ความฝันไม่ได้ทำให้เราอิ่มท้อง หากทำให้อิ่มใจ..
เธอจ๋า
วันนี้อยู่บ้าน ไมไปไหนล่ะ ทำสิ่งที่ชอบอย่างเคย อ่านหนังสือ เขียนหนังสือ นอกจากนั้นยังไล่เก็บของที่ไม่ได้ใช้ออกจากตู้ เก็บกวาดโต๊ะที่รกไปด้วยกระดาษ และอื่นๆที่ไม่ได้ใช้
แตเป็นเพราะคำว่า 'เสียดาย' คำเดียว ทำให้สะสมขยะไว้ใกล้ตัว
โดยไม่รู้ตัว
ตลกดีนะ แล้วก็ต้องมานั่งเก็บมันทิ้งไป ทั้งที่ก่อนหน้านั้นคิดว่าไม่ทิ้ง
หรอก จะเก็บเอาไว้ก่อน
ฉันเคลียร์หลายอย่างออกจากลิ้นชัก ท่ามกลางของเหล่านั้น ปรากฏ
บางสิ่งบางอย่างที่ทำให้ทิ้งไม่ลงอีกนั่นแหละ ตั๋วรถทัวร์ที่เคยนั่งไปตามที่ต่างๆ ตั๋วหนัง บัตรเข้าอุทยานแห่งชาติ โปสการ์ดจากแต่ละทีที่เคยผ่าน แม้กระทั่งใบเสร็จรับเงินจากร้านอาหาร และอื่นๆสารพัด
ทั้งมันไม่ได้มีความจำเป็นต้องเก็บไว้ แต่เพราะมันคือความทรงจำจาก
เหตุการณ์ที่เคยผ่าน มันจึงมีค่าควรแก่การเก็บ
ฉันมีความรักความหลังกับเหตุการณ์ในชีวิต มันอยู่ในความทรงจำ
แต่ถูกเก็บไว้เป็นรูปธรรมด้วยเศษกระดาษเหล่านั้น
ปฏิเสธไม่ได้หรอกนะว่ามันคือความสุข แม้มันจะเป็นความสุบทั้งน้ำตา
มันก็คือความสุขของคนอย่างฉันแล้ว อารมณ์เหล่านั้นมันประกอบรวมกันเป็นตัวฉัน มันไม่หนีไปไหนหรอก
อาจเพราะฉันเป็นศิลปินอย่างที่เธอว่าไง ศิลปินที่ดื่มกินอารมณ์ทุกอย่างในชีวิต 555
ตลกดีนะ นี่หากฉันใช้สมองซีกเหตุผลให้มากขึ้น ฉันอาจจะตัดเรื่องรกหัวใจออกได้จนหมดและมีชีวิตเหมือนคนทุกคนบนโลก ไม่มานั่งร้าวรวดอ่อนไหว กับอะไรที่มันกระทบใจ
ฉันคิดไปได้แม้กระทั่งเห็นใบไม้ร่วง เฮ้อ ...
เธออยู่กับโลกจริงเสมอ ไม่เหมือนฉัน ก็ดีแล้วไม่ใช่หรือที่มันถูกจัดวางมาแบบนี้ เธอชื่นชมในสิ่งที่ฉันเป็นว่ามันสวยงาม แต่เธอก็รู้ว่าโลกนี้ไม่ได้มีแต่ความสวยงาม มันมีความจริงด้วย อย่างที่ฉันบอกเธอไงว่า ฉันดีแต่ฝัน ( สุขอยู่ในโลกฝัน เพราะฉันไม่เคยลำบาก-ใช่ไหมล่ะ ) ขณะที่คนอื่นๆอาจจะต้องปากกัดตีนถีบ ไม่มีเวลามานั่งเพ้อฝันอย่างฉันหรอก
แล้วคนอย่างฉันทุกข์ไม่เป็นเหรอ - แหม ไม่จริงนะเธอ
ฉันชื่นชมความสุข ความทุกข์ที่เกิดขึ้นในแต่ละวัน เพราะมันทำให้ฉันรู้ว่าเราไม่ได้อยู่แต่ในโลกแห่งความฝันหรอก แต่จริงๆแล้วความฝัน
ก็ไม่ได้ทำให้เราอิ่มท้อง หากมันทำให้เราอิ่มใจ
แต่ในความฝัน เราจะสุขเสมอ และปลอดภัยเสมอ
ฉันก็เป็นของฉันแบบนี้ ไม่เป็นไรใช่ไหมละ แม้เราจะอยู่ในโลกที่
ต่างกัน แต่กระจกเงาของเราต่างสะท้อนให้เห็นซึ่งกันและกัน
ฉันไมได้ดีแต่พร่ำเพ้ออยู่แต่ในโลกฝันของตัวเองเสมอไปหรอก เพราะในยามที่ความฝันไมได้ทำให้ฉันอิ่มท้อง ฉันก็ต้องทำงานเหมือนเธอนั่นแหละ
การงานบนโลกนี้มีหลายแบบ ที่เธอเลือกก็แบบหนึ่ง ที่ฉันเลือกก็แบบหนึ่ง แม้ต่างรูปแบบแต่มันก็คือหลักการเดียวกัน เราทำงานเพื่อหาเลี้ยงตัวเอง หากแต่สำหรับฉันแล้ว ฉันมักจะแยกโลกของตัวเองเป็นสองใบเสมอ ยามที่ต้องทำงานฉันยิ่งต้องทำ แม้ฉันจะรักมันไม่มากเท่ากับการงานในความฝันของฉัน (คือการเขียนหนังสือนี่ไง)
แต่ฉันก็มีเหตุผลที่ต้องทำ เหมือนเธอไง เพียงแต่การงานของเธอช่างน่าอิจฉากว่าฉัน การได้อยู่ในท่ามกลางสภาพแวดล้อมที่เต็มไปด้วยธรรมชาติ ไม่ต้องรีบเร่ง ไม่ต้องเจอแรงกดดันถาโถมจากระบบ หรือคนที่มีอำนาจ ทำให้เธอทำงานของเธอด้วยใจที่รื่นรมย์
แล้วจะไม่ให้ฉันอิจฉาเธอได้อย่างไร
ปีที่แล้วทั้งปี ฉันใช้ชีวิตแบบที่เรียกว่า เรื่อยเปื่อยไปอย่างนั้น ทำงานเพื่อเงิน แล้วก็หลีกเร้นความน่าเบื่อของเมืองหลวงด้วยการท่องเที่ยวไปตามที่ต่างๆที่ฉันอยากไป มันช่วยเยียวยาหัวใจที่บอบช้ำของฉันได้บ้าง ( นอกจากนั้นเธอก็รู้ว่า ฉันอกหักยับเยินตอนอายุ 37 ตลกดีนะ )
ที่เชียงคาน ความสงบงามของลำน้ำโขง กับความเงียบที่ดำเนินไป ทำให้หัวใจที่หอบหิ้วมาจากเมืองหลวง สงบนิ่งเป็นอย่างยิ่ง ฉันเสียดายมากที่ทำให้ทริปนั้นไม่สวยงามเท่าที่ควร ทั้งที่มันควรจะรื่นรมย์ เธอรู้ไหมว่า ฉันได้ทำบางอย่างที่ไม่ดีเอาเสียเลย ซึ่งฉันก็รู้สึกเสียใจมาจนบัดนี้ หากเลือกได้ ฉันไม่อยากจะทำร้ายใครทั้งสิ้นเลยนะ เพราะมัน
