.. ฉันโชคดีจริงๆ นะ
เมื่อเย็นวาน
บนรถทัวร์ หนังสือหลายเล่มในเป้ถูกลำเลียงขึ้นมาอ่าน
แสงธรรมชาติจากด้านนอกเอื้อให้ใช้เวลาไปกับมัน
ทิวทัศน์ข้างทางไม่ใช่สิ่งจำเป็นเท่าไหร่ในยามนี้สำหรับฉัน
พลางคิดว่านี่คือสิ่งที่ขาดไม่ได้ในชีวิตฉัน นี่ล่ะ .. นี่ล่ะ
หนังสือเหล่านี้ล่ะ คือเพื่อน คือคำตอบในยามที่ไม่ต้องการให้สมอง
คิดฟุ้งซ่าน
เอาใจไปไว้กับตัวหนังสือของคนอื่นดีกว่านะ
ฉันอ่านมติชนสุดสัปดาห์ อ่านนิตยสาร first เล่มนี้เพิ่งมาติดช่วงหลังๆแล้ว
อ่านแมกกาซีน tom act เล่มนี้นำเราเข้าสู่โลกของทอมๆ ดี้ ๆ เด็กสมัยนี้โชคดีจริง ที่มีทุกอย่างไว้ให้พร้อมสรรพ การค้นหาตัวเอง
ผ่านข้อมูลของพวกเขาคงไม่ยากเย็นกว่าคนในยุคฉันที่มีเพียงคอลัมน์ตอบปัญหาของโก๋ ปากน้ำ ในนิตยสารแปลก
โก๋ ปากน้ำ หายไปไหนแล้วนะ ฉันชอบอ่านจดหมายของบรรดาแฟนๆ ที่โก๋ นำมาลงค่ะ ทุกคนจะแทนตัวว่า 'หลาน' และสถานะของโก๋ ปากน้ำคือ 'อาโก๋' ของหลานๆ คอลัมน์นี้ทำเอาใจฉันเต้นตูมตามทุกครั้งที่ได้
อ่านเชียวนะคะ
นอกจากปัญหาของทอมดี้แล้ว อีกซีกของหน้านิตยสารยังมีคอลัมน์ 'ชีวิตเศร้าชาวเกย์' ซึ่งเข้มข้นไม่แพ้กัน
เกิดในยุคนั้น เห็นทีต้องขอบคุณโก๋ ปากน้ำค่ะ ที่นำเราโลดแลนเข้าสู่โลกที่เร้นลับ ทั้งที่คว้างสุดกำลัง
อีกเล่ม ปริมณฑลแห่งรัก ของการะเกต์ ฉันมีในครอบครองแล้วนะ อ่านไปได้หลายตอน ด้วยความพิศวงงงวย และอีกหลายความรู้สึกที่ปะปน
เอ่อ เพิ่งรู้ตัวว่าฉันเขียนเรื่องรักหวานๆได้ ขณะที่ไม่ค่อยเอาไหนเรื่องบทอัศจรรย์ ขนาดเขียน 'ดอกไม้กับดอกไม้' เล่มนั้นก็ด้วย แล้วยังจะมี 'ดวงดาวดอกไม้' ที่เขียนอยู่ในปิงฟ้านี่อีก
บทอัศจรรย์ในชีวิต คราปฏิบัติย่อมง่ายกว่าคราที่เขียนนะคะ
...
ฉันวางหนังสือทั้งหมดลง เมื่อแสงธรรมชาติค่อยๆหายไป ความมืด
ครอบคลุมรถคันนั้น มีเพียงเสียงครางของเครื่องปรับอากาศที่ทำงาน
สม่ำเสมอเป็นเพื่อนเดินทาง
โทรศัพท์เครื่องเล็กสั่นเป็นระยะๆ มีสายเรียกเข้า มีข้อความ พอให้อุ่นใจว่าไม่ได้เดินทางลำพังโดยไม่มีความห่วงใยของใครติดตามมาด้วย
มันมาตลอดทางตั้งแต่ก้าวออกจากเมืองหลวง และจนก้าวขึ้นรถ
กลับสู่รังนอน
แค่รู้สึกว่าตัวเองโชคดี
โชคดีหลายๆเรื่อง ที่แม้หัวใจจะขาดวิ่น ยับเยิน แต่วันนี้ยังนั่งหายใจอยู่ได้ แม้ไม่รู้ชะตากรรมข้างหน้า
ก็ใครจะรู้เล่า
วันนี้เร่ร่อนเหมือนนกจรจากรัง แต่ไม่ได้คว้างลำพังในโลกใบใหญ่
โชคดีที่พานพบความผิดหวัง คิดเสียว่า ก็ใครจะได้อะไรทุกอย่างเล่า มันออกจะเกินไปหน่อย
โชคดี.. โชคดีแล้วที่ แม้อะไรจะไม่คงอยู่ แต่หัวใจเรายังคงอยู่ ให้รู้สุข ทุกข์ ให้รู้หอมหวาน ให้รู้รสชาติเค็มของน้ำตา ให้รู้ว่าชีวิตคือของจริง
ไม่ใช่มายา
รักที่จะอยู่โดยมีความรัก ก็ต้องเรียนรู้กับความเจ็บปวดสิ..
ลืมตาตื่น .. รถเหวี่ยงเราไปตามโค้งถนน ตึกแถวตาหน้าเข้ามาแทนทิวทุ่ง ถึงรังสิตแล้ว
นี่ไง .. ชีวิตจริงนะ ไม่ใช่มายา
'ดอกกระเจียว' ที่จากมา คงได้รอสบตากันในปีต่อไป
ความห่วงใยของใครบางคน ทำหน้าที่ได้ดีจัง ฉันประคองตัวเองกลับมา
ครบสามสิบสอง
เช้าวันจันทร์อีกแล้วสิ ... นี่ไง 'ชีวิตจริง' ไม่ใช่มายา
จริงๆด้วย !!
| Create Date : 16 มิถุนายน 2551 |
| Last Update : 16 มิถุนายน 2551 6:48:23 น. |
|
6 comments
|
| Counter : 383 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [
a road withlove
will never
walk the road
alone.
ผู้ซึ่งก้าวเ้ดิน
อยู่บนเส้นทางด้วยความรัก
จักมิต้อง
เดินดุ่ม
เพียงลำพัง
สำหรับบลูตราบใดที่เรายังเชื่อมั่นในความรัีก แม้ว่าจะเจ็บปวดซักกี่ครั้ง ซักวันเราจะได้เจอกับคนทีึ่เกิดมาเพื่อเป็นของเรา และเวลานั้นความรักจะมาเคาะประตูทักให้เราออกไปทักทายด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้ม