คนเคยทำลีกเจิมขอมาเจิมเอง

มาไม่ทัน มัวแต่อ่านข่าวผีแดงอยู่ อิอิ

เขาหายไปไหนกันหมดอ่ะ

หวัดดีวันจันทร์คะน้องก๋า ตามมาอ่านคำถามและคำตอบคะ หุหุ มีความสุขมาก มาก นะคะ

ใครกันจะกำถ่านแดงๆได้

ไม่จริ๊ง ไม่จริง

แตะถูกก็ปล่อยมือทันทีแล้วค่ะ

เวลาเราเห็นใครเศร้าหรือทุกข์
เราทำได้เพียงรับฟัง พูดคุย หรือปลอบประโลมใจ

เกินกว่านั้นเขาต้องสู้ด้วยตัวของเขาเอง
ด้วยวิธีที่เขาเลือกเอง
.
.
.
เห็นด้วยกับพี่ก๋าค่ะ
"เกินกว่านั้น...ต้องสู้ด้วยตัวเอง"
.
.
.
ดี.ออกความเห็นในมุมของคนที่
"ผ่านทุกข์"
"แบกทุกข์"
และ "ปล่อยวางไม่ได้"
.
.
.
ในเวลาที่ทุกข์มากๆ
ดี.ทำทุกอย่าง
รับฟัง
พูดคุย
และรับคำปลอบประโลม
แต่สุดท้าย
ไม่มีอะไรช่วยเราได้สักอย่าง
.
.
.
นั่งคุยเรื่องที่เขาหัวเราะกัน
เอาแระ..มือซับน้ำตา ไม่ให้คนเห็น
เป็นแบบนี้ได้ทั้งวัน
หลายวัน
พอเป็นหนักก็เริ่มอยากนอน
เช้า
กลางวัน
เย็น
ไม่ทำอะไร
นอนค่ะ นอนอย่างเดียว
เอะอะอะไรก็จะนอน
ไม่อยากรับรู้อะไร
นอนแบบสมองกลวงๆ
สุดท้ายป่วย
ถูกลากไปโรงพยาบาลกลางดึก

.
.
.
ความทุกข์ของเรา เริ่มไม่เป็นของเรา
คนรอบข้างเริ่มทุกข์ด้วย
ทุกข์ที่เราป่วย
ทุกข์ที่ต้องจ่ายตังค์ค่าโรงพยาบาล (อิอิ)
ทุกข์ที่ต้องเคลียร์งาน
ปันเวลามาดูแลเรา
และที่สุดของความทุกข์
ที่เราเห็น แล้วต้องหยุดทุกข์ของตัวเองทันที
ก็คือการที่น้องร้องไห้โฮ
กลัวว่าเราจะตาย
.
.
.

ในวันที่ตระหนักได้ว่า..
ทุกข์ไม่ได้เป็นแค่ทุกข์ของเราอีกต่อไป
.
.
.
นั่นคือคำตอบ
.
.
.
คำว่า...
"ทุกข์เกินทนทาน"
ในมุมที่ดี.เคยผ่าน
ใครก็ช่วยไม่ได้ค่ะ...
ต้องช่วยตัวเอง
ต้องคิดให้ได้เอง
ต่อให้ใครมาช่วย
แต่ถ้าคิดไม่ได้เอง
มันจะผ่านไปไม่ได้
.
.
.
ถ้ามองจากมุมคนที่อยากจะช่วย
คนที่อยากจะช่วย
จะรู้สึกไม่ดีต่อตัวเองที่ไม่ได้ช่วย
หรืออาจจะรู้สึกว่า...
ช่วยไม่มากพอ
.
.
.
ไม่ต้องคิดอย่างนั้นหรอกค่ะ
บางเรื่อง...ใครก็ช่วยไม่ได้จริงๆ
เพราะไม่อย่างนั้น...
คงไม่ได้ยินคำว่า...
"ฉันช่วยจนถึงที่สุดแล้ว...แต่เค้าก็ยังฆ่าตัวตาย"
.
.
.
คนทุกข์รู้ตัวอยู่ทุกขณะจิตอย่างที่พี่ก๋าว่า
การเสพย์ความทุกข์เป็นสุขอยู่ในใจ ณ เวลานั้น
.
.
.
ปล่อย
ต้องปล่อยค่ะ

