| No. 1181 เดินทางคนเดียวเจอ..ดี.…? |
|
| เขียนหนังสือมาระยะหนึ่งเป็นงานเขียนธรรมดา เรื่อย ๆ ดีที่เพื่อน ๆ มีเมตตาแวะมาอ่าน |
| เป็นการให้กำลังใจ...บางคนเกรงว่า |
| |
| ข้าน้อยจะหมดไฟเลยมาจุดประกาย..แกล้งถามว่าไม่เล่า ไปเที่ยวป่าภาคกลางบ้างเหรอ |
| อีกคนกลั้นใจถาม พี่ทำอาหารเก่งเห็นเล่าเป็นตุเป็นตะวิธีการทำอ่านแล้วน้ำลายจะหยดแหมะ ๆ เขียนอีกนะ .ให้กำลัง |
| อย่างแรง...ไม่กี่วันมานี้รุ่นน้องกระซิบว่า พี่เขียนเล่าแบบบ้าน ๆ ดีนะ..ทำเอาผมฉุกคิด หุ หุ เขาแซวว่า |
| ไม่มีตังค์เที่ยวหรู ๆ ซินะทำนองนั้นแหละมันก็จริงด้วยแหละ..อีกคนพี่ไวน์...เขียนเรื่องตื่นเต้นเป็นปะ |
| |
| แสดงว่ายังไม่เคยอ่านเรื่องที่เคยเขียน..งั้นก็ต้องงัดเรื่องมาเช็ดโคลน |
| ที่เปียกจนแห้งเป็นฝุ่นทำความสะอาดให้อ่านซะหน่อย ไม่รู้ว่าจะพออ่านไหวไหมหรือเป็นแบบไหน... ? |
|
| มีอยู่ระยะหนึ่งต้องขับรถเข้าป่า อ.แก่งหางแมว จันทบุรี วันศุกร์เดือนละ 3 ครั้งป่านี้อยู่ใกล้เขาชะเมาด้านหลังเขาที่คนไปเที่ยว |
| มีช้างป่าที่อยู่แถวนั้นกับช้างจากเขาอ่างฤาในมักจะเดินป้วนเปี้ยนในป่าละเมาะป่ายางพารากับสวนผลไม้ชาวบ้าน |
เคยขับรถไปด้านหลังเขาชะเมา พอหักโค้งสะดุ้งสุดตัวพี่ใหญ่ยืนมองห่าง 20 เมตรได้มั้งทำอะไรไม่ถูกรีบเบาเครื่องที่สุดแล้วจอดนิ่งกลัวมันชาร์ทวิ่งใส่เหงื่อซึม 5 นาทีได้มั้งพี่ใหญ่เดินเลี่ยงไป เฮ้อ...
|
| ปกติจะขับรถพิคอัพไปคนเดียวหลังเลิกงานที่โรงงานแถวบางปูระยะทาง 240 กม. ไปดูแลสวนผลไม้..ใหม่ ๆ |
| ตีรถเร็วกลัวตำรวจจับความเร็วระยะหลังรู้ว่าตำรวจไม่อยู่ดักจับหรอกเพราะเลยเวลาราชการแล้ว(มั้ง) |
 |
แต่ก็ไม่รอดเย็นวันหนี่งไม่เห็นพี่สิบล้อเขาไม่กระพริบไฟเตือน...เมื่อขับสวนทางกัน สบายใจจริงเลย |
| ไม่ได้ดูเข็มไมล์ เห็นแว๊ปหนึ่งร้อยกว่า กม. ใกล้กับรอยต่ออำเภอ..เห็นกรวยสีส้มอยู่เป็นแถวรีบเหยียบเบรคเอี๊ยด .. |
| คุณตำรวจเดินมาตะเบ๊ะ พี่ไปไหนครับ |
| อ๋อจะ เข้าวังจันทร์ ลัดไปบ้านแถว อ.แก่งหางแมวครับผมเผลอเหยียบเร็วไปหน่อยแหะ ๆ |
| แถวนี้อันตรายมากอาจารย์หญิง ภรรยาคุณนิรุตขับเกิดอุบัติเหตุเสียชีวิตพี่เบาลองหน่อย |
| เชิญครับ |
| ขอบคุณตำรวจที่กรุณาตักเตือนให้สติไม่ได้ขอใบขับขี่...แถมไม่ออกใบสั่ง 555 |
|
| ก่อนถึงสามแยก อ.แกลง 25 กม. จะเข้าเขต อ.วังจันทร์เลี้ยวซ้ายผ่านตัวตลาดเล็ก ๆ ขับผ่านสวนปาล์มน้ำมันสวนยางพารา |
ก็เลี้ยวขวาผ่านด้านหลังเขาชะเมาที่ทอดยาวด้านขวามีต้นไม้ใหญ่เขตป่าไม้ ซีกซ้ายมือจะเป็นสวนยาง
|
| ผลไม้ของชาวบ้านที่ติดต่อกันแบบสวนที่ทำมานานท้องฟ้าเริ่มมืดครอบคลุมไปทั่ว นาน ๆ จึงจะเห็นแสงไฟจากบ้าน |
เสียงรถพิคอัพ ยังคงดังสม่ำเสมอ ไฟหน้ารถสาดส่องเมื่อขับผ่านป่ายาง
|
| ฝนตกลงมาอย่างหนักจากป่ายางผ่านป่าไผ่ สวนมะม่วง สวนพริกไทย สลับสวนยางพารารอบกายมืดมอง |
ไม่ค่อยเห็นไปข้างหน้า แสงสีนวลเจิดจ้า บางครั้งมีกระต่ายป่ายืนด้วยสองเท้า เบิ่งมองไฟ บางขณะจะเห็นอีเห็น
|
| สายตาส่องประกายเป็นสีแดงเรื่อ ๆ |
| ข้างหน้าเป็นสะพานไม้ที่ทอดผ่านลำห้วย เห็นแววตาของสัตว์แนบชิดอยู่กับพื้นดินเป็นจุดแดงเข้มแล้วก็หายไป |
| แม้จะมืดก็ชินก็จำทิศทางได้ไม่หลงขับกว่า ชม.ก็ถึงถนนลาดยางพาดผ่านแสดงว่าถึง ตำบลพวา |
| ใกล้สถานีตำรวจชายแดนแต่ยังต้องขับรถผ่านสวนยางพาราที่มืดครึ้มอีก 7 กม.ฝนเริ่มโปรยปรายลงมาอีก |
| พอเลี้ยวผ่านเนินดินสีดำจำได้ว่าเป็นสวนยางของพี่ตี๋ ถนนดินเละลงจากรถเดินไปดูเห็นรอยรถไถน่าจะใช้ผาน 7 เกลี่ยดิน |
| ให้เรียบแต่ฝนคงตกหนักมาก่อนทำให้ถนนอ่อนนุ่มเละ |
| เลยกลั้นใจขึ้นรถ ค่อย ๆ ขับให้พ้นถนนเละนี้ให้ได้ก่อน |
