ฉันเคยเป็นค่ะ

ไม่อยากพูดกับใคร

อยากซุกอยู่ในซอกหลืบเล็กๆ ไม่สนใคร

แต่ก้อไม่พ้นอยู่ดี มีคนมางัดฉันออกมาจากซอกจนได้

ส่วนคำที่ฉันชอบพูด (แต่ไม่เคยได้ยินจากใคร T_T)

คือคำว่า "คิดถึงจัง"

และก่อนจากกันฉันจะชอบพูดทิ้งท้ายว่า

"อย่าลืมคิดถึงกันบ้างนะ"

แต่กับคุณบี

ฉันอยากกระซิบว่า

"ของฝากอยู่ไหน"

เคยมีครั้งหนึ่งขณะเข้าที่พักกับเพื่อน
เพื่อน : เราเจอกันครั้งสุดท้ายเมื่อไร
ตัวเอง : ไม่รู้ อาจสักปีหรือปีกว่าๆ
เพื่อน : อืม แต่เราไม่รู้สึกว่าเราห่างกันนะ นายว่าไหม
ตัวเอง :

และตลอดโปรแกรมการทัวร์เที่ยวนั้น ก็เหมือนการเที่ยวครั้งก่อนๆ จนเดี๋ยวนี้ก็ไม่ต่างจากเมื่อก่อนนั้น เพราะเดือนที่แล้วเรานัดไปเที่ยวกัน ตลอดทางที่อยู่บนรถเรานั่งคู่กันด้วยความเงียบ เสียงสนทนาจะมีแต่คำถามที่ต้องการคำตอบที่ไม่แน่ใจ "นายคงไม่ลง แล้วจะเอาเอากาแฟสดไหม " -ไม่ดีกว่า- แต่พอกลับขึ้นมาก็จะมีกาแฟหอมกรุ่นหนึ่งถ้วย แฮมเบอร์เกอร์สองชิ้น "เลือกเอาว่าจะเอาอันไหน" น้ำเปล่าหนึ่งขวด ใช่ค่ะดูแลกันแบบเข้าใจ ไม่ต้องพูดอะไรมาก เพราะรู้ว่าคำพูดไม่ว่าจะเพียงคำเดียวหรือเป็นต่อยหอย ก็สู้เราแคร์และดูแลกันด้วยความรู้สึกของหัวใจไม่ได้

ฉันว่า บางครั้ง พูด ก็ไม่สู้ ทำ

ที่คุณใจว่างเล่าให้ฟังจึงบอกได้ว่า มันจริงค่ะ

คุณจิ๊บทำฉันตลกอีกแล้วค่ะ
ของฝากอยู่บ้านค่ะ

มาเอาสิคะ

55