มันเป็นเพียงแค่บทสรุปหนึ่งของความสัมพันธ์
วันก่อนเขียนบล็อกรักต้องสอนด้วยรัก
ยังนึกไปถึงความเรียงที่เคยเขียนและตีพิมพ์ใน Image เมื่อเดือน
กรกฏาคม 2548 ความเรียงนี้เขียนไว้นานหลายปีแล้วค่ะ
มีคนเคยถามฉันว่าทุกเรื่องที่ฉันเขียน แม้แต่ดวงดาวดอกไม้ที่กำลังเขียนอยู่ หรือความเรียง เรื่องสั้นเรื่องใดก็ตาม ฉันเอาตัวเองออกมาเขียนใช่หรือไม่ คนถามช่างสังเกตค่ะ
บางส่วนบางเสี้ยวที่อยู่ในนั้น ในตัวละครบางตัว มีความรู้สึกนึกคิดของฉันอยู่ด้วยแน่ๆ แม้จะไม่ทั้งหมด
ตัวละครของฉันก็ไม่ได้เป็นคนดีหรือเป็นสีขาว 100 % เพราะคนเราทุกคนล้วนมีสีดำและสีขาวอยู่ในตัว ฉันกับตัวหนังสือก็ไม่ได้ต่างกัน มีความน่ารักและไม่น่ารัก
เรื่องที่ฉันเขียนในบล็อกก็เหมือนกันนะคะ ฉันอาจจะหยิบส่วนหนึ่งของตัวเองที่ไม่น่ารักเอาเสียเลย มาบอกคุณว่าเนี่ย ฉันก็เป็นแบบนี้
ไม่น่ารักหรอก และบางครั้งฉันก็รู้สึกว่า สื่งที่คนรอบตัวทำบางอย่างก็ไม่น่ารักและบางเรื่องก็น่ารักดี
ฉันว่าเรื่องของความสัมพันธ์เป็นเรื่องที่พูดได้ไม่รู้จบค่ะ ตอนที่เขียนเรื่องนี้ในปี 2548 ฉันยังเรียนรู้บางเรื่องจากความสัมพันธ์ครั้งเก่าอยู่เลย
แต่บทสรุปของความสัมพันธ์ครั้งนั้นได้จบลงแล้วด้วยการเลิกรา
และยังทิ้งบางสิ่งค้างคาในหัวใจ
ฉันตอบคำถามไม่ได้ว่า เออ ทำไมมันจึงจบแบบนั้น จบไม่สวยเลย(เพราะไม่คิดว่ามันจะจบ) และทั้งที่เคยคิดว่ามันใช่แล้ว แต่หากเอาความคิดมาอยู่กับปัจจุบันตามคำสอนของพระพุทธเจ้า ฉันควรจะคิดอีกมุมหนึ่งว่า จบแบบไหนก็ล้วนแล้วแต่ดี
เพราะนี่คือวิถีแห่งชีวิต ไม่ใช่แค่เพียงวิถีแห่ง 'เรา'
วิถีทางแห่งเธอ-ฉัน
ตีพิมพ์ครั้งแรก IMAGE กรกฏาคม 2548
เธอนั่งอยู่ตรงนั้น ส่วนฉันนั่งอยู่ตรงนี้ เรานั่งใกล้ๆกัน แต่ไม่มีใครพูดอะไร ในมือฉันมีหนังสือ ส่วนในมือเธอมีหนังสือเหมือนกัน เธอก้มหน้านิ่ง จดจ่อสมาธิอยู่กับตัวหนังสือตรงหน้า ส่วนฉันพลิกหนังสือไปมา พลางหันไปมองดูเธอ
ดูเผินๆ เหมือนเราโกรธกันใช่ไหม แต่เปล่าเลย แม้ว่าต่างฝ่ายต่างเงียบ ต่างคนไม่ได้พูดอะไร
เราแบ่งโลกส่วนหนึ่งของตัวเองออกมา ขณะที่โลกของ สองเรา ก็ถูกเกี่ยวไว้ใกล้ๆกันในบริเวณนั้นเอง
