ซม และ เพ้อ.... จากค่ำถึงเช้า
ฉันตื่นราวๆนี้ หลายคืนติดกันแล้วนะคะ
บางครั้งชักกลัวว่า นาฬิกาชีวภาพของฉันจะ memory เวลานี้เอาไว้
เป็นการถาวร
คุณคะ ฉันไม่ได้อยากตื่นเร็วเลย บอกตรงๆ ฉันอยากนอน
เมื่อคืนฉันกินยาที่หมอให้ เพื่อให้หลับ
พูดง่ายๆ มันคือยาคลายเครียด เพราะฉันขอให้หมอจ่าย
หมออธิบายหลักปกติของอาการป่วย อากาศเปลี่ยน อย่างนั้นอย่างนี้
แต่คุณคะ ฉันรู้ดีว่ามันไม่ใช่
ฉันรู้ดีว่ามีตะกอนบางอย่างในใจที่สั่งให้ฉันกังวล
จึงทำให้พักผ่อนน้อยไป น้อยกว่าที่ควร
เช้านี้ฉันรู้สึกสบายดี กระเป๋าใบใหญ่หนักกว่าเคยเพราะมีโน๊ตบุ๊ค
หนังสือ และกล้องถ่ายรูป
อา.. ให้ความรู้สึกของการเป็น backpacker ดีจริงๆ
ฉัน no plan นะคะ ยังไม่รู้จะทำอะไรมากมายนอกจากคิดว่า ไปฝังตัว
อยู่ตรงไหนสักที่ ที่มันจะทำให้ฉันตื่นเต้นกับสิ่งรอบตัวดีกว่า
บางคนบอกว่า ฉันจะบ้าเหรอ จะไปทำไม -- พี่สาวรุ่นใหญ่โทรมา
เมื่อวานเย็น โวยวายมาตามสาย ฉันพูดจนเธออ่อนใจแล้วก็บอกว่า
เออ -- ตามใจ
เพื่อนและน้อง บางคนบอกว่า พวกเขาพร้อมจะอยู่ปลายสาย
หากฉันต้องการใครสักคน
พวกเขาอาจจะคิดว่าฉันมีแก่ใจจะเที่ยวหรือ อยู่ในอารมณ์นี้
ฉันไม่รู้ว่า ที่ถูกคืออะไร คือการล้มลงนอน เพื่อหลับให้ลืม ให้เวลาผ่านไป
ฉันอยากทำจังเลย แต่ฉันทำไม่ได้ค่ะ แม้บอกตัวเองเท่าไหร่ แต่ใจมันแข็งขืน
สวนทางกับความคิดเสมอ
ฉันไม่ได้บ้าบิ่น ฉันไม่ได้ซมซาน ฉันไม่ได้ร่ำไห้ ฟูมฟาย
ฉันแค่อยากลองทำอะไรในสิ่งที่ฉันไม่เคยทำ ฉันคิดง่ายๆว่า
ก็แค่เปลี่ยนที่นอน -- แต่แหม คุณคะ การเปลี่ยนที่นอนของฉันนี่
เปลี่ยน 360 องศา ponarama เลยนะคะ
เดี๋ยวเราจะได้รู้จักกันแล้ว .. ความเงียบ อาจจะได้จับมือกันแล้ว .. ความเหงา
ดูจากรูปการณ์นี้ คุณคิดว่าอาการของฉันน่าเป็นห่วงไหมคะ
คอมเมนท์ไม่ถูกเลยละสิคะ..
ฉันจะลองวัดดูสักตั้ง ว่าฉันจะมีอาการน่าเป็นห่วง ร่อแร่ หรือเชียงใหม่
จะกร่อนใจฉันไปถึงไหน
บางทีอาจไม่ใช่เชียงใหม่ที่กร่อนใจฉัน แต่เป็นเพราะ 'มัน' ค่ะ
มันที่เรียกกันว่าความเหงา แต่คงไม่ทำให้ถึงกับต้องเป็นศัตรูแช่งชักหักกระดูก
กันหรอกนะคะ
คุณโอ๋ยังบอกเลยนี่นา ว่าความเหงาน่ะ... น่ารัก
ขอใจสักดวง อยู่กับฉันค่ำนี้..
ขอมือที่มองไม่เห็น ประคองฉันระหว่างทางนี้
ไปด้วยกันนะคะ...
| Create Date : 25 มกราคม 2551 |
| Last Update : 25 มกราคม 2551 6:23:45 น. |
|
7 comments
|
| Counter : 395 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [
ดูแลเอาไว้ให้ใครสักคนที่เขายังหาคุณไม่เจอ