| สองข้างทางมืดไปด้วยต้นยางใหญ่อายุกว่า 15 ปีมองไม่เห็นแสงอะไร...ข้างหน้าจะมีบ้านร้างโย้เย้สังกะสีผุพาดตกอยู่กับพื้นดิน |
| จำภาพบ้านได้ว่าเป็นแบบนี้ |
|
| บ้านนี้มีคนถูกฆ่าตายหน้าบ้านยังจับคนร้ายไม่ได้คนตายถูกมีดหวดฟันคอเกือบขาดคือเขา ตายก่อนผมจะมาทำสวนนี่ |
ประมาณ 6 ปีมีคนเล่าให้ฟัง...ว่าเห็นคนนั่งหน้าบ้านตอนโพล้เพล้แบบนั่งชันเข่า
|
| อีก 200 กว่าเมตรยังจึงจะถึงบ้านร้าง...ค่อย ๆ ใส่เกียร์หนึ่งรถวิ่งเป๋ไม่ดีเลยเปลี่ยนเป็นเกียร์ 2 ดีหน่อยรถวิ่งตรงไป |
| เป็นทางลาดลงมีน้ำขังอยู่ เบรคไม่อยู่รถไถลลื่นหัวรถค่อยเลื่อนลงหลุม บุ๋มลงไปทำไงดี |
| ถอยรถหลังให้พ้นหลุมแล้วเข้าเกียร์หนึ่งดังกล๊อกผ่อนคลัชเหยียบคันเริ่งล้อหน้าผ่านไปได้โอเค อ้าวเฮ้ยล้อหลังจมอีก |
| เลยเหยียบคันเร่งอย่างแรงให้ แรงบิดเพิ่มล้อหลังหมุนฟรี เดินหน้าถอยหลังไม่ได้ ลงจากรถเอากิ่งไม้หาหินมาหนุน |
แล้วลองเร่งเครื่องก็ยังหมุนฟรี รถติดหล่มอย่างแรง เร่งอีกแล้วเครื่องรถก็ดับ
|
| ฝนยังตกหนักเสื้อกางเกงเปียก เลยกดสวิทช์ไฟฉาย..มองซ้ายมือตกใจแทบหัวใจหยุดเต้นบ้านร้างที่มีคนถูกฆ่า |
| อยู่ห่างจากรถ 5 เมตรได้มั้ง ลองส่องไฟฉายช้า ๆ เห็นเงาตะคุ่ม ๆ ข้างในบ้าน |
| ขนหัวลุกชันเอามือลูบเส้นผมที่ตั้งชันมันกลับชูชันเพิ่มอีกลูบอีกก็ตั้ง เด่อีกไม่ยอมลู่ลงรีบขึ้นรถปิดประตูทันที |
| ลูบกี่ครั้งก็ยังคงตั้ง เด่... ไม่ยอมลู่ลง |
| ดับไฟฉายนั่งนิ่งกลัว ผีจะเห็นตัวเราอยู่นิ่งพักใหญ่...ลองสตาร์ทรถอีกเสียงไดสตาร์ทหมุนอึ๊ด อี๊ด.. |
| กลั้นใจ ลงจากรถไม่กล้าหันไปมองบ้านร้าง เปิดฝากระโปรงหน้า เอาไขควงเคาะข้อแบตเตอรี่เงียบ.. นำไขควงพาดทั้งสอง |
| ชั่วมีประกายไฟ.บิดกุญแจ แต่ไดสตาร์ทยังคงเงียบ... เลยปิดฝากระโปรงหน้ารถเข้าไปนั่งแล้วค่อย ๆ เอียงหน้า |
ดูซ้ายมือนิด ๆ ไม่กล้าดูมากเห็นตัวบ้านเลือนรางฝนซัดสาดเลยก้มหน้าลงไม่กล้ามองไปไหนอีก เห็นแสงฟ้าแลบแว๊บ ๆ
|
| หันไปมองเห็นเงาตะคุ่ม ๆ นั่งในบ้านร้างพร้อมกับเสียงฟ้าแลบเปรี้ยงใหญ่อีก |
| รีบคว้ากระเป๋าเดินทางเล็กเปิดประตูรถออกท่ามกลางสายฝนซัดกระหน่ำปิดล๊อกประตูรถรีบเดินทิ้งห่างไปข้างหน้าเดินตก |