เจ็บปวดจริงๆ
เธออาจสงสัยว่าทำไมฉันยังคิดจะไปที่นั่นอีก เชียงคานมีอะไรดีขนาดนั้นเชียวหรือ มันเหมือนจะไม่มีอะไรเลยนะเธอ ไม่มีความเจริญอะไรเลย แต่สิ่งที่เชียงคานมีคือ 'ความสงบและเรียบง่าย' ไงจ๊ะเธอ
อาจเพราะฉันโหยหาสิ่งเหล่านี้มาก เพราะสภาพแวดล้อมที่ฉันอยู่ในปัจจุบันมันไม่เอื้อให้ฉันใช้ชีวิตช้าๆได้
วันก่อน น้องคนหนึ่งบอกฉันว่า ฉันไม่น่าจะอยู่ได้กับเมืองหลวงที่ผู้คนต้องใช้ชีวิตรีบๆ แกคิดว่าฉันไม่น่าจะเหมาะกับสภาพแวดล้อมแบบนี้ จริงๆฉันเห็นว่าที่น้องพูดก็ไม่ผิด เพราะมันตรงกับใจฉันจริงๆ
เมื่อก่อน กรุงเทพสำหรับฉัน มันหอมหวานมากเลยนะ ฉันอาจจะชอบความอิสระเสรีก็ได้ ไมมีใครมายุ่มย่ามกับเรา จะทำอะไรอย่างไรก็ได้
เมืออยู่มาจนเลยเถิดและทำงานในช่วงแรกๆ ฉันไม่เคยคิดจะหลีกลี้หนีเมืองกรุงเลยนะ แสงสีในเมืองใหญ่ และความสะดวกสบายที่รายล้อมรอบตัวเรา ความทันสมัยที่หาไม่ได้จากเมืองเล็กๆ ยังหอมหวานสำหรับฉันอยู่มาก
แต่คงเพราะฉันอยู่กับมันมานาน และวัยที่เปลี่ยนผ่านทำให้ความคิดเราเปลี่ยนไป ฉันย้ำกับเธอแล้ว ว่าทุกสิ่งทุกอย่างนั้นเปลี่ยนเสมอแม้แต่ความคิดของเราเองยังไม่เหมือนเดิมเลยในแต่ละวัน
ดังนั้นการได้หลีกเร้นไปอยู่ในที่ที่ทำให้ชีวิตช้าลง จึงทำให้ฉันสุขใจจนไม่อยากกลับมา แล้วจะไม่ให้ฉันอิจฉาเธอได้อย่างไรล่ะ จริงไหม
แต่ทว่าในช่วงหลัง ฉันก็พยายามปรับชีวิตใช้ช้าลงและเรียบง่ายขึ้นด้วย
ใช้ชีวิตอย่างที่อยากใช้ ก็ตามอารมณ์ของฉันนั่นแหละ ในเรื่องงานที่ต้องทำ ก็ทำไป เมื่อมีเวลาที่พอจะเร้นไปไหนได้ ฉันก็มีแพลนของฉัน คนอื่นจะใช้ชีวิตอย่างไรไม่รู้นะ แต่ฉันก็ยังคงพอใจแบบนี้
เรื่องความรักของฉัน คงเป็นอีกเรื่องที่เธอสนใจ จะว่าไป ก็มีคนเคยวิเคราะห์ว่า อย่างฉันคงไม่มีวันขาดคนมารัก ( อืมม ก็แฟนบล็อกของฉันนี่แหละ เคยบอกเอาไว้ ) และมันคือความโชคดี
อาจจะจริงของเธอคนนั้นก็ได้ ที่วิเคราะห์ไว้แบบนั้น แล้วเธอคิดว่าฉันโชคดีไหม เอ่อ ครั้งหนึ่งฉันเคยคิดนะ ว่าหากฉันจะต้องเลิกรากับคนรักไปจริงๆ ฉันจะลองอยู่คนเดียวดูบ้าง ฉันคิ๊ดดดดด นะ คิดเสมอว่าฉันจะอยู่ให้ได้แบบนั้น จะอยู่คนเดียวดูบ้าง ทั้งที่คนอย่างฉัน ไม่เคยเว้นว่างจากการมีแฟนเลย เป็นไปได้ยังไง
แล้วหากอยู่คนเดียวจริงๆ แบบที่ไม่มีใครเป็นตัวเป็นตน ฉันก็เคยคิดไว้ว่า จะเดินทางท่องเที่ยวไปเรื่อยๆ ไปทุกที่ที่อยากไป เพราะมันไม่มีข้อจำกัดอะไรหรือห่วงแบบใดที่จะดึงรั้งฉันเอาไว้อีก นั่นคือสิ่งที่ฉันจะทำแน่ๆ เป็นอันดับแรก
แต่แล้ว มันก็ไม่เห็นจะเป็นได้อย่างนั้นสักที ( อย่าหัวเราะฉันสิ ) แล้วอย่างนี้มันแปลว่าฉันโชคดีไหมเล่าเธอ ที่คนอ่านของฉันบอกว่าฉันจะไม่มีวันขาดคนรักแน่ๆ มันจริงใช่ไหม
แล้วเพราะอะไรนะ ที่มันเป็นแบบนั้น เธอว่าเพราะอะไร เพราะฉันอยู่คนเดียวไม่ได้ใช่ไหม เพราะฉันไม่แข็งแรงพอใช่ไหม แต่ฉันไม่เคยคิดว่าตัวเองมีเสน่ห์อะไรเลย ฉันก็เป็นของฉันอย่างนี้ การที่ฉันไม่เคยขาดคนรัก คงไม่ใช่เพราะฉันทำบุญมาดีหรอกนะ เพราะหากเลือกได้จริงๆ ฉันจะเลือกมีรักเดียว
ฉันจะเลือกมีรักเดียว จริงๆนะเธอ มันมีตัวอย่างให้เห็นเยอะไปไม่ใช่หรือว่า คู่รักบางคู่ก็สามารถอยู่ด้วยกันจนตายจากกันไปข้างหนึ่ง เหมือนปู่กับย่าของฉัน เหมือนพ่อกับแม่ของฉันที่แม้จะเบื่อกันยังไง เขาสองคนยังอยู่ด้วยกัน หรือแม้แต่น้องสาวของฉันกับคนรักของเขาที่ยังอยู่ด้วยกันทั้งที่คบกันมาถึงสิบปีแล้ว
ฉันไม่โชคดีแบบนั้น เศร้าจังนะ
เมื่อมองดูคู่รักคู่อื่น หรือคนอื่นๆที่มีความรักสวยงาม คนสองคนที่จูงมือกันโดยไม่มีวันเบื่อกันเลย แม้ความเสน่หาจะลดลงแล้วแต่ทว่าสิ่งที่คนสองคนมีให้กันเสมอคือการดูแลกัน ไม่ว่ามันจะคือความรักหรือไม่แต่ฉันก็ฝันที่จะเห็นตัวเองมีความรักแบบนั้นให้ได้สักครั้งในชีวิต
มันมากเกินไปหรือเปล่านะ มันยากเกินกว่าที่ฉันจะทำได้หรือเปล่านะเธอ
แล้วมันอยู่ไหนละนี่ ( ฮา )
ก่อนที่ฉันจะพร่ำเพ้อไปมากกว่านี้ ก็อยากบอกว่าฉันดีใจจริงๆที่ได้รับรู้ว่าเธอคิดถึงฉันอยู่เสมอ ฉันเองก็คิดถึงเธอไม่ได้น้อยไปกว่ากัน แม้เราจะไม่ได้พบกัน แม้ฉันจะไปที่อื่นเสมอๆ และไม่ได้แวะไปหาเธอสักที เหมือนที่เธอค่อนขอดฉันอยู่เรื่อยนั่นล่ะ
ประเทศไทยกว้างใหญ่มาก ฉันอยากไปดูไปเห็นให้มันทั่วๆ
แปลกนะ ฉันน่ะไปไหนๆก็ไปได้ แต่แค่ไปหาเพื่อนแค่นี้ ฉันมักจะมีข้ออ้างที่น่าหมั่นไส้
เธอเคยได้ยินเพลงเพราะเพลงหนึ่งไหม เพลงที่ชื่อ 'กลับมาหาเพื่อน' น่ะ ฉันชอบเพลงนี้ และไม่เคยรู้สึกเลยว่าเราไกลกัน เพราะวันหนึ่งเราจะได้พบกันอีก ฉันเชื่อว่าความเป็นเพื่อนเป็น infinity มันจะไม่มีวันหายไป
คิดถึงเธอจริงๆ
แล้วพบกันนะ
B
| Create Date : 10 มกราคม 2552 |
| Last Update : 10 มกราคม 2552 15:17:15 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 417 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [
