เมื่อคนสองคน เ บื่ อ กั น เ อ ง !!!
น้องกับแฟนเป็นคนรักกันมากว่าสิบปี ตลอดเวลาสิบปีที่ผ่านมา ทั้งคู่ทำตัวติดกัน ไปไหนไปกันแต่แทบจะไม่ทะเลาะกัน เหมือนว่าความรักดีมากๆเลย
เวลาที่มองดูคนรักกันแล้วเห็นเขารักกันดี๊ ดี ฉันมักจะเกิดคำถามเสมอ
ว่าแล้วทำไม เราไม่มีความรักดีๆแบบนี้บ้าง รักยาวๆ รักนานๆ
รักเคียงคู่ รักไม่ร้าง ฯลฯ
เพราะสำหรับตัวเองแล้วผ่านมาหลายรูปแบบ โลดโผน โหด มัน
แต่ไม่ฮา ทุกครั้งเลย
มองชีวิตน้องแล้วเกิดความรู้สึกว่า นี่ไง ของจริงล่ะ คนรักกันอยู่ด้วยกันดี๊ ดี เหมือนรักจะไม่จืดจางเลย ( แต่ที่จริงคือเราไม่รู้เบื้องลึกของเขานะคะ ) ไม่เคยทะเลาะกัน เหมือนจะเป็นรักในอุดมคติที่ใครๆก็อยากได้
ฉันน่ะ เคยผ่านความรักมาก็เยอะ แต่แทบจะหาความสงบยาก
อาจเพราะตัวฉันเองนี่แหละค่ะที่เป็นปัญหา requirement เยอะ
และบางทีก็ทำไปด้วยความไม่รู้
ที่เล่าเรื่องนี้ก็เพราะมันมีเรื่องให้คิดต่อ และกลายเป็นคำถาม
...
ไหนๆ ฝนก็ตกทั้งวัน ไม่ค่อยสวยงามนักค่ะ หนักไปทางน่าเบื่อมากกวา แต่ต้นไม้ใบหญ้าเขาชอบ กล้วยไม้ออกดอก หญ้าก็ขึ้นเอาๆๆ
ดอกนั่นดอกนี่พากันบาน แต่คนกลับเฉาเพราะฝนโปรยเสียนี่
คุยเรื่องความรักโรยๆ ดีกว่า
...
กลับมาที่คำถามคาใจดีกว่า อะไรไม่อะไร วันนี้ได้ยินคำพูดที่ออกจากปากน้องเข้าน่ะสิ ปกติน้องมีกิจวัตรในวันหยุดกับแฟน แต่วันนี้
เป็นวันแรกในรอบสิบปี ที่น้องไม่ไปไหนกับแฟน เขามีเหตุผลว่า
เบื่อกันเองเอามากๆ อ๊าวว ฟังคำพูดนี้แล้ว รู้สึกคาๆ ชอบกล
น้องบอกว่า สิบปีแล้ว กลายเป็นเหมือนเพื่อนกันมากกว่า ไอ้ที่เคยรู้สึกว่าอยากตัวติดกัน วันนี้มันไม่อยาก กลับอยากทำอะไรที่ตัวเองอยากทำ อยากห่างๆกันบ้าง ต่างคนต่างไปทำอะไรที่แปลกใหม่บ้าง ชีวิตมันซ้ำซากเกินไป เอ่อ... เบื่อกันเองแบบนี้ก็มีเน่าะ
ตกลงว่าสิ่งที่เรามองเห็นโดยที่เราไม่รู้ ก็คือ นึกว่าเขา happy ลัลลา
ทั้งที่เวลาล่วงเลยมาสิบปี แต่เขายังไม่เบื่อกันเลย รู้สึกชื่นชมว่ามีคนคิดแบบนี้และทำแบบนี้ได้ กลายเป็นว่า เอ่อ มันก็ไม่ใช่แฮะ เขาก็มี
ความรู้สึกแบบนี้ เบื่อกันเอง แป่ว !!!
