ลมหนาวเดือนมีนา .. ( ฉันคิดอะไรอยู่นะ ..ขณะเดินอยู่ริมถนนสีลม )
สวัสดีวันที่อากาศหนาวมาเยือนค่ะ
ขอกรี๊ดนิดนึงก่อน เพราะมันประหลาด แต่ก็ชอบค่ะ ลมหนาวโชยมาในหน้าร้อน ขณะตอนที่ยังหนาวอยู่มันไม่ยักหนาว
ไม่พักต้องพูดถึงแล้วว่าโลกเราปรวนแปรเพียงไหน สาเหตุที่เรารู้ๆกันอยู่
แต่ที่น่ากลัวว่านั้น ฉันว่ามันคือ 'สิ่งที่เราเองก็เดาไม่ได้' นั่นแหละค่ะ ที่เราจะต้องรับมือกับมัน ไม่มีใครคาดคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้น ในขณะที่เราอยู่กับความแปรปรวนเหล่านั้นทุกวัน จนกลายเป็นความชาชิน
และเมื่อชาชินอย่างไม่รู้สึกอะไร มันก็คือหนทางแห่งความประมาท
ฉันไม่ได้เขียนบล็อกยาวๆมาพักใหญ่แล้ว ส่วนใหญ่ฉันจะเล่าเรื่องแมว
ขณะที่เรื่องราวต่างๆในชีวิตยังดำเนินไป มีอะไรเปลี่ยนแปลงทุกวัน
โดยเฉพาะอารมณ์ที่อยู่ข้างในใจเรา
เรื่องยิบย่อยที่ฉันยังไม่ได้เขียน และอยากเล่า มีมากมายทีเดียวค่ะ
เอาเรื่องแปลกๆก่อนนะคะ
น่าเสียดายที่ฉันไม่ได้บันทึกภาพไว้
ต้นไม้ใหญ่ในบ้านฉันมีหลายต้น แต่ฉันไม่รู้ว่ามันคือต้นอะไร ประหลาดไหมคะ รู้เพียงว่าเป็นต้นไม้ที่เราเก็บไว้เพื่อให้ร่มเงา อยู่มาสามปีกว่าเกือบสี่ปีแล้ว ฉันเพิ่งรู้ว่ามันมีดอก แล้วดอกของเขานี่นะคะ ก็แปลกมาก ดอกเขาจะเป็นดอกเล็กๆสีแดง ย้อยลงมาเป็นพวงเลยค่ะ วันหนึ่งเมื่อเหลียวมองไปทางซ้ายของบ้านแล้วได้เห็นพวงดอกของเขาระย้าลงมาเต็มต้น ฉันตกใจ !!
นี่เป็นเรื่องแปลกนะคะ อยู่มาหลายปี เพิ่งเห็น และที่ดีกว่านั้นก็คือว่า
ด้วยความที่ดอกของเขาบานสะพรั่งเลย จึงมีฝูงผึ้งจำนวนมาก บินมาดูดน้ำหวาน เสียงดังกระหึ่มเหมือนใครติดเครื่องยนต์อย่างนั้นแหละค่ะ
ดอกสีแดงระย้าบานอยู่สองสามสัปดาห์ เขาก็พากันร่วงโรย เหลือไว้แต่ก้านเขียวๆ ขณะที่เมื่อดอกร่วงลงบนพื้นหญ้า ก็ทำให้พื้นหญ้าดูแปลกตาไปอีกแบบ
นี่แปลกแล้ว ยังไม่แปลกเท่าดอกดาหลา พร้อมใจกันบาน จากหนึ่งเป็นสอง สามสี่ และเป็นสิบดอก
ทั้งๆที่ฉันเคยบ่นว่าดาหลานี่ ปลูกยากหรือไร ปลูกมาหลายปี ไม่ยักออกดอกให้เห็นบ้างเลย คราที่เขาผลิดอกเป็นครั้งแรกจึงน่าตื่นเต้นนัก
เรื่องดอกไม้ สร้างความชุ่มชื่นหัวใจให้ชีวิตเล็กๆ ในบ้านเล็กๆนี้ค่ะ
..
เล่าเรื่องที่เคยบอกกับตัวเองอีกเรื่อง ว่าตั้งแต่ต้นปีนี้จะขยันทำบุญ ไม่ว่ารูปแบบใด เพราะตระหนักถึงเรื่องการช่วยเหลือคนอื่น ว่าทำแล้วเป็นสิ่งดี ทำให้มีความสุขนัก แต่ก็ต้องอยู่ในวิสัยทีเราทำได้นะคะ ไม่ใช่ช่วยคนอื่นแล้วเบียดเบียนตัวเอง
คนเราน่ะต้องแข็งแรงก่อนจึงจะช่วยคนอื่นได้เต็มกำลัง เพื่อไม่ให้เราเองกลายเป็นภาระของคนอื่นไปอีก
ถ้าเชื่อแบบนี้แล้ว ทำได้ ก็ทำค่ะ
ฉันเลี้ยงแมว ทำบุญกับสัตว์เป็นหลัก มาปีนี้จึงทำบุญกับคนบ้าง แล้วตอนนี้ฉันก็มี 'ลูกอุปถัมภ์' แล้ว โดยมูลนิธิที่ฉันไปร่วมทำบุญกับเขานั้น ฉันได้ดำเนินการให้เขาหักบัญชีธนาคารทุกเดือน หลังจากนั้นฉันได้รับจดหมายจากน้องในอุปการะ
นี่ถ้าฉันมีลูกของตัวเอง ติ๊ต่างว่าฉันมีลูกตอนอายุสามสิบ บัดนี้ลูกฉันก็คงจะอายุแปดขวบ !!!
