555+ จ่อยอ่านหนังสือเพลิน ลืมคราวแม๊ะว่าต้องมาเจิม

“ไม่มีใครเป็นได้ดั่งที่เราต้องการ”

“จงมองโลกอย่างที่มันเป็น ไม่ใช่อย่างที่เราอยากให้มันเป็น”



แต่บางทีบางครั้งมันก็ทำยากค่ะ ทำอะไรก็ทำได้ แต่ทำใจนี้ซิ

"วันนี้ผมไม่ได้คิดแบบนั้นแล้วครับ"
.........................


เจ็บนะคะนั่น
ก่อนที่จะตามมาด้วยเหตุผลว่าเพราะอะไร
คนฟังเจ็บไปแล้ว

สวัสดีค่ะคุณครูก๋า

จะมองโลกอย่างที่มันเป็นให้ได้ค่ะ

มีความสุขมาก ๆ นะคะคุณครูก๋าและคุณภรรยาคนสวย

คนเราก็ขบถกันทั้งนั้นนะคะ เพียงแต่จะแสดงออกมาในรูปแบบไหนเท่านั้นเอง


แต่ดีใจที่ได้รู้จักคุณก๋าคนปัจจุบัน ไม่ใช่คนเมื่อก่อนโน้นค่ะ อิๆ

เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า

ขบถในวันนั้น เป็นนักปราชญ์ในวันนี้

ถ้าไม่มีเรื่องในวันนั้น ก็คงไม่มีคนอย่างคุณก๋าในวันนี้
.
.
.

อย่าไปเสียใจเลยค่ะ ทั้งในความคิดและการกระทำในวันนั้น

เพราะถ้าย้อนเวลาได้ ก็คงคิดและทำเหมือนเดิมใช่ไหมคะ

สามีพี่บอกว่า

the world does not change itself for you, the smart ones learn how to live,and learn how to learn. sometimes, playing dump is the smartest way to handle the situation.



นี่แหละน๊อ น้องก๋าฉลาดมากเกินไป

คนฉลาดมากๆบวกกับความแรงของฮอร์โมนในร่างกาย

มักจะออกมาทางความคิดแรงๆแบบนี้แหละ

ดีจังมาเจอตอนไฟอุ่น อิอิ

ตะก่อนผมก็เป็นเเบบเสี่ยก๋า เวลา

เรียนไม่ค่อยเข้าเเต่ปรากฏว่าผมสอบได้ในภาควิชานั้นๆๆ

ทำให้เป็นที่หมันไส้ในเวลานั้นมาก เเต่ก็ดียังมีอาจารณ์ที่

พอจะเข้าใจบ้าง ....

Frank Lloyd Wright

ไปดูมาแล้ว
The Fallingwater - ทึ่งๆ สวย และ คิดได้ไงเนี่ย

เค้าว่าสถาปนิก คือ
วิทยาศาสตร์และศิลปะมารวมกัน

ท่าจะจริงนะ

หวัดดีเช้าวันอังคารค่ะ
มินตกข่าวเหรอเนี่ย
กำลังจะมีน้องก๋าน้อยเลยคะ
ดีใจด้วยนะคะ..55555++++

ขอโทษที่หายไปนานค่ะ

หวัดดีค่ะ..เจ้านาย

..พีอาร์ตกข่าวมากเลยเรื่องมาดาม...อิอิ
..แสดงความยินดีกะเจ้านายด้วยน่ะค่ะ..
..และก็ขอบคุณที่เจ้านายยังนึกถึงพีอาร์..
..คราหน้าจะหายไปไหนจะมาเขียนใบลาให้เจ้านายอนุมัติก่อน555+
..ยังไงพีอาร์ก็ยังเป็นสาวกของ กะว่าก๋า..แน่นอนค่ะ..

.."ความขบถซ่อนตัวอยู่ในชีวิต"..
..อ่านแล้วรู้สึกเลยว่า..
..ไม่มีร่องรอย..ของความขบถ..
..หลงเหลือในใจเจ้านายแล้ว...
..หลงเหลือก็แต่ไออุ่น..
..ที่คอยแบ่งปันให้กับพี่น้องพ้องเพื่อน..

..ช่วงที่พีอาร์หายไปขออภัยอีกครั้ง..
..กระทู้เพลงของเจ้านาย..
..เรตติ้งอยู่ที่ 4328 ค่ะ..
..พีอาร์ยังหวังอย่างยิ่งว่าจะให้ถึง5000 ตลับ เอ๊ย! แผ่น.อิอิ
..จะได้เป็นของขวัญให้กับเจ้านายน้อย..555+

..มีความสุขมากๆค่ะ..เจ้านาย+มาดาม+เจ้านายน้อย..

จ๋า---กทม.

เคยคิดอยากให้โลกนี้มีความยุติธรรมค่ะ
แต่มันจะเป็นไปได้อย่างไร เพิ่งจะรู้เมื่อ 3 ปีก่อน ว่าเป็นไปได้ยาก

สวัสดีตอนเช้าครับเฮีย...
ยาวมั่กๆ ไว้บ่ายๆค่อยมาอ่านแล้วกัน...

พี่ก๋าคะ..

