เมื่อจริยธรรม และ จรรยาบรรณของสื่อสิ่งพิมพ์เลือนรางจางหาย
นั่งคุยกับตัวเอง : เมื่อจริยธรรม และ จรรยาบรรณของสื่อสิ่งพิมพ์ เลือนรางจางหาย เขียนโดย : สิงห์โตหมอบ 23 กรกฎาคม 2550
ผมนิ่ง... อึ้ง....... เงียบ.... และค่อยๆวางหนังสือพิมพ์ฉบับนี้ลง ด้วยความไม่เข้าใจ....
................................................
จรรยาบรรณ คือ อะไร ? คือ ความรับผิดชอบในหน้าที่ใช่ไหม ? เหมือนเป็นทหาร ก็ต้องรบ เป็นครูต้องสอน เป็นแพทย์ต้องรักษาผู้ป่วย เป็นพระต้องศึกษาธรรม ฯลฯ
แล้วจริยธรรมของนักหนังสือพิมพ์ คือ อะไร ?
................................................
ภาพนี้บอกอะไรกับคุณ สร้างความรู้สึกใดให้กับคุณหลังจากมองผ่าน
ถ้าคุณเป็นลูกเมียและญาติพี่น้องของคนในภาพ คุณจะรู้สึกอย่างไร.... รู้สึกดีใจ รู้สึกปลาบปลื้มใจ รู้สึกเศร้าใจ เสียใจ
ทุกคนในครอบครัวนี้ สูญเสียคนในครอบครัวไปแล้ว จากคนใจบาปหยาบช้า…. แต่แล้วก็ถูกทำร้ายอีกครั้งด้วยการตีพิมพ์ภาพนี้ในหน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์ที่ภูมิใจในยอดขายสูงสุดของตนมาโดยตลอด
ถ้าคุณเป็นคนใจชั่วที่กระทำเหตุการณ์ขี้ขลาดนี้ คุณคงนั่งสะใจเมื่อได้เห็นภาพนี้ตีพิมพ์
ถ้าคุณเป็นนักท่องเที่ยวต่างชาติ คุณคงต้องถามไกด์ว่านี่คืออะไร ? แล้วเมื่อรู้ความจริง คุณว่าผีที่ไหนจะอยากมาเที่ยวประเทศของเรา
ถ้าคุณเป็นเด็กที่เริ่มพอรู้ความ คุณคงรับรู้ถึงความน่ากลัวและรุนแรงของภาพข่าว
ถ้าคุณเป็นพวกชอบเสพข่าวสาร คุณได้หัวข้อสนทนาอย่างออกรสออกชาติเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งหัวข้อ
ถ้าคุณเป็นคนถ่ายรูปนี้ คุณคงดีใจที่ปลายปีนี้ คุณอาจได้รับรางวัลภาพข่าวอาชญากรรมยอดเยี่ยม
ถ้าคุณเป็นบรรณาธิการหนังสือพิมพ์ คุณเป็นบรรณาธิการที่ไร้จรรยาบรรณ ไม่มีคุณธรรม ไม่มีมโนสำนึกที่ดีของความเป็นสื่อมวลชน
เพราะคุณมุ่งขายหนังสือพิมพ์ โดยไม่คำนึงถึงผลกระทบต่อความรู้สึกของคนอ่าน
เป็นความไร้ความรับผิดชอบที่น่าละอายใจ เป็นการนำเสนอความรุนแรงในสังคมผ่านข้อเท็จจริงโดยไม่ใช้สติกลั่นกรอง
เป็นสิ่งที่คุณ....ต้องรับผิดชอบ ในฐานะผู้นำเสนอข่าวต่อประชาชน คุณมีทางเลือกมากมายที่จะสื่อถึงความรุนแรงที่เกิดขึ้น แต่ต้องไม่ใช่วิธีมักง่าย ฉาบฉวย และไร้จรรยาบรรณเยี่ยงนี้
.........................