เธอชอบให้เราอยู่ใกล้ๆกัน ทำอะไรอย่างที่อยากทำ แต่ขอแค่มองเห็นกันเท่านั้น จริงๆมันคงไม่ได้มากไปหรือหนักหนาสำหรับคนรักที่จะทำให้กันได้
ความจริงฉันก็ชอบนะ ที่เราทำอย่างนี้ ไม่มีความจำเป็นต้องเรียกร้องให้ใครคนใดคนหนึ่งทำในสิ่งที่ตัวเองต้องการตลอดเวลา หากทำอย่างนั้นนานเข้ามันคงเหนื่อยและหนัก ไม่มีใครทนแบกรับความคาดหวังของอีกฝ่ายหนึ่งได้ตลอดเป็นแน่ เพราะเจ้าความรู้สึกที่เราแบกไว้ตลอดเวลามันจะบีบรัดจนเราหายใจไม่ออก
แต่กับบางเวลา ฉันกลับรู้สึกว่า การที่เรามองเห็นกันมันไม่เป็นการดีสักเท่าไหร่ ฉันหมายถึงเวลาที่เราเห็นไม่ตรงกัน ขัดแย้งหรือไม่เข้าใจกัน จนบางครั้งเหตุผลก็พ่ายแพ้แก่อารมณ์ เวลาเช่นนี้เองที่ฉันอยากทำตัวให้หลุดจากวงโคจรของเธอ
เปล่าหรอก ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากเห็นหน้าเธอ ไม่อยากใกล้ชิดเธอ แต่ที่ทำอย่างนั้นเพราะฉันทำตาม วิธีของฉัน ต่างหากเล่า
สำหรับฉันแล้วในนาทีเช่นนั้น การนิ่งอยู่กับที่ไม่ได้มีผลดีอะไรหรอก เธอจำได้ไหมที่ฉันเคยบอกว่า นิสัยไม่ดีของฉันคือการชอบเอาชนะ ถ้าเราโต้เถียงกัน ฉันอาจจะทำให้เธอโมโหไปเลยเพราะฉันจะตะแบง หรือ เอาสีข้างถู ไม่ว่าเรื่องไหน และเมื่อนาทีของการโต้เถียงมาถึง ระบบอัตโนมัติของฉันก็ทำงานทันที ถึงตอนนั้นอะไรก็หยุดฉันไม่ได้แล้ว แม้แต่ความเงียบของเธอ
สิ่งที่ฉันเลือกทำคือการเดินหนีไปไกลจากที่ตรงนั้น มันก็เพื่อที่ฉันจะได้หยุดระบบความคิดของตัวเอง ทำให้ตัวเองเย็นลงให้ได้ บางครั้งสิ่งที่ฉันทำก็แค่ออกไปยืนมองฟ้าแล้วถอนหายใจแรงๆ ถ่ายความรู้สึกหนักอึ้งออกไป หรือแม้แต่นั่งมองอะไรไปเรื่อยๆ ได้ทบทวนความคิดเงียบๆลำพัง บางครั้งเมื่อคิดไปถึงที่สุด ฉันกลับพบว่าไม่มีอะไรเลวร้ายสักนิด ทุกอย่างอาจจบลงได้ด้วยคำ ขอโทษ คำเดียวเท่านั้น
เมื่อฉันเป็นฝ่ายเดินหนี แต่เธอเลือกที่จะอยู่ที่เดิม เธอเคยบอกฉันว่าไม่ชอบให้ฉันเดินออกไปไหน ถ้าเราทะเลาะกัน เธอไม่เข้าใจว่าการนั่งเงียบๆ โดยไม่ต้องพูดอะไรเป็นเรื่องง่ายๆ แต่ทำไมฉันทำไม่ได้
ฉันอยากให้เธอเข้าใจนะว่า มันเป็น วิธีของฉันที่จะจัดการกับความพลุ่งพล่านในอารมณ์ที่กำลังปะทุอยู่เช่นเดียวกับที่เธอก็มี วิธีของเธอ ที่จะจัดการกับอารมณ์เดียวกันนั้น เพียงแต่เธอเลือกที่จะนิ่งและเงียบ เราต่างกันตรงนี้
