• ผู้หญิงสีรุ้งปี 53 และก่อนหน้านั้น
• กล่องจดหมาย letter box
• ความเรียงเรื่อยๆ
• นิยายที่พิมพ์แล้ว ดวงดาวดอกไม้
• หวานไหวในบทกวี
• รอยเท้าที่เราย่ำ
• จัดการชีวิตรอบด้าน
• My day
• ปี 2553 - 2555 ชีวิตนี้ดีที่สุด

มีปุ่ม refresh ในความรักไหมคะ ฉันอยากได้จังเลย คุณคะ คุณชอบช่วงเวลาไหนของการมีความรักที่สุด ฉันชอบตอนเริ่มรักค่ะ เริ่มในที่นี้หมายถึงยังไม่ตกลงเป็นคนรักกันนะคะ เป็นอารมณ์คล้ายๆกับว่า กำลังตกหลุม กำลังดำดิ่ง กำลังโหยหา อารมณ์ที่เมื่อเข้าใกล้ จะได้ยินเสียงหัวใจเต้นแรงเป็นระยะ และ วูบวาบ หวั่นไหว เคยเป็นไหมคะ เสียงหัวใจเต้นตึกตักราวกับรัวกลอง ฉันว่าอารมณ์นั้นเหมือนเราจุดดอกไม้ไฟค่ะ ค่อยๆสว่าง และ สวยงามขึ้นทีละน้อย ความรู้สึกเมื่อเริ่มรักเป็นความรู้สึกที่สวยงามค่ะ มันทำให้เราฝันไปไกลเชียวล่ะ คุณจะยิ้มได้ คุณจะเบิกบาน เหมือนอยู่ท่ามกลางสวนดอกไม้อย่างไรอย่างนั้น แต่น่าเสียดายนะคะ ที่อารมณ์นั้นมักจะหายไปเมื่อเวลาผ่านพ้น ความรักก็คงเหมือนสิ่งอื่นในโลก ที่มีวัฏจักรของมัน มีเกิดขึ้น คงอยู่ชั่วครู่ แล้วก็เลือนหาย จะมีคู่ไหน ใครคนใดไหมนะ ที่รู้สึกต่อกันเช่นนี้ได้ตลอดเวลา อยู่ใกล้กันทีไร รู้สึกวูบวาบได้เสมอ แม้เวลาจะผ่านพ้นไปเท่าไหร่ก็ตาม ทำให้ฉันนึกถึงเพลง รักเราไม่เก่าเลย... ขึ้นมาทันใดเลยค่ะ คงจะเคยฟังกันนะคะ ฉันว่าเพลงนี้โรแมนติคมากเลย ถ้าเราสามารถรักษาความสดใหม่ของความรักได้เสมอ มันก็คงดีนะคะ คนรักคนเดิม แต่ยิ่งรักกันเพิ่มขึ้น มองหน้ากันเมื่อไหร่ ก็ไม่รู้สึกเบื่อกันเลย ทำให้อยากมีความรักทุกวัน และอยากรักคนๆนี้ทุกวัน คุณคะ มีปุ่ม refresh ในความรักไหมคะ ตอนนี้... ฉันอยากได้จังเลย ปล สงสัยจะหวนหาอดีตมากไปนิดค่ะ จึงได้เพ้อเจ้อราวกับตัวเองเป็นวัยรุ่นเริ่มรักได้ขนาดนี้   Create Date : 08 พฤศจิกายน 2550     Last Update : 8 พฤศจิกายน 2550 22:19:25 น. Counter : 452 Pageviews.   16 comment Share Tweet

เราพูดกันน้อยลง = เรารักกันน้อยลง ? คุณคะ เราพูดกันน้อยลง = เรารักกันน้อยลง ? เราไม่ได้ไปไหนมาไหนด้วยกัน = เราเบื่อหน้ากัน ? เราไม่มีกิจกรรมที่ทำร่วมกัน = เราไม่ผูกพันกัน ? เราไม่มีจุดหมายปลายทางเดียวกัน = เราไม่ต้องการกันและกัน ? เราไม่บอกรักกัน = เราไม่รักกันอีกแล้ว ? ช่วยตอบฉันทีสิคะ ว่าจริงหรือไม่ ?   Create Date : 07 พฤศจิกายน 2550     Last Update : 7 พฤศจิกายน 2550 23:25:09 น. Counter : 555 Pageviews.   12 comment Share Tweet