น้องอุปถัมภ์ ( หรือลูกก็ได้ เอ้า ) อยู่ในจังหวัดพังงาค่ะ ครอบครัวของน้องมีอาชีพรับจ้าง น้องเรียน ป.4 แล้ว อยู่ใน รร.เล็กๆแห่งหนึ่งในอำเภอคุระบุรี
อำเภอคุระบุรี เคยได้รับผลกระทบจากคลื่นยักษ์สึนามิ
ฉันได้อ่านจดหมายขอบคุณจากน้องอุปการะ ทำให้นึกถึงเรื่องคุณพ่อขายาวเอามากๆค่ะ น้องอุปการะจะไม่รู้ว่าเราเป็นใคร แต่เรารู้ดีว่าสิ่งที่เราทำนั้น เขาจะได้รับประโยชน์ แม้ไม่รู้ว่ามันจะเป็นประโยชน์
100 % หรือไม่แต่ก็ป่วยการคิด เพราะการให้นั้นจะเป็นสุขก็ต่อเมื่อเรามีจิตใจดีที่จะให้ตั้งแต่แรก
ทั้งรู้ว่าการบริจาคเงินให้มูลนิธิฯ น่าจะต้องมีการตรวจสอบก่อนถึงนโยบายและโครงการ เพื่อให้แน่ใจว่าเงินของเราจะไปช่วยเด็กได้จริงๆ ข้อนี้ค่ะ ที่เราต้องทบทวน
ดูแววตาใสซื่อของเด็กแล้ว เราอยากให้คนที่คิดจะหากินกับเด็ก ได้รู้สึกละอายใจบ้างจังเลย
ภาวนาอย่าให้คนเราเอาเปรียบกันมากนักเลยนะคะ ไม่ว่าจะอยู่มุมใดของโลก เพราะโลกที่น่าอยู่นั้น น่าจะต้องใช้ใจมากกว่าใช้ 'เงิน'
..
ฉันเคยเล่าคุณแล้วนะคะว่าย่านสีลมที่ฉันทำงานอยู่นั้นมีคนบ้า คนสติไม่ดี รวมถึงขอทาน เยอะมากๆด้วย เนื่องจากย่านนี้เป็นย่านเศรษฐกิจการค้า ทุกตารางนิ้วของพื้นที่สามารถทำเงินได้
ทุกวัน ทุกวัน ที่เดินไปทำงาน เดินกลับไปสถานีรถไฟฟ้า เดินไปซื้อของ เดินไปซื้อกับข้าวกลับไปทานที่บ้าน จะเจอภาพชีวิตของการดิ้นรนทำมาหากินทุกรูปแบบ
พ่อค้าแม่ค้า ขายของริมทาง
คนทำงาน หาลำไพ่พิเศษหลังเลิกงาน
ร้านค้าเปิดขายของอย่างคึกคัก ช่วงเช้าก่อนเข้างาน กลางวันและตอนเย็น
แม่ค้ากะดึก เพิ่งยกสัมภาระมาตั้งร้าน
ตึกสูงระฟ้าทีเปิดแอร์ใช้ไฟตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง
( น่าตกใจกับค่าไฟเดือนละเป็นล้าน แต่ก็เป็นโบนัสให้พนักงาน กฟผ )
ขอทานทุกรูปแบบ
คนบ้าเดินสวนกับเรา ผ่านไปคนแล้วคนเล่า
คนไร้บ้าน นอนอยู่ริมถนน
เด็กทำงานผับ บาร์เกย์
แผงลอยขายของผิดกฏหมาย เย้ยกฏหมาย แต่ตำรวจไม่จับ
และอีกสารพัดบนทุกตารางนิ้วของสีลม
สะท้อนให้เห็นว่า ทุกคนต่างต้องดิ้นรนท่ามกลางโลกที่ปรวนแปรผันผวน
ในสายลมโชยเมื่อวานนี้ ฉันเดินห่อตัว ( เพราะไม่คิดว่าจะเย็นแบบนี้เลยไม่ได้เตรียมเสื้อแขนยาวมาค่ะ ) เดินผ่านขอทานที่แถ ( น่าจะเหมาะกับคำนี้แหละค่ะ ) อยู่บนถนน คือเขานอนแถไปมาบนถนน ไปเรื่อยๆน่ะค่ะ แถวนี้มีแบบนี้หลายคนเชียวค่ะ นั่งขอกันดูจะธรรมดาเกินไป
ฉันคุยกับน้องว่า เห็นไหม ทุกคนมีสิทธิ์ใช้ทุกตารางนิ้วบนถนนเส้นนี้ทำมาหากิน แม้มันไม่น่าจะใช่ที่ที่เขาจะมานอนแบะขอเงินใครก็ตามที
น้องถามว่า 'พี่ว่าเขามายังไง'
ฉันหัวเราะหึๆ 'แล้วแกคิดว่าเขามายังไง'
น้องบอกว่า 'ก็ต้องมีคนมาส่ง แล้วมารับ'
มันต้องเป็นแบบนั้นใช่ไหมคะ
เราไม่รู้หรอกว่าเบื้องหลังของเขาจะเป็นอย่างไร แต่เบื้องหน้าของเขาช่างดูน่าเห็นใจ เขาหากินกับความพิการของตัวเอง ทำให้คนเห็นใจ ในชะตากรรมของเขาแล้วบริจาคเงินให้
ชะตากรรมของคนเรา คุณว่าใครเป็นคนกำหนดกันละคะ
ชะตากรรมของเราไม่ได้อยู่ในมือเราหรอกหรือ
น่าคิดไหมคะ ??
| Create Date : 27 มีนาคม 2553 |
| Last Update : 27 มีนาคม 2553 10:02:15 น. |
|
4 comments
|
| Counter : 391 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [
