| No. 1116 เยือน อ.ปายแบบติดดิน. |
|
| เขียนเล่าเรื่อง อ.ปายตอน ยังเป็นหนุ่มกระเตาะเพื่อน ๆ ที่เข้ามาอ่านคงจะมาแซวว่าตอนนี้ไม่เหลือ อ.ปายแบบเก่าแล้ว หุ หุ |
| อันนี้จริงแต่ก็เปลี่ยนไปเยอะเหมือนกัน ปายมีที่พักและวิถีชีวิตแบบเดิม อากาศน้ำเย็นต้องไปหา นอกตัวเมืองหน่อย |
| กลางคืนค่อยขับรถเข้าหาแสงสี เสื้อยืด อาหารเยอะ เบียร์ เซเว่นในเมืองใกล้ ๆ ก็ได้ |
ข้างบนเป็นภาพ เมื่อปี พศ.2565 งดงามสดชื่น
|
| ผมกับเพื่อน ไปปาย มักจะ ไปพักรีสอร์ต นอกเมืองค่อนข้างออกไปไกลให้รีสอร์ทจัดอาหารง่าย ๆ ให้กินแล้วขับรถลัดเลาะไปตาม |
หมู่บ้าน ย่ำไปในในนา ไร่กระเทียม หรือไม่งั้นก็ ล่องแพน้ำปายภูมิประเทศการอยู่อาศัยยังเหมือนเดิมตอนเป็นเด็ก
|
| ตกตอนกลางคืน มองไม่เห็นลายมือแล้ว แต่งตัวใส่เสื้อกันหนาวขับรถเข้าตัวเมืองไปเดินเที่ยวหาอาหารร้านขายของหรือไม่ก็ |
| ก็หากาแฟ กับน้ำพรรค์นั้นมั่งแล้วแต่ใครจะต้องการ |
//////////
ย้อนไปเมื่อครั้งที่เป็นเด็กอายุ สิบกว่าขวบติดตามน้าหยา ผจก.โรงหนังตงก๊กเชียงใหม่ไป เที่ยว อ.ปาย
|
| สายวันนั้น ที่ปาย แสงแดดเริ่มทอแสง ผ่านหมอกหน้าบ้านน้าชาญชัยเป็นถนนดินแดงค่อนข้างกว้างนาน ๆ จะมีคนเดินผ่าน มีเกวียน |
คนเดินผ่าน เกวียนภาคเหนือ ค่อนข้างกว้าง
|
| ค่อนข้างกว้างแล่นผ่านช้า ๆ ถนนที่กว้างขนาด สิบเมตรมีเศษฟางตกล้อเกวียนแล่นทับจนแบนแหลกปนไปกับดินสีแดง |
| เสียง ครก(รูดุม)ล้อเกวียนที่มีเพลาเหล็กสอดอยู่หลวม ๆ ดังโคลกคลั๊กยามขึ้นเนินแล้วลงหลุมเล็ก ๆ |
| บ้านน้าชาญชัย เป็นบ้านชั้นเดียวทรงสูง ข้างล่าง ถ้าภาคเหนือเขาจะพูดว่า พื้นกะล่างก็เป็นใต้ถุนบ้านโล่งสูงขนาดเมตรครึ่ง |
| พอให้คนเดินลอดไปมาได้ แต่ถ้าคนสูงคงต้องก้มหัว |
|
| ไม้ฟืน ถูกตัดสับเป็นท่อน วางเรียงรายจากพื้นดินสูงถึงคานของตัวบ้านมีค่อนข้างเยอะฟืนสำคัญมากสมัยนั้นใช้ก่อไฟหุงอาหาร |
| ให้ความอบอุ่นร่างกาย ที่รอบกายจะหนาวเย็น ตลอดวัน |
| ลึกเข้าไป จะมีไม้ซ่าว หรือที่ภาคกลางเรียกว่า ไม้ราว เขาใช้ไม้ไผ่รวกที่ลำต้นเล็กแต่ข้างในตันสอดเข้าไปต้นไผ่ซางที่เจาะ |
เป็นรูสูงเสมอกัน จากเสาโน้นมาเสานี้
|
| บนราวไม้ไผ่ กระเทียมแห้งแต่ยังไม่แห้งจัด ถูกพาดเรียงรายกันเต็มแต่ละชั้น ที่นั่นเยอะจริง ๆ น้าเขาปลูกกับรับซื้อไว้ขายดูพื้นที่ |
| น่าจะ กว้างขนาด 3 เมตรคูณ 6 เมตร |
| ใกล้กัน มีกองกระเทียมจัดเรียงเป็นวงกลม ตรงกลางกลวงหัวกระเทียมอยู่บ้างนอกข้างในเป็นต้นแห้งของกระเทียม |
