Group Blog
 
<<
สิงหาคม 2565
 123456
78910111213
14151617181920
21222324252627
28293031 
 
1 สิงหาคม 2565
 
All Blogs
 
No. 1112 ทะเลป่วน ชวนให้ชีวิตมันส์...?

No.  1112   ทะเลป่วน ชวนให้ชีวิตมันส์..?




ระยะทำไร่ที่ อ.แก่งหางแมว ไปรำลึกความหลังที่ท่าแฉลบกับพี่กิจจาที่เคยทำงานศุลกากรแถวนี้
ผมเคยเจอพายุและรอดมาพี่นำเครื่องดื่ม.นำสปาร์คกลิ้งไวน์ไปเปิดที่ร้านแถวนั้น เปิดดังป๊อก.. คนหันมามองพวกเขาชินกับการดื่มเบียร์กับอย่างอื่นมากกว่าส่วนผมไม่เคยกินสปาร์คกลิ้งไวน์ดื่มแล้วอร่อยเหมือนกันมีรสซ่า ๆ

 
วันที่ขอลงเรือประมงเล็กจาก เกาะเปริด จันทบุรีจะไปขึ้นบกที่ท่าแฉลบเพราะเพื่อนทิ้ง หุ หุ มันจะขอค้างบ้านเมียมัน
ผมก็โอเคถ้าขี่มอไซค์จากเกาะเปริด ไปถนนสุขุมวิทจันทบุรี กว่าจะเข้าเมืองไกลมากแล้วต้องขี่กลับไปเส้น อ.ท่าใหม่ถึงสามแยก
ค่ายเนินวงไม่เลี้ยว..ขี่ผ่านเลยเรียบไปทางซ้าย สองฝั่งถนนเป็นป่าแสม โกงกาง รก ๆ 
กว่าจะถึงท่าแฉลบก็หลายสิบ กม..ลงเรือย่นระยะทางได้มาก


 
ได้เวลาลงเรือ อากาศที่ร้อนอบอ้าวมีฟ้าแลบไกลครู่เดียวลมเริ่มพัดม้วนตัวไปมา
ผู้ใหญ่กวักมือชี้ให้ลงเรือขนาดเล็กที่ใช้หาปลาชายฝั่งแบบข้างล่าง ไต๋คงเห็นสีหน้าวิตกแกก็หัวเราะไม่เป็นไรหรอกวิ่งชายฝั่ง



ไต้ก๋งเป็นใจดีนั่งกินข้าวด้วยกันอยู่บนเรือกับลูกน้องอีกสองคน ลมแรงขึ้นอีก
ไปนั่งคุยกับไต๋...เสียงเรือดังตึ๊ก ๆ ค่อย ๆ แล่นเรียบชายทะเลไป ลมค่อนข้างแรงและแรงขึ้นทุกทีบนเรือมืดสนิท มีแสงไฟที่ชายฝั่งยิบ ๆ
เรือแล่นได้พักหนึ่งคลื่นซัดเรือไปมาไต๋หมุนพังงาให้หัวเรือตัดคลื่น แต่ตัวเรือยกสูงขึ้นลงลมพัดเปลี่ยนทิศทาง
ไต๋เห็นท่าไม่ดียืนมองไปรอบ ๆ เรือ ฝนตกซัดเข้าเรือเผลอนิดเดียวเรือเอียงแทบจะหลุด



 
 เรือเราเจอพายุชายฝั่งแบบ ม้วนตัวเปลี่ยนทิศทาง ฟ้าแลบดัง
ไต๋....ตัดสินใจนำเรือมุ่งออกจากฝั่งไว้ก่อนคาดว่าในทะเลพายุเบาบางกว่า
ไต๋บังคับให้หัวเรือตัดคลื่นใหญ่ลูกแล้วลูกเล่าไว้ก่อนเกือบสี่สิบห้านาที หันไปมองชายฝั่ง เห็นแสงไฟวิบ ๆ
เรือค่อย ๆ มุ่งกลับชายฝั่งเจอเรือลำอื่นคลื่นใหญ่อุ้มโยนขึ้นลงน่ากลัว


 
นอนแผ่สองสลึงหัวเรือกับลูกเรือแบบหมดแรงช่วยกัน ใช้มือสูบน้ำที่เป็นกระบอกออกจากเรือคนละอันเหนื่อยสุด ๆ
นอนได้สักครู่ก็ปลดเชือกยาวที่มัดตัวไว้กับเสาเรือออก มัดตัวไว้กับเรือไต๋เป็นคนสั่งเพราะคลื่นน้ำลมซัดเปียกไปทำลำเรือ
พายุหมุนเป็นวงกว้าง เกิดคลื่นแนวเฉลียงกลับไปกลับมา ต้นไม้กับบ้านเรือนริมทะเลคงจะสั่นคลอน
 
ล้มลงส่วนเราที่อยู่บนเรือถูกคลื่นซัดซะงอมพระราม แต่ไม่มีใครอ๊วกซักคนลูกเรือคงเจอบ่อย ส่วนผมน่าจะเคยเมาเหล้าเลยเฉย ๆ 555
พอเรือแล่นเข้าปากคลองหรือเข้าร่องน้ำท่าแฉลบ.. ไต๋หันมาคุยด้วย  สมุห์กลัวเปล่า



 
กลัวซิครับตอนที่ไต๋หันหัวเรือไปกลางทะเลไม่เข้าฝั่งผมยังคิดเลยว่า บ้าเปล่า 555
อ๋อ..คลื่นมันแรงซัดข้างเรือมันจะจม ต้องหันหัวเรือตัดคลื่นไว้ก่อน  เราชินแล้วมุ่งเข้าฝั่งไม่ได้หร๊อกเรือจะจม
เรือแล่นเข้าท่าอย่างช้า ๆ ขึ้นท่าได้ก็ยกมือไหว้ขอบคุณไต๋
วันหลังลงเรือกับผมอีกนะสมุห์   555
ไม่เอาแล้วไต๋ ไปละ.... ขึ้นท่าแฉลบได้ก็เดินเท้าไปเกือบครึ่ง กม. ก็ถึงบ้านพี่สมควรที่ฝากรถไว้ขี่รถกลับบริษัทที่ อ.ท่าใหม่
 
ทำงานด้านติดตามลูกค้าเก่าแถวจันทบุรี ไม่ค่อยสำเร็จตามเป้าเหมือนระยองก็ทน ๆ ทำไป... แบ่งตัวเอง
ขี่มอไซค์ไปดูงานที่สำนักงานตราดที่ตรอกยายอ่อน ที่นั่นเป็นแค่ สำนักงานยังไม่ใช่สาขา ผจก.ที่นั่นมีหน้าที่หาคนมาทำงาน หา
ลูกค้าใหม่ ยังไม่มีสิทธิ์จ่ายเงินอะไรให้ลูกค้า ต้องรอให้ สาขาจันทบุรีตรวจก่อนที่จะจ่าย
แต่ก็แปลก ลูกค้าตราดส่งเงินให้บริษัทดีมาก ๆ  คงเป็นเพราะฐานะลูกค้าจะดีเป็นชาวประมง พื้นที่จังหวัดไม่กว้าง




ภาพ คุุณภิญโญ กำนันสนั่น ผู้กอง หนุ่มน้อยไวน์  พี่แสวง ด้านหลัง มนูญโผล่แทรกไหล่สมุห์ภิญโญกับกำนันหน่อย คนอื่นอีกสองสามคน
ไปทำงานแถว แหลมงอบ ตราด งงเหมือนกันว่าทำไมจำชื่อเพื่อนร่วมงานได้ไม่เจอกันเกิน 30 ปีแล้ว

 
ไปทำงานสองจังหวัดได้ 3  เดือนรู้เลยว่าร่างกายผอมผู้ใหญ่ท่านนี้พาไปทำงานหลายที่และ
พาไปให้รู้จักกับ ท่านผู้ว่าราชการจังหวัดจันทบุรี ท่านมีเมตตามากอนุญาตให้เข้าพัก ห้องพักด้านหลังจวนแต่ ผมไม่ค่อยกล้าไป
รบกวนท่านนาน ๆ จะไปพักบ้างเมื่อกลับสาขาไม่ได้ ฝนตกหนักน้ำท่วมถนนเส้นไป ค่ายเนินวง ท่าแฉลบสู่ท่าใหม่
 
Boss  ได้ให้ช่วยทำงานส่วนตัว เป็นคนนำเงินสดไปให้ผจก.ไร่ ในไร่กำลังบุกเบิกทำไร่ยางพารา บางแปลงคนงาน
กำลังขุดตอไม้ออกได้บางส่วนแล้ว หาฟืนเล็กมาจุดเผาตอไม้เก่า ผจก.ไร่จะอยู่ในบ้านพักแบบเพิง
ส่วนคนงาน 100  กว่าคนปลูกเพิงพักเรียงรายไปกับ ร่องน้ำที่คดเคี้ยว พวกเขาอยู่กับเป็นครอบครัวพ่อแม่ลูก บนเนินเขาคนงานพักรวมกัน 
 
พื้นที่ไร่ที่ บอสซื้อกับเพื่อน ๆ 1200  กว่าไร่..ใช้เงินเยอะมากค่าแรงคนงานชายประมาณวันละ 8 - 10 บาท หุ หุ
อย่าหัวเราะนะข้าราชการใหม่ ๆ  บรรจุได้เงินเดือน 450 บาท บอสจะโอนเงินเข้าบัญชีผมทุก 15 วัน จะเบิกเงินสดเป็นใบย่อยเข้า
ไปส่งให้ ผจก.ไร่...นำไปจ่ายเองบางครั้งก็ซื้อยาจาก ระยองไปมอบให้ด้วยจะเป็นยา แก้ใข้ มาเลเรีย มียาฉีดด้วย 555





ครั้งที่อยู่ไม่ได้สวย เป็นป่าเสื่่อมโทรม มีถนนเป็นดินเล็ก ๆ  ผ่านห้วย หนอง ไข้ป่าเยอะมากที่ดินอยู่ติดกับภูเขาที่สูงใหญ่

 
เข้าไปติดต่องานในไร่หนองคล้าโต้โล้งอยู่ปีกว่าได้มั้ง พอได้เวลาก็จะนำใบเสร็จภาษีบำรุงท้องที่ พวกใบเหยียบย่ำไปจ่ายค่าภาษี
ที่อำเภอและเก็บใบเสร็จส่งให้บอสไว้เป็นหลักฐาน คงหาทางออกใบ นส.3 หรือใบที่ดินภายหลัง
 
วิธีการไม่รู้เรื่องเลย รู้แต่ว่าที่ดินในป่า เป็นป่าเสื่อมโทรม ถนนเข้าป่าก็เป็นแบบป่า ๆ  555  มีต้นไม้ต้นหญ้าสูงท่วมหัว ต้องขี่มอไซค์
ผ่าลำห้วยที่มีน้ำไหลริน ๆ  บางวันจะเดินทางต่อไม่ได้ฝนตกน้ำสีแดงทะลักท่วมลำห้วยไหลเชี่ยว นั่งอยู่ใต้ต้นใหม่ใหญ่เอาเสื้อกันฝน
ผ้าใบหนาหนักคลุมตัวหลบฝน มือก็ตบยุงใต้ร่มผ้าคัน ๆ  ก็เลิกผ้าดูเจอ ตัวยึกยือดำ ๆ เป็นเส้นใช้
นิ้วแม่โป้งกับนิ้วชี้จับตรงกลางตัว ทากหลุดแล้ว ขว้างทิ้งไกล ๆ 



บางทีก็ใช้เท้าเหยียบบดขยี้อีกมือก็ปาดเลือดที่ไหลออกจากที่ตัวทาก
กัด ตัวทากน่าจะมีสารบางอย่างอยู่ด้วยทำให้ เลือดที่ข้นไหลออกได้ง่ายมาก
 
อยู่ในไร่ 1 คืนบ้าง 2 คืนบ้าง...  ในไร่มี รถไถสีแดงอยู่ 1 คัน.. ผจก.ไร่เขาให้คนขับใช้ไถพื้นดินเตรียมปลูกมันสัมปะหลังเตรียมปลูก
กล้ายางพาราด้วย...  บางทีก็เห็นคนขับใช้ผาน 4 เดินถากรอบต้นไม้ใหญ่ที่ตายซากคนงานก็ขุดต่อ
จะได้เผาตอไม้ที่แห้ง
คนขับชำนาญมากในการใช้ผาน 4  ไถดินให้ลึก บางวันเห็นเอากระสอบใส่ดินไปวางไว้ข้างบน เขาบอกว่าจะได้มีแรงกดผานมากขึ้น
จะช่วยให้ไถได้ลึก
 
