เป็นชีวิตที่กลับไป
ก็ไม่เหมือนเดิมจริงๆ เลยเนาะน้องก๋า
ไฟ้ตติ้ง
เจิม

สู้ๆค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ

เมื่อเดือน กค เย็นป่วยมาก
เข้าออก รพ หลายครั้ง
แทบเอาตัวไม่รอด
จึงได้เข้าใจอีกครั้งว่า
สุขภาพสำคัญสุด ทรัพย์สินข้าวของ
อะไรก็แลกกันไม่ได้ แค่ปัจจัยยังชีพ

คุณก๋ายังเหลือต้นทุนเต็ม
สุขภาพร่างกายแข็งแรง สู้ๆอย่าท้อ
ชีวิตคือการต่อสู้ค่ะ

สู้ๆ นะคะ

สวัสดีมีสุขค่ะ

ขอบคุณที่ไปสวัสดีทักทายกันเป็นประจำ
พี่อาจไม่ได้เข้ามาให้กำลังใจทุกๆวันเช่นเคยนะคะ
หากว่าวันใด เข้าบล็อคก็จะแวะมาบ้านนี้ค่ะ

รอเจ๊าะแจ๊ะอาการดีเป็ฯปกติก่อนค่ะ

สวัสดีครับคุณก๋า

ผมเองเคยเจอน้ำท่วมหนักๆก็ตอนปี 54 ครับ ต้องย้ายไปหาที่อยู่ในเมืองสองเดือนเพราะยังต้องติดต่องานอยู่ ช่วงแรกๆอิจฉาโซนที่ไม่โดนท่วมมาก เพราะใช้ชีวิตได้ปกติ ทุกวันก็คอยดูข่าวว่ามีภาพข่าวแถวบ้านมั้ย ท่วมสูงแค่ไหนบ้าง
ยังจำครั้งแรกที่กลับเข้าไปเอาของมาทำงาน ที่ถนนน้ำยังสูงมาก ต้องนั่งเรือรับจ้างเข้าไป ในตัวบ้านก็ท่วมประมาณเก้าอี้ครับ วันนั้นยังเก็บกวาดอะไรไม่ได้ ได้แค่มองแล้วทำใจ


เป็นกำลังใจให้คุณก๋าเช่นกันนะครับ

สวัสดี น้องก๋า

เฮ้อ ！ ได้แต่ภาวนาให้เหตุการณ์ต่าง ๆ ดีขึ้นโดยเร็ว จ้ะ
สู้ ๆ นะจ๊ะ ได้ระบายออกมาทางการเขียนบ้างก็ดี จ้ะ

โหวดหมวด งานเขียน ฯ

ครูไม่อยู่กรุงเทพฯ หลายวันกลับ 18 จ้ะ เดินทางเย็นนี้ จ้ะ

เฮอ...
ตอนนี้ตูนยังงงๆ อยู่เลยค่ะ
ระหว่างความซึมเศร้ากับโควิด
อะไรร้ายกว่ากัน

ทุกปัญหาย่อมมีทางแก้เสมอ สู้สุ้ครับ

ลิเวอร์พูลตัวเจ็บเพิ่มมาเรื่อย ๆ เลยครับ แต่รอยคีนก็ยังฟันธงว่าปีนี้จะคว้าแชมป์อีกครั้งนะครับ 555

บางเรื่องต้องเงียบไว้ก่อน รอจังหวะเหมือนกันครับ... เขาดิ้น
แถกเหงือกต่อไป ลำตัวคงจะถลอกเยอะ ไม่นานก็บาดเจ็บ
ปางตาย...

ปลาหมอ แถกไปเรื่อย เจอขี้เถ้า ก้อนกรวด ทรายฝุ่นบ่อย
คงหายใจลำบาก 555

ตอนนี้ยังไงก็ต้องพยายามรัดเข็มขัดครับ ผมว่าผมรัดบ่อยแล้วนะ รัดจนไม่รู้จะรัดยังไงละ โชคร้ายมักจะมารัวๆ จริงๆ ครับ

นักรบย่อมมีบาดแผล..

ถ้าเปิดร้านอยู่ หลังคารั่วอาจจะเกิดความเสียหายมากกว่านี่ก็ได้ครับพี่ก๋า

คิดเหมือนเม้นๆ พี่ๆด้านบนครับว่า
ต้นทุกเรายังอยู่คือชีวิตเราเองนี่แหละ
ถ้าเรายังแข็งแรง ทุกอย่างกอบกู้ได้ครับ

ตอนน้ำท่วมปี 54
ตอนนั้นผมก็คิดว่า โห....ของที่ขนขึ้นชั่น2ไม่ได้เสียหายเยอะเลย
รูปสมัยเด็กของเราทั้งหมด ทั้งหมดจิงๆ ครับพี่
เสียใจมาก แต่คิดอีกที เรา 4 คนยังปลอดภัยก็น่าจะดีที่สุดแล้ว
เรายังจะมีรูปต่อๆไปได้อีก ปละมันจะคืออดีตของอนาคตไปเอง
ดีกว่าบ้านนึงที่สามีเค้ากลับเข้ามาที่บ้านตอนน้ำสู้ เพราะกลัวของมีค่าหาย
ปรากฏว่าไฟรั่ว สามีเค้าเสียอยู่ในน้ำเลยครับ
ของมีค่าอะไรก็ไม่มีค่าเท่าชีวิตเราครีบพี่ ^^

กะว่าก๋า Literature Blog ดู Blog
สู้ๆ ทักบล็อกกันประจำไม่รู้เลยว่า
คุณก๋าประสบอยู่ในภาวะยากลำบากจ้า

สวัสดีค่ะ น้องก๋า

เมืองท่องเทียวใหญ่ๆอย่างจ.เชียงใหม่ ที่เน้นรับนักท่องเที่ยวต่างชาติ
แทบกลายเป็นเมืองร้าง ร้านค้าโรงเแรมปิดกิจการ ขายกิจการ
ร้านคุณก๋ายังจ่ายเงินเดือนพนักงานใช่ไหมครับ มีแต่รายจ่าย ไม่มีรายได้

ในเวลาคับขัน สิ่งมีค่าคือชีวิตเราและคนที่เรารักค่ะ
สิ่งของนอกกายอื่นๆคือภาระ
ส่งกำลังใจมาให้ในทุกๆวัน ให้ผ่านพ้นไปในทางที่ดีขึ้นเรื่อยๆนะคะ