| ทำไมไม่พาดกระเทียมไว้ทั้งหมดครับน้า |
| คืองี้ กระเทียมที่เราถอนจากต้น มีความชื้นในห้ว ถ้ากองไว้เกิดความร้อนอบเน่าเสียได้เลยต้องพาดแขวนไว้เกือบเดือน |
| มันแห้งพอดีเราก็ นำมาลงกองเป็นวงกลมกับพื้นให้มันอบตัวมันเองบ้าง น้ำหนักจะได้ไม่หายไปเยอะเวลาขายก็ได้เงินเยอะ |
| เราบ่มให้มีกลิ่นหอม แห้งพอดีด้วย |
| น้าเอาไปขายที่ไหนครับ |
| มีคนเชียงใหม่มาซื้อขนไปเชียงใหม่ |
| อ้าว ที่เชียงใหม่ก็มีปลูกนี่น้า |
| ใช่ เขาปลูกเอาไว้หัวโต ๆ ใส่ไห เป็นกระเทียมดอง ของน้าเป็นกระเทียมหัวไม่โตเขาเอาไว้ทำ หัวพันธ์นะ ที่เชียงใหม่เขาอัดปุ๋ยเยอะ |
| เวลาเก็บทำพันธ์หัวมันฝ่อชาวสวนเลยหาหัวพันธ์ที่ไม่อัดปุ๋ยมากไง |
| น้าดองกระเทียมไว้บ้างเปล่า |
มีซิ โน่น ดองใส่ไหใหญ่ไว้ 2 ไห อยากจะทำอะไรกินละ
 |
| ผัดใส่ไข่ครับน้า |
| ได้เลย เอาไว้กินตอนค่ำนะ ใครจะไปเขา หะปลา(วิดน้ำหาปลา)กับน้าหรือจะไปกินขนมจีนน้ำเงี้ยว |
| ไปหะปลาดีกว่าครับ |
| พวกเราชาวเชียงใหม่เดินตัดทุ่งนาที่แห้งเหลือแต่ตอฟางข้าวมุ่งสู่ทิวไผ่ข้างหน้าแสงแดดแรงกล้าแต่ไม่ร้อน |
| ดงไผ่ ข้างหน้าพวกเรา กว้าง เป็นไผ่ป่า มีไม้ใหญ่แซม กอไผ่เล็กใหญ่ขึ้นห่าง ๆ กันลำห้วยคดเคี้ยวไปมา น้ำแห้งไม่มากนัก |
| น้าชาญชัยกับน้าหยายืนดูทำเลพักหนึ่ง |
| ชัย ผมว่ากั้นตรงโคกสูงแต่แคบตรงนั้น กับอีกที่โน่นใต้ต้นมะตัน(พุทรา)ดีกว่านะ |
| ฮา(กูู) ว่าดีเหมือนกันเนาะ มีหนุ่ม ๆ มา 3 คน วิดน้ำเยอะหน่อย |
| คำว่า "ฮา" เป็นคำที่ไม่ค่อยสุภาพถ้าภาคกลางคือ กู ใช้เรียกกันในหมู่เพื่อนสนิทนะครับ |
|
| เราสามหนุ่ม เร่งใช้กระป๋องวิดน้ำกว่า ชั่วโมงน้ำในห้วยแห้งงวดลง เศษกิ่งไม้ใหญ่หญ้าโผล่มา |
พร้อมกับปลากระโดดสู่พ้นน้ำหลายตัว
|
| น้าหยาลงไปกลางห้วยที่น้ำงวดลง ลงดึงกิ่งไม้ใบไม้ที่เน่าออกโกยไปไว้ข้าง ๆ น้ำไหลช้า ๆ ตกขลักนพกับวิชัยใช้ปี๊ปจ้วงตักน้ำ |
| จนเกือบหมด หันไปมองข้างหลังน้ำแห้ง ปลาช่อนปลาขาวหางแดงว่ายริก ๆ ไปกับน้ำโคลนหนีไปซุกตรงกลาง |
| น้าชัย น้าหยา ผม ย่ำโคลนใช้สองมือช้อนปลาที่แดกตัวหนีใส่กระป๋อง ใส่ข้องไม้ไผ่ นพกับวิชัยยังคงวิดน้ำต่อไปเรื่อย ๆ นพเห็นปลา |
แถกซุกในพงหญ้าที่ทอดใบแห้งคลุมใช้มือดึงหญ้าออก
 |
| ปลาดุก วะ กลัวเงี่ยงมันทิ่มเอา |
| มะ ฮา(กูู) จับเอง ว่าแล้ว วิชัยกางมือคล่อมปลาดุกช้า ๆกางนิ้วนาง ห่าง ๆ กดปลาดุกติดโคลนกดหัวปลาดุกไว้ที่ส้นมือให้ตัวปลา |