ที่นั่นเงียบมาก  กลางวันหลังฝนตกๆ หยุด ๆ อากาศจะร้อนมาก ๆ   ผจก.ไร่นั่งดื่มเหล้าที่ทำเองก็ชวนให้ผมดื่มด้วย
ความเหงาก็อดจิบเหล้าป่าไปหลายจอก  เหล้าแรงมากเลยต้องเคี้ยว ลูกมะดันตาม หิว ๆ ก็กินจิ้งหรีดคั่วไปด้วย  นั่งนึกถึงหมอหญิง
ที่ผมเรียกว่าพี่หมอที่ระยอง  สมุห์อย่าดื่มเหล้านะ ตายลูกเดียวก็เลยหยุดดื่มปล่อยให้ ผจก.ไร่กับลูกน้องดื่ม
 
ไม่ถึงสองชั่วโมงรู้สึก ปวดท้องมากคงมาจากฤทธิ์เหล้า...  ส่วนผู้จัดการไร่อายุเท่า ๆ ผมนั่งนอนในเพิงพักเนื้อตัวผอมซีด แต่พุงป่อง
บางทีเขาก็เดินไปดูคนงานถางป่าแต่ ไปไม่บ่อยนักแกว่า อยู่ไกลเป็น กิโล
นั่งกินนอนที่ไร่ รอฝนหยุด จะมีคนงานมาขอยาแก้ไข ตัวตัวผอมซีดผมยุ่ง เนื้อตัวสั่น ผจก.ไร่ก็บอกให้ลูกน้องต้มน้ำให้ร้อน จะได้
ต้มเข็มฉีดยา คนป่วยก็นอนห่มผ้าตัวสั่นอยู่ริมห้อง...



  ผจก.ไร่ใช้คีมเหล็กเล็กคีบเข็มจากหม้อน้ำที่เดือดมาสวมกับ หลอด
ใช้อะไรไม่รู้หมุน ๆ ขวดน้ำกลั่นเล็ก ๆ เท่านิ้วก้อยแล้วหักเปาะ ใช้ไซริงดูดน้ำกลั่นผสมยาในขวด หัวยาง
แล้วฉีดให้คนงานตรงสะโพกเห็นแล้วเสียว เพราะพี่แกใช้ สำลีชุบเหล้าป่าเช็ด ๆ ให้แล้วแทงเข็มยาเดินยาช้า ๆ ถอนเข็มใช้มือคลึง ๆ
กด ๆ ที่ฉีด.. คนงานที่นอนหนาวสั่นยังคงนอน
 
ครู่หนึ่งคนงานเริ่ม เหงื่อซึมที่ใบหน้าเนื้อตัวยังคงสั่น...  ชีวิตคนมันลำบากจริง....
ทำงานบริษัท ทำงานพิเศษให้บอสต้องเดินทาง ไปตราด อยู่ จันทบุรี และไปหาคนงานที่มากับรถโดยสารลงหน้าโรงพยาบาลระยอง
ผมจะยืนคอยดูและชักชวนคนเข้าไปทำงานในไร่เป็นระยะ ให้รอได้ 15 คนค่อยให้รถมารับไปส่งในไร่
ไประยองก็พักที่สาขา แวะทักทายเพื่อน ๆ ที่คลินิคหรือในโรงพยาบาล ไปขอรับยาจากพี่หมอรักษาโรคกะเพาะ.. อาการและร่างกาย
ไม่แข็งแรงเลยท้อเป็นบางครั้งแม้จะได้เงินมากแต่ไม่ค่อยมีเงินเหลือเก็บเพราะต้องช่วยเหลือให้ทีมงานยืมไม่ค่อยได้คืนด้วย หุ หุ
ชีวิตที่ต้องขี่มอเตอร์ไซค์เข้าไร่ที่เป็นป่า ลำบาก่รู้สึกท้าทาย เลยนำมาเขียนชีวิตในป่าไว้หลายตอนเพื่อนบางคนอาจจะเคย
อ่านบ้าง ถ้ายังไม่เรื่องเขียนใหม่ ๆ ก็จะนำมาเสนอต่ออย่าว่ากันนะ
 
ขอบคุณเพื่อนผู้เอื้อเฟื้อภาพ  
st ผู้เข้าชม  2,312,865.
ขอบคุณเพื่อนผู้แวะมาเยือน กรุณาเม้นท์/ทิ้งร่องรอยนิด ผมจะได้กลับไปเยี่ยมตอบแทนถูกครับ
 
Diarist
 



Create Date : 01 สิงหาคม 2565
Last Update : 1 สิงหาคม 2565 5:15:53 น. 26 comments
Counter : 736 Pageviews.