เข้าใจในความรู้สึกของพี่ก๋าในช่วง"ขบถ" นะคะ เพราะสมัยเรียนปี 1 เคยคิดอย่างพี่ก๋าเหมือนกัน เบื่ออาจารย์ที่ไม่ค่อยเข้าสอน รับแต่สอนพิเศษใน ม.เอกชน รับแต่อ่าน Thesis เด็ก ป.โท ก็ทั้งหมดที่ทำ อาจารย์จะได้ค่าตอบแทนนี่คะ.....แต่ด้วยความเป็นคนเงียบๆ เลยได้แต่คิด แต่ไม่ได้แสดงออกอะไรที่รุนแรงอย่างพี่ก๋า แม้แต่พูดให้ใครฟังก็ไม่เคยค่ะ

เมื่อมาถึงปัจจุบันที่ก้าวออกมาทำงาน ถึงได้รับรู้ในความแตกต่างของคน ทั้งความคิด ทั้งวิถีชีวิตความเป็นอยู่ ที่บางคนอาจต้องแสวงหาสิ่งอื่นมาทดแทนเพื่อให้มีชีวิตที่ดีขึ้น

และเช่นเดียวกัน...ความร้อนแรงของไฟในอก ค่อยๆ ลดความลุกโพลงให้เหลือเพียงความอบอุ่น ดังนั้น นกจึงประทับใจกับประโยคนี้ของพี่ก๋าค่ะ

"..หากใครมีโอกาสได้พูดคุยกับผมในตอนนี้
ไฟในตัวผมคงเหลือเพียงพอที่จะขับไล่ความหนาวเย็นในใจ
ของใครบางคนได้บ้างกระมัง.."

“จงมองโลกอย่างที่มันเป็น ไม่ใช่อย่างที่เราอยากให้มันเป็น” นั่นคือความเป็นจริงบนโลกใบนี้

ส่วนประโยคนี้ ...ไฟในตัวผมคงเหลือเพียงพอที่จะขับไล่ความหนาวเย็นในใจของใครบางคนได้บ้างกระมัง....
ออกแนวหวาน ๆยังไงไม่รู้ คุณก๋าเจอใครบางคนหรือยังคะ

คนเรามันมีอดีตเหมือนกันทุกคนค่ะ แล้วก็ด้วย
เหตุการณ์ ด้วยสิ่งที่เราเจอมา เมื่อก่อนนี้ยอมรับว่า
วัยรุ่น เลือดเราร้อน แรงผิดปกติ การแสดงออก
มักจะขาดการคิดถึงผลที่จะมีออกมา เพราะเรา
แค่คิดว่าเราเองไม่ผิด เราก็เลยต้องการตอบโต้
ไปบ้าง ....

................

นั่นเป็นประสบการณ์อ่ะคะ คนเรามีสิทธิเจออะไร
ได้หลากหลายจริงๆ ....

หลังเมฆครึ้ม ท้องฟ้าก็ย่อมสดใสเป็นธรรดาคะ คุณก๋า

ไม่ว่าใครก็ย่อมมีอดีตทั้งนั้น เอาอดีตมาเป็นประสบการณ์

ดีกว่านะ จะคอยเป็นกำลังใจให้นะคะ ทำยังงัยน้าถึงจะขยัน

อัพบล็อคแบบคุณก๋า เซียนจริง ๆ

ไม่น่าเชื่อว่าคุณก๋าแรงขนาดนี้ เวลาทำให้คนเราเปลี่ยนไป เรื่องราวที่ผ่านมาทำให้หล่อหลอมคุณก๋าเป็นอย่างทุกวันนี้ ความคิดกลมกล่อมขึ้น ตอนนี้คงมองโลกอย่างที่มันเป็น ไม่ใช่อย่างที่เราอยากให้มันเป็นได้สบายๆแล้วใช่ไหมคะ

ขอบคุณนะคะที่ไปอวยพรวันเกิดบล๊อคนะคะ

เวลามักช่วยทำให้อะไรต่อมิอะไรดีขึ้นเสมอ...
และมันก็เป็นของที่มีค่าที่สุดจริงๆ

หนาวแล้ว .. มาผิงไฟให้อุ่นๆ

เปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นก็น่ายินดีด้วยนะคะ วัยรุ่นอารมณ์ร้อน และอุดยาก โตมาแล้วเราได้ผ่านอะไรมากมาย กองไฟยังสุมข้างใน ระอุอยู่ แต่ว่าเรามีความสามารถปิดกั้นไม่นำมันออกมาใช้เรื่อยเปื่อย จึงทำให้เป็นไฟอุ่นๆที่เพิ่มพลังให้แก่คนรอบข้างได้.... (พันละยานั่นเอง) หุหุ

ว่าแต่ว่างดดื่มนานมากๆๆๆ แล้ว มันนานมากไหมคะ ชักไม่ค่อยแน่ใจใครแก่กว่าแล้วเนี่ย เหอๆ

ถ้าผมจัดนิทรรศการแบบนั้น คงไม่ได้ถูกชวนไปเมืองนอกแน่ๆเลยค้าบ

อาจจะอยู่ในคูน้ำแถวๆนั้นก็เป็นได้..

ไม่เคยคิดแบบอาเฮียเพราะเรียนที่ราม อิสระในการเรียน แต่ต้องบังคับตัวเองให้ได้

อย่าหลงระเริง อย่าทำเก่งว่าอาจารย์ไม่เช็คชื่อ

การเรียนที่รามทำให้นาได้ข้อคิดว่าตนเป็นที่พึ่งแห่งตนจริงๆค่ะ ถ้าไม่รู้จักคุมตัวเองให้อยู่หมัด รู้จักรับผิดชอบตัวเอง แล้วล่ะก็ยากค่ะที่จะจบได้

แต่มีแอบถามคำถามว่า ทำไมบางคนเค้าไม่สนใจการเรียนเอาเสียเลย สงสารคนที่ส่งเสียค่ะ

หวัดดีวันอังคารค่ะ
อยากเรียกว่า อาจารย์จังค่ะ
ค่ะ "เพื่อแลกกับกระดาษแผ่นเดียวที่เรียกว่า “ปริญญาบัตร"
นั่นสิ
แล้วทำไมสังคมถึงต้องการ ค่ะ
ได้ความรู้ไปเยอะเลยวันนี้
ขอบคุณมากค่ะ อาจารย์ก๋า
ปอลอ. ถ้าวันไหนไม่ได้แวะมาบล็อกพี่ก๋าเหมือนขาดอะไรสักอย่างค่ะ (จริง ๆค่ะ)

ได้อ่านข้อความของคุณพีอาร์จ๋า แล้วทำให้คิดถึงเจ้านายเก่าจังค่ะ

สวัสดีค่ะครูก๋า

มองโลกอย่างที่มันเป็น
ก้าวเดินในทางของเรา
ให้มีความสุข
ให้มีชีวิต
ให้มีความหมาย
และก้าวเดินต่อไป

สวัสดีค่ะพี่ก๋าของน้องพิงค์ 555

พี่มุกขอขอบคุณสำหรับคำนายจากซินแสก๋า
ขอให้สมพรดั่งที่พิมพ์มา มาดามของคุณก๋าหล่ะค่ะ
สบายดีนะคะ แพ้ท้องมากหรือเปล่า
เดี่ยวแม่หมอมุกจะทำนายให้ ลูกบ่าว หรือ ลูกสาว
เพราะแม่หมอมีประสบการณ์มาก่อน ชอบกิน หวาน หรือ
ไม่หวาน แต่เดาๆๆๆนะ

ความหวานคงไม่ต้องเพราะมีพี่ก๋าอยู่ใกล้ๆๆๆ มีความสุขมากๆๆๆนะคะ

ถูกต้องคร้าบบบบ เปลี่ยนตัวเองง่ายกว่า เปลี่ยนคนอื่น
ทำใจตัวเองให้เข้าใจ ยอมรับอย่างที่คนอื่นเป็น
ดีกว่าไปพยายามเปลี่ยนคนทั้งโลกให้เป็นอย่างใจเรา
ไม่งั้นต้องเหนื่อยทั้งชีวิต ทะเลาะกะตัวเอง
ทะเลาะกะคนอื่นทั้งชีวิต แป่ววว

ดีใจด้วยนะคะ ที่ใจคลายร้อนลงได้

ถ้าต้องอยู่กับความรู้สึกที่ไม่ดีกับสิ่งรอบตัวนานๆ คงทรมานแย่

ตอนคุณก๋าเป็นปะป๋าเมื่อไหร่ คงมีมุมมองชีวิตอะไรมาเพิ่มอีกเพียบ

ยาวจริงๆ เฮ้อ

เดี๋ยวกลับมาอ่านต่อตอนเย็นคะ

ก่อนอื่นเลย คิดได้ยังไงครับ

เปลวเพลิงเปลี่ยนรูปเป็นดอกไม้เนี่ย
หรือเป็น ดอกไม้ในเปลวเพลิง....

เป็นวีรกรรมที่แลกมาด้วยอะไรหลายๆอย่างเลยครับ
อ่านแล้วเข้าใจถึงที่มาที่ไปของพี่มากขึ้น

ไม่รู้นะ...ถ้าผมเป็นรุ่นน้องคนนั้นที่โทรมา
แล้วพี่พูดว่าเปลี่ยนไปแล้ว

...ผมยิ่งจะ ทึ่งและนับถือมากขึ้นอีก

มุมมองของคน ส่วนหนึ่งขึ้นอยู่กับได้ผ่านอะไรมาด้วย
สักวัน รุ่นน้องคนนี้ พอเค้าได้ผ่านอะไรมาบ้าง
....คงคิดย้อนกลับมาตอนที่คุยกับพี่วันนี้ได้

สักวัน เค้าก็จะเข้าใจ

ดูรูปชุดนี้แล้ว ขนลุก จริงๆ ครับ

หาหมอเสร็จรึยัง ผลตรวจเป็นไงมั้ง

ของปันปัน หมอบอกว่า โอเค
ของมาดาม โอเคไหม

ความมีชื่อเสียงลุ่มแม่น้ำ..
เป็นเหยื่อล่อให้ปลาโง่บางตัวติดกับ...และหลงระเริงว่าเป็นที่ที่ทรงเกียรติควรค่าแก่การอยู่อาศัย
บางทีลืมมองไปว่า
คูน้ำเล็กๆ
ไม่เป็นที่รู้จัก
ไม่มีชื่อเสียง
ซ้ำยังถูกดูหมิ่นดูแคลน


กลับกลายเป็นแหล่งอนุบาลให้ปลาน้อยที่อ่อนต่อโลก
ได้เรียนรู้ชีวิต
ได้มองเห็นแง่มุมในความเป็นไปของโลก
ด้วยความอบอุ่น ...และการเอาใจใส่จากเพื่อนรอบข้าง
ได้ดีกว่าการที่ไอยู่ในแม่น้ำใหญ่



หลายครั้งผมเคยท้อใจกับการเอ็นฯไม่ติด
ท้อใจที่ไม่ได้เข้าเรียนในสถานที่ที่มีชื่อเสียง
หลังจากได้ปริญญาบัตร....ผมมองว่าเป็นแค่กระดาษประกาศฐานะใบหนึ่ง
ผมตัดสินใจไม่เข้าร่วมในการรับพระราชทานปริญญาด้วยเหตุผลบางประการ
และไม่รับใบปริญญานั้นมาจนบัดนี้


ผมตะเกียกตะกายเพื่อยกระดับชื่อสถาบันที่ประกอบในกระดาษที่ใครๆเห็นว่ามีค่า
โดยเข้าสอบคัดเลือกเข้าเรียนในระดับที่สูงขึ้น
ในสถาบันอันทรงเกียรติ
มีชื่อในลำดับต้นๆของเมืองไทย
ผมสอบได้
และเข้าเรียนอยู่จนครบสองปี


ณ ที่นี้....ผมได้พบเห็นอีกโลกที่แตกต่างจากที่ที่ผมเคยอยู่
ความเอื้ออาทร
ความรักและเอ็นดู
ไม่มีให้เห็น


ผมหวนนึกถึงสถาบันที่ผมจบมาและเหยียดหยาม
ผมมองเห็นความงามของที่นั่นผุดพรายขึ้นมาทันที
แม้นไม่มีชื่อเสียง
แต่ที่นั่นเปี่ยมด้วยความรักของครูอาจารย์
ความตั้งใจและทุ่มเทในการถ่ายทอดวิชา
สีปีที่อยู่ที่นั่น
ผมได้อะไรมากมาย



หวนกลับมามองชีวิตปัจจุบันอีกครั้ง
สองปีในระดับที่เรียกว่ามหาบัณฑิต...
ผมได้อะไร....



คำถามที่อยู่ในใจ
ตลอดสองปีที่ผ่านมาได้เรียนรู้อะไรเพิ่มขึ้นบ้าง...
คำตอบ...ไม่มี...
หลายสิ่งหลายอย่างที่ได้รับจากที่นี่
เป็นความรู้ที่ผมได้รับการถ่ายทอดมาจากที่เก่าแลว


การตัดสินใจ.."กบฏ"...
จึงเกิดขึ้น...
ผมค้านที่จะทำวิทยานิพนธ์เพื่อขอจบ...
ผมจบบทบาทการเป็นมหาบัณฑิตลง
ด้วยความรู้สึกที่ว่า
ได้มาก็ไม่มีความหมาย...
ศักดิ์ศรีแห่งกระดาษใบนี้ก็ไม่ต่างกับใบที่ผมปฏิเสธมา


ปัจจุบัน...
ผมเป็นพนักงาน(มองตัวเองว่า)ชั้นต่ำ...
ไม่มีปริญญาบัตรพ่วงท้ายเช่นใครอื่น
มีแต่กระดาษที่ยาวกว่า

เขียนคำว่า "หนังสือรับรองวุฒิการศึกษา"



หลายคนถาม
เสียใจไหมกับการตัดสินใจครั้งนั้น
แค่ส่งงานก็จบโทแล้ว



ผมยืดอกตอบด้วยความมั่นใจ






"โคตรเสียดายเลยเว้ย"

ขบถทางความคิด แสดงว่าจิตอิสระมากพอสมควร
นับถือในความเป็นตัวตนและกล้าแสดงออกทางความคิดเห็น

แต่มาถึงวันหนึ่ง ที่โตขึ้น
ทั้งร่างกายและจิตใจ
ทุกอย่างมันก็ดูสบาย ๆ ขึ้น
อาจจะเป็นเพราะเรามองอะไรกว้างขึ้น
(ไม่ได้หมายความว่า คุณคิดแคบนะคะ อย่าตีความผิด)
เข้าใจในความเป็นไปของคน

อย่าว่าแต่จะไปเปลี่ยนอะไรใครเลยค่ะ
เพราะแม้แต่ตัวเอง ยังเปลี่ยนอะไรไม่ได้ร้อยเปอร์เซ็นต์


แต่.เราโชคดีอยู่นิดนะ
ตรงที่ได้เริ่มต้นการเป็นนักศึกษาที่มีทั้งอาจารย์
เพื่อน และผู้ใหญ่ที่เอ็นดูมาตลอด
ประทับใจมาเกือบตลอดชีวิตการเป็นนักเรียนและนักศึกษา
ได้ดีเพราะมีครูก็ว่าได้



ส่วนเท่าที่อ่านงานความคิดคุณมาตลอด
เราว่า คุณเข้าใจในความเป็นไปและ
รับได้ทุกความเปลี่ยนแปลงอยู่แล้ว

เชื่อว่าอย่างนั้น..