อยู่ระหว่างนิ้วชี้ กับนิ้วกลางจนแน่นคว้าปลาดุกหย่อนใส่กระป๋อง
|
| ดูมัน ง่าย แต่ผมไม่ค่อยกล้าจับ เคยถูกเงี่ยงปลาดุก ตำปวดมากตกเย็นมือขวาเริ่มเขียวขึ้นสู่ข้อพับแขนต้องไปหาหมอ |
| เกือบสาม ชม. ที่วิดน้ำจับปลา แสงตะวันลอดจากข้างบนผ่านกิ่งไผ่เป็นลำ ทะแยงไปด้านหลังท้องเริ่มร้องหิว ๆ ๆ กัน |
| หลายคน พร้อมกับหมดแรงกัน น้าหยาให้เราจับปลาหลิม(ช่อน) ล้างจนสอาดใส่กระป๋องน้ำเตรียมไว้ |
|
| น้าชาญชัยเหลาไม้ไผ่สดแหลมเอาปลาช่อนเสียบให้หัวปลาลงล่าง ขุดดินเป็นรูเล็ก 5 รูใกล้กันเอาไม้เสียบปลาทิ่มลง |
เราไปโกยฟางมาพร้อมกัน ขุดดินลึกแค่ 2 นิ้วพอกับปิ๊บน้ำมันก๊าดปี๊บครอบปลาทั้งหมด
 |
| โกยดินกลบปากปิ๊บชิดดิน จุดไม้ขีดจ่อฟางข้าวจากนากองโตสุมไฟลุกท่วมปี๊บนานกว่าครึ่ง ชม.น้าชาญใช้ไม้ดันปิ๊บโยนออก |
| ไป ข้าง ๆ กลิ่นหอมเริ่มฟุ้งโชยออกมาก เราใช้ฟางข้าวจับปลาเผาร้อน ๆคนละตัว |
ผมจับปลามันร้อนเลยต้องรีบ วางบนฟางสีเหลืองทอง
|
| ใช้ไม้เขี่ยเกล็ดปลาออกเนื้อสีขาวมีไอลอยกรุ่นส่งกลิ่นหอมค่อย ๆ ใช้มือบิเนื้อปลาใส่ปากทั้งที่ร้อน ๆ |
| เกือบทนไม่ไหว ต้องแหงนหน้า เป่าปากให้ไอร้อนออก |
| เนื้อปลามันหอมกลิ่นฟาง หวานสุด ๆ กินจนเกือบหมดเหลือแต่พุงใช้มือควานพุงปลาแต่ไม่กล้ากิน แหะ ๆ ก็ไม่มีใครแหวะปลา |
| ทำความสอาดพุงมันนี่นา |
| น้าหยา หัวเราะ ใช้มีดเหน็บอันเล็ก กรีดพุงปลาเขี่ย ๆ สีดำ ๆ ออกแล้วหย่อนพุงปลาใส่ปากยกหัวแม่มือแบบเครื่องหมาย ไลค์ของ |
เฟชบุคไงงั้นแหละ ปลาหมดเดินกลับบ้านพักรีบอาบน้ำที่เย็นมาก
ขึ้นบ้านเปลี่ยนเสื้อผ้า สวมเสื้อกันหนาว ก็ผ้าสำลีทับเสื้อแขนสั้นอีกชั้นอุ่นขึ้น..เกือบบ่ายสามโมงอากาศเย็นลงอีก
นึกถึงเรื่องที่ผ่านมา น้าหยา(คนระยอง) ผจก.โรงหนักตงก๊กมีชื่อจริงชาญชัยเหมือนกันน้าชาญชัย อ.ปายอายุใกล้เคียงกันใจดีทั้งคู่ น้าหยาพาผมกลับไปเยือนบ้านเกิดคือ อ.ปายเป็นครั้งแรก
หลังจากที่ แม่พาผม กับพี่น้องอีก 4 คนอพยพไปอยู่เชียงใหม่.. ยังจำภูมิประเทศอากาศที่นั่นได้ดี |
| |
| ขอบคุณเพื่อนผู้เอื้อเฟื้อภาพ (Re 260/7302) |
| st ผู้เข้าชม 2,325,475. |
| ขอบคุณเพื่อนผู้แวะมาเยือน กรุณาเม้นท์/ทิ้งร่องรอยนิด ผมจะได้กลับไปเยี่ยมตอบแทนถูกครับ |
| |
| Diarist |
| |
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 93 คน [
ใส่กระป๋อง
อ่านแล้วหนุกหนานตามพี่ไวน์
เจิม