ซับโย๋ ซับแมน ค่ะพี่ก๋า
เมื่อวานไปแอ่มมามีทั้งความสนุก และทุกข์ขนาดหนัก
ตอนเช้าไปลันลากับพี่ชายสนุกสนานเฮฮาปาจิโกะมากๆ
แต่พอตกตอนค่ำเป็นวิบากกรรมของชีวิตคะ
นั่งดูผีแดงกำลังเมามัน สงสัยออกแรงเชียร์มากไปนิด
เลนส์แว่นตามันล่วงตกลงพื้นแตกกระจาย สลายไปเหมือนหัวใจของหมูอ้วน
กรรมเวรของชีวิตคะ สามทุ่มกว่า ร้านแว่นตาปิดหมดแล้ว
เลยต้องทนนั่งเป็นคนตาบอดรอพี่ชายดูบอลจบ
แล้วพี่ก๋าคิดดูนะ หมูสายตา 600/750 มันจะทรมานแค่ไหน
นั่งไปสักพักมึนเมา ไม่ได้เพราะฤทธิ์เหล้านะ แต่ปวดตาโคตรๆ
เลยเป็นวันเซ็งๆ อีกหนึ่งวัน



สำหรับคำถาม
คนที่ปิดตายหัวใจ หมูว่ามันยากนะที่เราจะไปเปิดบานประตู
หมูว่ามันยาก สิ่งเดียวที่ทำไ้ด้คือรอให้เจ้าตัวเขาเปิดรับเองมากกว่า
ส่งให้เราส่งความหวังดีแ่่ค่ไหน ถ้าเจ้าของบ้านไม่เปิดประตูรับ
มันก็คงส่งไปไม่ถึง

ดีที่สุดคือนั่งรออยู่ด้านนอก รอเวลาที่เขาเปิดประตูออกมา
แล้วพบว่ามีคนห่วงใยเขาจะดีกว่า

สวัสดีวันทำงาน แบบมึนๆ

สวัสดีตอนเช้าคะคุณก๋า
อ่านบลอกคุณก๋าวันนี้ทำให้ปล่อยวางความทุกข์ไปได้เยอะเลยคะ
ทุกข์ไม่ทุกข์อยู่ที่ใจเราใช่มั๊ยคะ
มีความสุขมากๆนะคะคุณก๋า มาดามและก๋าน้อย

ถ้าหัวใจของเรารู้สึกต้องแบกรับความหนัก...จากความทุกข์

ความหนักนั้นจะถ่วงให้ใจเราต่ำลง...ต่ำลง...

คงจะดีถ้ามีใครสักคนช่วยฉุดดึงให้หัวใจดวงนั้นลอยสูงขึ้นมา....เพราะว่าเจ้าของหัวใจกำลังหมดแรง....

แต่...ถึงจะมีคนช่วยหลายคน มีหลายแรงฉุดดึง

หาก...เจ้าของหัวใจยังปล่อยให้ใจตัวเองดำดิ่งด้วยแรงถ่วง

สุดท้าย...มันก็คงจมลงไปลึกสุดอยู่นั่นเอง เพราะไม่มีมือคู่ไหนที่จะว่างประคองหัวใจคนอื่นอยู่ตลอดเวลา....

ทุกคนก็กำลังประคองหัวใจตัวเองอยู่เหมือนกัน

ไปทำงานก่อนล่ะ บ๋ายบายลุงก๋า
(มิได้เยาะเย้ยนะคะ ไม่ได้ดูบอลเพราะดูบอลมานานแล้ว
ดูบอลเพราะความหล่อของนักเตะ ลุงก๋าว่าเด็กหงส์สู้ได้ป่าวล่ะ 555)

มาแอ่วหาคุณก๋าเจ้า...
ปี้หายไปหายวัน...บ่ได้อยู่บ้านเลย
กึ้ดเติงหากั๋น ก่เลยมาแวะแอ่วหาเจ้า...

(ก๋าราณี ความทุกข์ของผมก็มี...แต่ผมไม่สนใจมัน)
.
.
.


.
.
.
เกี่ยวอะไรกับ "มัน"ล่ะเนี่ย

จริงค่ะ ... ไม่มีใครหรอกพ้นความทุกข์
หรือว่ามีความสุขด้วยเพราะคนอื่น ... แต่เพราะว่า
ตัวเองต่างหาก ทุกครั้งที่สุขหรือว่าเศร้าได้นั้น
ก็เพราะตัวเองนั่นล่ะค่ะจัดการตัวเองให้รู้สึก
สุขหรือว่าเศร้า ...