ผู้โหวตบล็อกนี้...
คุณสายหมอกและก้อนเมฆ, คุณกะว่าก๋า, คุณkae+aoe, คุณmultiple, คุณโอพีย์, คุณคนผ่านทางมาเจอ, คุณทนายอ้วน, คุณtoor36, คุณtuk-tuk@korat, คุณnonnoiGiwGiw, คุณเริงฤดีนะ, คุณจันทราน็อคเทิร์น, คุณhaiku, คุณอุ้มสี, คุณSweet_pills, คุณสองแผ่นดิน, คุณตะลีกีปัส, คุณมาช้ายังดีกว่าไม่มา, คุณnewyorknurse


 
อรุณสวัสดิ์ครับ

พี่ไวน์เล่าให้เห็นภาพมากๆ
ไต้ก๋งมีประสบการณ์มากๆเลยนะครับ
เอาเรือตัดคลื่นจนปลอดภัยได้
ถ้สผมนั่งอยู่ในเรือน่าจะกลัวมาก
เพราะว่ายน้ำไม่เป็นด้วย
เจอคลื่น เจอเรือโคลงแบบนี้
คงจะทำได้แค่นั่งภาวนาอย่างเดียวเลยครับ 555



โดย: กะว่าก๋า วันที่: 1 สิงหาคม 2565 เวลา:5:51:59 น.  

 
โอ้ นั่งเรือแล้วเจอพายุนี่ น่ากลัวมากเลยนะครับ
ดีที่ได้ไต้ก๋ง มีประสบการณ์ ไม่งั้นได้ลอยคอกันเกาะถังน้ำมัน ตุ๊บป่องๆกันแน่นะครับ 555

รูปคุณพี่สมัยนั้น หล่อขาดใจเหมือนกันนะครับนี่
น่าจะแฟนแยะอยู่ 2หรือ4 ครับ เย้ย555

ส่วนเงินเดือน ข้าราชการสมัยนั้น 450 เดาว่า ก๋วยเตี๋ยวน่าจะ ชามละ2-3 บาทมั้งครับ สมัย อ.เต๊ะ เงินเดือน ข้าราชการ ระดับ3 4500 แต่ก๋วยเตี๋ยว ขึ้นเป็น 20บาทแล้วครับ

ส่วนเรื่องการไปทำไร่ในป่านี่ รองจากสัตว์ร้าย เสือ ช้าง
ก็ต้องไข้ป่า มาเลเรีย นี่แหละ ไม่ได้ยากิน ยาฉีดไม่รอดแน่ ผจก.แกก็เก่งนะครับ ฉีดยาให้คนงาน สบายๆเลย
สมัยนั้น เหล้าป่า ต้มเองน่าจะแรงมาก ประเภทจุดไฟติดเลยใช้แทนแอลกอฮอล ได้

เรื่องแนวนี้ สนุกดีครับ ชอบอ่าน ยิ่งถ้ามีทำกับข้าวในป่า
ริมลำธารด้วยละก็ อ่านไปน้ำลายไหลไปเลยนะครับ555

ปล.รถโฟล์ค เคยนั่งของเพื่อนอาจารย์ เปิดกระโปรงหน้า แต่หาเครื่องไม่เจอครับ ที่แท้อยู่ท้ายรถนี่เอง555







โดย: multiple วันที่: 1 สิงหาคม 2565 เวลา:9:21:56 น.  

 
สวัสดีค่ะคุณพี่ไวน์..

กราบขอบพระคุณที่อวยพรวันเกิดคะ

ตัวมากนี้..น่าขยักแขยง..ดูเลือดเราด้วย

บรืออออ...!!





โดย: คนผ่านทางมาเจอ วันที่: 1 สิงหาคม 2565 เวลา:11:33:24 น.  

