เดจาวู
นั่งคุยกับตัวเอง : เดจาวู เขียนโดย : สิงห์โตหมอบ 16 มีนาคม 2550
ผมชอบขับรถไปอำเภอเชียงดาวมาก ที่นั่นมีสำนักสงฆ์ถ้ำผาปล่องซึ่งเป็นสถานที่ที่เงียบสงบมาก เวลาทุกข์ใจผมมักขับรถไปที่นั่น เดินขึ้นบันไดห้าร้อยขั้น เงียบๆ ค่อยๆก้าวเดิน ขึ้นไปถึงด้านบนมีเจดีย์บูชาของหลวงปู่สิม กราบอัฐิท่านเสร็จนั่งเงียบๆสักครู่หนึ่ง แล้วก็เดินลงมา…. พร้อมกับความทุกข์ในใจที่คลี่คลายลงได้โดยไม่ต้องทำอะไรมากไปกว่านี้
........................................
ห้าหกปีก่อน… ผมนึกอยากไปเชียงดาวมาก หลังจากนั่งรถไปกับพี่อีกคนหนึ่งเพื่อไปซื้อกล้วยไม้ที่ลำพูน ขณะตีรถย้อนกลับเข้าเชียงใหม่ เพื่อมุ่งหน้าไปอำเภอเชียงดาว ตอนที่รถจอดติดไฟแดงที่แยกใหญ่ อยู่ๆเหมือนมีภาพฉายขึ้นในหัว เป็นภาพรถยนต์ที่นั่งอยู่มีสภาพยับเยินมากเหมือนผ่านการชนมาอย่างแรง ผมหันไปเล่าให้พี่คนขับฟังตามภาพที่เห็น เขาหันมาถามผมว่าแล้วยังจะไปเชียงดาวอีกหรือเปล่า ? ผมคิดในใจว่า อะไรมันจะเกิดก็ต้องเกิด “ไปต่อเหอะพี่ คงไม่มีอะไรมั้ง”
รถก็วิ่งไปเรื่อยๆ ความเร็วก็ร้อยกว่า ถนนโล่ง... จนก่อนเข้าตัวอำเภอ อยู่ๆมีคนแก่ขับมอเตอร์ไซด์พุ่งออกมาจากไหล่ทาง หักเซเข้ามาที่กลางถนนทันที...!!!!!!
เอี๊ยดดดด..............!!!!!! เสียงเบรกดังลั่น แต่ความเร็วขนาดนี้ยังไงก็ยั้งไม่ทันแล้ว ผมนั่งด้านข้างคนขับ เห็นภาพชัดมากตอนที่รถพุ่งเข้าชนชายชราคนนี้
โครมมมม...!!!!! รถยนต์ผมเซพุ่งเกือบลงข้างทาง เนื่องจากพี่คนขับหักหลบเบี่ยงไปทางขวามือของตัวเองอย่างรวดเร็ว ถ้ามีรถสวนมา...ผมคงไม่รอด รถยนต์ไถลไปเกือบสิบเมตร ผมหันไปมองพี่คนขับ เราต่างปลอดภัย แต่ลุงนั่นล่ะ ?.........
ผมหันกลับไปมอง แกนอนแผ่อยู่กลางถนน มอเตอร์ไซด์ตะแคงเค้เก้อยู่กลางถนน ชาวบ้านแถวนั้นออกมามุงเต็มไปหมด ผมกับพี่คนขับรีบวิ่งออกมาดูอาการแกทันที นึกในใจว่าขออย่าให้แกเป็นอะไรมากเลย ทั้งๆที่ใจคิดแบบนี้ ผมก็คิดว่าแกน่าจะเจ็บหนัก เพราะรถชนแรงและเร็วมาก...
เหลือเชื่อที่แกไม่ได้เป็นอะไรมาก ลุกขึ้นมาแบบคนโซเซมึนเมา ผมถามแกว่า “ลุงเมาเหรอ ?” แกว่าไม่ได้เมา “แล้วทำไมลุงขับขึ้นมาบนถนนแบบนี้ล่ะ อยู่ๆก็หักรถขึ้นมาเลย” “ลุงไม่เห็นรถ” แกว่า ขนาดยืนก็ยังโงนเงน ผมเห็นแกไม่เป็นไรมากก็ค่อยใจชื้น สุดท้ายด้วยความสงสาร ชาวบ้านบอกว่ารถแกก็ไม่ได้เสียหายมาก โช๊คด้านหน้าเป็นรอยขีดเล็กๆ ยังไงช่วยแกด้วยเงินสักพันบาทก็ได้ ผมยื่นเงินให้ แกรับเงินเสร็จก็บึ่งรถหายไป ส่วนผมกับพี่คนขับมาดูสภาพรถของเรา ผลปรากฏว่าด้านหน้าเละยับเยิน...... ไม่สามารถวิ่งได้ ต้องเรียกรถลากมาดึงกลับเข้าอู่
......................................
อุบัติเหตุเกิดขึ้นได้ทุกเวลา เพียงเสี้ยววินาทีชี้เป็นชี้ตาย นาทีแรกหัวเราะมีความสุข อีกวินาทีถัดมาความตายอาจเข้าถึงตัว
ผมแค่สงสัยว่าทำไมภาพแรกในหัวที่สี่แยกนั้น ถึงคล้ายคลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในเวลาต่อมา แล้วผมทำอะไรกับมันไม่ได้เลยหรือ นอกจากรับรู้และรอให้มันเกิดขึ้น
ผมได้แต่หวังว่าทุกครั้งของการเดินทาง อย่าปรากฏภาพหรือเหตุการณ์ล่วงหน้าแบบนี้เลย ผมไม่อยากรู้ ผมไม่อยากสงสัย เพราะการตั้งคำถามกับเรื่องแบบนี้ คำตอบที่พบ...มักมีแต่ความเงียบงัน.
...................................
ภาพลายเส้นวาดด้วยปากกาลูกลื่น 30 กรกฏาคม 2543
Create Date : 16 มีนาคม 2550 |
|
16 comments |
Last Update : 16 มีนาคม 2550 7:38:09 น. |
Counter : 1109 Pageviews. |
|
|