ปกติเวลามีใครมาขอคำปรึกษา ส่วนมากก็ไม่ได้
ให้คำปรึกษาเหมือนกัน แตว่าจะให้เค้าเล่าๆๆๆ
ออกมา เพราะว่าแค่นั้นมันก็เหมือนกับการระบายออก
มากกว่า แล้วจังหวะนั้นเราก็ค่อยๆ ถามว่า

"แล้วเธอคิดว่าไง" .. "จะทำยังไง" ..

เราก็มีหน้าที่แค่นั่งฟังแค่นั้นเองอ่ะคะ ....
ใจถ้าหากว่าเค้าปิดกั้น ไม่ปล่อยออกมาคือการพูดระบาย
หรือว่าไม่รับกับคำแนะนำของเรา

อันนี้คิดว่าคงไม่มีใครช่วยเค้าได้แล้วค่ะ


.........................


วันนี้คุณก๋ายุ่งเชียวค่ะ ... ติดประชุม ทำนั่นนี่ทั้งวัน
แต่ก็ยังขยันอัพบล็อกตั้งหลายอันเอาไว้รอท่า
เป็นบล็อกเกอร์น่ารักจริง เพราะรับผิดชอบก่อนไปทำงาน
อื่นๆ ...


วันนี้คนข้างๆ ไม่สบายแหละคุณก๋า เพราะว่าหนีเที่ยว
คนเดียว กลับมาเจ็บคอนอนซมเลย ไม่รู้ว่าจะสมน้ำหน้า
หรือว่าน่าสงสารดี เฮ้อ

คำถามวันนี้ ผมว่าต่อเนื่องเข้ากับคำถามคำถามจากน้องหมูเมื่อสองสามวันก่อนนะครับ

"สิ่งที่เราต้องทำจึงไม่ใช่การเพิ่มแสงให้ดวงอาทิตย์
แต่เราต้องเคลื่อนเมฆออกไปให้ได้
เท่านี้ดวงอาทิตย์ก็สาดแสงได้อีกครั้ง"

"ถ่านร้อนในมือ
ไม่ว่าใครก็ต้องเคยผ่านเคยจับต้องมาทั้งนั้น
สำคัญว่าเรารู้จักปล่อยวางมันลงหรือเปล่า ?"

สั้นๆเข้าใจง่ายดีครับ

สวัสดีค่ะคุณก๋า มีเวลาช่วงเช้าเล็กน้อยเข้ามาอ่านก่อนค่ะ

เดี๋ยวจะเข้ามาดูบล็อกพู่กันเดียวใหม่ค่ะ

เคยเจอคนแบบนี้รู้ว่าตัวเองทุกขืเรื่องอะไร
แต่ฉันจะทำน่ะ
พี่จะว๊ากเลย แกมีทางเลือก2ทาง ทำกับไม่ทำ
ถ้าแกทำแล้วแกทุกข์ แล้วแกจะทำทำไม ก็ปล่อยมันไป
ถ้ามาพูดบ่อยๆเรื่องเดิมๆก็ไม่ฟัง ปล่อยให้ไปคิดเอง
เพราะเขาถามเพื่อนทุกคนก็พูดเหมือนกันหมด
เพื่อนทุกคนไม่ได้อยู่ในปัญหานั้น แต่เขาต่างหากที่อยู่ในปัญหา
พี่เป็นประเภทถ้าเตือนแล้ว บอกแล้วคุณไม่ฟัง ก็ไม่ต้องกลับมาถามซ้ำ เพราะฉันพูดไปแล้ว

มาลงชื่อไว้ ก่อน เดี๋ยวจากลับมาตอบ
ตอนนี้ปั่นงานก่อนเจ้าค่ะ ไม่เสร็จล่ะก็อาจโดนหัวหน้าปาดคอแน่ ......

แวะมาขอบคุณคุณก๋ามากๆก่อนค่ะสำหรับคำตอบ
แล้วจะแวะกลับเข้ามาคุยด้วยนะคะ

ตอนนี้ต้องชะแว้บไปก่อนแล้วค่ะ

คุณก๋าค่ะ

3-0 ค่ะ ทำไมไม่ใช่ 3-1 อะ ฮ่ะๆๆๆๆๆๆๆๆ

ว่าแต่ มีปี๊บเหลือหรือเปล่าค่ะ ขอซักใบหนึ่งดิ แง๊ๆๆๆๆ

ไข้หวัดกระต่ายทำไม ไปโดนหงส์แดงซะด้วยก็ไม่รู้ ฮือๆๆๆๆๆๆๆ

สวัสดีวันจันทร์ค่า....เอิ๊ก..

