ปิ๊งแรกของฉัน คนนั้นคือเธอ 9
ก่อนเปิดเทอมใหญ่สักเดือนหนึ่ง ฉันก็กลับมากรุงเทพแล้วค่ะ เพราะลงเรียนภาษาญี่ปุ่นไว้ที่สมาคมนักเรียนเก่าญี่ปุ่น แถวๆราชดำริ
ระหว่างนั้น ฉันก็คิดไปเรื่อย จะหาทาง คลำทางไปถึงเธอได้อย่างไร ก็ตั้งต้นจากการที่โทรถามทางคณะเมื่อรู้ว่าอยู่ตรงไหนแล้ว คราวนี้ก็ต้องควานหาล่ะค่ะ
ฉันก็ลองคิดไว้ก่อนว่าจะไปที่นั่นได้อย่างไร ต้องนั่งรถเมล์สายไหน และแล้ววันหนึ่งหลังจากที่กลับจากเรียนภาษาญี่ปุ่นแล้ว รถเมล์สาย 73 ก็พาฉันมาถึงคณะเภสัช ถนนศรีอยุธยา จนได้
สมัยนั้น คณะเภสัชยังไม่มีอาคารใหญ่โตเหมือนสมัยนี้ค่ะ มีโอสถศาลาตั้งอยู่ด้านหน้าด้วย
นาทีที่ฉันลงจากรถแล้วข้ามถนนมาถึงหน้าคณะ ฉันในเวลานั้นยังไม่คิดเลยว่ามันเป็นไปได้ถึงเพียงนั้นหรือ น่าคิดนะคะ อะไร ทำไม ทำให้ฉันทำได้ถึงขนาดนี้ มาอยู่ที่นี่ ที่ของเธอแท้ๆ ไม่น่าเป็นไปได้เลย
สงสัยว่าจะแค่เห็นหลังคาบ้านไม่เห็นตัวก็พอใจมั้งคะ
สังเกตดู มีนักศึกษาเดินเข้าออกอยู่เรื่อยๆ ฉันนั่งลงที่ป้ายรถเมล์ซึ่งอยู่หน้าคณะพอดี นับว่าเป็นทำเลที่ดีนะคะ ใครผ่านไปผ่านมาก็เห็น ฉันเองก็เหลียวซ้ายแลขวา เผื่อจะเห็นเธอบ้าง นั่งอยู่นานเหมือนกันค่ะ ยังคิดๆอยู่เลยว่า เออ ถ้าเธอผ่านมาเห็น หรือถ้าเธอเห็นฉันเข้าจริงๆ ฉันจะทำยังไง
บังเอิญจังเลยค่ะจอย สวัสดีค่ะจอย จำเราได้มั้ย......โอ้ คิดไปค่ะ คิดไป แต่ก็ไม่มีคำตอบหรอกนะคะ นั่งอยู่อย่างนั้นสักพักก็เริ่มรู้สึกว่าทำไมเห็นเด็กๆ เดินกันเป็นแถวๆ มีรุ่นพี่เดินตาม บ้างก็เดินนำ ให้ทำท่าประหลาดบ้าง ส่งเสียงดังๆบ้าง ใช่แล้วล่ะค่ะ ก็วันนี้เป็นวันรับน้องนี่นา
มันก็คือวันแรกพบเภสัช วันที่เธอต้องมาที่นี่ในฐานะรุ่นพี่นั่นแหละค่ะ
และก็เป็นวันนี้แหละที่ฉันต้องมาเจอเธอให้ได้
ฉันนั่งนิ่งอยู่ตรงนั้นพักหนึ่งก็นึกได้ว่า ที่จริงแล้ว สถานที่รับน้องไม่ได้อยู่ตรงนี้ค่ะ แต่อยู่ที่คณะวิทยาศาสตร์ ติดกับโรงพยาบาลรามาธิบดี ตรงถนนพระราม 6 ต่างหาก เธออาจจะอยู่ที่นั่นก็ได้
ฉันเดินตามเด็กๆกลุ่มใหญ่ไปค่ะ พอไปถึงหน้าคณะวิทย์ ก็เห็นป้ายผ้าติดไว้หน้าคณะวิทย์จริงๆด้วยว่า วันแรกพบเภสัช เค้าจัดที่คณะวิทย์ คือที่นี่
ฉันนั่งลงตรงป้ายรถเมล์ด้านหน้าคณะวิทย์อีกครั้ง ก็ไม่รู้จะเข้าไปอย่างไรค่ะ ในเมื่อฉันเองก็เหมือนคนแปลกหน้า จะเดินเข้าไปก็ไม่ได้รู้จักใคร นั่งตรงป้ายรถเมล์คงจะดี เพราะมีคนผ่านไปผ่านมาก็มาก ที่สำคัญ ฉันคิดว่าเธอจะต้องเดินผ่านตรงนี้ด้วยแน่ๆ
ฉันตั้งจิตอธิษฐานโดยการขอกับพระพรหม เอราวัณ (สมัยนั้น ฉันยังไม่ทราบว่าท่านมีชื่อเรียกว่า พระตรีมูรตินะคะ )
ว่า ถ้าหากฉันโชคดีจริงๆในวันนี้ ขอโอกาสให้ฉันได้พบเธอสักครั้ง อย่าได้แคล้วคลาดกันเลย ฉันเคยขอท่านหลายครั้งก็ได้แทบทุกครั้ง หมายถึงขอเรื่องอื่นๆนะคะ แต่ครั้งนี้ฉันจะลองขอเรื่องรักๆดูสักที เพราะเค้าว่ากันว่าท่านจะให้โชคเรื่องความรักมากๆ
ขณะที่ตั้งใจอธิษฐาน ด้วยใจสงบ ความรู้สึกของฉันเวลานั้นหรือคะ ฉันใจสั่นไปหมดด้วยเช่นกัน
เวลาขณะนั้นประมาบ่ายสองโมงเศษๆ แล้วมั้งคะ
ขณะที่กำลังคิดว่าจะรอดีหรือไม่ หรือว่าไม่ต้องรอแล้วล่ะ เพราะอย่างไรคงจะไม่มีหวังได้พบเธอ ก็มันบ่ายแก่ๆแล้วด้วย
แต่อะไรบางอย่าง อาจเป็นใบไม้ใบนั้น อาจเป็นสายลมที่พัดมาทางนั้น หรืออะไรก็ไม่ทราบได้
ฉันเงยหน้าขึ้นมาอีกทีแล้วหันไปทางซ้ายมือ แต่แล้วกลับต้องนิ่งอย่างไม่เชื่อสายตา ร่างบางๆนั้นใกล้เข้ามาแล้ว และคุ้นเสียเหลือเกิน
เธอ !!!!
| Create Date : 27 มกราคม 2549 |
| Last Update : 27 มกราคม 2549 23:12:47 น. |
|
4 comments
|
| Counter : 497 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [
