สวัสดีค่ะคุณครูก๋า

เคยทุกข์แบบนี้เหมือนกันค่ะ

" เราแค่อยู่ร่วมกัน ผูกพันกัน รู้จักกัน
แต่ในความสัมพันธ์ที่ลึกที่สุด
เราล้วนเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นโดยลำพัง
อยู่โดยลำพัง
แล้วก็จากไปโดยลำพัง "

ขอเก็บประโยคนี้ไว้เตือนใจนะคะ

มีความสุขมาก ๆ นะคะคุณครูก๋าและคุณภรรยาคนสวย

โอ้ว่า การไปรษณีย์ไทย
ยังไม่มาเลยค่ะ
จำได้ว่าพี่เขาไม่ทำงานวันเสาร์ อาทิตย์น่ะ
(แม้จะEMS..)
เคยต่อว่าไป จนหน้าจ๋อยไปแล้ว
......ไม่เป็นไรค่ะ วันนี้คงถึง
ขอบคุณๆๆๆๆ ในน้ำใจสุดสุด
ปล. เดี๋ยวจะกลับมาอ่านบล็อกย้อนหลัง 2 วันนะคะ
รีบปั่นงานด่วนก่อนเจ้า

"ที่ทุกข์กันทุกวันนี้
ก็เพราะคิดเข้าไปยึดครองในพื้นที่ที่ไม่ใช่ของเรา"

^
^
ใช่แล้วค่ะ

แล้วก็ยังทุกข์อยู่เวลาลืมตัวเป็นช่วงๆ (ไม่เกี่ยวกับหลินฮุ่ย)

รองเท้าเริ่มเก่าเกือบได้เวลาไปอยู่ในถังขยะ ขอบคุณค่ะที่ทำให้มองรองเท้าเก่าอีกแบบก่อนมันจะหมดค่าจริงๆ

ทิ้งทุกข์ก็ไม่ง่ายแล้ว เอาสิ่งที่ทำไปแล้วเป็นทุกข์ มาเป็นเรียนสอนใจที่จำได้แต่ไม่ทุกข์ ยากกว่าอีก อยากจะหอน ฮู้วววววววว์

เวลาเขาคาดหวัง แล้วตัวเราทำอย่างที่เขาคาดหวังไม่ได้
ต่างคนต่างทุกข์ ต่างคนต่างผิดหวัง เศร้า เสียใจ
เช่นเดียวกันมิใช่หรือ

^
^

เช่นเดียวกันค่ะ อ่านที่คุณก๋าเขียน กิลตื่นเลย
บางครั้งเราก็เอาเรื่องพวกเนี่ยมานำทางชีวิต
เหมือนมันกำหนดให้เราเดี๋ยวเศร้าเดี๋ยวสุข
ยังไงไม่รู้ ขอบคุณที่เขียนเรื่องนี้ค่ะ อ่านแล้ว
กิลมองโลกได้กว้างกว่าเดิมไปหลายองศาเลย+555

ปล. บ้านคุณก๋าขายรองเท้าหรอค่ะ +555/ กิลล้อเล่น ^^

วันนี้ไม่ร้อนแล้ว

แต่ว่าเหนื่อยค่ะ โมจิกับโมนี่กัดกันตลอดเลย

เลยต้องเสียสละขาให้ 1 ข้าง

ซนยิ่งกว่าคำร่ำลืออีกค่ะ

ยังอยู่ด้วยกันถึงวันอาทิตย์นี้ค่ะ

ความรัก กับ รองเท้า

เพราะอยากครอบครองเป็นเจ้าของแต่สิ่งถูกตาต้องใจ

ฉะนั้นยามรองเท้าเก่า หรือ รองเท้ากัด ก็เลยขว้างทิ้งไปไม่ใยดี

แต่ ยามความรักกัด คนกลับเศร้าโศรกคร่ำครวญ เสียดาย อยากได้คืนมา

เป็นเพราะเหตุใด เป็นเพราะ ความผูกพันทางใจ มันมากมายกว่าวัตถุ

คุณครูก๋าอย่าดูถูกโมจินะคะ มันไม่ใช่อย่างที่คิด

ตัวเองยังโดนกัดไม่ยั้งเลยค่ะ จับก็ไม่ได้ ดิ้นจะเป็นจะตาย แบบว่าดิ้นสู้ตายเลย

เอาเป็นว่าโมจิวิ่งเข้าใส่ โมนี่วิ่งหนี โมจิเลยไล่งับ..ข้างหลังเลยค่ะ

โมนี่เนี่ย เสียท่าจริง ๆ

ตัวใหญ่กว่า 3 เท่า แต่สู้ไม่ได้เลย

พา 2 โมไปเดินเล่นก่อนนะคะ

เราล้วนเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นโดยลำพัง
อยู่โดยลำพัง
แล้วก็จากไปโดยลำพัง

... so true.

เราล้วนเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นโดยลำพัง
อยู่โดยลำพัง
แล้วก็จากไปโดยลำพัง

... so true.

เขียนได้ยาวดีจังเลยนะคะ

แวะมาอ่าน ผ่านมาเยี่ยม ครับ...

มันคืออำนาจแห่งสมมุติ.....
ถ้าจะออกมา ต้องเจริญสติเท่านั้นครับ......
พอออกมาได้ ก็จะร้องอ๋อเลยครับ....
ของจริงต้องเข้าถึง..ไม่ใช่เข้าใจ
//www.facebook.com/franky.pat