไม่ได้ตรงมาหาผม แวะทักทายกับพวกที่นั่งอยู่ที่โต๊ะใกล้ ๆ เวที และหล่อนคงจะต้องวนเวียนอยู่ตามโต๊ะอื่น ๆ อีกตามประสานักร้องที่จะต้องเอาใจแขกทั่ว ๆ ไป

ผมชักจะสงสัยแม่คนนี้ว่าแกมีอะไร ๆ อยู่ทาง กรป. กลางหรือเปล่า ลูกน้องผู้การเยี่ยมอีกคนเสียก็ไม่รู้แม่คนนี้

วิสกี้ของผมหมดไปอีกหลายถ้วย กว่าแม่ต๊อยจะนวยนาดกลับมาหา มันเป็นเวลาอีกเพียงห้านาทีจะถึงตีหนึ่ง ซึ่งเป็นเวลาที่ไนท์คลับจะต้องปิด

ผมดูนาฬิกาตอนที่หล่อนกำลังจะหย่อนกายลงนั่ง

“ ขอโทษนะคะที่ทำให้คอยนาน ต๊อยต้องต้อนรับแขกอื่น ๆ เสียก่อน จะได้มาจบที่คุณเป็นคนสุดท้ายสำหรับคืนนี้ จะได้คุยกันนาน ๆ หน่อย ” หล่อนพูดยิ้มปลอบใจผมทั้งปากและนัยน์ตา

“ อีกห้านาทีเขาก็จะปิดแล้ว ” ผมว่า ยกนาฬิกาให้หล่อนดู

“ หรือคะ ” หล่อนว่า “ ทำไมเวลาถึงได้เร็วยังงั้น ”

“ แต่ถ้าเราจะไปต่อกันที่อื่น เวลาก็ยังมีอีกเยอะ ” ผมปรายตามองหล่อน

“ ต๊อยอยากให้ดูลายมือต่อเท่านั้น ห้านาทีก็คงจะพอ ” ว่าแล้วหล่อนก็แบมือวางลงโต๊ะ

“ บอกมาก่อนว่า ที่ผมดูให้เมื่อกี่นี้ ถูกหรือผิด ” ผมยังเล่นตัว ไม่ยอมเอือมมือไปจับมือที่แบอยู่นั้น

หล่อนพยักหน้าถี่ ๆ

“ เข้าเค้าค่ะ ไม่ผิด ”

ผมเอื้อมมือไปจับมือของหล่อนมาพิจารณา แล้วทายออกไป

“ เจ้าของหัวใจของคุณนี่ อายุอานามเห็นจะขนาด ๆ ผมนี่แหละ หล่อเหลาเอาการอยู่ ตามเส้นบอกว่าเขาน่าจะเป็นนักกีฬา หรือไม่ก็นักมวยชั้นยอดคนหนึ่ง ยศคงขนาดร้อยเอกใช่ไหม ”

หล่อนเบิกตากว้างแล้วว่า

“ ต่อไปซีคะ ดูซิว่าเขาเหมาะกับต๊อยหรือเปล่าคนนี้ ”

“ ถูกหรือเปล่าล่ะที่ว่าเมื่อกี้ ”

หล่อนพยักหน้าอีกโดยไม่พูด

ผมลูบไล้ฝ่ามือของหล่อนเล่นอยู่สักพักแล้วพูด

“ ตามลายเส้นบอกว่าจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน ”

“ ทำไมล่ะ ” สีหน้าหล่อนออกกังวล

“ เขาจะต้องจากคุณไปอย่างไม่มีวันกลับ ”

มือที่ผมกำลังเกาะกุมอยู่นั้นเริ่มสั่นน้อย ๆ กังวลบนสีหน้าเพิ่มขึ้น

“ จริง ๆ ด้วย ต๊อยไม่ได้เห็นเขามากว่าอาทิตย์แล้ว เขาไม่เคยเป็นยังงี้ ” หล่อนพูดเสียงเครือ ๆ “ เกิดอะไรขึ้นกับเขาหรือคะ ”

“ ไอ้นี่ก็ต้องดูกันให้ละเอียดกว่านี้ ไว้วันหลังก็แล้วกัน ” ผมว่าพลางยกแก้ววิสกี้ของผมขึ้นดื่ม “ บาร์จะปิดอยู่แล้ว เขาทำเพลงเลิกแล้วเห็นไหมล่ะ ”

หล่อนหันไปมองทางดนตรีซึ่งกำลังเล่นเพลงสุดท้ายแล้ว ไฟฟ้าทุกดวงก็เปิดสว่างขึ้น พร้อมกับผู้คนตามโต๊ะต่าง ๆ พากันลุกขึ้นทยอยเดินออกไป

“ งั้นเราไปหาที่อื่นนั่งคุยกันต่อ ” หล่อนหันมาพูดกับผม

“ ที่ไหนดีล่ะ ” ผมถาม

“ ที่ไหนก็ได้ นอกจากบ้านคุณแล้วก็โรงแรม ” หล่อนพูดยิ้ม ๆ

“ ผมเกลียดค้อฟฟี่ช็อบ มันเหม็นกลิ่นอาหาร ”

“ ต๊อยรู้จักบาร์ที่เขายังเปิดอยู่อีกจนถึงตีสาม เราไปที่นั่นก็ได้ ” หล่อนเอ่ยชื่อบาร์แห่งหนึ่งในย่านพัฒน์พงศ์ “ คุณมีรถมาหรือเปล่า ”

“ มี แต่รถของผมมันรถจิ๊ป คุณจะนั่งหรือ ? ”

“ ต๊อยมีรถ ไปรถต็อยก็ได้ ทิ้งรถคุณไว้ที่นี่ ขากลับต๊อยจะขับมาส่งที่นี่ หรือคุณจะขับตามไป ”

“ ผมจะขับตามไป ”

“ งั้น รอต๊อยเดี๋ยว ” หล่อนลุกขึ้นพลางพูด “ ไปเอาของหน่อย แล้วออกไปพร้อม ๆ กัน ”

พวกมดแดงทั้งหลายที่นั่งอ้อยอิ่งคอยแม่ต๊อยอยู่ มองดูผมกับแม่ต๊อยเดินคู่กันออกไปอย่างอิจฉา

Create Date : 27 กรกฎาคม 2552		5 comments
Last Update : 27 กรกฎาคม 2552 23:00:02 น.
Counter : 1201 Pageviews.
Share Tweet