ความเป็นเมือง.. กลืนฉันไม่ได้
19 ปีแล้วที่ฉันออกจากบ้านมาอยู่กรุงเทพ
19 ปีแล้วสินะ ที่จากแม่มา ทั้งที่แรกออกมาจากบ้าน อยากหนีกลับบ้าน
วันละหลายๆรอบ
ภาระของการการเป็นนักศึกษา ทำหน้าที่ตามวัย
หลังจากนั้นก็ตามมาด้วยภารกิจของการทำงาน
19 ปีนี่นานนะคะ เทียบได้กับช่วงเวลาเติบโตของเด็กวัยรุ่นคนหนึ่งทีเดียว
และแม้จะนาน แต่มันก็เร็ว ฉันยังจำได้ดีว่าขบวนรถไฟที่นำฉันจากบ้านมา
ทั้งน้ำตานั้น ฉันอยากให้มันวิ่งช้าๆปานใด
ชีวิตในเมืองเคยทำให้ฉันสนุกสนาน วัยวันที่เปลี่ยนผันทำให้ฉันได้เรียนรู้
ชีวิตและเติบโต ด้านกายภาพฉันกลายเป็นคนทำงานกินเงินเดือน หาเลี้ยงตัวเองได้ แต่ด้านจิตใจ ฉันว่าชีวิตเมืองกลืนเราให้ด้านชากับอะไรหลายๆ
สิ่ง
19 ปี ฉันผ่านร้อน ผ่านหนาว ทุกข์และสุข ไม่น้อยค่ะ
จากเด็กต่างจังหวัด กลายมาเป็นคนกรุงเทพ
หากเป็นเมื่อก่อนนี้ ฉันก็คิดว่าชีวิตเมืองนั้นดีแล้ว แต่อยู่ไปๆ ฉันกลับรู้สึกว่าความเป็นเมืองไม่ได้สวยงามสักเท่าไหร่เลย ฉันรักอิสระก็จริง และชีวิต
เมืองทำให้ฉันมีอิสระไม่ต้องแคร์สายตาใคร
แต่ฉันว่าเวลาได้ออกไปตามถนน สองข้างทางเขียวๆ กับฟ้ากว้างๆนั้นทำให้เราอิสระกว่ามาก
19 ปีสำหรับฉัน ทั้งนาน เหนื่อย และหนัก
ยังต้องเดิน ยังต้องทำหน้าที่ แต่หากมีช่วงเวลาได้หายใจบ้าง ขอหมุนล้อรถ ขอกระโดดขึ้นรถ ไปสูดอากาศที่ใดสักที่
สามวันนี้ขอลานะคะ ขอไปเป็น 'เด็กต่างจังหวัด' อีกรอบ รากของฉันก็
มาจากต่างจังหวัดนี่นา ความเป็นเมืองกลืนฉันไม่ได้หรอกค่ะ
ฉันรู้แล้วว่า เมื่อเราโต เมื่อวัยเราเริ่มเปลี่ยนผัน ความเรียบง่ายและเป็นสุขคือสิ่งที่งดงามจับใจเพียงใด และมันทำให้เราสบายใจเพียงไหน
บางทีเราก็ต้องการแค่นี้เองค่ะ .. ชีวิตหนึ่ง
แล้วจะส่งข่าวถึงค่ะ ไปไกล ไปใกล้ ไปไหนฉันก็คิดถึงคุณ
เจอกันที่ปลายทางนะคะ
| Create Date : 04 เมษายน 2551 |
| Last Update : 4 เมษายน 2551 21:40:40 น. |
|
7 comments
|
| Counter : 390 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [
แล้วเด็กกรุงเทพทั้งตัวอย่างฉัน ก็คงต้องขอยืมคำว่า "ความเป็นเมืองกลืนฉันไม่ได้หรอกค่ะ" มาใช้บ้าง