บางที..วิธีการสำเร็จรูปก็ไม่ใช่คำตอบที่ใช่เสมอไป.... คุณคะ เมื่อคืนนี้ ฉันเปิดไดอารี่ที่เขียนไว้ตั้งแต่ต้นปีออกดู ฉันตกใจจริงๆ ที่เห็นสิ่งที่ฉันเขียนไว้ในนั้น พบว่าตัวเองเขียนสิ่งที่อยากทำในปีนี้ไว้เกินยี่สิบข้อ ถามต่อไหมคะ ว่าทำได้กี่ข้อ ฉันจะเขียนอย่างนี้ไว้เพื่อเตือนตัวเองไม่ให้ลืมสิ่งที่อยากทำ ซึ่งมันก็คือ year plan ส่วนตัว เหมือนกับที่หนังสือ ฮาวทูหลายเล่ม มักจะชอบแนะนำ ให้ทำ ฉันคิดว่านี่คือหลักการที่ดี จึงลองทำดู เขียนไปด้วยความอยากล้วนๆ ว่าจะทำนั่นทำนี่ แต่บางทีก็พบว่าสูญเปล่า เพราะขาดแรงบันดาลใจ หรือไม่มีอะไรมากระตุ้นจริงๆจังๆ ให้ทำได้อย่างที่คิด ที่จริง ฉันเป็นนักอ่านที่ดี แต่เป็นนักปฏิบัติที่ล้มเหลวในหลายเรื่องค่ะ ฉันมีหนังสือฮาวทูที่ว่ากองอยู่เต็มหัวเตียงเลยนะคะ สารภาพว่า ก่อนนี้ฉันชอบซื้อหนังสือพวกนี้ จากการที่มีบางคนบอกว่ามันดี อย่างนั้นดีอย่างนี้ ผลคือมันมากองอยู่บนหัวเตียงฉัน แล้วก็อยู่อย่างนั้นเรื่อยมา เมื่ออ่านๆไปก็พบว่า สิบฮาวทูก็ช่วยอะไรฉันไม่ได้ หากฉันไม่มีศรัทธาที่จะ ลงมือทำ ไม่ปฏิเสธหรอกค่ะว่ามันดีโดยหลักการ เพราะแม้บางอย่างเขาจะแนะนำไว้ดีเชียว แต่เอาเข้าจริงๆ หากไม่ลงมือปฏิบัติ มันก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นอยู่ดี ของสำเร็จรูปที่คนอื่นทำ บางครั้งอาจจะไม่เหมาะกับเราก็ได้ เพราะคนเราทุกคน ไม่เหมือนกัน พื้นฐานการคิดก็ต่างกัน หลักการของใครก็อาจเหมาะสมกับของคนนั้น ฉันพบว่าการปฏิบัติตามหนังสือเป็นเรื่องที่ยากมาก หากเราไม่ศรัทธา หรือพร้อมที่จะทำด้วยใจของเราเอง สำคัญที่ใจเรานี่เองค่ะ เราคงต้องเลือกกระมังคะ และเลือกที่จะทำตามในสิ่งที่เหมาะสมกับตัวเรา ฉันว่าการที่คนเรามีปัญหา แล้วเลือกวิธีฮาวทูอะไรสักอย่างมาใช้ก็ไม่ได้แปลว่ามันจะเป็นตามนั้นไปได้ทั้งหมด ลายมือคนไม่เหมือนกันค่ะ และวิธีการสำเร็จรูปก็ไม่ใช่คำตอบที่ใช่เสมอไปเสียด้วยสิ ฉันยังไม่เลิกอ่านฮาวทูนะคะ เพียงแต่ฉันปฎิญาณกับตัวเองไว้ว่า ฉันจะต้องเลือกแล้วว่าหลักการในหนังสือเล่มนั้นทำได้จริง และตัวฉันจะต้องให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีในการทำตาม ดันตัวเองยังยากกว่าการรู้ว่าจะต้องทำอย่างไรเสียอีก ถ้าด่านแรกอย่างใจเราเองยังเอาชนะไม่ได้ ก็อย่าหวังว่าจะฮาวทูไปเพื่อชนะใครเลยค่ะ ฉันยืนยัน ปล. ไม่ได้ตั้งใจให้บล็อกซีเรียส กรุณาอย่าขมวดคิ้วเวลาอ่านนะคะ   Create Date : 06 พฤศจิกายน 2550     Last Update : 6 พฤศจิกายน 2550 22:44:01 น. Counter : 404 Pageviews.   8 comment Share Tweet

เลขสองตัวกับความรัก ที่ไม่มีอะไรเป็นของเราจริงๆสักอย่าง... คุณคะ หากเวลาในความรักของคุณเหลือน้อย ทั้งที่คุณรู้ คุณจะทำอย่างไรหรือคะ เพื่อรักษาความรักของคุณ คุณจะรักคนๆนั้นอย่างดีที่สุด เต็มที่ที่สุดไหม โทรศัพท์สายหนึ่งเมื่อกลางวันเป็นของพี่ที่ฉันนับถือ พี่เป็นที่ปรึกษาให้ฉันบ่อย ครั้งที่ยังมุทะลุกับความรัก เราคุยกันพอประมาณถึงเรื่องความรัก และเรื่องชีวิต คำของพี่บางคำ ที่ว่าแม้มีความรักในวันนี้ แต่ท้ายที่สุด เราก็ต้องเหลือตัวคนเดียวอยู่ดี ฟังดูน่าเศร้าเหลือเกินในความรู้สึกของฉัน ที่ปลายทางของการรักใครสักคนต้องจบลงแบบนั้น ฉันคงไม่ต่างจากคุณและคนอื่นๆ ที่เมื่อยามรักแล้ว มักจะมองเห็นวันข้างหน้า เมื่อรักใครสักคน เราอยากมีความรักที่มั่นคงและอบอุ่น พร้อมดูแลกันไปจนถึงวันสุดท้ายของชีวิต มันอาจจะเป็นความรักในชีวิตจริงที่ฉันสัมผัสได้ ฉันจึงเชื่อเช่นนั้น มันมีใช่ไหมคะ ความรักแบบนั้น ความรักที่ดูแลกันและกันไปจนวาระสุดท้าย แม้ผ่านความรักมาหลายครั้ง ลงเอยด้วยการเลิกราแล้วเริ่มต้น แต่ฉันยังแอบฝันทุกครั้งว่าจะรักษาความรักครั้งใหม่ให้นานที่สุด แอบฝันว่า ครั้งนี้อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วที่ฉันจะรัก คนๆนี้จะอยู่ข้างฉันไปจนกระทั่งไร้ ลมหายใจ แล้วเราก็คุยเลยเถิดไปถึงเรื่องเลขอาถรรพ์ คุณเชื่อเรื่องเลขอาถรรพ์ไหมคะ ฉันเคยคิดว่ามันไม่จริงหรอก และเป็นไปไม่ได้ ที่เราจะเอาชีวิตในมือเราไปผูกติดกับตัวเลขแค่สองตัว พี่บอกฉันว่า ของเขาไม่ใช่เลข สี่ กับเจ็ดนะคะ แต่เป็นเลขเก้า เราหัวเราะกัน แต่พลันวางโทรศัพท์ลง คำของพี่ก็ทำให้ฉันครุ่นคิดไปมากมาย ฉันไม่รู้ว่า บางทีการทำวันนี้ให้ดี จะส่งผลไปถึงอนาคตได้หรือไม่ เพราะในบางกรณี แม้เราจะทำวันนี้ให้ดีที่สุดแล้ว อนาคตข้างหน้ายังไม่อาจเป็นเช่นที่หวังได้เลย เราควรคิดแค่วันนี้ใช่หรือไม่คะ เราควรคิดแค่ว่าเรามีความสุขกับวันนี้ ขณะนี้ ฉันอดหวั่นไหวไม่ได้เมื่อคิดถึงจำนวนวัน หลักกิโล ที่ฉันเดินผ่านมา เจ็ดปี สี่ปี หรือจะกี่ปี อาจจะไม่สำคัญเลยก็ได้ หากเราเข้าใจธรรมชาติของมันดีพอ ว่าไม่มีอะไรสักอย่างที่แน่นอนในชีวิต เรื่องรักแค่เรื่องหนึ่งเท่านั้น ต่อให้เจ็บปวดปางตายอย่างไร สุดท้ายคนที่ต้องแบกรับทุกข์สุขนั้นก็คือตัวเรา ไม่ใช่ใครอื่น ช่างตลกจริงๆนะคะชีวิตนี้ ที่สุดท้ายแล้ว เราไม่อาจรักษาอะไรไว้ได้สักอย่างเดียว เพราะไม่มีอะไรสักอย่างที่เป็นของเราจริงๆ แม้แต่ชีวิตของเราเอง   Create Date : 05 พฤศจิกายน 2550     Last Update : 5 พฤศจิกายน 2550 21:54:31 น. Counter : 448 Pageviews.   11 comment Share Tweet

ขอบคุณคนเล็กๆ ที่ทำให้ฉันยิ้มได้ท่ามกลางแดดบ่ายที่ร้อนระอุ เที่ยงวันศุกร์ที่ซอยคอนแวนต์ ,ถนนสีลม ฉันเดินดุ่มๆ ท่ามกลางแดดที่ร้อนระอุ ทำไมแดดช่างร้อนอย่างนี้นะ ไม่มีลมพัดให้คลายร้อนบ้าง นี่หน้าหนาวแล้วแท้ๆ พยากรณ์อากาศบอกว่า ช่วงนี้อากาศจะเย็นแล้วด้วยซ้ำไป ฉันเดินสวนกับผู้คนมากมาย กลางวันแบบนี้ มนุษย์ออฟฟิศทั้งหลายต่างพากันออกมากินข้าว จับจ่าย ซื้อของ แม่ค้าทั้งหลายขมักเขม้นขายของ ย่านลีลมเป็นย่านหนึ่งที่มีชีวิตชีวาที่สุดในกรุงเทพ ทั้งกลางวัน กลางคืน บางชีวิตในย่านนี้เริ่มต้นวันใหม่ในยามโพล้เพล้แล้ว แดดร้อนในตอนเที่ยงวัน ทำให้บางคนหน้าบูด ขณะที่บางคนยังยิ้ม คนที่ยิ้มได้เห็นทีจะเป็นแม่ค้าที่ขายของอยู่ริมทางเท้า สองข้างทางตามตรอกซอกซอยเล็กๆ ในย่านนี้อุดมสมบูรณ์ไปด้วยของที่มีให้ซื้อสารพัด ฉันร้อนเสียจนต้องเดินเข้าไปในร้านสะดวกซื้อร้านดัง ดูเหมือนว่ามันจะกลายเป็นจุดหมายของคนจำนวนมากเวลาหิว และ เวลาต้องการของจุกจิกบางอย่าง แต่ก็นั่นแหละ อะไรที่สำเร็จรูปมันก็สำเร็จรูปวันยังค่ำ กาแฟหรือชาในขวดหรือจะอร่อยเท่ากับกาแฟรถเข็นที่แม้ค้ายืนชงอย่างคล่องแคล่ว คนจำนวนมากที่เดินเข้าร้านนั้นอาจจะรู้สึกว่ามันง่ายดี และบางทีก็ไม่รู้จะซื้ออะไร ก็เข้าไปก่อน ฉันเองก็คิดอย่างนั้น พนักงานหลังเคาน์เตอร์รับของและเงินพร้อมทอนสตางค์ พลางส่งเสียงถามว่าจะรับขนมจีบซาลาเปาไหมคะ เหมือนอัดเทปเอาไว้ พวกเขาไหว้ลูกค้าผู้มีพระคุณหลังจากทอนสตางค์เสร็จ ทำทุกอย่างตามสเต็ปท์ ราวกับตั้งโปรแกรม ฉันไม่เคยเห็นว่าพนักงานเหล่านี้ดูมีชีวิตชีวา