 
เมื่อก่อนจินตนาการไปว่าจะเจ็บมากๆเวลาทากมาดูดเลือด


เอาเข้าจริงๆไม่รู้เรื่องเลยครับ เดินลงมาจากน้ำตกทีลอซูเมื่อ 30 ปีที่แล้วลงมาถึงลานกางเต้นท์ เห็นเพื่อนโดนกัดกันหลายคนเลยเริ่มสำรวจตัวเองบ้าง โดนที่น่องมาตัวนึงครับ ฮ่าๆๆๆๆๆ เจ้าหน้าที่ป่าไม้เอายาฉุนมาโปะให้ ทากหลุดออกมาง่ายๆเลยครับ


โดย: ทนายอ้วน วันที่: 1 สิงหาคม 2565 เวลา:12:30:32 น.  

 
จากที่บล็อกตะพาบ

แต่บอลเล่นเซิร์ฟไม่ได้เลยครับ ไม่กล้าเอาตัวเองไปกลางทะเลลึกๆครับ แถวๆ Queensland มีข่าวเรื่องฉลามกัดคนประจำครับ บางครั้งก็มีจระเข้ว่ายน้ำตามหาด น่ากลัวครับ


โดย: ทนายอ้วน วันที่: 1 สิงหาคม 2565 เวลา:12:36:38 น.  

 
สวัสดีค่ะพี่ไวน์
อ่านตอนที่พี่อยู่ในเรือถ้าเป็นตัวเองคงจะนอนพนมมือรอความตาย
อย่างเดียวแน่เลย พี่ทำงานต่างจังหวัดนี่เสี่ยงชีวิตมากนะคะ(โดยเฉพาะ
งานประกันชีวิต) เจอตัวทาก กับกินจิ้งหรีดคั่ว(น่าจะอร่อย)เสี่ยงเป็นไข้
มาลาเรียด้วยฺ…….พี่ไวน์รอดพ้นวิกฤติได้ทุกเรื่อง(เป็นคนมีบุญค่ะ)
หวังว่าเการเล่าเรื่องคราวหน้าคงจะไม่มีอะไรตื่นเต้นหวาดเสียวมากไป
กว่านี้นะคะ


โดย: จินดา IP: 171.96.219.49 วันที่: 1 สิงหาคม 2565 เวลา:14:37:19 น.  

 
ผมทำงานกับพ่อนานสิบกว่าปีครับพี่
พอพี่ชายปิดร้านถ่ายรูป
จึงมาทำงานที่ร้านทีหลัง
มีเขาอยู่ งานผมก็เบาเยอะเลย
สามารถไปเที่ยวได้
พอเขาจากไป
เป็นปีที่ร้านกำลังรุ่ง งานยุ่งมาก
ผมเหนื่อยกับงานสองสามปี
ก่อนจะเจอโควิดนี่ล่ะครับ

จริงๆหลังจากพี่ชายเสีย
พ่อกับแม่ผมก็เจออาการติดเชื้อในกระแสเลือดเล่นงานกันอีกคนละครั้ง
อาหารหนักทั้งสองคนครับ
แต่ของแม่หนักกว่าเพราะต้องผ่าตัดหัวใจเลย
พรุ่งนี้ผมจะเล่าเรื่องนี้ไว้ในบล็อกด้วยครับ



โดย: กะว่าก๋า วันที่: 1 สิงหาคม 2565 เวลา:15:26:07 น.  

 
ผมไม่มีความรู้เรื่องเรือที่ออกทะเลเลยครับ ถ้าคนมีประสบการณ์ว่าไงก็ต้องฟังเขาล่ะ

ทากนี่น่ากลัวนะ ผมรู้สึกอันตรายยังไงก็ไม่รู้ ฉีดยากันเองแบบนี้



โดย: คุณต่อ (toor36 ) วันที่: 1 สิงหาคม 2565 เวลา:15:28:48 น.  

 
เกยไปกิ๋นอาหารทะเลที่ท่าแฉลบเจ้า


โดย: tuk-tuk@korat วันที่: 1 สิงหาคม 2565 เวลา:15:48:44 น.  