เกือบลืม..ดีใจด้วยนะคะ
เรื่อง..เทวดาหรือนางฟ้าน้อย ๆ จะมาเป็นสมาชิกใหม่ของครอบครัวคุณ

แล้วกะก๋า ไม่คิดที่จะ หาน้ำไปดับไฟที่สุมทิ้งไว้ให้รุ่นน้องมั้งเหรอ

อะพิโธ่... บิ๊กเด็กโง่

คุณพีอาร์จ๋าครับ

ขอบคุณครับ
คุณพีอาร์ไม่มีบล้อก
ผมเลยส่งการ์ดเชิญไม่ได้
ยังไงเข้าไปที่บล็อกแสงแรกอีกทีสิครับ
อวยพรให้ก๋าน้อยหน่อย 555

ขอบคุณมากมายครับ
สำหรับสิ่งดีดีที่ทำให้ผมมาตลอด

แวะมาเยี่ยมแวะมาอ่านครับ

ผมไม่ได้อ่านหนังสือเล่มที่คุณเขียน แต่ถ้าคำว่า "ขบถ" แทนความหมายของคำว่า ออกนอกกรอบ แล้ว การที่เราออกจากกรอบที่ครอบงำเราอยู่ ผมถือว่าไม่อาจจะใช่เรื่องที่ผิดหรือหนักหนาสาหัสเกินไปหรอกครับ

"เราไม่สามารถย้อนเวลากลับไปแก้ไขเรื่องราวในอดีตได้ แต่เราสามารถเอาเรื่องราวในอดีตมาเป็นบทเรียนสำหรับการดำเนินชีวิตในภายภาคหน้าได้"

อิอิ

เอาบุญมาฝากครับ...

ที่บล็อคของผมวันนี้มีเรื่องราวเกี่ยวกับ การไปทอดกฐิน ของชาวบล็อคแก๊งค์ ที่อำเภอสวนผึ้ง จังหวัดราชบุรี เมื่อวันอาทิตย์ที่ 11 พ.ย. ที่ผ่านมาครับ

อย่าลืมแวะเข้าไปอ่านเพื่อรับผลบุญกันด้วยนะครับ

สาธุ ...

อิอิ

เอาบุญมาฝาก
ภาพสดๆร้อนๆจากงานกฐินวัดหนองขาม

เห็นไปบ่นที่บล๊อกอาคุงกล่องว่าไม่มีรูปให้ดู ก็เลยเอาลิงค์ภาพตามมาให้จ้า

..รับทราบและปฏิบัติแล้วค่ะ..เจ้านาย..
..ขออภัยด้วยน่ะค่ะ..ที่อวยพรให้กะก๋าน้อย..ช้าไปนิด..
..คิดว่าก๋าน้อยก็คงให้อภัย..อิอิ

สบายดีป่าวค้าบคุณพี่กะก๋า กะ มาดาม ปาต้าแวะมาอ่าน..ยามแลงๆ อิอิอิ

ถูก ค่า
อ่านเรื่องนี้แล้วคิดถึงตัวเองเลยอ่า
ตอนนั้น ( แก่แล้ว) ไม่แรงเท่าคุณก๋า บอกตรงๆว่าไม่เคยคิดว่าตัวเองแรงซักกะนิ๊ด เดียว

แต่คาดว่าคงแรงในสายตาเพื่อนๆ ร่วมภาค กะรุ่นพี่
ในตอนนั้น คิดว่าสิ่งที่เราทำมันถูก เราก็ไม่เคยแคร์ ว่าคนอื่นจะมองเราอย่างไง ขอให้เรามั่นใจว่าสิ่งที่เราทำมันถูก ก็พอ เราในตอนนั้น ดูเหมือนว่าเอามาตราฐานของตัวเองไปวัด ทุกๆ คน จนในวันหนึ่ง หลังจากได้เจ็บ แล้วจำมาจากหลายบทเรียน

ทั้งศัตรูกลายเปนมิตร แต่ไอ้มิ่งมิตร พิศดีๆ มันแทงหลัง ( 555 ) ตรูนิหน่า ( แหม หลงเคี้ยวหญ้าอยู่ตั้งนาน อร่อย)

สิ่งที่ได้มาคือ การเรียนรู้ที่จะมองโลกและคน อย่างที่มันเปนไม่ใช่สิ่งที่เราอยากให้เปน

ฟังดูง่ายๆ แต่ว่า ใช้น้ำตาเปนปี๊บแลกมาเลยแหล่ะ
ชีวิตมันไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบจริงๆ ในวันนี้ ก็เตรียมรับบทเรียนใหม่ที่ชีวิตจะป้อนมาให้

ยินดีด้วยจากใจจริงค่ะก๋า
ที่ตอนนี้เข้าใจโลกได้มากขึ้น
แก้ที่โลกไม่ได้ ... ก็แก้ที่ใจเราเอง
แล้วเริ่มเรียนรู้ไปกับโลก

เราเจอมาหลายเรื่องเหมือนกัน
จากเมือก่อน ความคิดค่อนข้างจะขบถ
ยอมหัก ไม่ยอมงอ
แต่เราเป็นแบบ...เงียบๆ
ทำอะไรแบบเงียบๆ แต่แรง

จนวันหนึ่ง คล้ายกับที่สามีของคุณเพลงเสือโคร่งบอก
เจ้านายเราพูดแบบนั้น

ท้ายสุดเราเข้าใจได้ว่า
โลกไม่ได้สวยงามและเป็นไปตามที่เราคาดหวังทุกเรื่อง
คนเราทุกคนก็ไม่ได้มีจิตใจดีไปซะหมด
เพราะฉะนั้น มองโลกในแง่ดี
ในแง่ที่ไม่ทำร้ายจิตใจเรา และไม่เอาเปรียบคนอื่นเถิด
สุขขีค่ะ

ชีวิต.........สถิตย์........ไม่มี
ชีวิต.........พลวัตร.......ตลอดเวลา
คนเปลี่ยน
ใจเปลี่ยน

ธรรมดา

สรรพสิ่งล้วนเปลี่ยนแปลง
ว่าแต่จะเปลี่ยนแปลงไปทางใด
ดีใจที่คุณเติบโตเยือกเย็นขึ้น
และเข้าใจชีวิตมากขึ้น

คนเราพอแก่ตัวลง ใจก็เย็นขึ้นค่ะ 555

ไม่ได้ว่าพี่ก๋าแก่นะคะ...

มาดามเป็นยังไงบ้างคะวันนี้ แพ้มากมั้ยคะ...

ไฟนี่ยังไงก็ร้อนนะคะ
^^

อะแฮ่ม
เห็นอยู่เหมือนกัน
แสงแรกเนี่ย มันอยู่ตรงไหนอ่ะคะ
หาไม่เจอ
จะกลับไปอ่านลีลาก๋าตอนรู้ว่าจะมีลูก

หรือว่าตอนที่ก๋าบอกว่าถ้าได้แฝดก็ดีใช่ป่ะ
ตอนที่แซวก๋าว่าจะเสกพยูนเข้าท้อง
รู้ตอนนั้นอ๊ะเปล่า

ยินดีด้วยจากใจจริงเลยนะคะ
กี่เดือนแล้วนี่

อูย อิจฉาจริงๆ อยากมีบ้างอ่ะ

ปล. คุณ ich habe kein Geld ฝากมาแสดงความยินดีด้วยนะเนี่ย

แต่ละวันที่ผ่านไป ทำให้คนเราเปลี่ยนแนวความคิดในการดำเนินชีวิตด้วย ตอนวัยรุ่น สาวเคยเถียงกับหมอซึ่งเป็นเจ้านายว่าอยากเป็นครูบนดอย หมอบอกว่าเวลาเปลี่ยนไปสาวจะไม่พูดแบบนี้ สาวแอบเถียงในใจ เวลาเปลี่ยนไป สาวจึงคิดได้...หมอพูดถูกคะ

คิดถึงพี่มากเหรอยะ เล่นไปย้ำคำว่า ป้า ซะสองครั้งเลย

เอาไว้ให้ลูกเราเรียกแล้วกัน ป้า เนี่ย

เราเรียก พี่ เนี่ยดีแล้ว

เจ้านี่ นี่

ช่วงนี้เหน็ดเหนื่อย
กับการเดินทางกลับบ้านตอนเย็นมากเลยล่ะ
ไปเส้นทางไหน รถก็มากมาย
มีแต่ผู้คนแออัด
และเสียเวลากับการรอรถโดยสารมากหลาย
เบื่อจริงๆ ชีวิตคนกรุง

เพราะความน่าเบื่อแบบนี้เอง
ผู้คนถึงพากันซื้อรถ
เพราะระบบขนส่งมันไม่เคยพอเพียง
ที่จะรองรับคนใช้บริการ

จุดหมายเดียวกัน พี่สามารถเดินทางได้หลายทาง
วันหนึ่งขึ้นเรือต่อรถเมล์ต่อรถแท๊กซี่
อีกวันขึ้นรถไฟฟ้าต่อรถเมล์ต่อรถ จยย.รับจ้าง
อีกวันขึ้นรถเมล์ไปทางด่วนต่อรถ จยย.
แต่ทุกเส้นทาง มีแต่ความแออัดและแก่งแย่ง


น่าเบื่อมากๆ
กลับบ้านก็หมดสภาพอยากจะทำอะไรแล้ว

ชอบเพลงของวันนี้จังเลยค่ะ

ฟังแล้วอยากลุกขึ้นมาจับดาบซามูไร ไล่ฟันคน กระโดดจากหลังคาโน้น ไปหลังคานี้ยามวิกาล.... (จินตนาการมันล้ำลึก)



หลังจากอ่านเรื่องราวของพี่กะก๋ามา นู๋ก็ไม่รู้หรอกค่ะว่าอะไร มันเป็นอะไร.. (แล้วสรุปว่ามันคือ "อะไร" กันนี่... พูดเองชัก งง เอง)

เพราะตัวนู๋เองก็ไม่เคยผ่านวิกฤตการณ์แบบปัญญาชน..อะไรเทือกนั้นมา แต่หนูพอจะสรุปได้คร่าว ๆ ว่า พี่กะก๋าเป็นคนดี

ที่ว่าเป็นคนดี เพราะดูเหมือนว่าตอนเป็นวัยรุ่น พี่กะก๋าจะจริงจังกับชีวิต การเรียน มหาลัย...etc ต่างกับใครอีกหลาย ๆ คน (รวมทั้งหนูด้วยนี่แหละ ไอ้ใครหลายคนที่ว่านั่น ฮ่า ๆ ๆ ) คนจำพวกหลังนี้ คือพวกที่ไม่สนอะไรเลย ทุจริตทุกวิถีทางเพื่อให้ได้ใบปริญญา จะให้พูดจริง ๆ ก็คือตั้งแต่เกิดมา และเรียนหนังสือมา.. ไม่เคยมีซักครั้งเลยที่หนูไม่ขี้โกง แม้แต่บางรายวิชาตอนเรียนมหาลัย หนูก็ให้แม่ใช้เงินซื้อเกรดเอา เพื่อนหนูหลายคนก็ทำกันเยอะแยะ...


หนูเข้าใจว่าพี่อยากเห็นสังคมดีขึ้น... แต่ว่า แม่หนูสอนไว้ว่า คนดีน่ะ อยู่ในโลกนี้ได้ แต่อยู่ลำบาก เพราะมักจะโดนคนอื่นรังแก...เพราะความที่พ่อหนูเป็นตำรวจ หนูก็เลยติดนิสัยค่อนข้างขี้โกงเหมือนพ่อ ส่วนใหญ่หนูก็เลยไม่เคยเจอปัญหาแบบพี่กะก๋าค่ะ...


ง่า ไม่รู้จะพูดอะไรดี เพราะตัวหนูก็ไม่ใช่คนดีเท่าไหร่ซะด้วยสิ

อ่านแล้วเหมือนกำลังโดนสะท้อนส่องตัวเอง
ณ ตอนนี้ ไม่ว่าจะทำอะไร
ผมก็ค่อยค่อย "แรง" ขึ้นเรื่อยเรื่อยแฮะ
มันเป็นไปอย่าง...ค่อนข้าง...เชื่องช้า
แต่ก็ออกฤทธิ์รุนแรง
เดี๋ยวนี้ไปนู่นไปนี่ก็กล้าพูด กล้ามีปากมีเสียง
ด้วยอะไรบ้างอย่างที่อยู่ข้างใน...นึกไม่ออกเหมือนกัน
แต่ก็ยังรู้สึกว่าความ "แรง" นั้นยังเป็นแค่เปลือก
มันยังไม่ได้ไหม้เข้าไปถึงข้างในตัว
ในสถานการณ์ที่ต้องใช้สติ หรือบางครั้งที่เพื่อนมีปัญหา
มันกลับทำให้ผมมองอะไรออกได้มากขึ้น
มองในแง่ของคนที่แรงๆกับในแง่ของเหตุผลที่ไร้ซึ่งความรู้สึกมาเกี่ยวข้อง
แล้วก็สามารถพูดมันออกมาในระดับกลางๆได้

มาอ่านซะดึกเลยคะวันนี้

เมื่อเวลาผ่านไปและอายุเพิ่มขึ้น
แล้วมองย้อนกลับไปในสิ่งที่กระทำในอดีต
ก็ทำให้เรารู้ว่าเราเองโตขึ้นมากแล้ว (ความคิดอะคะ)
มีความคิด อ่านที่รอบคอบมากขึ้น

จะบอกว่าเชอรีเองนะคะคุณก๋า

ลึกๆในใจมีความเป็นขบถสูงมาก

แต่สิ่งที่ทำจริง อาจจะดูเป็นคนใจเย็นด้วยซ้ำ

ตอนนี้ ยิ่งแล้วใหญ่

จะคิดเป็นอาจารย์ เฮ้อ ไม่รู้คิดถูกเปล่า

เข้ามาอ่านนะคะ แล้วก็ขอโทษไว้เลยที่จะไม่ได้เมนท์เกี่ยวกับเรื่องที่อ่าน

แวะมาอ่านคืนที่ไม่ค่อยปกติเท่าไหร่
คุณก๋าคิดเปรียบเทียบตัวเอง ความคิดตัวเอง
ตอนนี้ กับที่ผ่านมา ได้นิ่งกว่า
ต่างจากที่ แ ม ง ป อ กำลังคิดตอนนี้
เรื่องบางเรื่อง ไม่ตกตะกอนซะทีค่ะ
บางที เรื่องใหม่ ๆ เข้ามา ก็พาลทำให้รู้สึกว่า
จะเป็นเรื่องเดียวกัน จนกลัว ไปหมด

เหนื่อยค่ะ
มีคนบอกว่าเพื่อนไม่ต้องซื้อหา
เพื่อนก็มีนะคะ ตอนนี้
แต่เพื่อนที่ให้ความรู้สึกเหมือน คุณย่า
ที่เคยเป็นทุก ๆ อย่างน่ะ ยังหาไม่ได้เลยค่ะ
เหมือนจะเจอะ แต่ก็คว้าไว้ไม่ได้

