ตอบฉันสิ .. คอมพิวเตอร์ที่รัก
ฉันมีโทรศัพท์มือถือสองเครื่อง คงเหมือนกับใครอีกหลายๆคน
ที่มีเบอร์ในครอบครองมากกว่าหนึ่ง
สมัยนี้มีคนพกโทรศัพท์มากกว่าหนึ่งเครื่อง ดูเป็นเรื่องธรรมดาและปกติ
เพราะเบอร์ฟรีมีแจกเยอะแยะ แทบจะยัดใส่มือกันแล้ว
แต่ลองถามดูว่า ใครจำเบอร์โทรศัพท์ของคนที่ติดต่อด้วยได้ทุกคนบ้าง
ฉันเชื่อแน่ว่า ไม่มี
ไม่มีใครจำเบอร์ใคร เพราะสมัยนี้เขาใช้ความจำในโทรศัพท์มาจำแทนเรา จะโทรหาใคร ก็หาจากชื่อที่เมมโมรี่เอาไว้ในเครื่อง
..
สมัยนี้ นอกจากโทรศัพท์หนึงเครื่องจะใส่ซิมได้สองเบอร์ อเนกประสงค์เสียจริงแล้ว ยังใช้ทำอะไรได้อีกสารพัด ดูทีวีก็ได้ ฟังเพลงก็ได้ ดูหนังก็ได้ อีกหน่อยน่าจะใช้ไปซื้อกับข้าวแทนเราได้ ( อันนี้แค่กัดจิก แต่
มันอาจเป็นจริงในศตวรรษหน้าก็ได้ ใครจะรู้นะคะ )
มือถือแบบ multi function กลายเป็นมือไม้รวมทั้งสมองของคนเราไปแล้ว
ไม่ต้องจำอะไร ให้มือถือจำแทน
ความสะดวกสบายเหล่านี้ ทำให้คนเราสบายขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ ในเมื่อ
เราไม่ต้องเผื่อสมองไว้จำเบอร์ใคร เราน่าจะมีเวลาที่จะพูดคุยหรือใช้เวลาด้วยกันได้มากขึ้นสิคะ
แต่มันไม่จริงหรอก เพราะเมื่อมือถือที่ทำอะไรหลายอย่างมาช่วยเราทำนั่นทำนี่ เราก็ไม่เคยหันไปมองอีกเลยว่า คนรอบข้างเขาทำอะไรบ้าง
ดอกไม้ใบหญ้าสวยอย่างไรบ้าง เราไม่ได้หันไปทักทายคนรอบข้างด้วยเรื่องสุขเรื่องทุกข์ แต่ตรงกันข้าม เราพูดกันน้อยลงด้วยซ้ำ หรือหากเราจะพูดคุยกัน เรื่องที่จะคุยกลับไม่ใช่เรื่องของ ความรู้สึก ของอีกฝ่ายว่า สบายดีหรือ เป็นอย่างไรบ้างแล้ว
คอมพิวเตอร์ โทรศัพท์มือถือ ไอโฟน ไอพอต เอ็มพีสามสี่ห้าหก
คือผลผลิตของคนที่ช่วยทุ่นแรงและอำนวยความสะดวก แต่มันได้แย่งเวลาอันรื่นรมย์ แย่งดวงตาที่จะมองเห็นต้นไม้ใบหญ้า แย่งเวลาที่เราจะได้ทักทายกันด้วยความรู้สึกที่ออกมาจากใจ
ปฏิเสธได้ไหมคะว่าไม่มีเวลาเงยหน้ามองฟ้า ว่าพระจันทร์คืนนี้สวยอย่างไร เพราะเวลาที่หมดไป สายตาที่จับจ้องมันกลับไปอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ กับหูฟังที่ยัดใส่หูตลอดเวลา ฟังเพลงที่ว่าเพราะที่สุด
แต่ไม่เคยฟังเสียงหรือพูดคุยกับตัวเองเลย
..
ในรถไฟฟ้าใต้ดิน หากวัดปริมาณคนสิบคน แปดในสิบมีหูฟังติดอยู่
สายตาของพวกเขาจับจ้องไปที่โทรศัพท์มือถือ เกมที่อยู่ในนั้นดึงดูดความสนใจและช่วยพวกเขา 'ฆ่าเวลา'
เราใช้เทคโนโลยีฆ่าเวลา
แล้วเคยคิดไหมว่า เทคโนโลยีได้ฆ่าเรา ให้ตายจากความมีชีวิตชีวา
ทีละน้อย โดยที่เราไม่รู้ตัวเลย
..
คนสองคนนั้นยืนใกล้ๆกัน พวกเขามีหูฟังของตัวเอง สายตาจับจ้องไปที่โทรศัพท์ในมือ พวกเขายิ้มให้โทรศัพท์
เมื่อคนสองคนเดินออกจากสถานีรถไฟใต้ดิน ต่างแยกย้ายกันไปคนละทาง
พวกเขาไม่รู้จักกัน แต่ทำไมพวกเขาทำทุกอย่างเหมือนกันเลย
ฉันเองก็สงสัย
คุณละคะ ... สงสัยหรือเปล่า ???
| Create Date : 01 กันยายน 2552 |
| Last Update : 1 กันยายน 2552 23:08:45 น. |
|
7 comments
|
| Counter : 411 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [
เป็นสิ่งที่เรามักจะใส่เวลาอยู่ท่ามกลางผู้คน
(อยากมีเวลาเป็นส่วนตัวบ้าง เวลาอยู่ในสภาวะแบบนั้น
หรือประมาณว่าไม่อยากได้ยินเสียงคนรอบข้างอ่ะ)
ใช้เทคโนโลยี รอเวลาค่ะ (รอเวลาเปลี่ยนเพลงใหม่ 555)