นึกออกแล้ว ว่าทำไมเพื่อน ข กับเพื่อน ส เพื่อนของฉันคู่หนึ่งถึงได้เกิดอาการเบื่อหน่ายแล้วเลิกไปทางใครทางมันทั้งๆที่ไม่ได้มีใครกันนี่แหละ เพราะเพื่อนบอกว่า อยู่กันมานานมาก ก็ราวๆสิบปีเช่นเดียวกัน
จนกลายเป็นเพื่อนกันมากกว่า อยู่ๆไปก็ไม่มีอะไรใหม่ เลยขอให้ต่างฝ่ายต่างแยกย้ายไปหาหนทางใหม่ ไปมีสิ่งที่ตัวเองอยากมี ไปทำสิ่งที่ตัวเองอยากทำ แต่ทั้งคู่ก็ไม่ได้จากกันไม่ดี ทั้งคู่ยังคงคุยกัน ยังคงรักและหวังดีต่อกัน
บางทีความสวยงามของความรักอาจจะอยู่ที่ตรงนี้ก็ได้ ตรงที่ใจกว้าง
เข้าใจ ยอมรับ และเปิดใจ
กระมังคะ ??
เมื่อคิดทบทวนแล้วเกิดคำถามว่า แล้วเราหวังอะไรในชีวิตคู่ของคนสองคน ความรักแบบของเรา มันจะไม่มีสิทธิ์ยืดยาวไปจนถึงตายจากกันได้เลยหรืออย่างไร แล้วความรักแบบเรา มันไม่มีอะไรยึดเหนี่ยวได้เลยหรืออย่างไร พอนานๆไป มันจะเป็นแบบนี้หรอกหรือ
เฮ้อ ไม่รู้จะเศร้าดีหรือเปล่านะคะ
ฉันเคยดูซีรีส์ The L word เห็นคู่รักฝรั่งในเรื่องเขาเปลี่ยนคนรักจนวุ่นวายไปหมด คนนั้นมีความสัมพันธ์กัคนนี้ เดี๋ยวๆคนนี้ก็ไปมีความสัมพันธ์กับคนโน้น คือในหนังมันถูกสร้างให้สอดคล้องกับวัฒนธรรมของชาตินั้นๆใช่ไหมคะ ดูแล้วปวดหัวกับฝรั่งเขา แต่ลึกๆแล้วสัมผัสไม่ได้ว่า ในช่วงเวลาที่คนๆหนึ่งไปมีความสัมพันธ์กับอีกคน มันประกอบขึ้นจากอะไร ใช่ความรักหรือไม่ เพราะมันฉาบฉวยมาก มันเร็วมาก และมันผิวเผินมาก
แต่ชีวิตจริงไม่เหมือนหนัง ไม่เหมือนละคร เพราะในชีวิตจริงเวลาเรารักใครสักคนเราต้องใช้พลังงานมากเหลือเกิน
แต่การที่คนสองคนจะประคองความรักให้ได้นานเป็นสิบปี โดยจะไม่มี
การเบื่อกันเอง มันก็ไม่ได้ง่ายนักหรอกนะคะ ใช่ ! ฉันว่าไม่ง่ายหรอก
เพราะธรรมชาติของคน มักจะไม่อยู่นิ่งอยู่แล้ว โดยเฉพาะกับบางสิ่งเก่าๆที่คุ้นเคย ที่รู้หมดแล้ว ที่กลายเป็นความเคยชิน มันไม่ทำให้หัวใจเต้นแรงอีกแล้ว จะนำมาซึ่งความเบื่อในที่สุด
เมื่อถึงวันนั้นบางทีเราอาจจะต้องสะกดคำว่า พอ ให้เป็น ถ้ายังไม่เป็น
ก็ต้องดูให้ถ่องแท้ว่า ไอ้ที่ดิ้นรนอยากจะหนีออกจากความเคยชินเดิมๆนั่นเป็นเพราะอะไรกันแน่ แล้วจะปล่อยให้ชีวิตหมุนวนอยู่กับการรักๆเลิกๆ อีกนานแค่ไหนในเมื่อชีวิตก็ไม่ได้ยืดยาวนัก
หายใจลึกๆ แล้วลองถามตัวเองดูสักครั้ง
ดีไหมคะ !
| Create Date : 18 ตุลาคม 2552 |
| Last Update : 18 ตุลาคม 2552 20:39:59 น. |
|
7 comments
|
| Counter : 474 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [
"บางทีความสวยงามของความรักอาจจะอยู่ที่ตรงนี้ก็ได้ ตรงที่ใจกว้าง เข้าใจ ยอมรับ และเปิดใจ..."