ความขบถเป็นส่วนหนึ่งของการซื่อสัตย์ต่อจิตวิญญาณของตัวเอง มันเป็น Master Morality ที่มนุษย์ควรมี

แต่เพื่อการปกครองมนุษย์ซึ่งตื้นลึกหนาบางไม่เท่ากันนั้น ความขบถของเราก็ถูกกล่อมเกลาภายใต้ระบบการศึกษาที่ไม่ช่วยให้เราเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาได้นอกจากจะเป็นแต่เพียงแรงงานเท่านั้น

ไฟคุณกะว่าก๋าเป็นไฟอุ่นๆ ก็แสดงว่า วางดาบมาจับชอล์คอ่ะสิ อย่างน้อยตอนนี้งานเขียนของคุณกะว่าก๋าก็คงเป็นแรงบันดาลใจให้กับคนอีกมากแม้เขาจะไม่ได้แจ้งให้ทางคุณก๋าทราบ

แป้งหอมว่า คุณกะว่าก๋าก็ไม่เคยเลิกขบถนะ เพียงแต่อาวุธที่ใช้เปลี่ยนไปแค่นั้นเอง

ปล.เพิ่งทราบจากเสี่ยวเอี้ยนว่าคุณก๋าจามีน้องแย้ววว จริงหรอคะนี่ อิอิ ตั้งตารอก๋าน้อยด้วยคนค่ะ

หวัดดีจ้า

พี่พูดเล่นน๊า
ถ้าคุณกิจจะเขียนประวัติจริงๆ
ก็คงจะต้องบอกจริงมั้ย
เมื่อวานพี่ปวดท้อง
เลยอยากกวนน้องให้หวยปวด อิอิอิ


อ่านตอนต้นชักกลัวๆ
ทำไมรุนแรงจัง
แต่พออ่านจนจบ....
คอยยังชั่วหายใจคลอ่ง


"ไม่มีใครเป็นได้ดั่งที่เราต้องการ"

แต่ก่อนพี่ก็เคยมีความรู้สึกแบบนี้
พออายุมากขึ้นผ่านหลายสิ่งหลายอย่าง
ถึงเข้าใจว่าจะให้ใครเขามาเป็น
ดั่งที่เราต้องการได้ยังงั้น

แต่ละคนความต้องการ
ความรู้สึกไม่เหมือนกัน


"จงมองโลกอย่างที่มันเป็นไม่ใช่อย่างที่เราอยากให้มันเป็น"



สามีติ๊งต๊องให้ขำทุกวันครับ

พี่ชักอยากจะอ่านเรื่องขำของคุณกิจแล้วซิ
เรื่องขำทำให้จิตใจสดชื่น
ไม่แก่เร็วด้วยนะ

ขอให้มีความสุขในการดำเนินชีวิต

สวัสดีตอนเช้าครับเสี่ยก๋า

เรื่องที่เสี่ยก๋าเขียนนี่มันมีผลต่อผู้คนที่ได้เข้ามาในห้องนี้

มาก ทุกคนที่ผ่านช่วงนั้นมาต่างคนก็มีบาดเเผลติดตัวกัน

มาทั้งนั้น จะมากหรือน้อยนั้นมันก็เป็นอีกเรื่อง เเต่วันเวลา

ผ่านไปความรู้สึกนั้นมันก็เริ่มจางหายไป ทุกวันนี้ผมก็ยัง

ฝันร้ายอยู ในฝันว่าตัวเองยังไม่ส่งรายงานบ้าง เข้า

เเลกเชอร์ไม่ทันบ้างเเต่ก็นานๆๆครั้ง ขอบคุณที่เขียน

เรื่องนี้ครับ....

ใ น ห้ ว ง คำ นึ ง ข บ ถ โ ร ม า น ซ์

คุณแมงปอครับ


ใช้สูตรนี้นะครับ
ผมได้มาจากช่างไม้คนนึง
เค้าบอกว่าทุกครั้งที่ต้องสินใจหรือทำอะไรให้คิดแบบนี้ครับ


"วัดสองครั้ง
เลื่อยครั้งเดียว"


ขอให้โชคดีครับ
ปัญหาอะไรก็ช่าง
ค่อยๆแก้
แก้ได้แน่นอนครับ

อืมม์ นึกถึงตัวเองตอนเป็นนศ.ขึ้นมาบ้าง
ยังขมขื่นกับคุณภาพของอาจารย์บางคน
ที่เป็นถึงหัวหน้าภาควิชา
แต่เอาขนมมาขายในห้องเรียนทุกวัน แทนการสอน...
และโชคร้ายที่เรานินทาท่านในห้องน้ำหญิง
แล้วท่านอยู่อีกห้องน้ำหนึ่งพอดี..
ยังจำสีหน้าเจ็บปวดของท่านได้เป็นอย่างดี..เฮ้อ..
.........
ความคิดรวบยอดที่ได้จากการเป็นน.ศคือ...
สี่ปีที่หายไปกับความว่างเปล่าของกาลเวลาเท่านั้นค่ะ