ในความเจ็บปวดของผู้ที่สูญเสียบุคคลอันเป็นที่รัก ย่อมเจ็บร้าวและปวดใจมากเกินทนอยู่แล้ว แต่ความมักง่ายของคนนำเสนอข่าว กลับเป็นสิ่งที่ตอกย้ำความเจ็บปวดได้ยาวนานกว่า
จรรยาบรรณ คือ อะไร ?
คือ ทหารที่ไม่ทำหน้าที่รั้วของชาติ คือ แพทย์ที่ไม่ยอมเริ่มต้นการรักษา หากไม่มีญาติคนป่วยมาเซ็นรับรองการจ่ายค่ารักษา คือ พระผู้มุ่งปลุกเสกเครื่องราง มากกว่าการทำหน้าที่ปลูกฝังศีลธรรมอันดีงาม คือ ครูผู้ไม่ทำหน้าที่สอนลูกศิษย์อย่างทุ่มเท คือ นักหนังสือพิมพ์ที่ทำให้หนังสือพิมพ์มีค่าเพียงกระดาษเปื้อนหมึก ที่มุ่งขายข่าว ขายโฆษณาเพื่อหวังเพียงความร่ำรวย
……………………….
ผมนิ่ง... อึ้ง....... เงียบ.... และค่อยๆวางหนังสือพิมพ์ฉบับนี้ลง ด้วยความไม่เข้าใจ.... นอกจากความงุนงง สับสนในทุกสิ่งที่บ้านนี้เมืองนี้ กำลังทำกันอยู่… เมื่อวางหนังสือพิมพ์ฉบับนี้ลง ในใจผมเหลือคำเดียวดังกึกก้องอยู่ข้างใน... คำนั้นคือ.....
“.......................”
………………………………………………………………
Kevin carter
ช่างภาพสารคดีชาวแอฟริกาใต้ คือ เจ้าของผลงานภาพถ่ายที่ได้รับรางวัลพูลิตเซอร์ รางวัลระดับโลกสำหรับช่างภาพ
เขาได้รับรางวัลจากภาพสุดสะเทือนใจนี้ ภาพของเด็กชาวซูดานผู้อดอยากและกำลังสิ้นลม ขณะกำลังเดินไปรับการบ่งปันอาหารจากแคมป์ของสหประชาชาติ ที่อยู่ห่างจากที่พักของเด็กคนนี้ประมาณ 1 กิโลเมตร
เด็กหมดแรงล้มลงขณะเดิน ด้านหลังของภาพ....อีแร้งกำลังจิกกินเด็กคนนี้เป็นอาหาร
Kevin carter อยู่ตรงนั้น.... เขายกกล้องขึ้นถ่ายภาพ ถ่ายเสร็จ เขาเดินไปไล่อีแร้ง แล้วเดินจากไปโดยไม่รู้ว่าชะตากรรมของเด็กคนนั้นจะเป็นเช่นไร
ภาพนี้ถูกตีพิมพ์ใน The New York Times ฉบับวันที่ 26 มีนาคม 1993
เขาได้ขึ้นรับรางวัลอย่างภาคภูมิ ท่ามกลางคำถามมากมายจากเพื่อนร่วมอาชีพ ถึงคำว่า “จรรยาบรรณ” และ “จริยธรรม”
“เหตุใดคุณจึงไม่เข้าไปช่วยเด็กคนนั้น”
นั่นคือคำถามที่ชี้ตรงไปที่จิตใจของ Kevin carter
……………………………
27 กรกฏาคม 1994
Kevin carter ฆ่าตัวตาย..... หลายคนเชื่อว่ามีสาเหตุมาจากความกดดันที่เกิดขึ้นจากคำถามนั้น
“เหตุใดคุณจึงไม่เข้าไปช่วยเด็กคนนั้น”.
...............................
เรียบเรียงจาก :
สุดสัปดาห์ ปีที่ 25 ฉบับที่ 585 และ ข้อมูลจาก GOOGLE
Create Date : 23 กรกฎาคม 2550 |
|
45 comments |
Last Update : 23 กรกฎาคม 2550 7:23:25 น. |
Counter : 5056 Pageviews. |
|
|