หนึ่งวันที่ปลอดโทรศัพท์มือถือ
วันนี้ ลืมโทรศัพท์ไว้ที่บ้าน
เมื่อวาน ลืมหนังสือไว้ในห้องน้ำตึกโรงแรมแพน
ลืมหนังสือเหมือนจะสิ้นใจ เพิ่งอ่านไปได้สิบหน้า หมดหวังจะได้คืน หวังว่าคนเก็บได้จะได้เอาไปอ่าน อย่างน้อยการลืมหนังสือ ก็คงมีประโยชน์บ้าง
ขณะที่วันนี้ลืมโทรศัพท์สองเครื่องไว้บนเตียงนอน ตัวปลิวออกจากบ้าน ไปรู้ตัวอีกทีที่ทำงาน ว่าลืมโทรศัพท์ อ้าว !
ขำตัวเองจังเลยค่ะ
หรือนี่คืออาการของคนวัยเฉียดสี่สิบ
ลืมโทรศัพท์ก็เลยขำ ขำที่ตัวเองความจำสั้น และมาคิดๆดูก็พบว่า จำเบอร์โทรศัพท์ได้กี่เบอร์กันเชียว ทั้งที่เมมเบอร์ไว้ในเครื่อง ยาวเป็นหางว่าว
ในบรรดาคนเป็นร้อย มีสักคนไหมที่เราจำเบอร์ได้ มีสักคนไหมที่เราเมมชื่อนี้ไว้ แล้วจำไม่ได้ว่าชื่อนี้ท่านได้แต่ใดมา พูดง่ายๆ ลืมไปแล้วว่าคนนี้คือใคร มาอยู่ใน list รายชื่อในโทรศัพท์ ของเราได้ยังไง
แล้วก็ยังขำอีก ที่ไม่ยักรู้สึกว่าจะเป็นจะตาย
ลืมก็คือลืม ลืมแล้วจะทำยังไงละคะ ช่างมันค่ะ ไม่มีมือถือก็ไม่ตาย แขนขายังอยู่ครบ ไม่ได้ลงแดง
แค่เพียงรู้สึกโหวงๆไปบ้าง อาจเพราะความเคยชินเท่านั้น
ทั้งๆที่บางวัน มือถือนอนแช่อยู่ในกระเป๋า ไม่ได้ยกขึ้นมาพูดคุย กับใครด้วยซ้ำไป แล้วมันจะต่างอะไรกับการลืมไว้ที่บ้าน
หนึ่งวันที่ปลอดโทรศัพท์มือถือ ทำให้ฉันรู้ว่า ไม่มีมันเราก็ไม่ตาย(ฮา)
จริงๆนะคะ ของบางอย่างอยู่ที่เราให้ค่า ถ้าเราเข้าใจตัวเอง ถ้าเราตามทันใจตัวเอง เราจะไม่ตกเป็นทาสของอะไรเลย
ต่อให้คนทั้งโลกเขาเห่อบีบี แต่ถ้าเราไม่รู้จะมีไปทำไม แล้วเราจะมีไปทำไมล่ะคะ
โทรศัพท์ก็แค่โทรศัพท์ค่ะ แค่ของนอกกายอย่างหนึ่งเท่านั้นเอง !!
Create Date : 22 กรกฎาคม 2553 |
Last Update : 22 กรกฎาคม 2553 23:07:04 น. |
|
3 comments
|
Counter : 569 Pageviews. |
|
|
|
เดี๋ยวนี้...สบาย สบาย ครับ..
วางแล้วก็ว่าง...จริง ๆ
อายุคงใกล้ ๆ กันครับ...อารมณ์เดียวกันแน่ ๆ
ยินดีที่ได้รู้จักครับ..