: การรอคอยอันแสนยาวนาน :

: การรอคอยอันแสนยาวนาน :ผมปิดร้านไปเมื่อวันที่ 26 มีนาคม 2563 ครั้งแรกบอกพนักงานไปว่า ปิดร้านชั่วคราวแค่ 15 วันเพื่อรอดูสถานการณ์ ถ้าทุกอย่างดีขึ้นก็จะกลับมาเปิดร้านอีกครั้ง ไม่คิดเลยว่าการปิดร้านครั้งนั้นจะยาวนานกว่าที่คิด จากเดือนมีนาคม ล่วงเข้าสู่เมษา พฤษภา กรกฏา สิงหา กันยายน พอถึงเดือนตุลาคมมีการประท้วงขับไล่รัฐบาลโดยนิสิต นักศึกษาทั่วประเทศ ประเทศไทยยังคงไม่สามารถเปิดรับนักท่องเที่ยวได้ เนื่องจากหลายประเทศทั่วโลกยังคงมีการระบาดของโควิด 19 อย่างต่อเนื่อง
ทุกวันที่ผ่านไป ทำใจไม่ง่ายเลย ผมกับพ่อทำร้านมานาน 20 กว่าปี เราเปิดร้านครั้งแรกปี 2538 สองปีแรกไม่เคยหยุดงานกันแม้แต่วันเดียว การทำงานที่เดียวเป็นเวลานาน ๆ ไม่ผูกพันก็เหมือนผูกพัน การหยุดอยู่เฉย ๆ ไม่ได้เป็นเรื่องที่ทำให้มีความสุข การไม่มีรายรับเข้ามา โดยยังมีรายจ่ายที่รออยู่ทุกเดือน เป็นสิ่งที่หนักหนาสาหัสจริง ๆ แถมยังเป็นการรอคอยที่ไม่รู้เลย ว่ามันจะสิ้นสุดลงเมื่อใด
Create Date : 10 พฤศจิกายน 2563 |
|
18 comments |
Last Update : 10 พฤศจิกายน 2563 6:57:05 น. |
Counter : 1203 Pageviews. |
 |
|
|
ผู้โหวตบล็อกนี้... |
คุณหอมกร, คุณมาช้ายังดีกว่าไม่มา, คุณสายหมอกและก้อนเมฆ, คุณจันทราน็อคเทิร์น, คุณสันตะวาใบข้าว, คุณkae+aoe, คุณtuk-tuk@korat, คุณคนผ่านทางมาเจอ, คุณภาวิดา คนบ้านป่า, คุณSleepless Sea, คุณtoor36, คุณสองแผ่นดิน, คุณRinsa Yoyolive, คุณnewyorknurse |
| |
โดย: หอมกร 10 พฤศจิกายน 2563 8:42:59 น. |
|
|
|
| |
โดย: คุณต่อ (toor36 ) 10 พฤศจิกายน 2563 18:37:54 น. |
|
|
|
| |
คงอีกนานกว่า ตปท.จะมีความต้องการสินค้าเข้าไปใช้ไปกิน
หรือได้กลับไปทำงานเหมือนเดิม (เมื่อเริ่มต้น)
คาดว่าหรือเดาเอานะครับ... คนตปท.ที่มีฐานะ คงมีอยู่แต่จะมี
กี่เปอร์เซ็นของ พลเมืองเขา ที่พอจะเดินทางท่องเที่ยวได้ หาก
คุมไวรัสได้ พอประมาณ
คนไทยที่มีเงิน ไม่เดือดร้อนมีแน่นอน แต่เท่าใดนี่ซิ.. ที่พอจะ
ท่องเที่ยวได้.. รัฐคงเดาออกว่า คนที่มีเงินเหลือ (บ้าง) ต้อง
เป็น คนสูงวัย แม้จะมีประมาณ 20 % ของ 70 ล้านคน
รัฐเลยกู้เงินโดยออกพันธบัตร นำไปแจกในรูปแบบต่าง ๆ
เช่นคนละครึ่ง เพื่อกระตุึ้นการซื้อขายปลอม ๆ พร้อมกันนั้น
ดึงเงินในกระเป๋า(ออม) ของคนออกมา
ผมละเสียวจริง ๆ ถ้าเงินเขาลดลงต่ำ แล้วเกิดงานที่ทำต้อง
หยุดหรือถูกออกจากงาน
รัฐได้ภาษีมูลค่า 7 % แต่ก็ไม่มากเพราะเป็นร้านค้าขนาด
เล็ก หรือค่าที่พักโรงแรม (ไม่เสียภาษีแวต) เพราะเป็นค่าเช่า
ส่วนที่ต่้องจ่ายแวต คือ ค่าอาหารกี่เปอร์เซ็นของรายจ่าย
...
แบบที่คุณก๋าบอกผมไว้ว่า เปลี่ยนสินค้าหรือเปลี่ยนการบริการ
ไม่ง่ายเลย... แถวบ้านมีคนไปเช่าบ้านตัวอย่าง มาขายอาหาร
ตามสั่ง ขายกาแฟ... ดูแล้วเงียบไม่มีคนเข้าร้านเลย
ต้องใช้ เด็กในร้านนั่งเก้าอี้ให้เหมือนมีลูกค้า จะได้ดึงคนเข้า
ร้าน น่าเห็นใจจริง ๆ
ที่น่าวิตกมากกว่านั้น ฝ่าย IO ตีข่าวว่า หน่วยงานรัฐรับคนเข้าทำงานเพิ่ม โอ...คิดได้ไง คนมันล้นงาน เพื่อน ๆ ที่ทำงานรัฐ
ยังใจไม่ดีกลัว ถูกลดเงินเดือนเหมือน บริษัททั่วไป
IO ก็ปล่อยภาพเสมือนจริงด้าน คมนาคมทางด่วน ลองติดตามยังเป็นแค่ ความริเริ่ม กว่าจะได้ใช้จริงอีก 7 ปีแล้ว
แมวไหนจะมาใช้บริการ
...
ระยะนี้พวกเราคงต้อง เก็บเงินใช้เงินเท่าที่จำเป็น... ไม่ให้
มีความทุกข์ใจมากนัก ถอยหลังมาหลายก้าวหน่อย...คือ
ดูด้านการเมืองให้น้อยลง ลุ้น ๆ ให้มีการเปลี่ยนแปลงครับ