ฉันไม่ได้บอกว่าวิธีของเธอผิด หรือ ถูก มันอาจจะดีสำหรับเธอก็ได้ แต่อย่าขอให้ฉันใช้วิธีเดียวกับเธอเลย เพราะฉันเชื่อว่า ตัวเราเองเท่านั้นที่ต้องรู้ว่าอะไรที่เหมาะกับตัวเราที่สุด แม้แต่การเลือกของนอกกายอย่าง เสื้อผ้า รองเท้า ยังต้องเลือกไซส์ที่พอดีตัว หากหลวมหรือคับเกินไป ย่อมใส่ไม่สบาย ไปจนถึงสิ่งที่ต้องเลือกและมองไม่เห็นเป็นรูปธรรมอย่าง วิถีชีวิต ที่ไม่มีใครเลือกแทนเราได้
เธอเคยบอกฉันว่า ถ้าหากโกรธกันแรงๆแล้วยังไม่ยอมสงบ วงของการพิพาทมันจะใหญ่ขึ้น สู้เงียบๆไป แล้วค่อยคิดทบทวน ความโกรธนั้นอาจสลายได้ง่ายกว่า แต่สำหรับคนบางประเภท โดยเฉพาะคนที่เถียงทุกอย่างแบบหัวชนฝา อย่างฉันแล้ว การไม่มีคำตอบ หรือคำตอบคือความเงียบ มันชวนให้ฉันอึดอัดใจมากขึ้นต่างหาก
จริงๆแล้ว ถ้ามองอย่างไม่เอาตัวเองเป็นศูนย์กลางของจักรวาล เราทุกคนก็คงมีสิทธิ์ที่จะทำอย่างไร คิดอย่างไรก็ได้ไม่ใช่หรือ การที่เธอแสดงความเป็นตัวของตัวเองอย่างที่เธอทำ กับการที่ฉันเองยืนยันว่าจะไม่อยู่ในอาณาบริเวณเดียวกับเธอ ก็ไม่ได้แปลว่าฉันจะหลุดออกจากวงโคจรของเธอเสียเมื่อไหร่
ชีวิตคู่ของเราอาจมีช่องว่างบ้างนะ ฉันอยากทำในสิ่งที่ฉันอยากทำ ขณะที่เธอเองก็ได้ทำในสิ่งที่ปรารถนา ฉันเลือกที่จะปฏิบัติต่อเหตุการณ์บางอย่างในแบบของฉัน มันคงไม่เลวร้ายเกินไปหรอก หากว่าบางทีฉันจะไม่ทำแบบเดียวกับเธอ ฉันรู้สึกว่าถ้าเราได้ทำในแบบที่เราอยากทำโดยปราศจากการชี้นำหรือบังคับของใคร ตัวของเราจะเบาสบายขึ้นมากทีเดียว
ในเมื่อไม่มีอะไรที่คนสองคนจะเหมือนกันได้โดยสมบูรณ์แบบ และเพราะเรามาจากคนละที่ คนละวิถีทาง หากอยากจะเดินไปด้วยกันไกลๆ คงต้องอาศัยความเข้าใจอีกมาก เหมือนที่ฉันเองก็ต้องเข้าใจในวิถีแห่งเธอ และเธอก็ต้องทำความเข้าใจในวิถีทางแห่งฉัน เราอาจเหมือนหรือต่างกันในบางเรื่อง ต่างเพื่อเรียนรู้ในวิถีแห่งเรา
เธอนั่งอยู่ตรงนั้น ส่วนฉันนั่งอยู่ตรงนี้ เรายิ้มให้กัน ในมือฉันมีหนังสือ ส่วนในมือเธอมีหนังสือเหมือนกัน และเป็นอย่างที่รู้กัน
ไม่มีใครพูดอะไร
| Create Date : 27 กันยายน 2552 |
| Last Update : 27 กันยายน 2552 13:05:55 น. |
|
2 comments
|
| Counter : 436 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [
