อืม...

อ่านแล้วนึกถึงตอนแฟนกลับบ้านเลยค่ะ...
ใช้ชีวิตคนเดียวช่วงสั้น ๆ ไม่กี่วัน รู้สึกขาด ๆ ค่ะ
การไปไหนมาไหนคนเีดียวกลายเป็นเรื่องที่ไม่เคยชินไปซะแล้ว
...แม้จะเป็นช่วงสั้น ๆ ไ่ม่กี่วัน

วันนี้ว่าง ๆ เลยเข้าไปอ่านบล็อกเก่า ๆ ของคุณบีมา
ลองเปรียบเทียบกับความรู้สึกของตัวเองแล้วว่าถ้าเราต้อง"เดินเดี่ยว"บ้าง
เราจะทำมันได้ไหม...

ตอบยากเหมือนกันค่ะ...
สงสัยต้องอาศัยลูกบ้าอย่างที่คุณบอกจริง ๆ แฮะ..
และอาจต้องเป็นลูกบ้าที่ลูกใหญ่มากพอควรทีเดียว

สำหรับตอนนี้เหรอคะ..
สัญชาตญาณของการดูแลตัวเองของฉันมันบกพร่องไปแล้วค่ะ...

หวังว่าคุณบีจะได้พบกับคนที่มาเดินเคียงข้างได้ในเร็ววัน
เอาใจช่วยนะคะ...สู้ ๆค่ะ

เหนื่อยจังเลยคุณ

ฉันกำลังเรียนรู้อะไรอีกหลายอย่าง
หัวใจผจญภัยของฉันยังอยู่

และเหมือนมันจะเริงร่าทุกครั้งที่ได้ออกเดินทาง
หรือแม้กระทั่งได้ทำอะไรใหม่ๆ

เหมือนที่พี่สาวใจดีของฉันบอกว่า
โลกนี้ยังมีอะไรให้เรียนรู้อีกมาก
อย่าหยุดแค่นี้ค่ะ