No.  926  โรงละครแห่งความฝัน (ตะพาบ)




ได้รับโจทย์ให้เขียน โรงละครของความฝัน  คิดนานมาก 555 เพราะ

ความฝันมีน้อย แต่ถ้าวัยเด็กจริง ๆ พอมีเหมือนกันนะ

วันนี้เลย แหะ ๆ ขอจามหน่อย ฮัดเช่ย ๆ ฝุ่นมันเยอะ

ภาพนี้น่าจะจบ ป.กุ้งเผา เอ้ย ป. 4 จากโรงเรียนวัดหอพระ 

เชียงใหม่แล้วเรียนมัธยมอะไรจำไม่ได้แล้วใส่กางเกงขาสั้นครูไม่ว่าแม้จะเลยเข่าไปมาก ครูภาษาไทยให้ พวกเราในห้อง

เขียนเรียงความในหัวข้อ "มองไปข้างหน้า"

ระยะนั้นชอบ ไปหาปลาอยู่กลางทุ่งนา หลังสนามกีฬากลาง ไปจ่อม

เบ็ดภาคกลางเรียกว่าตกเบ็ด วิดน้ำหาปลา ทอดแห

ไปสองสามคนกับเพื่อน ถ้าเพื่อนไม่ว่าง ก็จะไปคนเดียว ห่อข้าวเหนียวกับเนื้อเค็ม ไปตกปลา

ชอบ นั่งมองนาข้าสีเขียว แปลงปลูกถั่วลิสง  มีความสุขมากมาย

เลยเขียนเรียงความ นั่งตกปลา ดูนกกินปลาสีน้ำเงินตัวเล็ก

จับกิ่งไม้ แล้วโฉบเฉี่ยว ปลาซิวตัวเล็ก ขึ้นจากน้ำ ปลาดิ้นไปมา เกล็ดขาว วาววับ เมื่อ

ต้องแสงอาทิตย์

ไกลออกไป ใบข้าวเขียวเข้ม ไหวลู่ไปตามลม แล้วดีดกลับยามสายลมผ่านพ้น

นั่งตกปลา จากแดดกล้า ปลาในข้องไม้ไผ่มีปลาขาว เล็กใหญ่อยู่ครึ่งข้อง ตะวันเริ่มล้า

ค่อย ๆ เลื่อนสู่ยอดทิวไม้ สีเข้ม......
(จุดหมายคือ บรรยายบรรยากาศ สถานที่น่ารื่นรมย์ เราควรจะหวงแหนชีวิตแบบนี้)

เขียนเสร็จก็ส่งให้ครูแล้วก็คอยดูว่า จะผ่านหรือถูกแก้ไขหรือไม่

ครูคงจะไปตรวจที่ห้องพักครู อีกสองวันต่อมา ก็คัดเลือกเรื่อง ให้นักเรียนขึ้นอ่าน

รวม 3 คน หนึ่งใน 3 เป็นของผมพอขึ้นอ่าน จบ ได้รับการ

ปรบมือจากเพื่อน ๆ และครูได้เรียกไป แนะนำให้เขียนเรื่องเรื่อย ๆ

จะเกิดความชำนาญ เช่น อ.ชุ่ม ณ บางช้าง (นามปากกา ลพบุรี)

ผู้ประพันธ์เรื่อง เจ้าหมื่นด้งนคร กับอีกหลายเรื่อง อาจารย์สอนที่โรงเรียนด้วย

อยู่บ้านติดกันด้วย ผมไปแอบอ่านที่ท่านร่างไว้ที่ห้องพักครู อาจารย์จะให้ไป หยิบเอกสารหลายครั้ง

แน่นอนผมก็หัดเขียน ใส่สมุดปกอ่อนไว้บ้าง

ที่บ้านแม่ซื้อนิยาย กับเรื่องแปลไว้ในตู้เยอะแม่ชอบอ่านหนังสือแล้วก็มีหนังสือ เพลินจิต อยู่ด้วย ผมเองซื้อหนังสือชุดเด็กชายชาวนาแต่ย้ายบ้านย้ายที่ทำงานบ่อยไว้ครบชุด แต่หายเหลือเล่มเดียวกระดาษเหลือง (ภาพข้างล่างนำจากที่อื่นมานะครับ)
 

นักเขียน ลอรา อิงกัลล์ ไวด์เดอร์

หนังสือชุดนี้อ่านจบหลายรอบ ชอบมากเพราะเขียนได้ชวนติดตาม ยิ่งบรรยายภูมิประเทศ จนเห็น

ภาพอเมริกา ยุคบุกเบิก

พอเริ่มหนุ่มแตกพาน แหะ ๆ ยังไม่รู้เหมือนกันว่าแตกพานเป็นไง คงจะเริ่มมีลูกกระเดือก
(พี่วิภาดาก็พี่หนูหล่อคนบ้านป่า บอกว่า แตกพานเป็น การมีนมของเด็กหนุ่มวัยรุ่นผมก็จำได้เพียงว่า มีลูกกระเดือกเสียงเริ่มแตกห้าว ขอบพระคุณพี่วิภาดาด้วยครับ)

ตอนนั้นเริ่มคิดที่จะหาอาชีพว่าจะไปทำอาชีพหรือเรียนต่อที่ไหน

เพราะที่ผ่านมา ไวน์ปลูกผัก กาด หอม กระเทียม เผือก ชะอมไว้ขาย

ใช้ขี้หมูขี้ไก่ ที่เลี้ยงไว้ใต้ถุนบ้าน เป็นปุ๋ย

ระยะนั้นเป็น ยุวกสิกร หัวหน้าที่คอยแนะนำไวน์ในการเพาะปลูก ได้ขออนุญาตแม่จะพาฝรั่งมาถ่ายหนังสารคดี