หวัดดีค่ะ
เสาร์-อาทิตย์ ไปอบรมมาค่ะ
โทดทีเย็นวันศุกร์ไม่มีเวลาเข้ามาเฉลย...
จิงๆก็ไม่มีอะไรสำคัญหรอกค่ะ

อ่านบล๊อกวันนี้แล้ว
เห็นด้วยอย่างยิ่งเลยค่ะ
แต่เพิ่มอีกนิดตรงที่ว่า
คนที่ถามเอาตัวเองเข้าไปผูกกับความทุกข์ของเพื่อนด้วยรึป่าว

จริงอยู่ที่เราอยากจะช่วยเหลือเพื่อนให้รู้สึกดีขึ้น และเราก็พยายามทำไปแล้ว แต่ทีนี้ว่า ผลจะเป็นยังไงก็ต้องปล่อยเค้าไป
อย่าเป็นทุกข์เพราะเราทำให้เค้าดีขึ้นไม่ได้

เคยได้ยินมาว่า เราก็เป็นแค่คนธรรมดา..ไม่ใช่พระเอกขี่ม้าขาว หรือเป็นนางฟ้า ที่จะช่วยดลบันดาลให้ใครซักคนหนึ่ง ดีขึ้นได้ ถ้าตัวของเค้าคนนั้นไม่คิดจะดีขึ้นด้วยตัวเองซะก่อน

ปล.เดินทางโดยสวัสดิภาพนะคะ

เราเองก็เคยอยู่ในสภาวะ"ทุกข์เกินทนทาน"
แต่ว่ามันก็ผ่านพ้นไปได้ด้วยตัวของมันเอง อย่างที่คุณก๋าพูด

มันต้องใช้เวลา + สติปัญญาของตัวเองที่พอจะมีอยู่ค่ะ

ก็แล้วว่า "มีสติ ย่อม ดีขึ้น ทุกวัน" ขอให้เพื่อนคุณหายจากอาการโศกเศร้าเร็วๆ นะค่ะ

ปล.ชอบคุณก๋าตอบคำถามจังค่ะ

แต่ว่า วันนี้โดนเด็กผีถากถางจนเจ็บกระดองใจไปหมดเลยค่ะ ฮ่ะๆๆๆๆๆ

***แล้วว่า "มีสติ ย่อม ดีขึ้น ทุกวัน" ขอให้เพื่อนคุณSevenDaffodils
หายจากอาการโศกเศร้าเร็วๆ นะค่ะ***

แก้ไขค่ะ ลืมพิมพ์ชื่อ ฮ่ะๆๆๆๆ

ไปแระ ไปจริงๆ แระ ไปหาปี๊บก่อน อิอิ

หวัดดี.. อบอ้าวมากเรย
เหมือนฝนจะตก แต่ไม่ยอมตก อบอ้าวเล่นซะงั้น

คืนนี้แม่น้องรันได้ดูหนังฟรีแหละ (ตั๋วพันทิพ)
ตอนแรกได้แค่2ใบ กะจะไม่ไป
พอดีพี่สาวได้อีก2ใบ
คืนนี้ก็เลยได้ยกทีมไปดูหนัง

ลัลล้า ลัลล้า เรื่องนี้อยากดูอยู่พอดี

สวัสดีค่ะ น้องก๋า

เดี๋ยวนี้พี่เรียกแมวที่บ้านเจ้ากาก้า ว่า ก๊ะก๋า ไปแล้น 55
ขอบคุณค่ะที่แวะบล็อค..เชงเม้งของน้องก๋า ต้องลงมากรุงเทพฯ ตลอดหรือคะ ไปจังหวัดไหนคะ อีกไม่นานก็คงมีหลานตัวเล็กๆ ไปไหว้บรรพบรุษเพิ่มนะคะ



ความทุกข์ของคนๆ หนึ่ง ให้กำ ให้จับอะไร มันก็ทุกข์
เข้าข่ายเสพสุขแห่งการได้ทุกข์ ดูหนังตลกก็ยังเศร้า
เพราะมัวแต่คิดถึงความทุกข์ตน จนลืมปล่อยวาง

บางคนทุกข์แบบกระจาย...ทุกข์เผื่อแผ่...เป็นกรรม
จากผลทุกข์ให้คนรอบๆ ข้างรับ...

เวลาพี่ทุกข์...ต้องทำจิต ทำใจ พิจารณาทุกข์
นั่งสมาธิ สวดมนต์..ดีที่สุดเลยค่ะ...

หวัดดีคุณพี่....
วันนี้มาแนวหนักหนัก..
อ่านแล้วต้องพิจรณาตัวเองยังไงก็ไม่รุ๊...

โดนใจดีจังคะ

นั่นสิค่ะพี่
บางคนชอบมาขอคำแนะนำ ว่าฉันจะทำอย่างไรดี
แต่พอเราแนะไปเขาก็ยังวางเฉย
นาว่าทุกอย่างมันอยู่ที่ใจของเขาเองว่าเข้มแข็งแค่ไหน
ทางเลือกที่เราเสนอไปแน่นอนไม่ใช่ทางออกที่ดีที่สุด
และมันคงไม่มีทางแก้ไขที่ดีที่สุดสำหรับการละวางสิ่งใดๆ

แต่เขาเลือกที่จะละวางมันไปเสียบ้างหรือเปล่า
คิดแก้ไขมันบ้างไหม
หรือจะกำเอาแต่ทุกข์นั้นไว้ แล้วมาบ่นรำพันว่าฉันมีทุกข์สาหัสเหลือเกิน

แม้ร้อยคำปลอบโยน
ล้านถ้อยคำปลุกปลอบ
หมื่นวาจาให้กำลังใจ
มันคงไร้ผล
หากเขายังปล่อยใจให้อยู่กับมันเเหมือนเป็นเงาตามตัว

คนเรามีทุกข์ และจะหายทุกข์ ได้ต้องอยู่ที่ตัวเอง
ต้องมีสติ และต้องใช้เวลา
หากสติมาไว ทุกก็หายเร็ว หากสติไม่มา ก็ต้องทุกข์ต่อไป

ชีวิตเคยประสพกับความทุกข์เหมือนกัน แต่จะเป็นคนทุกข์กะใครได้ไม่นาน ต้องหาให้เจอว่าจะทำอย่างไรให้หมดทุกข์

ถึงตอนนี้ชีวิตพี่หลายๆ คนก็มองว่าพี่ต้องทุกข์ รับผิดชอบเป็นหัวหน้าครอบครัว ออกจากงาน ดูแลคนป่วยสามคน ลูกบางครั้งก็สร้างปัญหาให้ อีกสามคน หลานเล็กๆไม่มีพ่ออีกสองคน

แต่บอกตรงๆ ว่าพี่ไม่ทุกข์ จะมีก็เครียดบ้างเป็นบางเวลาแต่ก็ประเดี๋ยวเดียว

แต่ทำไมมันไม่ทุกข์ก็ไม่รู้ (ผิดปกติหรือป่าว) ก็ไม่รู้เนอะคุณก๋า

ฝรั่งเขาว่า God helps who helps yourself first.

แป๋วคิดว่า ถ้าเรายังไม่พ้นจากเรื่องที่ทำให้เราทุกข์ เหตุผลอันหนึ่งในหลายๆเหตคือเรายังพยายามไม่พอ แปลว่ายังต้องพยายามมากขึ้นไปอีก

เป็นเรื่องยากมากๆนะคะ ที่จะทำให้ใครสักคนรู้ว่า ถ่านในมือนั้นร้อน ควรจะปล่อยได้แล้ว เพราะมือถือถ่านร้อนนานๆก็มีภูมิ วิธีเดียวที่ทำได้อาจจะต้องย้ายถ่านจากมือไปนาบไว้บนแก้มแทน

โหดไปไหม

นึกไปนึกมา... คนถือถ่านร้อนเป็นหน้าที่ของเขาที่จะต้องวาง คนมองคนถือถ่านมีหน้าที่ที่จะต้องทำใจให้เป็นอุเบกขา ว่าเราทำดีที่สุดแล้ว แล้วก็ทำหน้าที่ที่จะต้องทำต่อไป

ที่เป็นปัญหาคือความสงสัยว่า เราทำดีที่สุดแล้วจริงๆหรือ มีอย่างอื่นไหมที่เราทำได้อีก อันนี้เป็นที่มาของคำถามค่ะ


ขอบคุณสำหรับคำตอบและกำลังใจของเพื่อนๆทุกๆคนด้วยค่ะ



ปล. แล้วอย่างนี้เรายังน่าจะเอาถ่านไปแนบแก้มเขาอีกหรือเปล่านะ...

อยากทำได้จังค่ะ อรน่ะ ชอบอมความทุกข์ไว้ระยะหนึ่ง แล้วก็ร้องไห้เยอะๆ

แต่พอหายเศร้านะ คนละคนเลย