ไม่ว่าที่ไหน ฉันเดินต่อ ผ่านแผงหนังสือขนาดไม่ใหญ่นักที่อยู่ริมถนน แต่มีหนังสืออัดแน่นอยู่เต็มทั้งนิตยสาร การ์ตูน หนังสือเล่ม แถวซอยคอนแวนต์มีแผงหนังสือหน้าตาอย่างนี้อยู่หลายแผง แม่ค้านั่งหน้ามันแต่ยิ้มกว้าง ท่าทางกุลีกุจอขายของ เธอถามว่าฉันอยากได้หนังสือเล่มไหน ฉันยิ้มพลางชี้ไปที่นิตยสารเล่มหนึ่ง แม่ค้าคุยให้ฟังว่า เล่มนี้ขายดีมาก เพิ่งมาเองไม่ทันไรก็หมดแล้ว เธอบอกว่าเล่มที่ฉันซื้อนี้เป็นเล่มสุดท้ายแล้ว ฉันพูดตอบเธอไปหลายคำ ขณะหยิบหนังสือใส่ถุงให้ฉัน เธอยังคุยไปยิ้มไป ก่อนจะทอนสตางค์ให้จนครบ ฉันเดินตัวปลิวออกจากแผงหนังสือนั้นมา แม่ค้าคนนี้ทำให้ฉันอารมณ์ดี ขึ้นเป็นกอง ผิดกับตอนที่ออกจากร้านที่ว่าเมื่อครู่นี้ นี่อาจจะเป็นเสน่ห์ริมทางเท้าที่ยังหลงเหลืออยู่ ในยุคที่วัตถุนิยมครองเมืองเสียจนผู้คนเมินหน้าที่จะพูดคุยกันด้วยรอยยิ้ม ผู้คนเล็กๆ อีกมากนักที่ยังทำมาหากินไปตามประสา แม้ในเมืองใหญ่ ฉันภาวนาอย่าให้ทุนนิยมกลืนกินอะไรเล็กๆอย่างนี้ไปจนหมด อะไรที่เหมือนๆกันราวกับออกมาจากพิมพ์เดียวกัน มันอาจจะสวยงามแต่ไม่น่าดู มันอาจจะเป็นของอย่างเดียวกันแต่ไร้เสน่ห์ คนเล็กๆ อาจจะเป็นเพียงจุดๆหนึ่งของโลกใบใหญ่นี้ แต่ปฏิเสธได้หรือว่า การมีอยู่ของคนเล็กๆเหล่านี้ ทำให้โลกใบใหญ่ยังมีชีวิตชีวา สิ่งเล็กๆ แต่ให้คุณค่าทางจิตใจ ทำให้รู้สึกดีเสมอเมื่อเปิดใจมอง ขอบคุณคนเล็กๆ ที่ทำให้ฉันยิ้มได้ท่ามกลางแดดบ่ายที่ร้อนระอุ   Create Date : 04 พฤศจิกายน 2550     Last Update : 4 พฤศจิกายน 2550 16:25:21 น. Counter : 484 Pageviews.   20 comment Share Tweet

• bewae1001
• เช้านี้ยังมีเธอ
• li_goro
• I am just fine^^
• - in the deepest mist -
• lnpuu29
• กาแฟสอง
• บลูดานูป
• Mizz A n D
• รันหณ์
• orangebox
• cherydnk
• เพลงฝนต้นลมหนาว
• mameehanako
• Para-Nasi
• raBBitFood
• ดอกหญ้าเมืองเลย
• รอยยิ้มนางฟ้า
• อย่าิไปคิดมากกับชีวิต
• เต่าตัวลาย
• Karn_theFreeItem
• Lucky in Life
• CCAIS
• engthan
• Webmaster - BlogGang

• ฟ้าพิงดาว
• การ์ด LB สวยๆ
• ปิงฟ้าวิลันดา นวนิยายหญิงรักหญิง
• ชีวิตดีดี
• น้องใหม่
• ธรรมตามใจ / ประชาไท
• letter to my princess
• สวัสดีแปดริ้ว
• OKnation
• leslady
• my hi5
• slow life สูตรความสุข
• BlogGang.com