| หลุมบ่อใหญ่อีกพอเลยไปได้ร้อยกว่าเมตรกล้าเปิดไฟฉายกึ่งวิ่งกึงเดินไปบนถนนดินลูกรังหนาวจับจิตเกือบ 2 กม. |
ก็ถึงบ้านน้อยกลางสวน
|
| รีบไขประตูห้องครัว ฉายไฟดูเครื่องปั่นไฟฮอนด้าเล็ก แล้วดึงสายสต๊าร์ท 3 ครั้งเครื่องติดเร่งเครื่องไฟฟ้าในบ้านเริ่มสว่าง |
| เฮ้อ..โล่งอก รีบเช็ดตัว จนแห้ง ใส่เสื้อผ้า หยิบขนมปังกรอบแคร๊กเกอร์ตกค้างจากวันก่อนเคี้ยว ๆ |
| ดื่มน้ำตาม กันติดคอ ไป 5 แผ่น ปิดประตูเข้านอนกลัวผีตามมาแหะ ๆ เครื่องปั่นไฟยังคงเดินตั้งใจ กะจะให้เครื่องดับเอง |
| เมื่อน้ำมันหมดอีก 2 ชม.สิ้นเปลืองช่างมันดีกว่าเห็น ผ.สระอี.. |
|
| ตื่นมาตอนเช้าสว่างแล้วดูรอบบ้านสดใสไม่น่ากลัว กะว่าจะชวนเพื่อนบ้านที่อยู่ใกล้เพียง 200 เมตรช่วยเดินไปเป็นเพื่อน |
| ก็ไปที่รถติดหล่มเมื่อคืน...จะไปเอาใส้กรอก.หมู..ผักที่อยู่ในรถจะนำมาทำอาหารเช้ากิน |
ตอนสาย ๆ ค่อยซ้อมมอเตอร์ไซค์ไปหา อาเนี้ยวเพื่อนที่อยู่ตรงทางแยกบ้าน ผู้ใหญ่บ้านช่วยนำรถพิคอัพลากไปเข้าอู่
สภาพที่ดิน 32 ไร่ก่อนทำสวนกว้าง และอ้างว้างมากบ้านของเพื่อนบ้านอยู่ไกลมาก น่าเที่ยวหรือน่ากลัว หุ หุ
|
| คงต้องถอดไดสต๊าดซ่อมพูดถึงขับรถเข้าป่าผมมักจะติดพลั่วเสียมไว้ในรถแต่คราวนั้นดันลืม |
รถติดหลุมใหญ่กลางคืนฝนตกหนัก รถเสียหน้าบ้านคนถูกฆ่าตายและร้าง
ภาพนี้ถ่ายหน้าบ้านตามภาพข้างบน คราวนี้เพื่อนหลวมตัวไปด้วยแค่นี้ บางครั้ง 5 - 6 คนแจกหมอนนอนเรียงบนเสื่อ
|
| ปกติผมมักจะชวนเพื่อน ๆ ที่สวนหลวง ร.9 ไปนอนค้างทำอาหารกินกันเอง และไม่ขาดคือดื่มน้ำพรรค์นั้น |
| มีเพื่อน ๆ เต็มใจให้หลอกหลวมตัวไปเที่ยวไปค้างด้วย ..บอกว่าสนุกดี 555 |
| สังเกตนะครับว่า ความกลัวจากความคิด จากการหลอกตนเองน่ากลัว อยู่ที่บ้านสวนกลางป่ายังไม่เคยเจอผีเลย แต่.. |
| ขอบคุณเพื่อนผู้เอื้อเฟื้อภาพ (re.507/3,284) |
| st ผู้เข้าชม 2,505,842. |
| ขอบคุณเพื่อนผู้แวะมาเยือน กรุณาเม้นท์/ทิ้งร่องรอยนิด ผมจะได้กลับไปเยี่ยมตอบแทนถูกครับ |
| |
| Diarist |
ภู่กันมีหลายขนาดนะครับ ขอขอบคุณนะครับที่ไปอ่านบล็อคของผมครับ
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 92 คน [
ไม่ได้มีผีจริงๆ ซะหน่อย