ที่บ้านของตอนนั้นอายมาก เพราะเลี้ยงหมูตัวโตในคอกที่แฉะ

หมูเดิน ท้องที่ย้อย เรี่ยกับดินโคลน ตีนหมูจมมองไม่เห็น

แม้จะภูมิใจได้เป็นตัวหนึ่งในหนังหนังสารคดีส่งไปต่างประเทศ...ไม่ได้คิดจะทำอาชีพเกษตรกรเพราะมันหนัก

ได้แต่อ่านหนังสือในห้องสมุดแล้วไม่ได้เขียนอะไรเพิ่มมากนัก

อยู่ไปอยู่มา ตั้งแนวทางทำงานว่า

จะเป็น "เสมียน" ทำงานในบริษัท ขอได้ใส่กางเกงสีดำ

เสื้อขาว คงโก้ไม่เบา 555

พอเข้าเรียนต่อ ในกรุงเทพคิดหนักอีกแล้ว ตอนที่จะจบ จะหางานทำได้อย่่างไร

กลุ้มมาก แต่ก็โชคช่วย อาจารย์ฝากงานให้ทำก่อนเรียนจบ ทำงานควบคู่กับเรียน 555

 ได้เป็น "เสมียน" สมใจนึก มีเงินใช้สบาย ๆ ส่งเงินให้แม่ให้น้องสาวใช้
 

มีกางเกงสีดำเสื้อขาว ใส่ งานก้าวหน้าเป็นลำดับ ข้างบนไปเที่ยวกับเพื่อน ๆ สมุห์บัญชี สังเกตใส่กางเกงขาลีบเหมือนใน ความฝันระยะนั้นน่าจะฟังเพลงของ พอล แองก้า คลิฟ ริชาร์ด
ไม่นานก็ฟังเพลงเอลวิส เพรสลี่ย์ กางเกงขาบาน เราก็นิยมตามแต่หาภาพกางเกงขาบานไม่เจอ นึกดูแล้ว ไม่จืด

หลายปีต่อมาได้เข้าร่วม กับนักเขียนในบล๊อกแกงค์ ค่อย ๆ กระดึบ ๆ เป็นนักเขียนสมัครเล่น

ระยะนั้นทำงานแถวสีลมที่อาคารวรวัฒน์ เป็นพนักงานนี่แหละครับ 555

ก่อนหน้านั้นได้ไปเที่ยว /ทำงานในสถานที่ต่าง  ๆ ก็นำมาเขียนเล่าในบล๊อกแกงค์ กับไปแพลตฟอร์มอื่นด้วย



เดินเท้าเปล่าที่พม่า ก็ไป



เดินทางไปรัสเซียจนรองเท้าเยิน ก็ยังไม่รู้สึกตัว 555



...

จากเด็กหนุ่ม ผอมแห้งแรงน้อย เริ่มมีเนื้อมีหนัง เสื้อผ้ากางเกงมีเยอะขึ้น ไม่จำต้องมี เพียงเสื้อขาว

กางเกงดำ ตามความฝ้นในวัย เด็กแล้วครับ

ครั้งเป็นเด็กนั่งฟังรุ่นพี่ที่นัยตาบอด เป็นเพื่อนของพี่สาวสีไวโอลิน เพลงยอดสน วังบัวบาน ฯ  ตอนกลางคืน ใต้ยุ้งข้าวสูงที่เชียงใหม่ท่ามกลางกองไฟวับแวม ไพเราะมากเลยชอบเสียงดนตรี

เมื่อสิบกว่าปีมานี้เลย ริตั้ง ชมรมดนตรีร่มไม้ในสวนขึ้นมา ดึงเพื่อน ๆ เข้ามาทำงานด้วยกันเพราะ เคยทำงานกันเป็นทีมเมื่อครั้งทำงานตรวจสอบบัญชี ทำให้รู้ว่าทำงานหลายคนจะพบความสำเร็จได้ง่าย




สรุปแล้ว ความฝันได้เขียนหนังสือเรื่องราวต่าง ๆ จริง มีคนคลิ๊กเข้าอ่านจนจบก็มี มองแล้วรูดผ่าน 
หนึ่งล้านเจ็ดแสนกว่าครั้ง(คน) ใส้ไม่แห้งครับเพราะ กินน้ำ กับรับรางวัลติดกันสี่ปี 555

งานการกุศลเป็นจิตอาสา แม้ไม่ได้เป็นความฝัน แต่พบความสำเร็จเพราะร่วมกับเพื่อน ๆ ทำ

ที่สำเร็จฝันตอนเด็กคือได้เป็นเสมียนใส่เสื้อเชิร์ตขาวกางเกงดำ รองเท้ามันทำเงินเลี้ยงชีพเพื่อครอบครัว เกินความฝันในโลกแห่งความฝัน นิดหน่อยครับ

ขอบคุณเพื่อนผู้เอื้อเฟื้อภาพ
L
s
St. 1,740,030

ขอบคุณเพื่อนผู้มาเยือน กรุณาทิ้งร่องรอยไว้นิด จะได้กลับไปเยี่ยมได้ถูก

Diarist

Create Date : 16 ตุลาคม 2563
Last Update : 16 ตุลาคม 2563 13:31:09 น.		31 comments
Counter : 1537 Pageviews.
Share Tweet