|
มันไม่ใช่บริษัทพ่อ บริษัทแม่ นี่นา !!
เมื่อคืนนี้ไปนั่งกินข้าวกับน้องๆที่ร้านอร่อยดีมีแฮง ตรงสวนลุมไนท์บาซาร์ คนเยอะแยะเลยค่ะ
ก็คงไม่แปลกอะไรเพราะค่ำวันศุกร์เป็นเวลาของการรีแลกซ์อยู่แล้ว
และคนที่มานั่งกินร้านนี้ก็ล้วนแต่อยู่ในวัยหนุ่มสาวหน้าละอ่อนแทบทั้งนั้น
คนทำงานจำนวนมาก พากันมาปลดปล่อยอารมณ์ก่อนกลับบ้าน
ไม่ต้องรีบกลับก็ได้ ในเมื่อค่ำคืนนี้โล่งโปร่งอุราอยู่แล้ว
มันก็เป็นกิจวัตรเดิมๆของพวกเขา หรือ พวกเรานี่แหละค่ะ
ถึงเศรษฐกิจจะไม่ดีอย่างไร ถึงข่าวจะออกมาว่าน่ากลัวอย่างไร
แต่ชีวิตของมนุษย์ทำงานกินเงินเดือนที่ยังอยู่ในระบบก็มีวงจรชีวิต
ปกติเช่นนี้ทั้งนั้น
ต้องแฮงก์เอาท์กันหน่อย ว่างั้นเถอะ
เอาค่ะ ฉันก็ไหลตามน้ำไปด้วย เมื่อคืนวาน ทั้งที่ปกติจะไม่ค่อยหรอกค่ะ ประเภทไปนั่งผับนั่งฟังเพลงชิล ชิล แล้วก็ดื่มกันนิดหน่อย
แต่กลางวงสนทนาก็สนุกสนานครึกครื้นดี
น้องหลายคนเล่าเรืองอึดอัดใจจากการทำงานให้ฟัง บางคนก็คิดได้
บางคนก็คิดไม่ได้ พกพาความอึดอัดใจมาระบายกลางวง ส่วนใหญ่
ก็เป็นเรื่องที่แก้ไม่ได้ นั่นก็คือระบบ หรือองค์กร ที่ประกอบด้วยคน
ที่มีอำนาจ ความไม่ชอบมาพากล ความน่าเบื่อหน่าย และอื่นๆ
มันคงเป็นเรื่องปกติ สำหรับทุกที่ ที่จะต้องเจออะไรที่ไม่เข้าท่า
ในเมื่อโลกนี้ไม่มีสีดำร้อยเปอร์เซ็นต์ หรือเป็นสีขาวร้อยเปอร์เซ็นต์
เห็นจะมีแต่สีเทาๆทึมๆ ของบางอย่างที่เราไม่อาจแก้ไขได้ใช่ไหมคะ
บ่อยครั้งที่ฉันบอกน้องไปว่า มันไม่ใช่บริษัทพ่อบริษัมแม่นี่นา ( ฮา )
แล้วจะไปอะไรมากกับมันทำไม
การไหลตามน้ำไป เป็นสิ่งที่อาจจะช่วยได้ในบางครั้ง หรือหากไม่สบายใจมาก แต่ยังคงต้องอยู่กับสิ่งที่ไม่สบายใจนั้น เราก็คงต้องทำใจเพียงอย่างเดียว
สำหรับฉันแล้ว คำแนะนำแบบที่ว่า ต้องทำใจนั้นเป็นสิ่งที่ฉันไม่ค่อยจะชอบหรอกค่ะ เพราะมันดูเหมือนว่าเราทำอะไรไม่ได้ เราไร้ทางเลือกหรือ มันออกจะทำให้เราสิ้นหวัง หดหู่ เสียเปล่าๆ
แต่มันก็คือเรื่องจริงส่วนหนึ่งค่ะ เพราะเราทำใจตัวเองให้เป็นอย่างที่ต้องการได้ เราปรับได้ ส่วนอะไรที่ปรับไม่ได้ เราไม่สามารถไปควบคุมมันได้หรอกค่ะ หากเป็นอย่างนั้นจริงก็ต้องปล่อยมัน
นึกถึงเพลง ปล่อยไปตามลมเลย แบบนั้นเลยล่ะค่ะ
ฉันมีเคล็ดลับของตัวเองที่บอกกับตัวเองเสมอ ในยามที่เจอสถานการณ์หนักหน่วง ว่า เราไม่ใช่ว่าไม่มีทางเลือกนะ แต่เรายังไม่ได้เลือกทางของเราจริงๆต่างหาก และฉันจะไม่ใช้คำว่า เราต้องอดทน เพราะเรายังต้องอยู่กับตัวเองเลยค่ะ ฉันจะอยู่ก็เพราะฉันอยากอยู่ และหากฉันไม่อยากอยู่ มันก็ด้วยตัวฉันเอง
คำว่า ต้อง มันบังคับเราเกินไป ให้เราต้องยอมรับมันอย่างจำใจทั้งที่ใจอยากกรีดร้องจะแย่แล้ว อะไรจะสิ้นหวังขนาดนั้นคะ ( ฉันว่ามันเกินไปหน่อยค่ะ )
บอกตัวเองใหม่เถอะค่ะ อย่า force ตัวเองให้เป็นนั่นเป็นนี่ หากใจเราไม่สบาย แล้วกายของเราจะทนได้สักกี่น้ำ ใจสำคัญที่สุด เราต้องดูแลใจตัวเอง
คนเรามีจุดสิ้นสุดเสมอ ฉันจึงไม่เชื่อว่าจะมีใครมีอำนาจอยู่ค้ำฟ้าได้ตลอดไป หากมีใครมาใช่อำนาจกับเรา สักวันเขาก็ต้องเสือมอำนาจอยู่วันยังค่ำ
และเรามีทางเลือกเสมอ ไม่ใช่ 'ไม่มีทาง' นะคะ
มนุษย์เงินเดือนขอระบายอารมณ์เพียงเท่านี้
ขอไปนอน 'ทำใจ' ต่อนะ ( ฮา ) !!
| Create Date : 24 มกราคม 2552 | | |
| Last Update : 24 มกราคม 2552 7:41:18 น. |
| Counter : 382 Pageviews. |
| |
|
| |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [
