ในความคิดบลู การมีชีวิตที่ไม่ประมาท ไม่ได้เป็นการตีกรอบให้ตัวเองแต่อย่างใดเลยค่ะ บลูกลับมองคนที่ชอบพูดว่าเค้าให้อิสระกับตนเองไม่อยากตีกรอบกับเอง จนลืมคิดถึงวันข้างหน้านั่นแหละคือคนที่ประมาทในการใช้ชีวิต

คนเรามีสิทธิ์ที่จะให้อิสระกับตัวเองค่ะ แต่คนที่รักอิสระเสียจนลืมหน้าที่ต่อตนเองและต่อผู้อื่น บลูมองว่าเค้าไร้ความรับผิดชอบ

เพื่อนหลายๆคนมองว่าบลูบ้าบิ่นและกล้ามากที่คิดจะไปเรียนต่อญี่ปุ่น
ในตอนนั้น แต่จริงแล้วเพราะบลูศึกษาและมองแล้วว่ามันเป็นไปได้
ที่จะไปก็เลยทำ

คนบางคนมองเพียงแค่จุดยอดของความสำเร้จของคนอื่นโดย
ไม่มองว่ากว่าเขาจะมาถึงตรงนี้ เขาผ่านความลุ่มๆดอนๆอะไรมากบ้าง เค้าเลือกที่จะมองเพียงด้านเดียวแล้วคิดว่าคนอื่นช่างมีชีวิตที่เพอร์เฟค ทำอะไรก็สำเร็จไปหมดต่างกับตนเอง

บลูอาจจะพูดว่าบลูเป็นคนกล้าค่ะ อย่างน้อยบลูก็กล้าที่จะตัดสินอะไรดว้ยตัวเอง ทำในสิ่งที่อยากจะทำ แต่บลูก็กล้าอย่างคนขี้ขลาด เพราะอย่างน้อยบลูไม่ประมาทกับหนทางข้างหน้า

แบบแผนชีวิตที่คุณว่า
ฉันเรียกว่า แผนที่ชีวิต

ทุกคนต่างมีแผนที่ชีวิตที่แตกต่างกันไป หากเปรียบก็คงเปรียบกับแกนใหญ่ที่อยู่ตรงจุดศูนย์กลาง จากจุดศูนย์กลางย่อมมีการแตกแขนงแยกกิ่งก้านสาขาออกไป ดังนั้นการวางแผนชีวิตเพื่ออนาคตและจังหวะชีวิตการก้าวย่างไปสู่ความสำเร็จในแกนใหญ่ของเราย่อมมีการ กิ่งกลาง กิ่งเล็ก และกิ่งย่อย ๆ เข้ามาเชื่อมโยงความสัมพันธ์ให้เราได้ใช้ชีวิตไปตามลำดับที่ถูกต้อง แม่นยำ และรัดกุม แต่ขณะเดียวกันทั้ง กิ่งกลาง กิ่งเล็ก และกิ่งย่อย ๆ ที่ว่า แตกแขนงออกเป็น กิ่งยิบย่อยเล็ก ๆ อีก กิ่งยิบย่อยนี้เองเปรียบดังอุปสรรคที่เข้ามาทำลายจังหวะชีวิตของเราไม่ให้ราบรื่น แทรกแซงจนเป็นสิ่งที่เหนี่ยวรั้งการก้าวย่างของเราระหว่างเส้นทางเดินไม่ให้ราบเรียบสวยงาม

บางครั้งเราจำเป็นที่จะต้องตัดกิ่งยิบย่อยลงเสียบ้างหรือทำให้ลดน้อยลงให้มากที่สุด และในกาลข้างหน้าเราไม่สามารถรู้ล่วงหน้าได้เลยว่ากิ่งยิบย่อยจะเกิดขึ้นมาเมื่อไหร่ การทำแผนที่ชีวิตให้กับตัวเองก็เป็นเหมือนการสร้างรากฐานให้กับตัวเรา แผนที่ชีวิตอาจจะมีหลายช่องทางออกโดยรอบทุกทิศทาง เพื่อรับและส่งสิ่งต่าง ๆ ที่เข้ามา เมื่อเรารู้เท่าทันกับอุปสรรคที่ผ่านเข้ามา เราย่อมมีสิทธิ์เลือกเปิดช่องทางออกที่เหมาะสมที่คิดว่าดีที่สุด เมื่อเลือกแล้วก็ผลักออกด้วยความมั่นใจ ความสำเร็จที่รออยู่ไม่ไกลเกินไป

ไม่มีอะไรที่ไม่อยู่ในกรอบหรอกค้าบบ
แต่กรอบของแต่ละคน ใหญ่ เล็ก ไม่เท่ากันก็แค่นั้น

แค่คิดถึงชีวิตก็เหนื่อยแล้วฉัน

ฉันคิดว่ากรอบชีวิตของแต่ละคนก็มีขนาดและรูปร่างต่างกัน

กรอบของคุณอาจมีเหลี่ยมมีมุมมากหน่อย
ของพี่คนนั้นคงเป็นทรงกลม กลิ้งไหลลื่นไปได้

เลือกกรอบที่เราอยู่แล้วสบายใจที่สุดนั่นแหละค่ะ
กรอบที่เหมาะกับเรา

กลับมาอีกครั้งค่ะ

สวัสดีค่ะพี่บี

ใหม่ทักทายมาจาก Helsinki ค่ะเมื่อกี๊ใหม่เพิ่งเดินออกไปกินข้าวกลางวันมาค่ะ เดินแทบก้าวขาไม่ออกเลยค่ะ หนาวมากกกก ติดลบค่ะตอนนี้ แล้วก็ทั้งฝนตก+หิมะตกเลยค่ะ

ใหม่คงไม่มีปัญญาออกไปเดินที่ไหนแล้ว หนาวขนาดนี้ อีก 2 ชม.กว่าๆรถจะมารับไปสนามบินแล้วด้วย ใหม่เลยแวะมาทักทายพี่บีก่อนค่ะ


ใหม่ไม่ค่อยจะสนใจเรื่องที่ต้องวางสเต็ปอะไรเท่าไหร่ค่ะ ใหม่ค่อนข้างจะเชื่อในเรื่องของ destiny ค่ะ เพราะเห็นมาเยอะแล้วค่ะ บางคนอยู่ในกรอบสุดๆมาตั้งแต่เ็ด็ก ได้เรียนดีๆ แต่พอจะรับปริญญาเกิดรถชนตาย หรือไม่ก็ตั้งเป้าหมายการใช้เงิน เก็บเงินซื้อรถ เก็บเงินซื้อบ้าน แต่ไปๆมาๆบ้านไฟไหม้

อยากทำอะไรก็ทำค่ะ เหมือนจะไร้สาระ แต่ใหม่ชอบค่ะ 55 พี่บีก็ลองออกมานอกกรอบ (หรือไม่ก็วาดกรอบให้กว้างๆขึ้น ถ้าใจยังไม่กล้าพอ 55) ดูสิคะ แล้วจะได้สัมผัสรสชาติของชีวิต 55

ฉันเห็นว่า
การอยู่ในกรอบนั้นแม้ปลอดภัย
แต่ไม่สนุกสักนิด

ควรแหกกรอบบ้าง ใช่ไหมคะ
ชีวิตจึงมีรสชาติ

คิดถึงคุณทุกคนค่ะ

กรอบเหมือนรั้วบ้านค่ะ

แค่เพื่อสร้างอนาเขตของตัวเอง

ยังไงซะ รั้วบ้านต้องมีประตูให้เดินออกนอกบ้านอยู่ดี

อยู่แต่ในบ้านอย่างเดียว..โลกมันแคบไปนะคะ

หากกรอบคือหลัก คือขอบเขตที่กำหนด
เห็นว่าการอยู่ในกรอบทำให้เกิดความมั่นใจ และมั่นคงค่ะ
ชัดเจนในแนวทางการดำเนินชีวิต

โดยส่วนตัว...ยังชอบที่จะอยู่ในกรอบ
ยามล้มแม้นเราไม่มีใครเลย...
เรายังคงมีกรอบหรือขอบให้พิง...
เพื่อจะลุกขึ้นและก้าวเดินต่อไป...

(หรือฉันยังเป็นคนขลาดกลัวอยู่คะนี่???????)

คุณเจ้าพระยา
หายไปตั้งหลายวัน
กลับมาเขียนสั้นๆ ฉันจะงอนล่ะนะ

น้องใหม่อ่านข้อความที่พี่ทิ้งไว้ให้ยังคะ
เรื่อง wordpress น่ะค่ะ

อ้าว เป็นงั้นไป

อย่างอนเลยนะคะ
ฉันส่งเมลล์ไปง้อแล้วล่ะคะ

ตอนนี้อยู่ในช่วงจะแตกแถวแล้วพี่ แต่คิดไม่ตกอยู่เนี่ยล่ะ

น้องกิลจะไปไหน
แถวยาวหรือเปล่า

ระวังต่อคิวนานนะคะ

ชีวิตอยู่นอกกรอบตลอด

จนตอนนี้อยากเข้าไปในกรอบแล้ว แต่ไม่มีกรอบให้เข้าค่ะ

ก็เลยต้องเดินรอบ ๆ กรอบ ไปเรื่อย ๆ

กรอบมีไว้พุ่งชน (ชนกระเด็นหลายอันแล้วค่ะ)