 
ไต้ก๋งดูแ้ลวคงเจอเรื่องแบบนี้มาจนชินแล้ว เราที่ไม่ได้อยู่ตำแหน่งนั้นเลยมองไม่เหมือนกัน แต่คลื่นแรงมันก็น่าห่วง มันน่าหวาดเสียว

ทากเห็นว่าเอาขี้บุหรี่ขยี้ให้มันเมาแล้วหลุดออกไป ไปสุ่มสี่สุ่มห้าดึงออกเลือดสาด



โดย: โลกคู่ขนาน (สมาชิกหมายเลข 7115969 ) วันที่: 1 สิงหาคม 2565 เวลา:18:44:31 น.  

 
มาจองที่ไว้ก่อน
กิจกรรมเยอะ
นอนน้อย..วันนี้จะรีบนอน..พรุ่งนี้ครบ 3 เดือน
ได้เวลาฉีดสเตอรอยด์รักษาอาการบวมนัยตาขวา..
อีกแล้วครับท่าน


โดย: เริงฤดีนะ วันที่: 1 สิงหาคม 2565 เวลา:20:27:41 น.  

 
ตามมาอ่านค่ะพี่ไวน์


โดย: อุ้มสี วันที่: 1 สิงหาคม 2565 เวลา:23:56:08 น.  

 
ไต้ก๋งเก่งมีประสบการณ์ทำให้พึ่งพาได้และช่วยให้เราปลอดภัยนะคะพี่ไวน์
ต๋าเคยนั่งเรือไปกลางทะเลทางใต้แล้วเจอฝน+คลื่นลมแรง
จนเรือแล่นต่อไม่ได้ต้องจอดทอดสมอค่ะ
ทุกคนก็นั่งแบบหวาดหวั่นบนเรือที่โคลงเคลง ฝนก็สาด บนเรือมีเด็กๆด้วยนะคะ
ตอนหลังทราบว่าคนขับเรือลำนี้มือใหม่ นับว่าโชคดีที่ทุกคนปลอดภัยค่ะ

ขอบคุณพี่ไวน์ที่แชร์ประสบการณ์นะคะ
ราตรีสวัสดิ์ค่ะพี่ไวน์


โดย: Sweet_pills วันที่: 2 สิงหาคม 2565 เวลา:0:23:57 น.  

 
อรุณสวัสดิ์ครับพี่ไวน์



โดย: กะว่าก๋า วันที่: 2 สิงหาคม 2565 เวลา:5:40:03 น.  

 
เราก็คิดเรื่องนี้เหมือนกันว่าวงดุริยางค์ตามโรงเรียนต่างๆ จะวงแตกหรือไม่ เพราะแทบงดไปเลยเป็นปี

แนวทางการสอนสำคัญ ถ้าเน้นการทำโทษแบบนั้นคนที่เรียนด้วยจะไม่เกิดความรู้สึกอยากเรียนรู้


โดย: โลกคู่ขนาน (สมาชิกหมายเลข 7115969 ) วันที่: 2 สิงหาคม 2565 เวลา:17:13:39 น.  

 

สวัสดียามเช้าครับพี่ไวน์



โดย: กะว่าก๋า วันที่: 3 สิงหาคม 2565 เวลา:6:45:55 น.  

 
ท่องเที่ยวสายสันกำแพง
อาจจะเหลือแต่ชื่อ
เพราะร้านค้าปิดตัวกันหมด

เหมือนประเทศครับพี่
ถ้าไม่เปลี่ยนนายก
ก็พังพินาศแน่นอนครับ



โดย: กะว่าก๋า วันที่: 3 สิงหาคม 2565 เวลา:13:23:27 น.  

 
อ่านเมาเรือแล้วนึกถือตัวเองค่ะ
เมารถ เมาเรือประจำสมัยเด็กๆ
โดยอาการเมาเรือครั้งแรกสมัยเป็นเด็กประถม
เมื่อออกไปกับเรือไดหมึกของญาติ ที่หาดเจ้าสำราญ จ.เพชรบุรี
เกือบตาย เหมือนโลกดับลงปานนั้น
พอเป็นสาว..ไปเกาะช้างกับเพื่อนอ้อมแอ้ม
ก็ให้อาหารปลาตลอดทาง...อ๊อกซ์ข้างลำเรือ
(สมัยยังไม่มีเรือเฟอรรี่ข้ามฟาก)



โดย: เริงฤดีนะ วันที่: 3 สิงหาคม 2565 เวลา:14:06:15 น.  

 
สวัสดีครับพี่ไวน์

ถ้าต้องนั่งเรือโดยที่มีฝนตกมีพายุ ผมไม่กล้าเลยครับ กลัวจริงๆ ถึงจะว่ายน้ำเป็น แต่ก็กลัวครับ

ทาก...อี๋!!!! ไม่ไหว ไม่ได้เลยครับ เจอนี่ร้องอย่างเดียว


โดย: จันทราน็อคเทิร์น วันที่: 3 สิงหาคม 2565 เวลา:15:08:27 น.  

 
ขอบคุณพี่ไวน์มากนะคะสำหรับกำลังใจ
ราตรีสวัสดิ์ค่ะพี่ไวน์


โดย: Sweet_pills วันที่: 3 สิงหาคม 2565 เวลา:23:58:08 น.  

 

อรุณสวัสดิ์ครับพี่ไวน์



โดย: กะว่าก๋า วันที่: 4 สิงหาคม 2565 เวลา:5:32:39 น.  

 
จากบล๊อก
เขียนใช้ไฟฟ้าบางอย่างรวนทีนี่ จิตไม่แข็งอาจมีวิ่งครับ
หน้าจอรถผมก็เหมือนกัน เคยขับๆ กับตอนกลางคืนซัก 3-4 ทุ่ม อยู่ๆ หน้าจอก็ดังติ๊ดๆ ติ๊ด ตุ๊ดๆ เหมือนมีคนกำลังพยายามกดหน้าจอ แต่ไม่ต่อไม่ได้ เพราะผมล๊อกหน้าจอไว้ ผมนี่พูดขึ้นมาในรถคนเดียวตอนนั้นเลยว่า "เฮ่ย....ไม่เอานะเว่ย รถกุมีพระ กุไหว้ทุกวัน กุไม่รับใครนะ ทางใครทางมัน"

เอาซะเสียวเลย ขับไปซักพัก เสียงก็หายครับ มาคิด ๆ ดูน่าจะเป็นเพราะฟิล์มหน้าจอที่โดนลมแอร์พัดแล้วมันไม่แนบจอ เลยเหมือนมีคนกด

อ้าวหรอครับ บล๊อกไม่ขึ้นหรอ ผมก็งงเหมือนกัน ช่วงนี้ผมก็ไม่เห็นบล๊อกของพี่ๆ หลายท่านครับ อาศัยเข้าไปดูอยู่แล้วเลยได้อ่านครับ


โดย: จันทราน็อคเทิร์น วันที่: 4 สิงหาคม 2565 เวลา:13:14:38 น.  

 
สวัสดีมีสุขค่ะ

แวะมาอ่านได้นิดหนึ่งก่อน
เก็บไว้อ่านวันหน้าอีกค่ะ


โดย: ตะลีกีปัส วันที่: 4 สิงหาคม 2565 เวลา:19:18:56 น.  

 
สมัยเราพอมีเงิน
น้องๆก็ยืมลืมเสมค่ะ
แต่ไม่มีมากให้เขายืมสักเท่าไหร่


โดย: เริงฤดีนะ วันที่: 4 สิงหาคม 2565 เวลา:20:53:03 น.  

 
สวัสดีครับคุณไวน์

เรื่องคลื่นลมทะเล น่ากลัวมากครับ

ขอบคุณที่ไปส่งกำลังใจให้ที่บล็อกนะครับ


โดย: มาช้ายังดีกว่าไม่มา วันที่: 4 สิงหาคม 2565 เวลา:22:34:02 น.  

 

น่ากลัวจัง นั่งเรือเจอพายุ
เคยไปเที่ยวเรือแล่นไปที่เกาะทางใต้
คลื่นแรงมาก กลัวและคิดว่าไม่น่ามาเกาะเลย
โชคดีคนขับเรือก็เก่ง พาถึงฝั่ง
ทุกคนปลอดภัยดี


โดย: newyorknurse วันที่: 5 สิงหาคม 2565 เวลา:2:25:24 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

ไวน์กับสายน้ำ
Location :
กรุงเทพฯ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 92 คน [?]





เขียนการเดินทาง
ด้านธรรมชาติ
จักรยานเสือภูเขา



หลังไมค์ครับ
Friends' blogs
[Add ไวน์กับสายน้ำ's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.